ไม่น่าเชื่อ! 7 อาชีพประหลาดจากทั่วโลกที่ไม่คิดว่าจะมีคนทำ

1. อาชีพเก็บสิ่งปฏิกูลด้วยมือเปล่า
ประเทศ อินเดีย (Manual Scavenging)

    อาชีพนี้ฟังชื่อแล้วอาจดูตลกและน่าขยะแขยง แต่เบื้องลึกและที่มาของอาชีพนี้มีความหดหู่และน่าเศร้ายิ่งนักเพราะเป็นอาชีพที่ถูก 'บังคับ' ให้ทำ ถ้าไม่ทำก็จะไม่มีรายได้และอาหารมาเลี้ยงตัวเองและครอบครัว 

    อาชีพเก็บสิ่งปฏิกูลนี้ 98% จะเป็นผู้หญิงชาวอินเดียที่อยู่ในชั้นวรรณะที่ต่ำที่สุด หรือที่เรียกว่า 'จัณฑาล' นั่นเอง โดยในแต่ละวันหญิงที่มีอาชีพนี้จะต้องเดินถือถังหรือหาบไปตามบ้านต่างๆ ในละแวกหมู่บ้านของเธอเพื่อที่จะไปเก็บสิ่งปฏิกูลหรือ 'อุจจาระ' ของเสียที่ถูกขับถ่ายออกมาจากบ้านนั้น และใช้ 'มือเปล่า' เพื่อเก็บใส่ถังหรือหาบที่เธอนำมา ก่อนจะเทินไว้บนหัวและเอาไปเททิ้ง

    หญิงชาวจัณฑาลจะไม่มีโอกาสได้เลือกงานที่อยากทำหรือโอกาสอื่นใดนอกจากต้องทำอาชีพนี้อย่างฝืนทน และอาชีพเก็บสิ่งปฏิกูลนี้นอกจากจะสกปรกแล้วยังมีเชื้อโรคและก่อให้เกิดโรคอีกมากมายด้วย

    ปัจจุบันมีการรณรงค์ให้ท้องที่ต่างๆ ในอินเดียเลิกการบังคับให้ผู้หญิงทำอาชีพนี้ เพราะนอกจากจะไม่ดีต่อสุขภาพแล้วยังผิดหลักมนุษยธรรมด้วย ผู้หญิงทุกคนควรจะได้รับโอกาสที่ดีกว่านี้และมีสิทธิ์ที่จะเลือกที่จะประกอบอาชีพได้เองค่ะ

Photo credit : http://shabestan.ir/

2. รับจ้างบังเลขทะเบียนรถมืออาชีพ
ประเทศ อิหร่าน (Professional car plate number blockers)

    ฟังดูน่าแปลกใจเมื่อบนโลกนี้ก็มีอาชีพอะไรแบบนี้ด้วย คือนักบังเลขทะเบียนรถ (มืออาชีพอีกด้วย) ในเขตควบคุมการจราจรพิเศษในเมืองเตหะราน ประเทศอิหร่าน โดยในเมืองนี้จะมีกฎหมายบนท้องถนนเพื่อควบคุมมลภาวะและการจราจร จึงมีบางพื้นที่ที่เป็นเขตควบคุมพิเศษ เช่น ถนนบางเส้นเปิดให้เฉพาะรถเมล์ รถแท็กซี่และรถโดยสารต่างๆ ใช้เท่านั้น

    รถโดยสารส่วนบุคคลที่เข้าไปใช้ถนนนั้นจะถูกกล้องวงจรปิดจับภาพและโดนปรับค่าโดยสาร หรือบางถนนจะเปิดให้ใช้สลับวันกับเลขคู่เลขคี่บนป้ายทะเบียนของผู้ใช้รถ (เช่น วันจันทร์เลขคู่ วันอังคารเลขคี่) ด้วยเหตุนี้อาชีพนักบังป้ายทะเบียนรถจึงเกิดขึ้นมา โดยนักบังป้ายทะเบียนรถจะมีการตกลงรับเงินจากคนขับรถก่อน หลังจากนั้นก็จะทำหน้าที่คือทำเป็นเดินช้าๆ หลังรถเพื่อบังเลขป้ายทะเบียน กล้องวงจรปิดจะชัดแค่ไหนก็ปรับไม่ได้แน่นอน เพราะไม่เห็นเลขทะเบียนจ้า

 

3. ผู้เฝ้าระวังลิงบาบูน
ประเทศ แอฟริกาใต้ (Baboon Monitors)

    ลิงบาบูนกลายมาเป็นปัญหาใหญ่ในแถบชานเมือง Western Cape ของประเทศแอฟริกาใต้ เพราะเจ้าลิงบาบูนเหล่านี้ชอบไปคุ้ยขยะตามบ้านต่างๆ ทำสวนพังและข้าวของกระจัดกระจายจากการหาอาหาร นอกจากนั้นยังมีนิสัยก้าวร้าวไม่น่าคบหาอีกด้วย สัตว์เลี้ยงต่างๆ ก็พลอยโดนไปด้วยเหมือนกัน องค์กรอุทยานแห่งชาติของแอฟริกาใต้เห็นดังนั้นจึงจ้างกลุ่มคนขึ้นมาเพื่อช่วยป้องกันและดูแลไม่ให้ลิงบาบูนมาระรานชาวบ้าน โดยเรียกคนกลุ่มนี้ว่าผู้เฝ้าระวังลิงบาบูน

    ฟังดูตลกแต่เขาก็ทำงานกันจริงจังและไม่ใช่งานง่ายๆ อย่างที่คิด เพราะต้องรับมือและกำจัดเจ้าลิงดุร้ายเหล่านี้ออกไปจากละแวกชุมชนโดยมีหลายวิธีในการจัดการลิงบาบูน ไม่ว่าจะเป็นการตะโกนไล่, ตบมือไล่, ใช้ไม้เหวี่ยงไปมาให้ลิงกลัวหรือหากสถานการณ์ไม่ค่อยดีอาจมีโยนหินใส่บ้าง (แอบโหดแฮะ) หรือใช้ปืนเพนท์บอลยิง และถ้าจำเป็นจริงๆ ทีมผู้เฝ้าระวังบาบูนจะจับลิงบางตัวใส่กรงและขับรถไปปล่อยไกลๆ จากละแวกบ้านคน แต่บางครั้งถ้าใช้วิธีการเกลี้ยกล่อมหลอกล่อเล็กน้อยเจ้าพวกบาบูนก็จะหลงเชื่อได้ไม่ยากเหมือนกันค่ะ ก็ดีกว่าใช้กำลังแหละเนอะ 

4. นักส่งปิ่นโตมืออาชีพ
ประเทศ อินเดีย (The Dabbawalas ; lunch box carriers)

    ที่เมืองมุมไบในประเทศอินเดียจะมีทีมงานส่งปิ่นโตมืออาชีพที่โด่งดังไปทั่วโลก พวกเขาชื่อว่า 'ดับบาวาลา' (Dabbawalas) ที่ทำงานกันเป็นธุรกิจโดยพนักงานมืออาชีพ แต่ละคนจะแบ่งปันเป็นทีมตามเขตพื้นที่ต่างๆ และใช้จักรยานคู่ใจของพวกเขาไปรับปิ่นโตมาจากตามบ้านต่างๆ ของสมาชิก ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ที่ภรรยาหรือแม่เป็นคนทำเตรียมไว้ให้ และเมื่อรับปิ่นโตมาแล้วพวกเขาก็จะนำไปส่งถึงที่ไม่ว่าที่ทำงานหรือโรงเรียนของลูกค้าจะไกลแค่ไหนก็ไปถึงมือแน่นอน 

    หลังจากส่งปิ่นโตให้แล้ว พวกเขาก็จะนำปิ่นโตเหล่านั้นกลับไปส่งคืนที่บ้านอีกด้วย ดับบาวาลาขึ้นชื่อว่าจัดส่งรวดเร็วและไม่ผิดพลาด จึงทำให้มีนักข่าวจากประเทศต่างๆ สนใจมาสัมภาษณ์และถ่ายทำวิธีการส่งปิ่นโตของดับบาวาลา ปัจจุบันนักส่งปิ่นโตเหล่านี้มีจำนวนกว่า 5,000 คนในเมืองมุมไบและส่งปิ่นโตถึง 400,000 เถาต่อวัน และเพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวายและสับสน ดับบาวาลาจะทำสัญลักษณ์เป็นตัวเลขและสีต่างๆ เพื่อแยกเขตและพื้นที่ให้ชัดเจนในการจัดส่ง

Photo credit : http://www.grocotts.co.za/

5. คนดูแลรถ
ประเทศ แอฟริกาใต้ (Car guard)

ประเทศแอฟริกาใต้มีสถิติการว่างงานและอาชญากรรมสูงมาก การขโมยรถก็เป็นอีกเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยจนเป็นเหตุให้คนว่างงานบางกลุ่มหารายได้จากการเป็นคนเฝ้ารถตามถนนต่างๆ ให้คนที่ใช้รถอุ่นใจ อาชีพคนเฝ้ารถนี้จะช่วยหาที่จอดรถและอาสาเฝ้ารถให้และจะได้ค่าจ้างเมื่อเจ้าของรถกลับมา

    ส่วนมากคนที่รับจ้างทำอาชีพนี้จะเป็นชายผิวสีที่อพยพเข้าประเทศมา อายุประมาณ 20 ปีขึ้นไปและมีการศึกษาน้อย จึงอาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่พวกเขาว่างงาน แต่การจ้างคนเฝ้ารถนี้ก็ต้องระวังเหมือนกันเพราะบางครั้งคนเฝ้ารถเองก็อาจจะขโมยรถไปเองหรือทำเรื่องไม่ดีกับเจ้าของรถได้ บางครั้งอาจเป็นชาวสูงอายุที่ไม่มีประสิทธิภาพพอที่จะป้องกันภัยต่างๆ กับเหตุอาชญากรรมได้ และทางกลับกัน อาชีพเฝ้ารถนี้ก็เสี่ยงที่จะไม่ได้ค่าจ้างจากคนจ้างเหมือนกัน ทั้งนี้ก็ต้องอาศัยความเชื่อใจกันและต้องเลือกคนให้ดีๆ ก่อนจะมีการจ้างค่ะ

Photo credit : Xinhua

6. รับจ้างร้องไห้หน้าหลุมศพ
ประเทศ จีน (Mourners for rent on China's tomb-sweeping day)

    ในเทศการเชงเม้งของประเทศจีนนั้นจะจัดขึ้นทั้งหมด 3 วัน ที่หลุมศพของบรรพบุรุษ โดยญาติๆ จะต้องไปเยี่ยมหลุมศพเพื่อทำความเคารพ โปรยกระดาษหรือเผากระดาษและเครื่องใช้ต่างๆ ที่ทำจากกระดาษไปให้บรรพบุรุษใช้ในสรวงสวรรค์และทำความสะอาดหลุมศพ แต่ปัจจุบันด้วยยุคและสมัยที่เปลี่ยนไปจึงทำให้ญาติหรือลูกหลานบางคนมีเวลาไม่พอหรือไม่สามารถไปเยี่ยมหลุมศพบรรพบุรุษได้เหมือนเคย จึงมีอาชีพใหม่เกิดขึ้นมาคือการรับจ้างร้องไห้และเยี่ยมหลุมศพของบรรพบุรุษ โดยทำกันเป็นจริงเป็นจังและมีแพ็คเกจให้เลือกหลายแบบไม่ว่าจะแพ็คเกจเต็มๆ ร้องไห้ โปรยกระดาษและทำความสะอาดหลุมศพ หรือแค่ร้องไห้แสดงความเคารพและคิดถึงเฉยๆ ก็ได้

    นอกจากนั้นบางที่จะมีบริการอัดวีดีโอมาให้ลูกหลานที่จ้างดูด้วยว่าได้ไปทำจริงๆ แล้วนะ อาจดูเป็นธุรกิจแบบใหม่ที่ทันสมัยและประหยัดเวลา แต่ก็มีญาติผู้ใหญ่หลายคนไม่เห็นด้วยและโกรธลูกหลานบางคนมากที่ทำแบบนี้ ดังเช่นบ้านหลังหนึ่งที่หลานไม่มีเวลาไปแต่จ้างคนไปแทน อาม่าของเขาเลยต่อว่าว่า "อากงทุ่มเททั้งชีวิตทำงานเหนื่อยยากเพื่อตระกูลของเรา ที่เรามีทุกวันนี้ก็เพราะอากง แต่พออากงจากไปแล้ว คนที่มาเยี่ยมหลุมศพอากงคือใครที่ไหนก็ไม่รู้ แบบนี้อากงคงเสียใจแย่เลย" ที่อาม่าก็พูดถูกเหมือนกัน เรื่องแบบนี้ความจริงควรจะทำด้วยใจไม่ใช่ให้ใครทำแทนค่ะ

7. ขายอาหารเหลือ(ที่ทิ้งแล้ว)แก่ชาวบ้านยากจน
ประเทศ ฟิลิปปินส์ (Pagpag business in Philipphines)

    ที่ฟิลิปปินส์มีธุรกิจประหลาดๆ เกิดขึ้นในย่านคนจนคือการคุ้ยขยะหรืออาหารเหลือเพื่อมาประกอบอาหารใหม่และขายแก่คนจน โดยคนขายเหล่านี้จะอาศัยช่วงเวลาดึกๆ ประมาณตี 2-3 เพื่อไปรอหน้าร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดต่างๆ โดยร้านไก่ทอดจะเป็นที่นิยมที่สุด วิธีการก็คือพวกเขาจะคุ้ยขยะจากร้านอาหารนั้นเพื่อหาเศษน่องไก่ที่คนกินเหลือหรือกินหมดแล้ว... 

    ใช่ค่ะ กินหมดแล้วเหลือแต่กระดูก แต่ถ้ามีเศษเนื้อติดอยู่ก็ถือว่าใช้ได้ โดยที่เขาเรียกเศษอาหารพวกนั้นว่า พักพัก (Pagpag ที่แปลว่าปัดฝุ่นหรือเศษดินออก) และพวกเขาจะเก็บอาหารกินเหลือกินทิ้งเหล่านั้นใส่ถุงใหญ่ๆ บางครั้งอาจจะต้องมีการจ่ายเงินให้รถเก็บขยะเพื่อขอซื้อขยะเหล่านั้นมาแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะพวกเขาจะหารายได้จากการนำอาหารเหลือพวกนี้ไปขายต่อ โดยก่อนที่จะนำไปขายต่อจะมีการนำไปทำความสะอาด เช่น ล้างออกแล้วนำไปทอดใหม่ (แต่ก็ยังสกปรกอยู่ดี) แล้วใส่ถุงนำไปขายตอนเช้า ราคาจะอยู่ที่ประมาณ 15 - 30 บาทต่อถุงแล้วแต่ปริมาณของอาหารในถุงนั้น

    น่าเศร้าที่ชาวบ้านต่างเฝ้ารอที่จะซื้อพักพักทุกวันเพื่อประทังความหิว ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้ดีว่าพักพักเป็นอาหารที่มาจากขยะที่คนอื่นกินแล้ว แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นเมื่อไม่มีเงินเพียงพอจะซื้ออาหารที่ดีเหมือนคนทั่วไปและพักพักไม่ใช่อาหารที่ดีโดยเฉพาะกับเด็ก มีหลายคนเสียชีวิตด้วยโรคที่มากับอาหารขยะเหล่านี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนนำมาขายและมีคนซื้ออย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น