จากการที่ใช้เวลาในการแต่งเรื่องนี้มานาน ความรู้สึกตอนที่รู้ว่านิยายกำลังจะจบ PDI.lori ก็บอกว่าเธอรู้สึกใจหายและมักจะเป็นอาการโหวงๆ อย่างนี้แทบทุกครั้งที่เขียนนิยายเรื่องยาว เพราะในความรู้สึกของนักเขียนจะรู้สึกราวกับว่าตัวละครที่เธอสร้างขึ้นนั้นมีตัวตนจริงๆ พวกเขาร่วมหัวเราะ ร้องไห้และผ่านความกดดันในการเขียนนิยายมากับเธอเป็นเวลานาน เธอจึงรู้สึกผูกพันกับทุกตัวละครที่ตัวเองสร้างขึ้นมาเมื่อวันหนึ่งที่นิยายต้องจบและคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้เห็นพวกเขาโลดแล่นในจินตนาการของตัวเองอีกแล้ว มันก็ทาให้เธอรู้สึกเหงาจับใจ…

ต่อมาหลังจากที่นิยายลงเว็บไซต์ได้สักพัก เรื่อง ณ สุดเส้นขอบฟ้า ก็ได้รับกระแสตอบกลับมาจากบรรดานักอ่านอย่างล้นหลามทำให้เธอมีกำลังใจในการเขียนต่อไป เมื่อไหร่ที่มีคนเข้ามาคอมเมนท์หรือติชมนิยายเรื่องที่เธอเขียน PDI.lori จะรู้สึกดีใจมาก อย่างน้อยก็ได้รู้ว่ายังมีคนเข้ามาอ่านนิยายของเธออยู่ “มีคนมาติให้ได้เห็น ถือว่าเขาหวังดีนะ คำแนะนำเป็นสิ่งสำคัญและทุกคำชมเป็นแรงใจให้รู้สึกฮึดทุกครั้งที่หมดแรงเขียน” นี่เป็นเหมือนคติที่เธอถือไว้ประจำใจ การได้รับคำแนะนำจากนักอ่าน ไม่ว่าจะเป็นความเห็นชื่นชมหรือเข้ามาติเตียนล้วนเป็นสิ่งที่ช่วยผลักดันให้บรรดานักเขียนมีกำลังใจและอยากจะเขียนต่อไปให้ดีกว่าเดิม 

สำหรับนิยายตอนพิเศษของเธอ PDI.lori บอกสั้นๆ ว่า "อยากให้ทุกคนมาสนุกร่วมไปพร้อมกับเธอและตัวละครใหม่ๆ ที่ถูกสร้างขึ้นมา" โดยนักเขียนสาวคนเก่งทิ้งท้ายเพิ่มเติมไว้ว่า "บางที นี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของตำนานบทใหม่ในหน้านิยายของเธอก็ได้"