เราเป็น major depressive disorder หรือว่าโรคซึมเศร้า
ตั้งกระทู้ใหม่
คืนนี้นอนไม่หลับเลย พยายามข่มตานอนอยู่สักพัก ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกปวดตรงหัวใจตุบๆ
เราเลยตักสินใจเขียนกระทู้นี้ขึ้น เราเคยเลี้ยงแมว ในช่วงที่เราเจอปัญหาตรงนี้มันหนักมากสำหรับเราหนักแบบที่เรารับมือไม่ไหว
เรากลับจากโรงพยาบาลที่ไปรักษาโรคได้ไม่นานไปเจอกับแมวตัวหนึ่ง เป็นลูกแมวกับแม่แมว แมวของคนรู้จัก เราไปที่นั่นบ่อยๆ เพราะไปเล่นกับมัน มันดื้อมาก วิ่งกระโดดโลดเต้น อยู่นิ่งไม่เป็นเลย ช่วงนั้นเลยไปที่นั่นบ่อยมาก สัปดาห์นึงไปสี่วัน
เราได้ยินมาว่าอีกไม่นานเขาจะเอาตัวเล็กไปปล่อยจะทำหมันตัวแม่ไว้ ในที่สุดก็เลยตัดสินใจขอกลับมาเลี้ยงบ้าน จากลักษณะของแมวตัวนี้คือมันหางขอด แต่ขอดผิดธรรมชาติ จับหางทีไรร้องตลอดเพราะว่าอาจจะเจ็บ เราคิดว่าตอนเขาเล็กๆเพิ่งเกิดน่าจะโดนของอะไรสักอย่างทับมา
อยู่กับเรามาวันแรกก็ดื้อเลย ดื้อมาก ไฮเปอร์ มีความมั่นใจในตัวเองสูง เป็นแมวที่นิสัยประหลาดมาก หลังจากนั้นในบ้านเราก็ไม่สงบสุขอีกต่อไป55555
ชอบร้องโวยวายตอนเช้าช่วงตี4-5 มากัดนิ้วมือเรา -เราตอนแรกไม่เข้าใจ ว่าพฤติกรรมแบบนี้คืออะไร ลุกไปให้กับข้าวกับปลาแล้ว แต่ก็ยังทำแบบเดิม สุดท้ายเราเลยต้องตื่นเช้า และมาเล่นด้วย เ
พอเริ่มโตเราก็พาไปฉีดวัคซีนปรึกษาหมอเรื่องทำหมันด้วย เราอยู่ด้วยกันทุกวันเราเลี้ยงแมวมาก็หลายตัวไม่มีตัวไหนที่เหมือนนี่เลย
แล้วเขามีตุ๊กตาตัวโปรด เป็นหมอนแตงโม เขาจะคาบไปด้วยทุกที่ที่ไป ขาดไม่ได้ ชอบมาก
หลังจากที่มีเขา ในตอนที่เรารู้สึกเสียใจมากๆแอบร้องไห้ เขาจะตามตลอด ตามแบบเงียบๆ มานั่งข้างๆ มานั่งมอง ไม่กวนเรา ปล่อยให้เราร้องแต่อยู่เป็นเพื่อน
เรารู้สึกดีขึ้นมาก จากที่เรารู้สึกแย่ ไม่อยากอยู่ต่อ เรารู้สึกเรามีค่ามากขึ้น เราคิดบวก เขาเข้ามาเป็นความสดใสให้เราในตอนที่กลับมาบ้าน เราไม่เหงาเลย เวลาที่แย่ เขาคอยอยู่ด้วยตลอด แม้แต่ตอนนอนเขาก็ชอบให้เรากอด เราจะจุ๊บจะกอดเขาก่อนนอนทุกครั้ง
เขาเป็นมิตรมาก กับเพื่อนบ้านก็ชอบวิ่งไปเล่นด้วยกัน ไปเล่นกับเด็กๆบ้างข้างๆ เด็กๆก็จะพามาส่งทีหลัง
แต่พอมาถึงวันนึง วันที่เราไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
เรากลับถึงบ้าน เหนื่อยมากเลยงีบหลับไป พอลุกขึ้นมาอีกที ไม่เห็นแมว เลยไปตามหา เราหาร้องเรียก ไปดูตามพุ่มไม้ หลังคาบ้าน ต้นไม้ก็ไม่เจอ
เราไปที่ที่ไม่อยากไปที่สุด เราเดอนมาตามถนน มองหาร่างเล็็กๆ สุดท้าย ไปสะดุดที่ปลายขอบถนนที่บ้านตรงข้าม
น้องเสียแล้ว เราร้องไห้กอดร่างน้องไว้ เลือดกรังบางส่วนติดที่แขนเรา น้องโดนรถทับแน่ๆ เราได้แต่เสียใจ ไม่โทษใครโทษความผิดตัวเอง ที่ดูแลน้องไม่ดีมากพอ
จนตอนนี้เราก็คิดถึงน้อง จากวันที่เจอกันครั้งแรกจนวันนี้น้องได้ให้บทเรียนเราเยอะมาก
เราตั้งใจไว้ ว่าจะไม่ทำร้ายตัวเองเหมือนแต่ก่อน จะใช้ชีวิตให้มีค่า คุ้มค่า ใช้ชีวิตกับคนที่เรารัก สร้างความสุข ความทรงจำที่ดี ในตอนที่เรารู้สึกแย่ จะได้กลับไปมีกำลังใจอีกครั้ง แย่าโทษตัวเองจนไม่อภัยให้ตัวเอง จงรัก เคารพ ซื่อสัตย์ต่อตนเองและผู้อื่น
นี่คือสิ่งที่เราอยากมาเล่า
ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับคนที่รักนะ
เราจะเรียนรูู้และเติบโตขึ้น
สู้ไปด้วยกันนะ
Honna Pat Art
2 ธ.ค. 62 เวลา 23:00 น.
1,338
views
1 ความคิดเห็น
เวลาไม่ไหว ลองหายใจลึกๆ หายใจให้เต็มปอด ออกซิเจนมันจะได้ไปเลี้ยงสมองมากขึ้น ทำให้สมองปลอดโปล่ง จะได้มีแรงสู้ต่อไป
หรือเวลาที่ตัวเองเริ่มรู้สึกซึมๆ เศร้าๆ ลองเปลี่ยนวิธีหายใจดู ให้มันยาวและลึกกว่าปกติ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?