ตอน2 วันที่7งานเลี้ยงขอบคุณและการจากลา- เมื่ออิฉันได้ทุนไปญี่ปุ่น8วันฟรีๆ กับJENESYS (มีรูปประกอบ)

มุมหนึ่งในศาลเจ้า ต้นไม้ที่นี่เขาใหญ่จริง
 

      จากนั้นพวกอิฉันก็ไปซื้อเครื่องรางแล้วใบทำนายกันเป็นของฝาก แล้วเเวะซื้อกระเป๋าน้ำร้อนของญี่ปุ่นคือมันอยู่ทนจริงๆนะ จี้จังให้เราเอาไปไว้ในที่นอนจะทำให้อุ่น อิฉันกับJนี่ประทับใจเจ้านี่มากเลยสอยมา แล้วก็เเวะซื้อโซดาเมล่อนที่ดื่มบ้านอามิจังมันอร่อยกลิ่นหอมมากเลยซื้อกลับ ก่อนรีบกลับไปบ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเเล้วเอากระเป๋าออกเพื่อไปงานอำลา และจากลาบ้านหลังนี้..

     อิฉันนึกสงสัยระหว่างเดินทางที่ไปงานอำลาว่าทำไมจี้จังแวะไปนู้นไปนี่บ่อยจัง เราแวะไปกินไอศรีมรสสาลี่ แวะไปร้านของจุกจิกอีกหลายร้าน แต่ก็ไม่ได้ถามเพราะมัวแต่นั่งจำบทกันอยู่บนรถกับJ ระหว่างทางจี้จังก็คุยกับอามิจังว่า "ถ้าพวกเราไปแล้วก็คงจะเหงาแย่เลย คงจะเงียบน่าดู" อิฉันก็พอฟังออกแหละเวลาจี้จังกับอามิคุยกัน เลยไปบอกนังJเราก็เศร้าๆกัน พอถึงงานอำลาเราเลทไปหลายนาทีอยู่ จี้จังก็เซอร์ไพร์ทพวกเราเอาของฝากมาให้เราเยอะเลย โดยเฉพาะขนมผงบ๊วย เขาบอกเห็นกินกันอร่อยมากเลยซื้อมาให้แล้วก็ซื้อผ้าอนามัย ขวดใส่ครีมก็เอามาให้อิฉัน(มีช่วงผื่นขึ้นเลยต้องทาครีม) ซึ้งใจมากอ่ะว่าที่จี้จังแวะนู้นแวะนี่คือทุกอย่าเพื่อพวกเราอ่ะ เขาใส่ใจสังเกตเราทุกอย่างจริงๆ

      ในงานเรามาถึงช้าอิฉันกับJจึงรีบเร่งไปเปลี่ยนโจงกระเบนแดง แล้วไปคุยงานปราสานงานกับทุกคนอย่างเร่งด่วน ระหว่างนี้ทุกคนก็เอ็นจอยกับการกินข้าวร่วมกันกับโฮสของแต่ละคน สักพักจึงเริ่มการแสดงของพวกเราที่เตรียมกันมานานเริ่มด้วยเปิดตัวพิธีกรทักทาย ตัวแทนพูดขอบคุณ และพิธีกรพูดแนะนำการแสดงแต่ละอย่าง การแสดงแรก ชุดรำมวยไทยเราได้ชายมากความสามารถ2คนโชว์กระโดด ตีลังกา หมนุนๆสุดยอดมาก ต่อด้วยการละเล่นงูกินหาง การแสดงที่สามคือเต้นโมรี และการแสดงสุดท้ายเป็นกิจกรรมร่วมกันคือรำไทยด้วยท่าง่ายๆโดยเชิญโฮสของเราทุกคนมารำร่วมกันเป็นวงกลม แล้วจึงถ่ายรูปร่วมกัน

MCของเรา ขอบคุณพวกนางพยายามจำบทญี่ปุ่นกันมาก รัก


รำมวยไทย ฉันเห็นพวกนางซ้อมตลอด


งูกินหาง ป่วนและฮาค่ะสั้นๆ


รำเมรี สาวเเซ่บพร้อมมั้ยคะ ฮิ้วว


รำวงร่วมกับโฮส เตงเต่งเต๊ง~


ถ่ายรูปรวมกับโฮส

      ท้ายที่สุดก็มาถึงช่วงท้าย ช่วงที่เราต้องจากลากันแล้ว...อิฉันตั้งใจว่าจะไม่ให้น้ำตาไหลเด็ดขาดเพราะเป็นคนต่อมน้ำตาร่วงง่าย ฉันกับJไปหาจี้จังกับอามิจัง ทั้ง2คนพูดจากลาเราว่าจะไปแล้วนะ ไม่เจอกันคงจะเหงาแน่ๆ เรา2คนเลยพูดสิ่งที่เราคิดที่เราตั้งใจจะพูดกันออกมาว่า "เราขอบคุณมากๆที่ดูแลเราอย่างดี ทั้งจี้จังและอามิจังใจดีกับเรามากพยายามคุยกับพวกเราตลอด เรามีความสุขมากๆ พอจะต้องจากลาก็รู้สึกเหงาขึ้นมาเลย พวกเราน่ะ..จะไม่มีวันลืมจี้จังกับอามิจังเด็ดขาด ถ้ามีโอกาสจะกลับมาหาให้ได้เลย .." แกตอนที่พวกเราพยายามพูดสิ่งที่คิดอ่ะ จี้จังกับอามิจังก็พูดกับเราตลอดและพออิฉันเห็นน้ำตาจี้จังซึมมาหน่อย อิฉันไปเลยจ้าาน้ำตาไหลพรากเต็มหน้าเลยคุมไม่ได้เสียงสั่นน้ำมูกไหลไปหมด จี้จังกับอามิจังก็มากอดอิฉันกับJ ก่อนที่เราจะร่ำลากันอีกครั้งแล้วมองจี้จังกับอามิจังลับตาไป...

      ตลอดเวลาที่อยู่กับจี้จังและอามิจังพวกเขาใส่ใจกับเรามากจริงๆ ฉันเห็นได้ถึงความจริงใจและความห่วงใยของพวกเขาผ่านการกระทำทุกอย่าง มันทำให้เรารู้สึกเสียใจมากที่จะต้องจากลากัน ฉันยังรู้สึกว่ายังไม่ได้ทำอะไรมากมายให้เท่ากับที่พวกเขาให้เราเลย คืออยู่นี่เข้าใจคำว่าขอบคุณจริงๆเลย ตอนเรียนจะมีรูปขอบคุณหลายแบบก็เคยคิดนะว่าจะพูดขอบคุณอะไรกันเยอะแยะ แต่ตอนนี้คือเข้าใจจริงๆอ่ะความรู้สึกขอบคุณที่ยังตราตรึงใจและรู้สึกอยากพูดจริงๆด้วยใจมันเป็นอย่างไรและมันก็เป็นความรู้สึกที่ยังอยู่กับเราจนถึงตอนนี้นะ ความรู้สึกขอบคุณนั่นน่ะ

Workshop เตรียมรายงานผลครั้งใหญ่
    หลังจากงานเลี้ยงอำลาเรานั่งรถบัสกลับโรงแรมนานหลายชั่วโมงเพื่อทำWorkshopกัน และเรามีเวลาแค่รอบบ่าย-ดึกเท่านั้นสำหรับการเตรียมรายงานประมวลผลทั้งหมด พวกเราเเบ่งเป็น2กลุ่มแยกกันคุยงานแต่ละหัวข้อว่าก่อนมาเรารู้อะไร และหลังมาญี่ปุ่นเราได้อะไร แล้วจะนำประสบการณ์ความประทับใจทั้งหลายนี้ไปทำะไรต่อที่ประเทศไทย จากนั้นจึงมาสรุปร่วมกันแล้วแบ่งงานกันในแต่ละส่วน หลังอาหารเย็น พวกนังJและบางส่วนก็ทำPWPพรีเซนต์ ส่วนพวกอิฉันก็เตรียมสคริปพูดกันยามดึกณ โรงแรมเดิมในทตโตรินั่นแหละ จากนั้นป้าโรสก็โทรขึ้นมาในห้องพักว่า"จี้จังเอาของที่ลืมมาให้ ตอนนี้อยู่กับJข้างล่างนะ" อิฉันดีใจมากก พอวางสายปุ๊ปลงไปข้างล่างไปหาJเลย แต่ไม่เห็นจี้จัง เลยถามJ ได้ความว่าจี้จังน่าจะขับรถเอาของมาให้ที่โรงเเรมตั้งแต่เอาออกไปกินข้าวเย็นข้างนอกแล้ว ตอนนั้นกูเสียดายนะที่มีโอกาสแล้วแต่ก็ไม่ได้เจอ ในถุงที่จี้จังเอามาให้กูเป็นของเล็กๆน้อยๆที่ไม่ต้องใส่ใจเอามาคืนก็ได้พร้อมกับโน้ตที่พาเอาอิฉันกับJซึ้งอีกรอบT^T ก่อนอิฉันจะแยกตัวขึ้นไปทำงานต่อ นี่นัดเพื่อนมากินมาคุยงานกันที่ห้องเพียบ ของกินก็ของเหลือๆจากงานอำลาเนี่ยแหละ พวกนาางงกกันเลยต้องช่วยกันกินท้องอืดมากเวอร์ น้ำอัดลมเรียงกันเป็นแถบต้องไปเรียกเพื่อนมาช่วยกิน พรุ่งนี้ต้องขึ้นเครื่องกลับโตเกียวด้วย แบกไปดื่มกันต่อไม่ได้แน่นอน นั่งเม้าท์ๆกันกว่าจะเสร็จก็เที่ยงคืนกว่า จัดของเสร็จก็นอนสลบไปด้วยความง่วง

      พอเครื่องแลนดิ้งณ โตเกียวเราก็ไปขึ้นรถบัสเดินทางไปโอไดบะกัน โอไดบะเป็นเกาะที่เขาถมสร้างขึ้นเองนะคะอยู่แถวอ่าวโตเกียว แหล่งรวมความบันเทิงชัดๆห้างเยอะมากอิฉันกับเพื่อนๆชอปกันมันเลยค่าา แบรนด์เนมเยอะมว๊าก แต่ตังค์ไม่มีเดินดูอย่างเดียว และตอนเเรกอิฉันเดินกับเพื่อนสงสัยเลือกเสื้อผ้านานหันไปอีกที่หายไปล่ะเหลือคนเดียว55 เลยตามใจตัวเองเลือกเสื้อผ้าให้เสร็จ อยากแวะไหนแวะจนเบื่อ เลยไปเดินเล่นคนเดียวข้างนอกตรงสะพานวิวดีมากถ่ายแช๊ะๆไปเรื่อยๆ เซลฟี่กับเทพีสันติภาพแล้วลงไปสวนโอไดบะ เดินเป็นนางเอกMVอ่ะคิดวันวานที่เคยมาที่นี่ อากาศก็ดี๊ดี ชมวิวตรงทะเล เซลฟี่กับสะพายสานรุ้งสุขใจมากๆ เต็มอิ่มกับบรรยากาศก็ขึ้นไปเดินสะพานชมวิวแวะเดินไปห้างที่ยังไม่แวะไม่ก็ถ่ายรูปข้างหน้าแต่ละสถานที่เอา เช่นAQUA CiTY ODAIBA ,DriverCity Tokyo Plaza

สวนโอไดบะ เหมาะแก่การพักผ่อน


ริมชายหาดกับทะเล


สะพานทางเดินชมวิว


เทพีสันติภาพกับสะพานสายรุ้งด้านหลัง


เทพีสันติภาพชัดๆ
 

      แล้วนึกขึ้นได้จะไปดูกันดั้มได้ข่าวว่าถูกยกไปปรับปรุงเลยไม่มี อิฉันก็อยากไปเดินให้เห็นคาตาระหว่างทางก็ผ่าน
สวนหย่อมดอกไม้ชมความงามกันไป จนเห็นกันดั้มตัวเบ้อเริ่มเเต่ตัวขาวหมด ตอนแรกอิฉันก็เข้าใจว่ารอวันยกออกไปปรับปรัง แต่กลับมาหาข้อมูลที่หลังได้ความว่าเขาปรับปรุงเสร็จตั้งแต่ปลายปีที่แล้วน่ะ แล้วนี่ก็เป็นกันดั้มUnicorn ดูเขาที่หัวนางได้เลยเป็นเขายูนิคอร์น55 อิฉันลงมาตรงลานข้างหน้าก็เห็นคนถ่ายรูปเต็ม แต่ส่วนใหญ่อัดวิดีโอเหมือนรออะไรสักอย่าง อิฉันก็จำได้ว่าป้าโรสแกบอกว่ากันดั้มที่มาใหม่จะขยับได้ ไม่รอช้าเข้าเมืองตาหลิ่ว อิฉันคว้าโทรศัพท์มาอัดวิดีโอรอระหว่างนี้ก็มีเสียงโฆษณาจนได้ยินเสียงเครื่องกลของกันดั้ม วาร์ปปเพลงเปิด กันดั้มขยับมีไฟด้วย ไปชมวิดีโอกันเลยย...

ดอกไม้ริมทางงามๆ


เห้ย! นั่นกันดั้มนิหว่าา


ถ่ายรูปกันดั้มแปป!
 

โปรดติดตามตอนต่อไป อัพตลอด