ประสบการณ์ไม่รู้ลืมที่ Mississippi

      อะแฮ่มๆ สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้พี่แก้มพาน้องสาวน่ารักคนหนึ่งจาก Mississippi ประเทศสหรัฐอเมริกามาแนะนำให้ทุกคนรู้จักค่ะ เราไม่ได้เป็นพี่น้องกันทางสายเลือดนะคะ แต่เราเป็นพวกเดียวกันเพราะสวมแว่นเหมือนกันนั่นเอง 555+ (อันนี้น้องหลิงบอกมา) โอเคค่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราไปทำความรู้จักน้องหลิงกันเลยดีกว่าค่า ^^

1. แนะนำตัวก่อนเลยจ้า

      สวัสดีค่า ชื่อ ธันยา กูลมงคลรัตน์ แต่ที่นี่ทุกคนเรียก ทันย่า เนียนเลยค่ะ ธันยา ทันย่า อิอิ เรียกสั้นๆ ว่า หลิง ก็ได้ค่ะ อยู่โรงเรียนราชวินิตบางแก้ว ม.6 เพิ่งจะอายุ 18 เมื่อวันพ่อที่ผ่านมานี้เอง^^ ตอนนี้เรียนอยู่ที่โรงเรียน Puckett High school อยู่เกรด 12 ค่ะ
 
2. แล้วทำไมน้องหลิงถึงเลือกไปเรียนที่อเมริกาคะ

      หลิงอยากไปอเมริกามาตั้งนานแล้วค่ะ อยากลองใช้ชีวิตที่ต่างแดน แล้วก็เป็นคนชอบภาษาอังกฤษมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว หลิงก็เลยลองมาสอบของ IEI-ABAC พอดีหลิงเห็นลงโฆษณาใน student weekly อ่ะค่ะ เห็นว่าน่าสนใจดี ก็เลยชวนเพื่อนๆ ไปสอบกัน ข้อสอบก็เป็น SLEP TESTฟัง อ่าน เขียน และก็มีสัมภาษณ์เหมือนกับ โครงการอื่นๆ ค่ะ
 
3. น้องหลิงมีการเตรียมตัวก่อนไปยังไงบ้างคะ

      ในเรื่องของภาษา ทางโครงการมีจัดให้เรียนคอร์สภาษาอังกฤษอยู่แล้วค่ะ มีเข้าค่าย 3 วัน 2 คืนด้วย สนุกมากๆ เลยค่ะ ส่วนเสื้อผ้า ก็กลัวเหลือเกินว่าจะไม่พอ เลยใส่ไปไม่อั้นเลยค่ะ หารู้ไม่ว่ามาซื้อที่นี่ก็ได้ 555 ทำให้ตอนขามากระเป๋าหนักมากๆ ยังไม่รู้ว่าตอนขากลับจะจัดยังไงเลย และหลิงก็มีไปซื้อหนังสือเกี่ยวกับประเทศอเมริกามาศึกษาคร่าวๆ ว่าเป็นอย่างไรเพื่อเตรียมตัวค่ะ

4. โอ้โห เตรียมตัวพร้อมเลยทีเดียวนะเนี่ย แล้วก่อนไปน้องหลิงรู้สึกยังไงบ้างคะ

      ก่อนไปรู้สึกตื่นเต้นมากๆ เลยค่ะ เพราะไม่รู้ว่าเรากำลังจะไปเจออะไรบ้าง สิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดตอนมาก็คือการที่เราต้องนั่งเครื่องบินคนเดียวนี่แหละค่ะ เพราะตอนมาครึ่งทางเราอยู่ด้วยกันกับเพื่อน หลังจากนั้นแต่ละคนก็ต้องบินไปตามรัฐที่ได้ กระจายๆ กันไป แอบเศร้ามากค่ะ แล้วยังต้องมาบินเดี่ยวอีกด้วย 

      หลิงเกือบจะตกเครื่องด้วยค่ะ ตอนแรกหลิงนั่งรอ boarding อยู่ ก็มองหน้าจอ มันก็บอกว่าช่องนี้ไป MS ก็นั่งไปเรื่อยๆ พอถึงเวลาจะขึ้นเครื่อง แต่ ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลย ชักทะแม่งๆ พอมองหน้าจออีกที มันไม่ใช่ MS แล้ว ตกใจมากกกกกค่ะ ไม่รู้เปลี่ยนไปตอนไหน เลยพยายามเอาตัวรอด รีบวิ่งไปหาพนักงานแถวนั้น

      พอพูดไม่รู้เรื่อง ก็เลยยื่นใบ boarding pass ให้เค้าดู เค้าก็เลยพาไปอีกทางเข้าอื่น ซึ่งคนอื่นเค้าก็กำลังขึ้นเครื่องกันพอดี เกือบตกเครื่องแล้วไหมล่ะ เวลาไปไหนมาไหนก็ต้องคอยมองให้ละเอียดกันนะคะ ห้ามชะล่าใจเด็ดขาดดดด!

5. ฮ่าๆๆ พอถึงสถานการณ์คับขัน เราก็ต้องแก้ปัญหาให้ได้ล่ะเนอะ แล้วพอไปถึงที่นั่นแล้วเป็นยังไงบ้างคะ ชีวิตความเป็นอยู่เป็นยังไงบ้าง

      มาถึงที่นี่ครั้งแรกเหรอคะ culture shock มากค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างแตกต่างมากมาย และที่สำคัญ homesick ขาดไม่ได้แน่นอน ร้องไห้คิดถึงบ้านบ่อยมาก เพิ่งจะรู้ว่าไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านเราอีกแล้ว และที่สำคัญเพิ่งจะเข้าใจว่ารักพ่อแม่มากมายแค่ไหน 

      ตอนนี้หลิงอยู่กับ host ค่ะ บ้านหลิงที่นี่ล้อมรอบไปด้วยป่า สนามหญ้า ที่บ้านก็จะมี host mom, host dad, 8 dogs and 4 cats!!! ตอนมาถึงตกใจมากค่ะ สัตว์เยอะมากกก ส่วนลูกเค้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็ไม่ได้อยู่บ้านนี้แล้วค่ะ ในบ้านก็เลยมีกันแค่ 3 คน บอกได้เลยว่าเหงามาก เรื่องอาหารก็แตกต่างด้วยค่ะ แต่ละอย่างก็เลี่ยนๆ มีแต่ชีสทั้งนั้น ใครที่ผอมๆ มาที่นี่อ้วนแน่ค่ะ

      มาถึงโรงเรียนครั้งแรกงงมากค่ะว่านี่คือโรงเรียนเหรอ เพราะมีแค่ตึกชั้นเดียวเตี้ยๆ ไม่กี่อาคาร นักเรียนก็มีไม่เยอะเลยค่ะ มีประมาณ 300 คน รวมทั้งอนุบาลทั้งประถมหมดเลย ชั้นนึงก็น้อยมาก ห้องเรียนก็จะเป็นห้องเรียนเล็กๆ น่ารัก คนในห้องก็ไม่ถึง 20 คน ทำให้การเรียนการสอนทั่วถึง ส่วนเรื่องการเรียนการสอนก็จะเป็นแบบเปลี่ยนห้องทุกคาบ แต่ละคาบเพื่อนก็ไม่ซ้ำกัน พอออดดังเมื่อไหร่ ต้องรีบเปลี่ยนห้องทันที

      ส่วนวิชาที่เรียนก็ขึ้นอยู่กับเราว่าจะเลือกเรียนอะไร และที่นี่เค้าไม่มีแบ่งสายวิทย์สายศิลป์เหมือนบ้านเรา ใครอยากจะเรียนวิชาอะไรก็เรียน ที่ยากสำหรับหลิงก็คงจะเป็น US history & Gov. เพราะเราต้องไปศึกษาเรื่องที่เราไม่รู้มาก่อน และอีกอย่างหนังสือก็เล่มเบ้อเริ่ม ภาษาอังกฤษทั้งนั้น แปลไม่ออกด้วย 555 วิชาเลขเป็นวิชาที่หลิงชอบมากที่สุด เพราะว่ามันง่ายและก็ได้ใช้เครื่องคิดเลขด้วย คนที่นี่ไม่ค่อยชอบคิดเอง ชอบใช้เครื่องคิดเลขมากค่ะ ขนาดเลขง่ายๆ บวกลบยังต้องใช้เครื่องคิดเลขเลย เด็กไทยฉลาดค่ะ!
 
7. แล้วมีอะไรที่ต้องปรับตัวบ้างไหมคะเมื่อไปถึงที่นั่น เช่น มีอะไรบ้างที่คนไทยกับคนอเมริกาแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

      หลิงมาอยู่ที่ Mississippi มันเป็น Country states มากๆ ค่ะ เรียกง่ายๆว่าบ้านนอกนั่นเอง จะไปไหนก็ต้องฝ่าดงป่าออกไป ใช้เวลานานมาก ระหว่างทางไปโรงเรียนก็เจอกวางเดินไปเดินมา เจอสกั๊งค์นอนตายบนถนน ถ้าอยู่กรุงเทพฯ ก็คงจะไม่เห็นอะไรแบบนี้ ทุกอย่างสะดวกสบาย ห้างที่นี่ก็จะเป็นห้างเล็กๆ ห้างใหญ่ๆก็จะแค่ 2 ชั้นไม่ใช่สยามหรือห้างใหญ่ๆ ในบ้านเรา (พูดแล้วคิดถึงสยามเหลือเกิน - ,-)

      สิ่งที่หลิงต้องปรับตัวมากๆ ก็คือ การใช้ชีวิตในที่ๆ ไม่ใช่บ้านของเรา เราต้องปรับตัวให้ได้ มาแรกๆ ปัญหาที่สำคัญก็คือเรื่องของภาษา ฟังเพื่อนที่โรงเรียนพูดไม่รู้เรื่องเลย ประมาณว่าเค้าพูดอะไรกันเนี่ย พอเราพูดไป เพื่อนก็ฟังเราไม่รู้เรื่องอีก แย่มากค่ะ ต้องใช้เวลาสักระยะถึงจะสื่อสารกันรู้เรื่อง
 
8. อืม แต่ตอนนี้น้องหลิงคงไม่มีปัญหาแล้วล่ะเนอะ ดูจากรูปเห็นเฮฮากับเพื่อนดี แล้วมีกิจกรรมอะไรที่น้องหลิงประทับใจเป็นพิเศษบ้างไหมคะ

      ตอนนี้หลิงก็เข้าร่วมทำกิจกรรมมากมาย เพราะว่าเราจะได้ไม่ว่าง พอว่างก็จะ homesick และอีกอย่างก็เป็นการหาเพื่อนด้วยค่ะ กิจกรรมที่หลิงเข้าร่วมอยู่ก็จะเป็นชมรมร้องเพลงประสานเสียง เพิ่งจะแสดง Christmas concert ไปไม่นานมานี้เอง และก็เป็นผู้จัดการ softball team ด้วย สนุกดีค่ะ เพื่อนๆ เก่งกันมาก ได้ไปแข่งกับโรงเรียนอื่นๆ มากมาย หลิงก็ได้ไปด้วย อิอิ ส่วนใหญ่ที่นี่เค้าจะเน้นทำกิจกรรมมากกว่า เลยมีกิจกรรมเยอะ และเค้าให้ความสำคัญกับกีฬามากๆ คนที่เล่นกีฬ่าเก่งๆ ได้รับการยกย่องยิ่งกว่าคนเรียนเก่งซะอีกค่ะ! ทีมฟุตบอลโรงเรียนของหลิงได้รางวัล Football State Championship 2008 1-Aด้วยนะคะ

 
9. โอ้โห ดูท่าน้องหลิงต้องไปฝึกเล่นกีฬากับเค้ามั่งดีไหมเนี่ย หุหุ แล้วสิ่งสำคัญที่น้องหลิงคิดว่าได้รับจากการไปเรียนเมืองนอกคืออะไร

      การไปเรียนเมืองนอกทำให้เราเข้าใจสิ่งต่างๆ ได้ดีขึ้นค่ะ อย่างแรกเลยคือได้ประสบการณ์ สิ่งที่หลิงเจอทุกอย่างทำให้หลิงโตขึ้น รู้จักคิด มาที่นี่ไม่ใช่มาสบายๆ เพราะเราต้องทำทุกอย่างเอง ต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง ไม่มีใครมาเข้าใจเรานอกจากตัวเราเอง เพราะแม้แต่คนที่จะพูดภาษาเดียวกันยังไม่มี แล้วเราต้องยอมรับในสิ่งที่เราเจอ ที่ผ่านมาก็มีบ้างที่หลิงยังยอมรับไม่ได้ เพราะหลิงยังคงคิดถึงความสะดวกสบาย แต่ตอนนี้หลิงสามารถยอมรับทุกอย่างได้แล้ว เลิกตินู่นตินี่ และความอดทนอดกลั้นเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ทุกวันนี้หลิงก็ต้องบอกตัวเองเสมอว่าเราต้องอดทน ตอนนี้ก็ผ่านมาได้ครึ่งทางแล้วค่ะ :)
 
10. เท่าที่เห็นก็คิดว่าน้องหลิงเข้มแข็งนะคะ แล้วคิดว่าตัวเองเปลี่ยนแปลงไปมากไหมเมื่อได้มาเรียนที่อเมริกา

      สิ่งที่เปลี่ยนก็คงจะเป็นความคิด ดูโตขึ้น เพราะก่อนหน้านี้ยังคิดอะไรไม่เป็น ตอนนี้สามารถทำอะไรได้ด้วยตัวเอง มีความรับผิดชอบมากขึ้นค่ะ งานก็ต้องทำเอง เพราะงานที่นี่เค้าให้ทำเองคนเดียว ตอนอยู่ที่ไทยส่วนใหญ่จะได้ทำงานกลุ่ม 

      หลิงต้องออกไปรายงานหน้าห้องทุกครั้ง ตื่นเต้นมากๆ ตอนอยู่ไทยก็ตื่นเต้นจะตายอยู่แล้วขนาดเพื่อนๆ คนไทยกันเอง แต่นี่เพื่อนฝรั่งด้วย หลิงก็ออกไปพูดถูๆ ไถๆ ไป รอดมาได้หวุดหวิด 555 ตอนนี้เป็นหลิงคนใหม่ ไม่ใช่หลิงเอ๋อคนเดิมแล้ว แต่นิสัยติงต๊องยังคงมีอยู่ 555+

 
11. น้องหลิงนี่อารมณ์ดีจริงๆนะเนี่ย อยากให้น้องหลิงฝากอะไรถึงน้องๆที่อยากไปเรียนเมืองนอกบ้างนิดนึงค่ะ

     หลิงอยากบอกว่าการเรียนเมืองนอกเป็นโอกาสที่ดีมากๆ เลยค่ะ ถ้ามีโอกาสอยากให้ทุกคนมีประสบการณ์ที่น่าประทับใจแบบนี้ อย่างที่หลิงบอก ถ้าเราอดทน เลิกตินู่นตินี่ และยอมรับความจริง เรื่องของภาษามันไม่ยากอยู่แล้ว อย่าคิดว่าตัวเองไม่เก่ง ของพวกนี้มันฝึกกันได้อยู่แล้วค่ะ อย่าลืมว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่นนะคะ หลิงเชื่อว่าทุกคนทำได้อยู่แล้ว แล้วสุดท้ายเราก็จะพอใจในผลสำเร็จของเรา หลิงขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนค่า ><

 
      เป็นสาวน้อยที่มีความคิดดีอีกคนนะคะ อย่างที่น้องหลิงบอก ถ้าเรามีความพยายาม และไม่กลัวที่จะต้องเผชิญปัญหา เรื่องต่างๆ ก็เป็นเรื่องเล็กค่ะ เด็กไทยทำได้อยู่แล้ว
      ถ้าน้องๆ คนไหนจากเล่าประสบการณ์แบบน้องหลิงบ้าง ก็ส่งเมล์มาหาพี่แก้มได้เลยนะจ๊ะ ^^ ที่เมล์ gam@dek-d.com คราวหน้าจะเป็นประสบการณ์ของใคร และจะเป็นที่ไหน อย่าลืมติดตามกันนะคะ^^