พี่น้ำผึ้ง : อ๋อ... แล้วเริ่มเล่นเด็กดีตั้งแต่เมื่อไรคะ แล้วทำไมถึงเลือกเว็บไซต์ของเราในการอัพนิยายล่ะ

KinkMj : ถ้าเริ่มเล่นครั้งแรก ไอดีแรกก็ตั้งแต่ปี 48 ค่ะ ถ้าจำไม่ผิด ส่วนไอดีที่ใช้อยู่ปัจจุบันไม่แน่ใจนะ แต่ก็น่าจะเกิน 5 ปีแล้วค่ะ

คือถ้าพูดถึงเว็บที่จะลงนิยาย หรือหานิยายอ่าน ใครๆ ก็ต้องนึกถึงเด็กดีก่อนอยู่แล้วแหละเนอะ ใช้งานง่าย มีนักอ่านและนักเขียนอยู่เยอะ และฟังก์ชันการแบ่งหมวดหมู่ที่ค่อนข้างละเอียด มีระบบการอัพนิยายและแก้ไขที่ใช้ง่าย ตอบคอมเม้นท์สะดวก รวมถึงระบบแฟนคลับ คำโปรยที่เข้าถึงนักอ่านใหม่ๆ หรือดึงดูดได้ง่ายกว่า (หลายๆ เว็บไม่มีคำโปรยนะคะ ขึ้นแค่ชื่อเรื่อง หมวดหมู่ก็จะเป็นแบบกว้างๆ กว้างมากจริงๆ เช่น นิยายรัก ก็มีแค่รักเลย ไม่มีการแจกแจงให้ตรงมากขึ้นเหมือนเด็กดีน่ะ) เอาง่ายๆ คือ มีทุกอย่างที่เราต้องใช้ครบ ใช้งานง่ายกว่าค่ะ

พี่น้ำผึ้ง : งั้นเรามาคุยกันเรื่องผลงานปัจจุบันของพี่กิ่งดีกว่า ไหนช่วยเล่าเรื่องดุจตะวันกับซาตานให้ฟังคร่าวๆ หน่อยได้มั้ยคะ

KinkMj : เป็นเรื่องของเด็กสาวปีศาจจิ้งจอกหัวดี ความจำเป็นเลิศ ‘ดุจตะวัน หรือ ซัน’ ที่อยู่ในโลกมนุษย์มาตลอดสิบหกปี พอเรียนจบมัธยมต้นก็ต้องไปเรียนต่อในโลกปีศาจ แต่เผอิญเคราะห์ร้าย(หรือดี?) ดันถูกพลังงานบางอย่างส่งไปโผล่ในที่ที่กำลังมีการต่อสู้กันระหว่างเทพกับปีศาจตนหนึ่ง และเธอได้เข้าไปช่วยปีศาจตนนั้นเอาไว้ โดยมารู้อีกทีว่าเขาเป็นถึงราชาปีศาจ หรือ ‘ซาตาน’ ผู้ที่มีบุคลิกภายนอกเย็นชาน่ากลัว(และหล่อมาก) แต่กลับใจดีต่อจิ้งจอกสาวเป็นพิเศษ พิเศษจนซันไม่เข้าใจว่าทำไมคนอย่างเขาถึงใส่ใจอะไรกับตัวเองมากนัก

ในเวลาเดียวกัน โลกปีศาจก็เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ทั้งการก่อกบฏ ทั้งการวางแผนเพื่อทำลายแดนปีศาจที่เริ่มต้นมาตั้งแต่อดีต ทำให้ซันต้องทำทุกอย่างเพื่อปกป้องคนสำคัญเอาไว้ให้ได้ ไม่ว่าจะต้องเจ็บตัว(รัวๆ ) ขนาดไหนก็ตามที และถึงแม้ว่าซาตานจะพยายามขังเธอไว้ให้ปลอดภัย เพราะทั้งห่วงทั้งหวงสักแค่ไหน เจ้าตัวก็ยังดิ้นรนออกมาหาเรื่องใส่ตัวได้อีกอยู่ดี

พี่น้ำผึ้ง : อะไรเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาคะ

KinkMj : คือหยุดเขียนไปนานมากแล้วค่ะ แต่ก็ยังอ่านนิยายมาเรื่อยๆ ความอยากมันสะสมมาด้วยค่ะ แต่ก็ยังไม่ถึงจุดพีคว่าอยากลุกขึ้นมาเขียน

แล้วช่วงนั้นอ่านนิยายรักกับติดอนิเมะแนวโชโจมากๆ แต่เป็นคนชอบเขียนแฟนตาซีมาแต่ไหนแต่ไร สุดท้ายก็เลยอยากเขียนแนวรักแฟนตาซี… แต่ก็ยังไม่เขียนอยู่ดี รอเวลามาเรื่อยๆ ค่ะ(ไม่รู้เหมือนกันว่ารออะไร 555+) จนวันดีคืนดีก็รู้สึกว่า อยากเขียนนิยายอีกครั้งแล้วจริงๆ

อีกอย่างคือ ตอนนั้นนิยายสายรักแฟนตาซีนี่คือหาอ่านยากมาก มากถึงมากที่สุดค่ะ(จริงๆ นะ) คืออาจเพราะไม่มีกระแสเลยก็ได้ ด้วยเหตุนี้เอง ในเมื่อหาเรื่องที่อยากอ่านจริงๆ ไม่เจอ งั้นก็ลองลุกขึ้นมาเขียนเองละกัน จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ราวๆ เกือบสองปีได้แล้วค่ะ(จะนานไปไหน)

สำหรับเรื่องที่ชอบจนเรียกว่าเป็นแรงบันดาลใจได้ก็มีนิยายกับอนิเมะหลายเรื่องเลยค่ะ ส่วนมากก็จะเป็นแนวพารานอมอลเลิฟ (รักเหนือจริง แต่อยู่บนพื้นฐานโลกจริง ไม่ใช่โลกแฟนตาซี) หลักๆ ที่นึกออกก็ Lycan Series (แปล) / Princess Story (เขียน) ของคุณ Mirininthemoon งานเขาจะฟีล Adult สักหน่อย แต่มีการผสมผสานทั้งตำนาน วรรณคดี และข้อมูลวิทยาศาสตร์ได้แบบแน่นจริงๆ สำนวนอ่านสนุกแบบที่อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลยค่ะ ไม่ใช่ภาษาที่สวย แต่ลื่นไหลสุดๆ

นรกซีรี่ส์ (แปล) – เรื่องนี้อ่านนานแล้ว และอ่านวนไปวนมา ออกมาสามเล่มค่ะ ยำทุกตำนานจากทุกสารภพตั้งแต่ยุโรปยันเอเชีย สนุกมาก เป็นเรื่องที่ทำให้อยากเขียนนิยายแบบรวมเหล่าตำนานมากๆ

โลกปีศาจในดุจตะวันก็มีแนวคิดจากเรื่องนี้มานิดหน่อยค่ะ เลยรวมปีศาจและทุกตำนานมาผสมกันได้หมด เพราะกิ่งจะมีมุมมองว่าโลกปีศาจก็เหมือนกับโลกมนุษย์เรา ไม่จำเป็นว่าปีศาจญี่ปุ่นต้องอยู่ญี่ปุ่น ปีศาจจากฝั่งยุโรปต้องอยู่ยุโรป คือจะเจอได้หมดในเรื่อง เพราะทุกสายพันธุ์สามารถเดินทางมายังโลกปีศาจได้ทั้งหมด เพราะมันคือ ‘โลก’ ค่ะ ไม่มีข้อจำกัดใดๆ (เพราะเขียนเอง อิอิ)

ถ้าอนิเมะก็จะเป็นแนวโชโจ รักคอเมดี้ หรือที่ออกแฟนตาซีหน่อยๆ จะชอบมาก ทั้งดูทั้งอ่านมังงะค่อนข้างเยอะอยู่นะคะ โดยเฉพาะทุกเรื่องที่พระเอกเป็นจิ้งจอกค่ะ รักมากค่ะหนุ่มมีหูมีหางเนี่ย (ฮา)
 

ซาตาน พระเอกของเรื่องค่ะ หล่อจริงๆ ด้วย
 

สำหรับคาแรกเตอร์หลักๆ อย่าง ซาตาน คือเป็นคนชอบพระเอกแนวเย็นชา ขรึมๆ (หรือซึนๆ) ผมยาว(เป็นคนชอบพระเอกผมยาวมาก) แต่จะมีโมเม้นท์พิเศษสำหรับนางเอกคนเดียวอะไรแบบนี้ คือมันกรี๊ดมาก เลยอยากลองเขียนขึ้นมาค่ะ

แต่จริงๆ ไม่ได้ตั้งใจให้เย็นชามากค่ะ เป็นอารมณ์ที่แบบ… คนอื่นเข้าไม่ถึง แต่สำหรับคนที่เข้าถึงเจ้าตัวได้ จะเข้าใจว่าเขาไม่ได้น่ากลัวเลย มันเป็นเหมือนจุดๆ หนึ่งที่อยากสื่อสารออกไปว่า คนบางคนที่ภายนอกดูอันตราย ภายในเขาอาจไม่ใช่อย่างนั้น แต่คนที่จะมองเห็นได้ก็ต้องมีความจริงใจและตรงไปตรงมา ถึงได้รับการยอมรับและเปิดใจให้มากกว่า

ก็เหมือนกับสังคมที่ใส่หน้ากากแหละค่ะ ซาตานเองก็มีหน้ากากของตัวเองเช่นกัน ซึ่งคนที่จะถอดมันออกได้ก็ต้องไม่ใส่หน้ากากเข้าหาด้วยเหมือนกัน แต่ถ้าถามว่าโดยส่วนตัว ถ้ากิ่งเป็นซันก็คงทำแบบซันไม่ได้เหมือนกันนะ 555+

แนวคิดของตัวละครซาตาน ถ้าพูดถึงมังงะที่อ่านจะได้ฟีลมาจากหลายๆ เรื่องที่ชอบค่ะ ที่นึกออกก็ อิซัคจากจอมคนแดนฝัน หรือ คาอิลจากสวรรค์ลำน้ำแดง (ชอบคาอิลมาก)

อารมณ์แบบ นางเอกชอบงานเข้าแล้วหายตัวไป ต้องคอยตามหา ตามไปช่วยทุกที ชีวิตของคาแรกเตอร์แนวนี้คือหัวจิตหัวใจวนเวียนอยู่รอบตัวนางผู้เป็นที่รักเสมอ นางเอกจะเป็นคนที่เปิดใจพวกเขาได้

แถมส่วนมากนางเอกก็คอยปกป้องช่วยเหลือแทนด้วย มันให้ความรู้สึกที่แบบ เฮ้ย ดีจัง ไม่ใช่ว่าผู้ชายต้องเอาแต่ปกป้องอยู่ตลอด ตอนนี้เลยกลายเป็นติดนิสัยชอบเขียนนางเอกแนวลุยหรือมีประโยชน์ต่อพระเอกในระดับหนึ่งไปเลยค่ะ อยากเขียนแบบอ่อนหวาน อ่อนแอ หรือเรียบร้อยอยู่เหมือนกัน แต่คงต้องพยายามมากๆ เลยทีเดียว (ฮา) 
 

 
ซัน นางเอกของเรื่องค่ะ
 

ส่วนตัวของซัน คาแรกเตอร์ของซันมีแนวคิดมาจากงานของอาจารย์ชิโนฮาระ จิเอะ เรื่องสวรรค์ลำน้ำแดง ก็คือตัวยูริ(นางเอก) ที่เป็นผู้หญิงแบบ สู้คน ฉลาด ลุย เอาการเอางาน มีน้ำใจผสมผสานกับนางเอกที่อยากได้ค่ะ คือไม่อยากได้แบบเรียบร้อย อยากได้คนที่ทันคน แสบหน่อยๆ ไม่ใสซื่อ มีพื้นฐานของเด็กสาวยุคปัจจุบันในตัว คือแบบ หยาบคายบ้างกับเพื่อน สุภาพกับผู้ใหญ่ อ้อนเป็น ฉอเลาะเป็น รักสวยรักงาม

ซึ่งจะมีจุดสำคัญคือ เป็นคนดูละครแล้วขี้หงุดหงิดค่ะ แบบว่า โอ๊ย จะงอนกันทำไม โอ๊ย ทำไมไม่บอกๆ กันไป ไม่เคลียร์ๆ กันไป แบบวิ่งหนีวิ่งตามกันอยู่ได้ คือแบบจะหงุดหงิดมากตลอดเลย 5555 คือเข้าใจนะว่าถ้าเคลียร์กันเร็วเรื่องก็จบเลยสิ แต่ก็ยังอดหงุดหงิดไม่ได้ 555

ก็เลยตั้งมั่นไว้ว่าจะเขียนนางเอกที่ไม่งี่เง่าหรืองอแงขี้หึง แต่จะหาเหตุผลในทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อน ไม่มีการวิ่งหนีหรือฟูมฟายให้ปวดตับเล่นค่ะ ส่วนปมในเรื่องก็ไปเน้นเส้นเรื่องเลย ไม่ต้องมีอารมณ์พ่อแง่แม่งอน (ฮา)

สุดท้ายก็คือ อยากให้นางเอกมีความเห็นแก่ตัวที่ไม่มากไม่น้อย ไม่ได้เป็นคนดีแบบพิมพ์นิยมจนเกินไป รวมกับที่ชอบปีศาจจิ้งจอกมาก เลยเอามาเป็นนางเอกเลยละกัน

สุดท้ายก็ออกมาเป็นซันนี่เอง ซึ่งบางทีก็รู้สึกว่า… อื้ม… ยายนี่มันจิ้งจอกจริงๆ (ฮา)

พี่น้ำผึ้ง : อ๋อ... อย่างนี้นี่เอง แอบอยากรู้ค่ะว่าตอนอัพเรื่องนี้เป็นครั้งแรก พี่กิ่งรู้สึกยังไงคะ 

KinkMj : ก็คงรู้สึกเหมือนทุกคนค่ะ หวังไว้ให้มีคนมาอ่าน มีคนชอบ มีคนแอดFavเป็นแฟนคลับคอยติดตาม มีคอมเม้นต์เยอะๆ อะไรแบบนี้

พี่น้ำผึ้ง : แล้วตอนนี้รู้สึกยังไงคะที่ดุจตะวันมีแต่คนมาอ่าน แถมยังชื่นชอบด้วยค่ะ

KinkMj : ปลื้มค่ะ ก็แฮปปี้นะคะ คือไม่ได้คิดว่าจะเขียนมานานขนาดนี้(อ้าว) … จริงๆ แล้วตอนเริ่มเขียนคิดว่าจะสั้นๆ ค่ะ ประมาณ 25 ตอนจบ แต่ช่วงที่ดร็อปงานไปเพราะมีปัญหาด้านธุรกิจแล้วกลับมาเขียนต่อคือมาวางพล็อตใหม่เพิ่มหมด มันเลยยาวมาถึงตอนนี้ ฮ่า ๆ ๆ

ยิ่งมาถึงจุดที่มีแฟนเพจ มีการคอนแทกกับนักอ่านมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ฟังเสียงตอบรับแบบ ชอบมากเลย สนุกมากเลย อยากอ่านต่อแล้ว ฟิน มันทำให้เรามีกำลังใจเสมอค่ะ (และทึ้งหัวว่าหาเวลารีบอัพต่อไม่ได้ TwT) บางทีก็คิดเหมือนกันว่ามาถึงจุดนี้ได้ยังไง 555+

พี่น้ำผึ้ง : ทุกครั้งที่พี่อัพดุจตะวันกับซาตานจะขึ้นอันดับ 1 ในเด็กดีตลอดเลย พี่คิดว่าอะไรดึงดูดนักอ่านให้ติดใจนิยายเรื่องนี้คะ

KinkMj : ผู้ชาย!... ล้อเล่นค่ะๆ อาจจะเป็นการตัดตอนแบบชวนค้างละมั้ง(ฮา) เท่าที่คุยกับนักอ่านมา ส่วนมากจะบอกว่า อ่านแล้วเดาทางยากค่ะ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไงต่อ หักมุมบ่อย ทำให้แปลกใจบ่อย เลยอยากอ่านต่อ บางทีปิดตอนแบบสวยๆ ไม่ค้าง นักอ่านก็บอกว่าค้างอยู่ดี TwT

อีกอย่างก็คงเป็นความฟินแบบไม่ต้องหวานมากระหว่างพระนางมั้งคะ นิสัยกิ่งจะไม่ค่อยเขียนให้มีคำพูดหวานๆ ไม่ต้องบอกรักกัน แต่ก็รู้สึกว่าหวานได้ ฟินได้ อะไรประมาณนี้ค่ะ แต่ก็มีนักอ่านบอกว่าอยากให้พูดมั่งก็ดีนะ… บางคนยังอยากให้ความสัมพันธ์คืบหน้ากันรวดเร็วกว่านี้ แต่พอดีเป็นคนชอบแบบเชื่องช้าอย่างมั่นคง 555+

เพราะงั้น… คงอีกนานเลยค่ะ… นักเขียนปากหนักกับการใช้คำว่ารักมากๆ ตัวละครก็เลยต้องปากหนักตามไป ฮา

พี่น้ำผึ้ง : เรื่องภาษาและสำนวนการเขียนนี่สำคัญมากมั้ยคะ?

KinkMj : ส่วนตัวคิดว่าค่อนข้างสำคัญมากนะคะ จริงๆ มันเป็นปราการด่านแรกเลยที่นักอ่านจะรู้จักตัวเรา เพราะก่อนที่จะรู้ว่านิยายของเราสนุกหรือไม่ เขาต้องเริ่มอ่านจากตัวอักษรตัวแรกที่เราเขียนลงไป จากนั้นถึงค่อยๆ ทำความรู้จักกับเรื่องราวที่เราสร้างขึ้นมา

เรื่องภาษานี่อยากให้ตรวจทานบ้างอะไรบ้างก่อนอัพนิดหนึ่ง คือไม่ต้องเป๊ะแบบพิสูจน์อักษรมาเองก็ได้ แต่ก็เอาให้สวยงามตามท้องเรื่อง พยายามให้ดีที่สุด ผิดนิดผิดหน่อยไม่ว่ากัน (เพราะตัวเองก็ยังมีหลุดบ้าง ต้องมาอีดิทซ้ำอยู่ดี อิอิ)

นักอ่านบางคนมองข้ามเรื่องภาษาได้ เอาเนื้อเรื่องสนุกเป็นพอ แต่บางคนเจอคำผิดรัวๆ กดปิดเลยนะคะ ฮา ถ้าเราใส่ใจขึ้นอีกสักนิด พิมพ์ให้ถูก ใช้ให้ถูก อาจพลาดบ้างเล็กๆ น้อยๆ นักอ่านกลุ่มนี้เขาก็จะอยู่กับเราด้วยค่ะ

ลองนึกถึงว่าเปิดไปเจอนิยายเรื่องA ขึ้นต้นบทนำ…
กานครั้งนึงนานมากแล้วน่ะคะ^O^ มีกระท่อมหลังนึงมั้งอยู่กางป่า มีเด็กน้อยหนึ่งคนสามชุดคลุมสีแดวหิวตะกร้าผลไม้
จะมีสักกี่คนยอมไปต่อ 555+ ถึงแม้ว่าเนื้อเรื่องมันอาจจะสนุกมากๆ แต่อ่านแล้วต้องประมวลผลซ้ำๆ นักอ่านถอยแน่นอนค่ะ เสียอรรถรสด้วยนะ

อย่างเวลาเครียดๆ กำลังมีสงคราม ดันพลาดไปว่า
‘นักรับใช้ดาบฟาดฟันไปข้างหน้าอย่างแรง’… อีโรติกขึ้นมาทันที ฟีลเปลี่ยนเลย ฮา

ส่วนสำนวนนี่คงบอกกันยากเพราะทุกคนมีเอกลักษณ์ที่แตกต่างกันไปค่ะ จริตนักอ่านเองก็ชื่นชอบต่างกันด้วย ใครชอบแบบไหนเขียนแบบที่ชอบดีที่สุดค่ะ แต่เรียบเรียงให้สื่อสารเข้าใจก็โอเค

พี่น้ำผึ้ง : ช่วยบอกเทคนิคการเขียนตามสไตล์ KinkMj หน่อยค่ะ

KinkMj : อ่า… ไม่มีเทคนิคเลยค่ะ TwT จะบอกไงดีน้า คือกิ่งเขียนแบบที่ชอบค่ะ เน้นใช้ภาษาระดับทั่วไป เหมือนเวลาที่เราพูดคุยปกติ ไม่เน้นความสวยงามมาก ไม่ได้อ่อนช้อยหรือมีลูกเล่นทางภาษาเยอะแยะ เขียนให้เข้าใจง่าย กระชับและพยายามลดทอนคำซ้ำกับคำฟุ่มเฟือยให้มากที่สุด

ถ้าในแง่เนื้อเรื่องก็ สั้นๆ เลย ‘ทำไงก็ได้ให้นักอ่านจับทางยากที่สุด’ พลิกตรงไหนได้เป็นพลิก อะไรที่เราอ่านแล้วเจอบ่อยว่ามันต้องเดินไปแบบนี้ก็ให้หักออกทางอื่นโดยวางแผนล่วงหน้าสักหน่อย ใส่เหตุใส่ผลรองรับให้เหมาะสมหรือยอมรับได้ นั่งคิดนอนคิดทางแยกของแต่ละจุดแต่ละปมให้เยอะที่สุดค่ะ แล้วเลือกอันที่เราคิดว่า ‘นี่แหละ! นักอ่านจะต้องประหลาดใจ’ อะไรประมาณนี้ค่ะ

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำสำเร็จไปทุกครั้งหรอกนะคะ เพราะนักอ่านจะอัพเลเวลอยู่เสมอเหมือนกับที่เราพยายามอัพสกิลการตลบหลัง เพราะฉะนั้นถ้าถูกเดาทางได้อย่าเฟลค่ะ เริ่มใหม่อีกครั้งในปมถัดไปหรือฉากถัดไปได้เสมอ 555+

สำคัญที่สุดคืออย่าออกทะเลค่ะ มาทางไหนก็ต้องไปในทางที่นักอ่านอ่านแล้วรู้สึกว่าเนื้อเรื่องยังคงเส้นคงวา เดินไปในเส้นทางที่มีเป้าหมายปลายทาง ไม่รู้สึกว่ากำลังนั่งอยู่บนแพที่ไม้พายปลิวหายไปนานแล้ว มันเคว้งคว้างนะ 555