จะซิ่ว2ปี เปลี่ยนมหาลัย

สวัสดีค่ะ เราก็เคยเป็นอาการเดียวกันกับคุณเลยค่ะ เราอยู่กรุงเทพมาก่อนแต่ไปได้มหาลัยต่างจังหวัด

ซึ่งไกลมาก เดือนหนึ่งหมดค่าหมดค่าเครื่องบินเป็นหมื่นเพราะคิดถึงแม่มาก ผลสุดท้ายเราตั้งใจเรียน

ให้ผลการเรียนแย่แล้วก็ต้องออกอ้างเหตุผลต่างๆนาๆกับที่บ้าน ในที่สุดเราก็ได้ซิ่วกับมาเรียนที่กรุงเทพ

สมใจอยาก แต่รู้ไหมคะเราเจอเหตุการณ์อะไร เราต้องเจอเหตุการณืรถติดต่างๆหมดเวลาเฉพาะไปกลับบ้าน

เป็นเวลา 5 ชั่วโมง ยิ่งถ้าช่วงสอบเราไม่มีเวลากลับบ้านเลยเพราะต้องอ่านหนังสือและเคลียรายการงานต่างๆ

แล้วยิ่งถ้าซิ่วตอนปี2 ต้องถามตัวเองเยอะๆค่ะว่าเราสามารถหารายจ่ายมาชดเชยนั้นในส่วนได้ไหม

เพราะรู้สึกผิดกับแม่มากๆที่ย้ายกลับมาแถมผลการเรียนก็ไม่ได้ดีอะไร แถมกลายเป็นว่าแทนที่เราจะรีบเรียนจบมาหางานทำให้แม่สบาย กลายเป็นว่าต้องยืดเวลาเพิ่มภาระให้ท่านเพิ่มอีก หอในกทม. ราคาก็โหด นึกว่าย้ายมาจะดีแต่กับเคว้งยิ่งกว่าตอนอยู่ต่างจังหวัดอีกค่ะ ขนาดเรามีเพื่อนดีเรายังอดรู้สึกแบบนั้นไม่ได้เลยค่ะ อีกเรื่องที่กวนใจเราก็คือคนแถวบ้านชอบมาถามแม่เราว่าลูกยังเรียนไม่จบอีกหรอ เมื่อไหร่จะจบ มีแอบเอาไปนินทาด้วยนะคะว่า

ที่ย้ายกลับบ้านมาเพราะสงสัยจะเรียนที่เดิมไม่รอด เรามองหน้าแม่แล้วรู้สึกผิดมากๆเลยค่ะ พูดแล้วเศร้า

เป็นกำลังใจให้นะคะ เรารู้ว่าคุณมีคำตอบในใจคุณอยู่แล้ว ตอนเราเพื่อนเก่าพยายามพูดชักแม่ทั้งห้ายังไง

ผลสุดท้ายเราก็เลือกเดินหันหลังให้อยู่ดี

ต้องมองปัญหาแบบใช้ความเป็นจริงที่ควรจะเป็นมาคิดวิเคราะห์ให้เยอะๆ แยกประเด็นปัญหาออกว่าจริงๆแล้วอยู่ตรงไหน แล้วแก้ให้ตรงจุดที่สุด เช่น 1.อยากเป็นแพทย์จริงไม๊ เป็นแพทย์ต้องอดทนไม๊ ถ้าต้องไปทำงานที่ไกลๆทำได้ไม๊ 2.คิดถึงบ้านมาก คิดถึงแม่มาก แล้วชีวิตนี้เราจะไม่มีวันจากกับท่านเลยหรือ 3.สอบใหม่ง่ายไม๊ สถาบันต่างๆในกรุงเทพคะแนนสูงไม๊ ต้องเตรียมตัวอย่างไรถึงจะสู้กับน้องๆที่จะสอบปีนี้ได้ 4.ถ้าผิดสัญญาการชดใช้ทุนจะเกิดอะไรขึ้นไม๊ 5.ทำไม๊ทำไมทุกคนอยากให้อดทนเรียนต่อไป 6.ลองปรับตัวได้ไม๊ โทรคุยกับแม่บ่อยๆ ใช้วีดิโอคอลล์ มุ่งมั่นตั้งใจเรียนทดแทนอาการคิดถึงบ้าน หาแฟนหล่อๆจะได้คิดถึงแฟนแทนคิดถึงแม่ 7.เรียนแพทย์6ปี เรียนมาแล้วเกือบ2ปี เท่ากับ1/3 กั้นใจอีกนิดได้ไม๊ 8.ปรึกษาจิตแพทย์รักษาอาการโฮมซิก ดรอปไปบำบัดก่อน แล้วค่อยกลับมาเรียน 9.เพื่อนๆหลายคนก็มาไกลเหมือนๆกับเรา ทำไมเค้าปรับตัวได้ เราผิดเพี้ยนตรงไหน 10.บรา...บรา...บรา...อีกมากมาย

ใจคอไม่คิดว่าซักวันจะต้องจากครอบครัวไปทำงานใช้ทุนที่ไกลๆกว่าที่เรียนหรือครับ สังคมตอนทำงานมันหนักกว่าตอนเรียนอีกนะ หรือกะว่าถ้าทำไม่ไหวก็ชดใช้ทุน-ลาออกมาทำคลีนิคแทนจะได้ไม่ห่างบ้าน

ลูกผมก็เรียนที่คณะคะแนนต่ำสุด66.XX บ้านอยู่ห่างจากม.20กม.เอง ลงทางด่วนถึงข้างม.เลย ลูกดีใจที่ติดใกล้บ้านแต่ผมให้ไปอยู่หอในกับเพื่อนในคณะเพื่อให้รู้จักการอยู่ร่วมกันในสังคม ปีนี้ขึ้นปี2แล้วความคิด-รับผิดชอบดีขึ้นมาก ปรับตัวได้คิดว่าถึงเวลาไปทำงานใช้ทุนถึงจะไปอยู่ในที่ลำบากก็คงเอาตัวรอด

สู้เถอะครับ ยังงัยคุณก้อต้องออกจากอกพ่อแม่ไปทำงานนอกบ้านอยู่ดี ปรับตัว ใช้ชีวิตให้สนุกคุ้มค่าดีกว่ามานั่งคิดซิ่วครับ