ทำไมแม่ไม่ปล่อยเราบ้าง

เค้าก็คงยังเห็นว่าเรายังเด็กค่ะ ซึ่งก็เด็กจริงๆ ยังใช้เด็กหญิงอยู่ จริงมั้ย ลูกสาวคนเล็ก ยังไงก็ห่วงกว่าปกติแน่นอน ไม่ลองคุยกับแม่ดูละคะ เอาเป็นเรื่องพื้นฐานก่อนพวกเรื่องข้ามถนนไรงี้ ส่วนเรื่องไปคอน ไว้รอโตกว่านี้ก่อนค่อยไปเองก็ดีนะคะ

หนู ตอนพี่ 14 ก้อเหมือนหนูแหละไม่ปล่อยไปไหนเลยตอนนั้นยังใช้เด็กช-ญ นำหน้าอยู่ แม่เลยมองว่าเป็นเด็ก แถมอยู่แค่ม.ต้นด้วยยิ่งน่าห่วง แต่หลังจากนั้นพอพี่อายุสัก 16 แม่ก็เริม่ปล่อยๆ ไปเที่ยวนิดหน่อย พอย่างเข้า 17 จนตอนนี้ 18 เท่านั้นแหละบันเทิงเลยแหละ พี่แพลนเองอะไรเองเสร็จสรรพ แม่ปล่อยโลด อยากไปกทม.คนเดียว..ไป ไปหน้าคอนกับเพื่อน..ไป ไปเดินสยามคนเดียว..ไป ไปไหนก็ไป 5555 แต่ตังออกเองนะ แม่ช่วยบางครั้ง (บ้านพี่อยู่ตจว. แต่ไม่ไกลก็กทม.เท่าไหร่)

คาดว่าน่าจะเพราะเราเป็นเด็กอยู่ด้วย แถมเป็นลูกสาวคนเล็กเลยโดนห่วงเป็นพิเศษ อาย 14 สำหรับพี่นี่ พี่ก็ยังถือว่าไม่โตเท่าไหร่นะ ถ้า 16 ขึ้นแล้วอันนี้พี่ว่าดูแลตัวเองได้สำหรับพี่ เชื่อเถอะถ้ามันถึงเวลาจริงๆ ที่เราต้องออกไป แม่ก็คงไม่รั้งเราไว้หรอก ในสายตาพ่อแม่ลูกทุกคนต่อให้แก่หงักขนาดไหน (ถ้าพ่อแม่ยังอยู่ไหว) ก็จะมองเราเป็นเด็กเสมอ แถมแม่ก็ต้องเข้าใจด้วยแหละ ว่าเลี้ยงลูกแบบไข่ในหินมันส่งผลเสียต่อลูกในอนาคตระยะยาว เพราะงั้นพี่เลยคิดว่า แม่เราคงยังเห็นว่าเราเด็กเกินไปอยู่ที่จะไปทำอะไรเสี่ยงๆ แบบนั้น เช่น กลับดึก.. อายุ 14 กลับดึกพี่ก็ว่าไม่ค่อยเข้าท่านะ ..หรือไปหน้าคอน คนมันเยอะ มิจฉาชีพเพียบ ล้วงกระเป๋า วิ่งราว สารพัด แม่เลยต้องอยากไปช่วยดูแลเป็นธรรมดา แต่พอถึงเวลาก็คงปล่อยเราเอง ถ้าแกคิดว่าเราดูแลตัวเองได้แล้ว

แม่เราเคยบอกเราตอนที่เรามีปัญหาคล้ายๆเธอนี่แหละ เขาบอกว่าต่อให้เราโตแค่ไหน ในสายตาเขาอ่ะ ก็ยังมองว่าเรายังเป็นเด็กน้อยสำหรับเขาอยู่ดี ซึ่งเขาอยากให้เราอยู่ในสายตาและอยากดูแลให้มากๆ เพราะว่าคนที่เป็นพ่อเป็นแม่อ่ะ เขามีเวลาของชีวิตที่ต้องนับถอยหลัง มันต่างจากเราๆที่ชีวิตเพิ่งเริ่มต้น พวกเขาคิดเสมอว่าถ้าเขาตายไปใครดูเรา ใครจะรักเราไหม ฯ ต่างๆนานา แล้วแต่จะคิด เขาก็เลยเป็นห่วงเราทุกนาทีจนเรารู้สึกรำคาญ

เราเองยังเคยรำคาญมาาาาก แต่ก็กลับมาทำความเข้าใจให้ได้ และบางทีเราเองก็ควรตัดบางเรื่องออกไป จะเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่นก็คงไม่ได้ เพราะพ่อแม่เขากับพ่อแม่เราคิดต่างกัน แต่ที่เขาคิดเหมือนกันน่าจะเป็นเรื่องความปลอดภัยของลูก กว่าจะเลี้ยงมาได้โตขนาดนี้ก็คงอยากอยู่กับเราให้ได้นานที่สุดนั่นแหละ เราเพิ่งจะคิดได้ไม่กี่ปีหรอก จนถึงวันที่เราต้องเสียเขาไป เราถึงคิดได้มากยิ่งกว่าเดิม และก่อนแม่เราจะตายเขาเคยบอกกับคนอื่นๆไว้หลายๆคน เรื่องความกังวลว่าเราจะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีเขาแล้ว หลายคนมาบอกเราว่าแม่คิดอะไร แต่ไม่เคยบอกเรา เราร้องเลย ที่ผ่านมาเรามองข้ามเขามากเกินไปเพียงเพราะเราต้องการทำในสิ่งที่เราอยากทำมากกว่า ตอนนั้นเราไม่เคยเรียนรู้ที่จะอยู่กับเขา ไม่เคยเรียนรู้ที่จะเป็นผู้เสียสละบางอย่างเพื่อรักษาบางอย่างไว้ เราเอาแต่ได้ คิดว่าต้องได้ ต้องทำ แค่นั้นเอง

ถ้าย้อนไปได้เราคงไม่ทำแบบที่ผ่านมา ก็ไม่รู้นะ มันผ่านมาแล้ว เราก็แค่มาบอกเล่าให้เธอได้อ่าน ยังไงก็สู้ๆ ยังไงพ่อแม่ก็รักเราอยู่แล้วแหละ

น้องครับ น้องสาวพี่อายุจะ 14 เหมือนกับน้อง เคยโดนมอเตอร์ไซค์ชนหน้าโรงเรียน นั่นแหละเหตุผลที่แม่ไม่ปล่อยให้น้องข้ามถนนเอง อยากให้น้องเข้าใจครับ

ตอนพี่อายุ14ก็โดนแบบน้องแหละ ตอนนั้นยังอยู่ม.3 โดนคุมเข้มเลย พ่อมารับ-ส่งทุกวัน ไม่ให้นั่ง2แถวกลับบ้าน ห้ามมีแฟน(แต่แอบมี) ขนาดไปเที่ยวกับเพื่อนยังไม่ค่อยให้ไปเลย ตอนไปเข้าค่ายที่ต่างประเทศ พี่ยังโดนที่บ้านโทรทุกชม.อะ555 ตอนม.ปลายก็เริ่มปล่อยๆนะ แต่ปล่อยแค่50% กว่าที่บ้านพี่จะปล่อยแบบ80%อะ พี่ก็อยู่มหาลัยละ เรื่องพ่อแม่ให้ปล่อยอะ อันนี้พี่เข้าใจว่าแม่เป็นห่วงเนอะ น้องยังอายุ14อยู่เลย พี่ว่าแม่น้องอาจจะปล่อยตอนโตกว่านี้แหละ อาจจะสักอายุ15หรือ16นี่แหละ

ถึงบอกอายุก็แค่ตัวเลข​ แต่อายุแค่14ปีเองนะจะกลับบ้านดึกๆมันก็ไม่ควร​ ตอนอายุ14พ่อแม่พี่ถ้าถามว่าคุมเข้มไหมก็ระดับนึง​ แต่เหมือนเรามีกติกาที่ใช้ร่วมกันในบ้านมากกว่าว่าจะไปไหนให้บอก​ พี่มองว่าถ้าเราทำให้พ่อแม่เค้าเชื่อใจเรา​เริ่มจากสิ่งเล็กๆน้อยๆก่อนก็ได้เค้าก็จะมองว่าเรามีความรับผิดชอบนะ​ แล้วเค้าก็จะค่อยๆให้เราไปไหนมาไหนด้วยตัวเองได้เอง​ อะไรที่ท่านห้ามปรามก็อย่าเพิ่งรั้นจะทำ​ ยิ่งรั้นจะยิ่งโดนจับตามองและไม่ปล่อย

พี่ว่าน้องก็ยังอายุน้อยมากจริง ๆ นะ ก็ไม่แปลกที่คุณแม่ยังเป็นห่วง ยิ่งเป็นผู้หญิงด้วยแล้วยิ่งไปใหญ่เลยจะให้กลับบ้านดึกดื่นก็ไม่ควร อาชญากรรมมันเกิดกับใครก็ได้

เรื่องคอนฯเนี่ย สำหรับผู้ใหญ่เเล้วอะไรที่เขาไม่อินเขามองว่าแพงว่าไร้สาระหมดค่ะ

หลังจากนี้ก็พยายามทำตัวให้คุณแม่รู้สึกว่าเราไว้ใจและวางใจได้นะคะ พอน้องอายุเยอะขึ้นกว่านี้เดี๋ยวแม่ก็ปล่อยได้ค่ะ

ยกตัวอย่างความห่วงของแม่นะคะ ยายของพี่ห่วงน้าพี่มาก(น้าอายุสี่สิบกว่าแล้ว) น้าพี่เลิกงานค่ำแค่ไหนยายจะไม่ยอมนอน จะนั่งรอหน้าบ้านจนกว่าน้าจะมา ถ้าดึกมากจะสั่งให้คนในบ้านโทรตาม เนี่นขนาดน้าพี่สี่สิบแล้วนะแม่ยังห่วงขนาดนี้ แล้วน้องแค่สิบสี่จะไม่ให้แม่ห่วงได้ยังไง

ตอนพี่ม.6 แม่ก็ไม่ให้พี่กลับดึกหรือไปไหนไกลๆค่ะ ตอนนี้พี่ปี 3 แม่ก็ยังเหมือนเดิม แต่พี่ก็ทำเป็นทุกอย่างนะ ไม่จำเป็นว่าการที่เราถูกแม่ห้ามจะทำให้เราทำอะไรไม่เป็น น้องอายุแค่ 14 เอง สามารถรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ดีแค่ไหนคะ ถ้าน้องอยากให้แม่ปล่อยน้องก็ต้องพิสูจน์ให้แม่เห็นว่าน้องสามารถรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ ไม่ใช่การหนีออกจากบ้านเป็นการพิสูจน์ตัวเองนะแต่น้องต้องรู้จักช่วยงานแม่ที่ทำให้แม่เห็นว่าหนูก็ทำได้นะ เชื่อเถอะค่ะแม่หน่ะห่วงเรามากที่สุดแล้ว

จขกท เป็นคนที่แม่ดูแลดีนะคะ ตัวเราพ่อแม่พี่น้องสอนให้เราดูแลตัวเองแต่เด็กๆ เริ่มหุ้งข้าว ซักผ้า เอง ตั้งแต่เข้าประถม ต้องทำทุกอย่างเองคนเดียว แม่ของเราไม่เคยมาส่งเราไปโรงเรียนเลยสักครั้ง ในตอนประถม เราต้องดูแลตัวเองให้ได้ เราถูกเลี้ยงมาอีกแบบนะคะ เอาตรงๆเราก็แอบอิจฉานะคะ ที่แม่คุณดูแลคุณทุกอย่าง กลับกันเราเองก็อยากเป็นเหมือนคุณนะคะ แต่เราเป็นแทนกันไม่ได้ แม้คุณจะอายุ 14 แต่ในโลกนี้ ใช่ว่าคนที่อายุ 14 จะคิดอะไรไม่เป็น เราชื่นชมที่คุณมีความคิดเป็นของตัวเองนะคะ แม่คุณดูแลคุณอย่าง ก็คงมีบ่นบางล่ะ แม่ดิฉันก็บ่นล่ะคะ หาว่าไม่เข้าใจแม่บางล่ะ แต่เราไม่เข้าใจแม่หรอกนะคะ เพราะแม่ก็ไม่เข้าใจเรา ไม่รู้ว่าเราชอบอะไร เกลียดอะไร แต่โชคดีที่เรามีนิสัยที่กล้าจะพูดคุยกับแม่ จขกทเอง ลองคุยกับแม่ดูนะคะ ถ้าแม่คุณไม่เชื่อคุณก็ต้องพิสูจน์ว่า แม้หนูไม่มีแม่คอยโบกรถ ดูแล เรื่องอื่นๆ คุณก็ทำได้ ลองเริ่มทำดูก่อน แม่บางคนเขาก็คิดว่าง"ลูกฉันไม่เคยทำอะไรเลย ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนไปได้หรอก มันทำอะไรไม่เป็นหรอก" คุณก็เริ่มลองทำทุกอย่างที่คุณคิดว่า "ตรงนี้แม่ไม่ต้องทำก็ได้ เพราะฉันก็ทำได้ฉันมีความสามารถ" เอาตรงๆ แม่ของฉันแทบไม่ค่อยได้ทำอาหารให้ฉันกินเลย ถ้าคุณมีแม่ที่ดี ลองคุยก่อน ถ้าไม่ได้ผล ก็ต้องใช้การกระทำแสดงให้ดูค่ะ สู้ๆค่ะ

ปล.อยากถามอะไร คุยหลังไมค์ได้คะ

แฟนผมอยู่มหาลัยปี 2 แล้ว แม่ยังไม่ปล่อยเลย จะไปเที่ยวกับเพื่อนต้องขออนุญาติทั้งพ่อแม่ พ่อให้ไปแม่ไม่ให้ไปก็จบ พอจะออกไปข้างนอกบอกกลัวอันตรายแต่ตัวพ่อแม่เองไปเที่ยวต่างจังหวัดกับญาติๆปล่อยให้ลูกสาวอยู่บ้านแล้วสั่งให้เฝ้าบ้านห้ามไปไหน ถ้ากลับมาไม่เจอคือโทรตามโทรจิกแล้ว พึ่งเคยเจอพ่อแม่เอาเหตุผลตัวเองเป็นใหญ่ ปีใหม่แฟนจอไปเคาท์ดาวน์กับเพื่อนๆ พ่อบอกไม่ให้ไปอันตราย เห้ย เคาท์ดาวน์มีครั้งเดียวไง! ให้ลูกนอนเน่าเป็นผักอยู่ในห้อง ส่วนตัวพ่อนั่งกินเหล้าหน้าบ้านกับเพื่อน อันไหนอันตรายกว่าวะ งง ตัดมาบ้านผมพอ 18 ก็ปล่อยแล้ว ให้เงินใช้เป็นรายเดือน จะไปไหนไม่กลับบ้านก็ไปเถอะ เงินหมดขอเพิ่มไม่ได้แค่นั้น

โชคดีแล้วค่ะ ที่น้องยังมีพ่อแม่คอยตาม คอยเป็นห่วง ยังมีเด็ก14 อีกจำนวนมากที่น้องจะคาดไม่ถึงที่เค้าอยากจะมีพ่อแม่ทำให้แบบนี้

ของพี่ยันจบมอหกเลยค่ะน้อง เพราะพี่เคยเดินไปโรงเรียนเองแล้วเจอโรคจิต หลังจากนั้นท่านก็เลยเป็นห่วงต้องมีคนรับส่งตลอด

14นี่ถือว่ายังเด็กนะคะ อย่างเพื่อนๆพี่กว่าพ่อแม่จะปล่อยก็เข้ามหาลัย แต่ก็ยังตามอยู่หล่ยเรื่อง ส่วนบ้านพี่ปล่อยมาตั้งแต่ม.1 ;-; น้อยใจ แต่จากที่น้องเล่ามา เดี๋ยวพอน้องขึ้นม.ปลายเขาน่าจะห่วงเราน้อยลงแล้วม้างง

พี่มีเพื่อนสนิทคนนึงพ่อแม่หวงมาก ไปคอนไปได้นะแต่ต้องกลับก่อน พอวางแผนจะไปเที่ยวต่างจังหวัดมันก็ไปไม่ได้ พ่อแม่ห้าม ไม่งั้นพ่อแม่มันคงมาด้วย แบบนี่ก็มหาลัยแล้วนะ คือทั้งกลุ่มเซ็งมาก มันก็เซ็ง แต่ช่วยอะไรไม่ได้เพราะพ่อแม่ เห้อ มีเพื่อนที่พ่อแม่หวงก็ลำบากใจเหมือนกันค่ะ

14 ผมก็ยังไม่ปล่อยนะเเม่อะ 555 เเต่ตอนนี้ปี1ละ เค้าก็ปล่อยย ตอนนั้นผมก็คิดงั้นเเหละ ตอนเข้าปี1เค้าปล่อยก็เข้าใจเเม่เเหละ เดียวเเม่ก็ปล่อยเรา เเต่พอปล่อยก็ต้องรู้น่าว่าอะไรถูกผิดควรไม่ควร เเต่พวกเที่ยวกับเพื่อนไปคอนไรงี้ลองคุยกะเเม่ดูเเม่อาจจะให้เราไปกับเพื่อนก็ได้ ดีเเล้วนะที่มีเเม่อย่างงี้คอยดูเเลเอาใจใส่เรา รักเเม่คนนี้ให้มากๆนะ

หนูอายุ 13 อยู่พี่ก็ยังถือว่าหนูเด็กอยู่นิดนึงนะหนูน่าจะอยู่ประมาณ ม.2-ม.3 คือตอนพี่เท่าหนูอะพี่ก็คิแว่าทำไมเข้าไม่ปล่อยอายุ 13 แล้วนะโตแล้วนะม.2 ม.3 แล้วนะที่ครอบครัวอื่นยังปล่อยให้ลูกทำอะไรเองเลยจนพอโตขึ้นจริงๆพ่อแม่ปล่อยจริงพี่กลายเป็นแบบไม่อยากออกไปไหนอยากอยู่แต่บ้านเหนื่อยไรงี้ เชื่อพี่ถ้าน้องอายุ 15-18 ช่วงนี้อะน้องจะโดนปล่อยแบบเริ่มเต็มตัวเพราะถือว่าอยู่ ม.4 ขึ้นไปแล้วจริงๆ มันจะมีคำว่าม.ปลายคำประกันอยู่อะ 5555 แต่พอโดนปล่อยก็ต้องระวังๆหน่อยเพราะเอาจริงๆโลกมันอยู่ยากอะตามความรู้สึกพี่ เพราะงั้นตอนนี้อย่าพึ่งน้อยใจ จะเล่าอะไรให้ฟังพี่รู้จักคนนึงโดนปล่อยให้เที่ยวกับเพื่อนตั้งแต่ประถมเนี้ยละน้องคิดว่าดีช่ะเมื่อก่อนพี่ก็คิดว่าดีสรุปม.4 ท้องตอนนี้เลิกกับพ่อเด็กไปแล้วด้วย เพราะงั้นพี่เลยคิดในใจขอบคุณพ่อแม่ที่ไม่ปล่อยพี่ตั้งแต่เด็กเพราะเด็กบางคนที่โดนปล่อยตั้งแต่เด็กจะเป็นงี้พี่ไม่ได้หมายถึงทุกคนจะเป็น แต่ที่พี่เจอมาคือเป็น พอโตขึ้นวุฒิภาวะก็จะมากขึ้น ตอยนี้พี่แนะนำที่พี่ทำตอนพี่อายุเท่าน้องเป็นเหมือนน้องทุกอย่างก็อยู่นิ่งเพราะรู้ถึงจะอยากแค่ไหนก็ไม่ได้อยู่ดีหันมาอ้อนพ่อแม่ให้พาออกไปเดินห้างหรืออ้อนให้พาไปเที่ยวอ้อนไม่ได้ก็เล่นเกมส์อ่านนิยายหรืออินดี้เด็กเรียนหน่อยก็อ่านหนังสือเรียนไปเลยเพราะคะแนนสอบก็มีผลต่อการปล่อยนะเพราะพี่ของพี่คะแนนสอบดีแบบสุดๆบอกครอบครัวแค่ว่าไปห้างนะปล่อยเลยจ้าพี่บอกทีถามใหญ่ไปกับใครไปทำไรกลับเมื่อไร 5555

ง่ายๆ คือแม่ท่านเป็นห่วงครับ

ตอน 14 ผมก็โดนห้ามไม่ให้ข้ามถนนเหมือนกัน แม้ตอนนี้อยู่มหาลัยแล้ว แม่ก็ยังคอยโทรตามอยู่เสมอ พี่โดนประมานน้องจนถึงตอนจบ ม ปลาย ครับ เป็นลูกคนเดียวด้วย พ่อแม่เลยห่วงเป็นพิเศษ (ดีกว่าน้องหน่อย ตรงที่เขาปล่อยให้ไปดูคอนคนเดียวได้ เขารอข้างนอก แต่นอกนั้นพี่ว่าไม่ค่อยต่างกัน อาจจะหนักกว่าเพราะของพี่เจอเรื่องเลือกสายการเรียน ด้วย)

พี่อยากจะบอกว่า

พี่เองก็เบื่อเหมือนกันครับ หลายคนอาจจะบอกว่าผมอกตัญญู ไม่รักดี ขอพูดเลยครับว่าอะไรที่มันมากไป แม้ว่าจะเป็นความรักความห่วงใย มันไม่ดีหรอกครับ จำความรู้สึกตอน ม ปลายได้ดี ในขณะที่เพื่อนพี่ไปเที่ยวด้วยกัน ไปเดินสยาม เดินเซนเวิลด์ พี่ไปแทบไม่ได้ แค่ไปร้านการ์ตูนแถวโรงเรียน พี่ยังต้องแอบไปเลย ตรงๆ คืออิจฉาเพื่อนพวกนั้นมากๆ

พี่อยากจะแนะนำให้เราไปคุยกับพ่อแม่ก่อนครับ เพราะความเป็นห่วง บางทีมันสุดจะห้าม เปิดใจคุยกันก่อน ถ้าท่านยังไม่ให้ ก็ค่อยๆ รอเพราะ 14 มันก็ยังเด็กจริงๆ แต่ถ้าสุดท้าย ท่านไม่ให้จริงๆ ก็คิดซะว่าทนๆ ไปก่อน รอวันที่เราแกร่งพอ ดีพอ พอที่เราจะไม่รบกวนพวกท่านแล้ว ตอนนั้นก็ไปอิสระซะให้เต็มที่ครับ สู้ๆ นะครับ นี่ก็รอวันเรียนจบเหมือนกัน 5555

อยากทำอะไร ชวนแม่ไปด้วยกันเลยค่ะ อย่างดูคอน พยายามชวนให้แม่ติ่งด้วย

ลองทำงานบ้านให้แม่ก้อได้นะ ช่วยล้างถ้วย ซักผ้าเอง ความจริงแม่ก้อไม่ควรห่วงขนาดนี้เลย เพราะว่าถ้าเราโตขึ้นเราก้อต้องช่วยเหลือตัวเองแล้วนะไม่มีใครมาดูแลแล้ว ข้ามถนนเองเลยค่ะ แม่จะด่ายังไงว่ายังไงอย่าสน อายุ14ไม่ใช่น้อยๆเลยนะ มันเหมือนพ่อแม่รังแกฉันอ่ะ อย่าปล่อยให้พ่อแม่ต้องห้ามแต่เราต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง

เราคิดว่าต้องทำให้เขาเชื่อใจนะคะ ค่อยเป็นค่อยไป ทำตัวเป็นเด็กดี มีความรับผิดชอบ ดูแลตัวเองได้ แก้ปัญหาเองได้ ไม่ไว้ใจคนง่ายประมาณนี้ค่ะ

น้องแค่ 14 แต่พี่นี่ 21 ปีแล้ว เกณฑ์ทหารก็ไปแล้ว ใบขับขี่ก็มีทั้งรถยนต์และจักรยานยนต์ แต่แม่ก็ยังไม่อยากปล่อยอยู่ดี เขาใจนะว่าเราอยากมีอิสระ แต่คำว่าอิสระนั้นมันลำบากกว่าที่เราคิดนัก แต่ถ้าเขาเข้าใจและเห็นว่าเราพร้อมแล้วเขาจะปล่อยเราเองครับ เป็นเด็กดีก็พอ