คลินิกนักเขียน ตอน ราชานกฮูก กับวิธีการเขียนแฟนตาซีให้เฮฮา

จุดที่คิดว่าสามารถพัฒนาได้

สามารถพัฒนาได้โดยการใช้เทคนิคข้อที่สามครับ คือการเพิ่มใส่ส่วนของการอุปมาอุปไมย(ซึ่งในเนื้อหาที่ยกมา ก็ทำได้ดีพอควรแล้ว) และการปรับจังหวะการเล่าเรื่องดังนี้ครับ
จังหวะการเล่าเรื่อง ค่อนข้างที่จะอธิบายยาก ซึ่งจะขอแทรกการปรับแก้จังหวะการเล่าเรื่อง เพียงแค่การเว้นวรรค และขึ้นย่อหน้าใหม่เท่านั้นนะครับ^^

จุดที่สามารถพัฒนาได้ จากตัวอย่างที่ยกขึ้นมา

          “นายนี่ก็นะ ชอบทำตัวเป็นลูกที่ดีของครอบครัว เอาแต่เชื่อฟังคุณแม่ตลอดเวลา นี่ถ้าชีวิตฉันต้องเลิศเลอเพอร์เฟ็ค สมบูรณ์แบบตลอดเวลาแบบนายนะ ฉันคงอกแตกตายแน่เลย”

น้ำหวานพูดพร้อมกับถอนหายใจอย่างอ่อนแรงกับนิสัยยอมคนของเพื่อน

ปกติก็เป็นซะแบบนี้ตลอด ชอบแบกรับปัญหาทุกอย่างไว้เองโดยที่ไม่ยอมบอกคนอื่น แล้วจะไม่ให้เธอเป็นห่วงได้ยังไงกัน...

ฝ่ายนาคาเมื่อเห็นฝั่งตรงข้ามค่อยๆ ลดความรุนแรงลง จึงแกะมือของอีกฝ่ายที่จับคอเสื้อของตนอยู่ออกอย่างเชื่องช้า จัดเสื้อของตัวเองให้เป็นระเบียบ จากนั้น โน้มใบหน้าของตัวเองไปใกล้ตัวเด็กสาว ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า

 “เห ไม่ยักรู้ ว่าเธอก็มีหน้าอกกับเขาด้วยเหมือนกันนะ” มันเป็นเสียงเรียบนิ่ง ซึ่งเต็มไปด้วยเจตนาเชือดเฉือน ใบมีดคำพูดนี้นี่เองที่สะกิดเข้าที่บาดแผลของสาวน้อยวัยกำลังโตอย่างเธอ

มุมปากที่ปกติจะมีรอยยิ้มแฝงอยู่ตลอดของเด็กสาวถึงกับกระตุก  เธอค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ๆ เด็กหนุ่มอย่างเชื่องช้า บิดคอกรอบแกรบ ราวกับตั้งใจจะทำให้สิ่งมีชีวิตตรงหน้า กลายเป็นปุ๋ยพร้อมใช้งาน

เมื่อตัดสินใจคืนความสุขให้พื้นดินแล้ว มือขาวๆ ก็ตบลงเข้าที่ไหล่ของร่างตรงหน้าดังปั้ก

            “นาย...พูดว่าอะไรนะ” ออกเสียงช้าและชัดเป็นที่สุด ราวกับกำลังพูดให้เด็กอนุบาลฟัง

            “เปล่านี่ ไม่มีใครพูดอะไรสักหน่อย... พี่ชาย”

            ใบหน้านิ่งสนิทของนาคา สบสายตาของน้ำหวาน ก่อนสะบัดแขนของเด็กสาวตรงหน้าออก

            “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปละนะ” พูดจบเขาก็เริ่มก้าวเท้าลงจากที่แห่งนั้นทันที ทิ้งไว้แต่เด็กสาวที่ยืนทำหน้ามึนงงกับชีวิตอยู่ที่เดิม

            “เดี๋ยวก่อน!” เพียงแต่หลังจากที่เวลาผ่านไปไม่นาน สาวน้อยคนเดิมเมื่อได้สติจึงพุ่งกระโดดลงมายืนประจันหน้ากับหนุ่มแว่น ที่เรียกสาวน้อยอ้อนแอ้นอรชรแบบเธอว่า ‘พี่ชาย’ ทันที

            เด็กหนุ่มชะงักเล็กน้อย เนื่องจากระยะที่เพื่อนของเขากระโดดลงมานั้น อาจจะเรียกได้ว่าสูงเกือบสองชั้นของตึกเรียนปกติเลยทีเดียว

            “ว้าว ถ้าไปแข่งกระโดดไกล อาจจะทำลายสถิติโลกได้เลยนะเนี่ย พี่ชาย” นาคาทำท่าทางตกตะลึงพร้อมกับปรบมือแก่ว่าที่แชมป์กระโดดไกลตัวน้อย ซึ่งแน่ล่ะ มันทำให้บุคคลตรงหน้า ตัดสินใจเลื่อนขั้นจากจะทำปุ๋ย กลายเป็นขี้เถ้าเสียแทน แม่จะเผาให้หาซากไม่เจอเลยคอยดู!

  “นั่นคือคำสั่งเสียสินะ...” สาวน้อยแค่นเสียงถาม

            “ฉันไม่เห็นจะคิดว่าพูดความจริงมันผิดตรงไหน เธอเกิดก่อนฉันตั้งครึ่งปี เธอก็ควรจะเป็นพี่ฉันสิ อีกอย่างถ้าเธอจะมาหาเรื่องฉัน เธอก็เอาเวลาไปทำตัวให้สมกับเป็นผู้หญิ...อ่อก!”

            เสียงของแข็งกระแทกเข้ากับอวัยวะในร่างกายดังสนั่น ร่างกายของบริสุทธิ์ชนผู้เคราะห์ร้ายนามว่านาคาเซไปติดบริเวณที่นั่งข้างหลัง ด้วยแรงเตะของเด็กสาวผู้เป็นเต็งหนึ่งเหรียญทองเทควันโดระดับจังหวัด ร่างสูงพยายามพยุงตัวขึ้นหลังจากที่โดนดีเข้าให้ แต่ขาของเขายังคงไม่สามารถออกแรงได้เต็มที่ จึงทำให้เด็กหนุ่มอยู่ในอาการขาสั่นไปมาราวกับลูกกวางแรกเกิด

            “ล…ลูกเตะ...เบาๆ แบบนั้น น...น่ะ ท...ทำอะไร ฉ...ฉันไม่ได้หรอก” นาคาพูดด้วยริมฝีปากที่สั่นไหว เลื่อนมือปาดกรอบแว่นของตัวเองให้เข้าที่

            คำขู่ที่ดูเหมือนจะไม่ได้เข้ากันเลย กับขาที่สั่นระริกของตัวเอง เรียกเสียงจากทางฝั่งสาวน้อยแข้งทองได้อย่างยอดเยี่ยม เสียงหัวเราะสาแก่ใจของเธอดังสะท้านไปทั่ว จนทำเอาเด็กหนุ่มเกิดอาการอับอายกับการกระทำของตัวเองไปชั่วขณะ

            “ฮะๆ” เจ้าของร่างบางจำต้องยกมือปิดปากกุมท้องอย่างช่วยไม่ได้ “ทำเป็นพูดดี ขาแกสั่นไปหมดแล้วรู้ไหม ทำไมทำท่าเหมือนลูกกวางเพิ่งเกิดแบบนั้น นั่นขาหรือแผนดินไหวกันล่ะ” 

            “ก็ได้ เธอมันแรงควาย พอใจรึยัง”

            ปกติแล้วคนแบบเธอก็ไม่ใช่ประเภทที่ชอบหาเรื่องคนอื่นเท่าไหร่นัก เพียงแต่ทันทีที่ประโยคดังกล่าวถูกพูดออกมาจากริมฝีปากของเด็กหนุ่มตรงหน้า แรงกระตุ้นให้เธอทำการฆาตกรรมครั้งแรกในชีวิตก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที

            “อา เมื่อกี้ รู้สึกว่าฉันจะหูฝาดไปสินะ นายคงไม่ได้บอกว่า ‘ลูกเตะของเธอช่างสง่างามจังเลย ฉันอยากรับมันอีกที’ อะไรแบบนี้ใช่ไหม”

            นาคาสูดลมหายใจเข้าลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขามองหน้าสาวน้อยตรงหน้าพร้อมกับพูดเสียงดังฟังชัดว่า

            “ฉันว่าช้างตกมันยังเตะเบากว่าเธอเลย”

            ทันทีที่คำประกาศสงครามถูกกล่าวจบ ทั้งสองฝ่ายก็ตะลุมบอนเข้าใส่กันในทันที

“ถ้าเราตกลงไปมันจะเป็นยังไงนะ...ผู้คนจะแตกตื่นไหมนะ...แล้วจะมีสาวๆ แถวนั้นสักคนเข้ามาดูร่างเรา...เป็นห่วงเรา พยายามช่วยชีวิตเราไหม...นะ” ชายหนุ่มบ่นอย่างเศร้าสร้อยไร้เรี่ยวแรง

“หึ มันก็น่าลองเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มพูดอย่างเหม่อลอยกับความหวังลมๆ แล้งๆ นั้น ก่อนจะมีสายลมเย็นพัดมาอีกระลอกจนเขาต้องใช้เท้ามายันพื้นเอาไว้

“บรื๋ออออ หนาวแฮะรีบลงดีกว่า” ชายหนุ่มบ่นขึ้นแล้วกระโดดลงจากขอบกั้นกลับเข้าไปในดาดฟ้า ก่อนจะนั่งเอาหลังพิงกับผนังกั้นที่สูงเกือบเมตรครึ่งเมื่อครู่เพื่อใช้กันลมไปในตัว แล้วใช้มือถูแขนไปมาเพื่อสร้างความอบอุ่นให้กับร่างกาย ที่ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นยามสายของฤดูร้อนก็ตาม แต่การมายืนตากลมบนยอดตึกระฟ้าแบบนี้ก็ทำให้หนาวได้เหมือนกัน

“เหอะ ไอ้พวกบนสวรรค์คงคิดล่ะสิว่าฉันจะโดดลงไปน่ะ...ไม่สิ คงจะสาปแช่งให้ฉันรีบๆ โดดลงไปซะ ทีนี้ก็คงคิดจะทำเหมือนในนิยายพอฉันตายก็จะให้เกิดใหม่เป็นกามเทพเพื่อสั่งสอนฉันสินะ” ชายหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วตะโกนออกไปทั้งที่ไม่รู้ว่าจะมีใครได้ยินไหมก็ตาม

“คิดง่ายไปแล้ว ไอ้เรื่องเพ้อเจ้อแบบนั้นมันมีจริงที่ไหนกัน คนอย่างไอ้ยะอ่ะนะแค่โดนผู้หญิงบอกเลิกไม่มีทางเสีย...ใจ...หรอก...เว้ยยยยย” ยะหรือกริชญะร้องตะโกนทั้งน้ำตานองหน้า ผิดกับคำพูดตัวเองเมื่อกี้ลิบลับ

กริชญะก้มลงมองจอมือถือที่เปิดค้างเอาไว้แล้วเลื่อนหาข้อความที่แฟนคนที่ 20 ของเขาส่งมาให้

“หนูว่าหนูคงเข้าไปในโลกเดียวกับพี่ไม่ได้หรอกค่ะ” ข้อความนี้ถูกส่งมาหลังจากที่ทั้งสองไปกินข้าวด้วยกันเมื่อไม่กี่วันก่อน

ไม่รู้ว่าเขาอ่านข้อความนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว แต่ทุกครั้งที่อ่านเขาก็ได้เฝ้าครุ่นคิดอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้ถูกบอกเลิกอย่างนี้ ทั้งที่หลังจากที่เริ่มคบกันได้เมื่ออาทิตย์ก่อนแล้ววันถัดมาเขาก็ชวนเธอไปกินข้าวและเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟังแถมท่าทางก็คุยกันถูกคอดีด้วยแท้ๆ แล้วทำไมถึงได้ถูกบอกเลิกได้นั้นตัวเขาเองก็ยังไม่อาจหาคำตอบได้เหมือนกัน

“แค่เราเล่าเรื่องหนังสือที่กำลังเขียนอยู่ให้ฟังชั่วโมงสองชั่วโมงเอง” กริชญะบ่นงึมงำขึ้นอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

ซึ่งจริงๆ แล้วภาพที่ชายหนุ่มเห็นมันเป็นเพียงการคิดไปเองฝ่ายเดียวเท่านั้น เพราะที่บอกว่าอีกฝ่ายสนุกไปด้วยนั้น เธอก็แค่ยิ้มและพยักหน้ารับไปอย่างนั้น เพราะเธอไม่เข้าใจเรื่องที่กริชญะเล่าเลยสักนิดต่างหาก

“ไอ้ยะนะไอ้ยะ ทำไมแกถึงได้เป็นคนอาภัพรักขนาดนี้นะ” ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งไม่เข้าใจจนได้แต่ร้องตะโกนออกมาอย่างอัดอั้นตันใจเท่านั้น

“ไอ้พวกกามเทพเฮงซวยยยยยยยยย!!!!”

โครมมมมม!!!

“เฮ้ย!”

แล้วทันใดนั้นก็มีวัตถุลึกลับตกลงตรงหน้าเขาอย่างแรงจนฝุ่นผงคละคลุ้ง และเมื่อกริชญะตั้งสติได้ก็จ้องมองไปยังกลุ่มควันฝุ่นนั้นเขาก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองจนต้องขยี้ตาอีกครั้ง เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือเงาของปีกนกขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในกลุ่มควันนั้น แต่พริบตาต่อมามันก็หายไปราวไม่เคยมีอยู่ด้วยซ้ำ พร้อมๆ กับเสียงร้องโวยวายที่ดังออกมาจากกลุ่มควัน

“โอ๊ย นี่มันอะไรกันเนี่ย บินอยู่ดีๆ ก็ร่วงลงมาเฉยเลย”

จนเมื่อกลุ่มควันเริ่มจางลง กริชญะก็ค่อยๆ มองเห็นว่าสิ่งนั้นคือชายหนุ่มผมสีทองเปล่งประกายยาวกำลังดี ผิวขาวผ่องจนราวกับส่องแสงออกมาได้แล้วยิ่งรวมกับโครงหน้าที่หล่อเหลากับนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนราวกับท้องฟ้า ทำให้ในความคิดของกริชญะแล้วชายหนุ่มคนนี้จัดอยู่ในระดับที่ต้องเรียกว่าเทพบุตรกลับชาติมาเกิดเลยก็ว่าได้ ถ้าไม่ติดที่...การแต่งตัวของพี่ท่านมันโคตรร็อคและอินดี้สุดติ่งเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะผมสีทองเปล่งประกายที่ดันไปทำทรงชี้ตั้งขึ้นราวกับเสาโทรเลขหรือเสื้อแจ็คเก็ตหนังและกางเกงหนังยันรองเท้าบูทหนังล้วนเป็นสีดำทั้งสิ้น แถมยังไม่หมดแค่นั้นเพราะตามตัวยังมีเครื่องประดับที่ทำจากเงินแวววาวไม่ว่าจะเป็นสร้อยคอรูปไม้กางเขน สายโซ่ที่ห้อยตามกระเป๋าเสื้อและกางเกง หัวเข็มขัดรูปหัวกระโหลกใหญ่เท่ากำปั้นแล้วมาจบด้วยบรรดาแหวนเงินรูปต่างๆ ที่เรียงรายอยู่บนนิ้วนั้นทำให้กริชญะถึงกับชะงักค้างไปหลายวินาทีเลยทีเดียว

ชายหนุ่มคนนั้นยืนปัดฝุ่นตามตัวพลางโวยวายอย่างหัวเสีย แถมยังดูท่าทางสบายดีอีกด้วยทั้งที่เพิ่งจะตกลงมาจากที่ไหนก็ไม่รู้อย่างแรงแท้ๆ ซึ่งกริชญะเองก็อดเงยหน้าขึ้นไปมองหาไม่ได้ว่าคนตรงหน้านั้นตกมาจากที่ไหนกันแน่

“นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ในที่สุดกริชญะก็ตัดสินใจถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ใครมันกล้ามาแกล้งกันฟ่ะ อย่าให้รู้ตัวนะพ่อจะเป่าสมองให้กระจุยเลย!” แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินเขาหรืออาจจะไม่ได้สนใจเขาเลยมากกว่า

“นี่นาย” กริชญะลองเรียกอีกครั้งแต่ก็ยังเหมือนเดิม ไม่สิอาจจะหนักข้อกว่าเดิมก็ได้ เพราะตอนนี้อีกฝ่ายไม่เพียงไม่สนใจเขา แต่เหมือนว่าจะไม่รับรู้เลยด้วยว่ามีเขายืนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ

และแม้ว่ากริชญะจะยังพยายามใจเย็นแล้วแล้วเรียกไปอีกหลายครั้งแต่ผลก็ยังเหมือนเดิม จนเขาเหลืออดร้องตะคอกออกไป

“เฮ้ย! ไอ้หูหนวก!”

“โอยยยย น่ารำคาญจริงถ้าแกจะเรียกเพื่อนแกก็เดินไปเรียกใกล้ๆ ดิ มาตะโกนข้ามหัวกันอยู่ได้!” และครั้งนี้ก็ได้ผลเสียด้วย เมื่ออีกฝ่ายหันกลับมาตอบเสียงดังอย่างโมโหแม้ว่าคำพูดจะฟังดูแปลกๆ ก็ตามที

แต่เป็นฝั่งหนุ่มมาดร็อคที่ต้องชะงักไปเมื่อเห็นว่ารอบๆ นั้นไม่มีใครอื่นนอกพวกเขาทั้งสองทำให้รู้ได้ว่าคนที่กริชญะกำลังพูดด้วยคือตัวเอง

หนุ่มมาดร็อคมองซ้ายมองขวาอย่างงงๆ ก่อนจะหันมาจ้องกริชญะตาค้างแล้วชี้นิ้วมาทีหน้าตัวเองเป็นเชิงถามว่า ‘เมื่อกี้นายพูดกับฉันเหรอ?’ ซึ่งกริชญะเองก็พยักหน้ากลับไปอย่างแรงเพื่อยืนยันคำตอบ

“นี่นายมองเห็นฉันด้วยเหรอ?” หนุ่มมาดร็อคถามคำถามแปลกๆ ออกมา

“ห๊ะ?” กริชญะอุทานออกมาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะตอบกลับไปอย่างมึนงงเช่นกัน

“ทำไมจะมองไม่เห็...”

ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ แต่เขายังพูดไม่ทันจบด้วยซ้ำก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังขัดจังหวะเสียก่อน

พร้อมกับที่หนุ่มมาดร็อครีบล้วงเอาบางสิ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง ซึ่งพอมองดีๆ กริชญะก็เห็นว่ามันคือโทรศัพท์สมาร์ทโฟนขนาดเท่ากับฝ่ามือที่ตอนนี้บนหน้าจอกำลังแสดงรูปหัวใจสีแดงกำลังกระพริบถี่ยิบพร้อมเสียงสัญญาณเตือนดังไม่ได้หยุด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นภาพของชายหนุ่มร่างท้วมกับรายละเอียดมากมายและตัวเลขใต้ภาพที่ยังหมุนติ้ว

จนกระทั่งตัวเลขนั้นหยุดอยู่ที่ 1414 แล้วกริชญะก็ต้องตกตะลึงจนตาค้างเมื่อจู่ๆ ก็มีละอองเสียงสีขาวพวยพุ่งจากสมาร์ทโฟนเครื่องนั้น ก่อนจะค่อยๆ ก่อตัวกันอยู่ตรงหน้าของหนุ่มมาดร็อคจนเกิดเป็นปืนไรเฟิลกระบอกใหญ่สีดำด้านที่ตัวปืนยาวกว่าหนึ่งเมตรพร้อมกับกล้องส่อง ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่ได้มีความรู้เรื่องปืนมากนักแต่ไอ้กระกระบอกนี้มันเหมือนกับปืนที่พวกทหารใช้ในหนังสงครามที่เขาชอบดูไม่มีผิด

“ดีนะที่ได้ถึงระดับนี้จะได้ไม่ต้องบินลงไปให้เสียเวลา” หนุ่มมาดร็อคเปรยแล้วคว้าปืนนั้นเอาไว้ท่ามกลางสายตาตกตะลึงไม่หายของเขาแถมท่าทางแล้วคนตรงหน้าจะลืมไปแล้วว่ามีเขายืนอยู่ตรงนี้ด้วย

แล้วหนุ่มมาดร็อคก็ทำในสิ่งที่กริชญะต้องตื่นตกใจยิ่งกว่าเดิม เมื่อคนตรงหน้าเดินแบกปืนพาดไหล่อย่างเท่ด้วยท่าทางแบบพวกทหารมือเก๋า ก่อนจะประทับเล็งปืนเข้าขอบดาดฟ้าด้านเดียวกับที่กริชญะยืนอยู่พร้อมกับแนบตาเข้ากับกล้องส่องมองลงไปเบื้องล่าง

เพียงเท่านั้นต่อให้ไม่ต้องเดากริชญะก็รู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้าคิดจะทำอะไร เขารีบกระโจนไปเกาะขอบกั้นแล้วมองลงไปด้านล่างทันที แต่ก็ต้องสบถออกมาอย่างหัวเสีย เพราะบนนี้สูงเกินไปจนมองไม่เห็นอะไรด้วยซ้ำ แต่เขาก็รู้ดีว่าคนๆ นี้ต้องกำลังคิดจะยิงใครสักคนข้างล่างนั้นแน่ๆ

กริชญะถึงกับหน้าซีดเผือดเมื่อนึกถึงสิ่งที่ชายคนนี้กำลังจะทำ แต่ถึงเขาจะกลัวและยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกก็ตาม แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาควรทำมีแค่อย่างเดียวเท่านั้นคือ...

‘ต้องหยุดชายคนนี้ไว้ให้ได้!’

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็รีบวิ่งเข้าไปหาหนุ่มมาดร็อคเพื่อหวังจะผลักปืนให้หันไปทางอื่นก็ยังดี แต่ดูเหมือนสิ่งที่เขาคิดจะทำนั้นคงจะสายไปเสีย เพราะวินาทีเดียวกับที่เขาพุ่งตัวออกไปนั้นนิ้วของชายตรงหน้าก็เลื่อนเข้าใกล้โก่งปืนเตรียมลั่นไกแล้วเช่นกัน

“หยุดนะ!!!!!!!!!!!!!!!!”

ปัง!!!!!!

ก่อนอื่นต้องออกตัวก่อนว่า เนื่องจากตอนที่คุณเทียนหลง ซึ่งก็คือผู้เขียนเรื่องนี้ส่งมา มันเป็นตอนแรก ดังนั้น ด้วยความที่ผมเข้าใจดี ว่าในตอนแรก เราจะต้องเปิดเรื่องให้เนื้อหาและกลิ่นอายที่เป็นตัวเรามากที่สุด ซึ่งคุณเทียนหลงก็ทำออกมาได้ดีมากครับ

ตัวละครค่อนข้างที่มีคาแรคเตอร์ที่สามารถสร้างความเฮฮาได้อยู่แล้วครับ บวกกับสถานการณ์เพี้ยนๆ ผมว่า นี่ออกมาได้ค่อนข้างที่จะสมบูรณ์อยู่แล้ว

หากแต่ในส่วนของการขยายในบางจุด นั้นยังสามรถเพิ่มลงไปได้อีก ทั้งในแง่ของการอุปมาอุปไมย หรือว่าสถานการที่น่าจะทำให้อะไรมาเฮฮาได้มากขึ้นไปอีก (เช่นกามเทพตกลงมา หัวไปฟาดลงจุดที่พระเอกเพิ่งจะลงมาจากขอบตึก อารมณ์เหมือน ถ้าพระเอกเดินลงมาช้ากว่านี้นิดเดียว ต้องตายไปแล้วแน่ๆ ไรงี้ ซึ่งแน่นอน ด้วยคาแรคเตอร์ของพระเอก มันจะเป็นการแสดงความคิดที่ค่อนข้างจะเพี้ยนออกมาแน่ๆ ฮ่าๆ)

อย่างไรก็ตาม กระผมขออนุญาตแนะนำให้การเพิ่มเติมบางจุดดังนี้ครับ^^

จุดที่สามารถพัฒนาได้ จากตัวอย่างที่ยกขึ้นมา

          “ถ้าเราตกลงไปมันจะเป็นยังไงนะ...ผู้คนจะแตกตื่นไหมนะ...แล้วจะมีสาวๆ แถวนั้นสักคนเข้ามาดูร่างเรา...เป็นห่วงเรา พยายามช่วยชีวิตเราไหม...นะ” ชายหนุ่มบ่นอย่างเศร้าสร้อยไร้เรี่ยวแรง

“หึ มันก็น่าลองเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มพูดอย่างเหม่อลอยกับความหวังลมๆ แล้งๆ นั้น ก่อนจะมีสายลมเย็นพัดมาอีกระลอกจนเขาต้องใช้เท้ามายันพื้นเอาไว้... ให้ตาย เกือบตกลงไปแล้วไหมล่ะ

“บรื๋ออออ หนาวแฮะรีบลงดีกว่า” ชายหนุ่มบ่นขึ้นแล้วกระโดดลงจากขอบกั้นกลับเข้าไปในดาดฟ้า ก่อนจะนั่งเอาหลังพิงกับผนังกั้นที่สูงเกือบเมตรครึ่งเมื่อครู่เพื่อใช้กันลมไปในตัว แล้วใช้มือถูแขนไปมาเพื่อสร้างความอบอุ่นให้กับร่างกาย ที่ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นยามสายของฤดูร้อนก็ตาม แต่การมายืนตากลมบนยอดตึกระฟ้าแบบนี้ก็ทำให้หนาวได้เหมือนกัน

“เหอะ ไอ้พวกบนสวรรค์คงคิดล่ะสิ ว่าฉันจะโดดลงไปน่ะ...ไม่สิ คงจะสาปแช่งให้ฉันรีบๆ โดดลงไปซะ ทีนี้ก็คงคิดจะทำเหมือนในนิยาย พอฉันตายก็จะให้เกิดใหม่เป็นกามเทพเพื่อสั่งสอนฉันสินะ” ชายหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วตะโกนออกไปทั้งที่ไม่รู้ว่าจะมีใครได้ยินไหมก็ตาม

“คิดง่ายไปแล้ว ไอ้เรื่องเพ้อเจ้อแบบนั้นมันมีจริงที่ไหนกัน คนอย่างไอ้ยะอ่ะนะแค่โดนผู้หญิงบอกเลิกไม่มีทางเสีย... ใจ... หรอก... เว้ยยยยย” ยะหรือกริชญะร้องตะโกน หากแต่ในวินาทีต่อมา หยุดน้ำอุ่นๆ ก็ไหลพรากนองหน้า ผิดกับคำพูดตัวเองเมื่อกี้ลิบลับ

กริชญะก้มลงมองจอมือถือที่เปิดค้างเอาไว้แล้วเลื่อนหาข้อความที่แฟนคนที่ 20 ของเขาส่งมาให้

“หนูว่าหนูคงเข้าไปในโลกเดียวกับพี่ไม่ได้หรอกค่ะ” ข้อความนี้ถูกส่งมาหลังจากที่ทั้งสองไปกินข้าวด้วยกันเมื่อไม่กี่วันก่อน

ไม่รู้ว่าเขาอ่านข้อความนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว แต่ทุกครั้งที่อ่านเขาก็ได้เฝ้าครุ่นคิดอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้ถูกบอกเลิกอย่างนี้ ทั้งที่หลังจากที่เริ่มคบกันได้เมื่ออาทิตย์ก่อน แล้ววันถัดมาเขาก็ชวนเธอไปกินข้าวและเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟังแถมท่าทางก็คุยกันถูกคอดีด้วยแท้ๆ แล้วทำไมถึงได้ถูกบอกเลิกได้นั้นตัวเขาเองก็ยังไม่อาจหาคำตอบได้เหมือนกัน

“แค่เราเล่าเรื่องหนังสือที่กำลังเขียนอยู่ ให้ฟังชั่วโมงสองชั่วโมงเอง” กริชญะบ่นงึมงำขึ้นอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

ซึ่งจริงๆ แล้วภาพที่ชายหนุ่มเห็นมันเป็นเพียงการคิดไปเองฝ่ายเดียวเท่านั้น เพราะที่บอกว่าอีกฝ่ายสนุกไปด้วยนั้น เธอก็แค่ยิ้มและพยักหน้ารับไปอย่างนั้น เพราะเธอไม่เข้าใจเรื่องที่กริชญะเล่าเลยสักนิดต่างหาก

นี่ถ้าหากว่ากริชญะรู้ความจริงข้อนี้ บางทีอาจจะกลับบ้านไปเอาหัวโขกหมอนตายแทนก็ได้

“ไอ้ยะนะไอ้ยะ ทำไมแกถึงได้เป็นคนอาภัพรักขนาดนี้นะ” ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งไม่เข้าใจจนได้แต่ร้องตะโกนออกมาอย่างอัดอั้นตันใจเท่านั้น

“ไอ้พวกกามเทพเฮงซวยยยยยยยยย!!!!”

โครมมมมม!!!

“เฮ้ย!”

แล้วทันใดนั้นก็มีวัตถุลึกลับตกลงตรงหน้าเขาอย่างแรงจนฝุ่นผงคละคลุ้ง

เมื่อกริชญะตั้งสติได้ ก็จ้องมองไปยังกลุ่มควันฝุ่นนั้นเขาก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองจนต้องขยี้ตาอีกครั้ง เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือเงาของปีกนกขนาดใหญ่ กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในกลุ่มควันนั้น แต่พริบตาต่อมามันก็หายไปราวไม่เคยมีอยู่ด้วยซ้ำ พร้อมๆ กับเสียงร้องโวยวายที่ดังออกมาจากกลุ่มควัน

“โอ๊ย นี่มันอะไรกันเนี่ย บินอยู่ดีๆ ก็ร่วงลงมาเฉยเลย”

จนเมื่อกลุ่มควันเริ่มจางลง กริชญะก็ค่อยๆ มองเห็นว่าสิ่งนั้นคือชายหนุ่มผมสีทองเปล่งประกายยาวกำลังดี ผิวขาวผ่องจนราวกับส่องแสงออกมาได้แล้วยิ่งรวมกับโครงหน้าที่หล่อเหลากับนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนราวกับท้องฟ้า ทำให้ในความคิดของกริชญะแล้วชายหนุ่มคนนี้จัดอยู่ในระดับที่ต้องเรียกว่าเทพบุตรกลับชาติมาเกิดเลยก็ว่าได้

เดี๋ยวนะ... อะไรคือการที่ผู้ชายชมผู้ชายด้วยกันอย่างออกหน้าออกตาขนาดนี้... ถึงจะแค่ในใจก็เถอะ!

หากแต่การแต่งตัวของพี่ท่าน มันโคตรร็อคและอินดี้สุดติ่งเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะผมสีทองเปล่งประกายที่ดันไปทำทรงชี้ตั้งขึ้นราวกับเสาไฟฟ้าแรงสูง หรือเสื้อแจ็คเก็ตหนังและกางเกงหนังยันรองเท้าบูทหนังล้วนเป็นสีดำทั้งสิ้น แถมยังไม่หมดแค่นั้น เพราะตามตัวยังมีเครื่องประดับที่ทำจากเงินแวววาว ไม่ว่าจะเป็นสร้อยคอรูปไม้กางเขน สายโซ่ที่ห้อยตามกระเป๋าเสื้อและกางเกง หัวเข็มขัดรูปหัวกระโหลกใหญ่เท่ากำปั้น แล้วมาจบด้วยบรรดาแหวนเงินรูปต่างๆ ที่เรียงรายอยู่บนนิ้วนั้นทำให้กริชญะถึงกับชะงักค้างไปหลายวินาทีเลยทีเดียว

ชายหนุ่มคนนั้นยืนปัดฝุ่นตามตัวพลางโวยวายอย่างหัวเสีย แถมยังดูท่าทางสบายดีอีกด้วยทั้งที่เพิ่งจะตกลงมาจากที่ไหนก็ไม่รู้อย่างแรงแท้ๆ ซึ่งกริชญะเองก็อดเงยหน้าขึ้นไปมองหาไม่ได้ว่าคนตรงหน้านั้นตกมาจากที่ไหนกันแน่

“นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ในที่สุดกริชญะก็ตัดสินใจถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ใครมันกล้ามาแกล้งกันฟ่ะ อย่าให้รู้ตัวนะพ่อจะเป่าสมองให้กระจุยเลย!” แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินเขาหรืออาจจะไม่ได้สนใจเขาเลยมากกว่า

“นี่นาย” กริชญะลองเรียกอีกครั้งแต่ก็ยังเหมือนเดิม ไม่สิอาจจะหนักข้อกว่าเดิมก็ได้ เพราะตอนนี้อีกฝ่ายไม่เพียงไม่สนใจเขา แต่เหมือนว่าจะไม่รับรู้เลยด้วยว่ามีเขายืนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ

และแม้ว่ากริชญะจะยังพยายามใจเย็นแล้วแล้วเรียกไปอีกหลายครั้งแต่ผลก็ยังเหมือนเดิม จนเขาเหลืออดร้องตะคอกออกไป

“เฮ้ย! ไอ้หูหนวก!”

“โอยยยย น่ารำคาญจริงถ้าแกจะเรียกเพื่อนแกก็เดินไปเรียกใกล้ๆ ดิ มาตะโกนข้ามหัวกันอยู่ได้!” และครั้งนี้ก็ได้ผลเสียด้วย เมื่ออีกฝ่ายหันกลับมาตอบเสียงดังอย่างโมโหแม้ว่าคำพูดจะฟังดูแปลกๆ ก็ตามที

แต่เป็นฝั่งหนุ่มมาดร็อคที่ต้องชะงักไปเมื่อเห็นว่ารอบๆ นั้นไม่มีใครอื่นนอกพวกเขาทั้งสองทำให้รู้ได้ว่าคนที่กริชญะกำลังพูดด้วยคือตัวเอง

หนุ่มมาดร็อคมองซ้ายมองขวาอย่างงงๆ ก่อนจะหันมาจ้องกริชญะตาค้างแล้วชี้นิ้วมาทีหน้าตัวเองเป็นเชิงถามว่า ‘เมื่อกี้นายพูดกับฉันเหรอ?’ ซึ่งกริชญะเองก็พยักหน้ากลับไปอย่างแรงเพื่อยืนยันคำตอบ

“นี่นายมองเห็นฉันด้วยเหรอ?” หนุ่มมาดร็อคถามคำถามแปลกๆ ออกมา

“ห๊ะ?” กริชญะอุทานออกมาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะตอบกลับไปอย่างมึนงงเช่นกัน

“ทำไมจะมองไม่เห็...”

ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ แต่เขายังพูดไม่ทันจบด้วยซ้ำก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังขัดจังหวะเสียก่อน

พร้อมกับที่หนุ่มมาดร็อครีบล้วงเอาบางสิ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง ซึ่งพอมองดีๆ กริชญะก็เห็นว่ามันคือโทรศัพท์สมาร์ทโฟนขนาดเท่ากับฝ่ามือ ที่ตอนนี้บนหน้าจอกำลังแสดงรูปหัวใจสีแดง กำลังกระพริบถี่ยิบพร้อมเสียงสัญญาณเตือนดังไม่หยุด  ก่อนจะเปลี่ยนเป็นภาพของชายหนุ่มร่างท้วมกับรายละเอียดมากมายและตัวเลขใต้ภาพที่ยังหมุนติ้ว

จนกระทั่งตัวเลขนั้นหยุดอยู่ที่ 1414 แล้วกริชญะก็ต้องตกตะลึงจนตาค้าง เมื่อจู่ๆ ก็มีละอองเสียงสีขาวพวยพุ่งจากสมาร์ทโฟนเครื่องนั้น ก่อนจะค่อยๆ ก่อตัวกันอยู่ตรงหน้าของหนุ่มมาดร็อค จนเกิดเป็นปืนไรเฟิลกระบอกใหญ่สีดำด้านที่ตัวปืนยาวกว่าหนึ่งเมตรพร้อมกับกล้องส่อง ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่ได้มีความรู้เรื่องปืนมากนักแต่ไอ้กระกระบอกนี้มันเหมือนกับปืนที่พวกทหารใช้ในหนังสงครามที่เขาชอบดูไม่มีผิด

“ดีนะที่ได้ถึงระดับนี้จะได้ไม่ต้องบินลงไปให้เสียเวลา” หนุ่มมาดร็อคเปรยแล้วคว้าปืนนั้นเอาไว้ท่ามกลางสายตาตกตะลึงไม่หายของเขาแถมท่าทางแล้วคนตรงหน้าจะลืมไปแล้วว่ามีเขายืนอยู่ตรงนี้ด้วย

แล้วหนุ่มมาดร็อคก็ทำในสิ่งที่กริชญะต้องตื่นตกใจยิ่งกว่าเดิม เมื่อคนตรงหน้าเดินแบกปืนพาดไหล่อย่างเท่ด้วยท่าทางแบบพวกทหารมือเก๋า ก่อนจะประทับเล็งปืนเข้าขอบดาดฟ้าด้านเดียวกับที่กริชญะยืนอยู่พร้อมกับแนบตาเข้ากับกล้องส่องมองลงไปเบื้องล่าง

เพียงเท่านั้นต่อให้ไม่ต้องเดากริชญะก็รู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้าคิดจะทำอะไร เขารีบกระโจนไปเกาะขอบกั้นแล้วมองลงไปด้านล่างทันที แต่ก็ต้องสบถออกมาอย่างหัวเสีย เพราะบนนี้สูงเกินไปจนมองไม่เห็นอะไรด้วยซ้ำ แต่เขาก็รู้ดีว่าคนๆ นี้ต้องกำลังคิดจะยิงใครสักคนข้างล่างนั้นแน่ๆ

กริชญะถึงกับหน้าซีดเผือดเมื่อนึกถึงสิ่งที่ชายคนนี้กำลังจะทำ แต่ถึงเขาจะกลัวและยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกก็ตาม แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาควรทำมีแค่อย่างเดียวเท่านั้นคือ...

‘ต้องหยุดชายคนนี้ไว้ให้ได้!’

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็รีบวิ่งเข้าไปหาหนุ่มมาดร็อคเพื่อหวังจะผลักปืนให้หันไปทางอื่นก็ยังดี แต่ดูเหมือนสิ่งที่เขาคิดจะทำนั้นคงจะสายไปเสีย เพราะวินาทีเดียวกับที่เขาพุ่งตัวออกไปนั้นนิ้วของชายตรงหน้าก็เลื่อนเข้าใกล้โก่งปืนเตรียมลั่นไกแล้วเช่นกัน

“หยุดนะ!!!!!!!!!!!!!!!!”

ปัง!!!!!!