การเขียนนิยายหรือแต่งเพลงไปเอาแรงบันดาลใจมาจากไหนครับ

ของผมเกิดจากความอยากลองครับ

อยากลองในที่นี่คือ ผมมักจะไปเห็นอะไร ๆ มาแล้วขัดใจ อยากลองทำแบบที่มันไม่ขัดใจตัวเองดู 5555

ผมชอบเขียนนิยายที่เป็นการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ แคร์เรื่องนี้มากกว่าเรื่องเงินหรือความนิยม ผมมันนักอุดมการณ์ไส้แห้ง

อย่างเรื่องที่เขียน ๆ อยู่ เกิดขัดใจว่าทำไมละครถึงมีแต่ซิตคอม ไม่มีแซดคอมวะ เลยอยากลองเขียนแซดคอมดู

นิยายชาวบ้านนางเอกเขาซูจัง ถ้านางเอกเราไม่เก่งจนจบเรื่อง จะเป็นยังไงนะ ลองหน่อยดีกว่า

หนังผีไทย ไม่ค่อยให้สาระศาสนาจัด ๆ เราลองมาเขียนเรื่องผีแบบมีสาระศาสนาดีไหม

อยากทำอะไรที่ไม่ค่อยมีใครทำ หรือมีคนทำน้อย ในแบบของตัวเองดูครับ ดีเทลอื่น ๆ อาจจะฟ้าฝนยันป้าข้างบ้าน

สำหรับตัวเอง เมื่อเขียนนิยายขึ้นมาสักเรื่องมักจะเอาตัวเองไปเป็นหนึ่งในตัวละครของเรื่องนั้นๆ หากกำลังเขียนการดำเนินเรื่องของตัวร้าย เราก็จะเป็นตัวร้ายคนหนึ่ง หากเราเขียนเรื่องของตัวเอกเราก็จะเป็นตัวเอกคนนั้น หากเผชิญเหตุการณ์เช่นนี้ตัวเราจะแก้ปัญหาไปแบบไหนอย่างไร ในความคิดของคนอื่นที่เป็นศัตรู เขาจะคิดกับเราแบบไหน ก็เขียนไปตามนั้น และถ้าเขาคิดและทำกับเราแบบนี้เราจะตอบโต้ไปเช่นไร คนที่เฝ้าติดตามเราอยู่จะได้ไม่ดูว่าเราโง่จนเกินไป ก็ประมาณนี้

ผมคิดว่าเราเล่าเรื่องอะไรน่ะไม่สำคัญ สำคัญว่าเราเล่ายังไง เนื้อเรื่องมันไม่เคยเหมือนกันอยู่แล้วถึงจะเป็นแนวเดียวกันก็ตาม

แต่บางทีเราอ่านเยอะฟังมาเยอะแล้วเอามาเขียนเนี่ยมันก็ไม่ได้ใหม่นะครับเอามาผสมๆก็ใช่ว่าจะสร้างสรรค์

(ไม่ได้สร้างสรรค์ก็เพราะแนวคิดนั้นๆยังมีอิทธิพลในตัวเราอยู่ ขึ้นกับว่าเราก้าวข้ามได้รึเปล่าถ้าก้าวข้ามไม่ได้ก็จะติดกับดักวนไปมาผมเรียกว่าผีหลอก คือผีแล้วตามด้วยชื่อของเเนวคิดที่เรารับไอเดียมาอาจจะเป็นคนเป็นอะไรก็ได้ เช่นผี เจ. อาร์. อาร์. โทลคีน นั่นแหละครับอย่างที่บอกมันจะเป็นอะไรก็ได้ปัญหานี้ผมเจอมากับตัว)

เพราะงั้นนักเขียนที่เจอประสบการณ์ตรงๆถึงทำได้ดีมากกว่าในเรื่องถ่ายทอดผ่านบทสนทนา

อย่างไรก็ตามทุกคนต้องได้รับแรงบันดาลใจมาอยู่แล้วเพราะเรามีสมองไว้จำแล้วเราก็มีความคิดสร้างสรรค์คู่กันไปไม่งั้นงานเขียนก็คงเหมือนกันไปหมดทั้งโลกสิครับ.

ผปมใช้วิธีเข้าทรงครับ คือผมจะพยายามฝันถึงเรื่องนั้นๆและเอาเรือ่งในฝันมาดัดแปลงให้เป้นเรือ่งเป็นราวที่คนทั่วไปรู้เรื่องบ้าง