​พ่อก็บ่น-แม่ก็ด่า ทำไงดี (ว่ะ)

ตั้งกระทู้ใหม่

เขาจ้องมองกองหนังสือที่ตั้งอยู่บนโต๊ะอย่างเหนื่อยล่า แต่กระนั้นเขาก็ตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาเล่มหนึ่ง  “เริ่มที่เล่มนี้ละว่ะ” เขาคิดพร้อมกับนั่งลง เริ่มอ่านทบทวนและทำแบบฝึกหัด.....
 
“จะมีสักครั้งไหมนี่ ที่เวลาอ่านหนังสือแล้วจะรู้สึกสนุกตื่นเต้น เหมือนเวลารอคำตอบแชทจากสาวๆ” เขาคิดในขณะที่หยุดทำแบบฝึกหัด ตอนนี้เขามาถึงทางตันและทำต่อไปไม่ได้อีกแล้ว  “ทำไมมันโง่อย่างนี้ว่ะ จะออกแบบ แบบฝึกหัดทั้งที ออกมาให้คนเขาทำได้ ไม่ได้หรือไงว่ะ เหนื่อยจริง!”  เขาเริ่มท้อและเครียด อาการปวดหัวเริ่มบีบตุ๊บๆ เมื่อเขาคิดถึงการสอบประเมินผลที่กำลังจะมาถึง
 
“แกมันโง่ ขี้เกียจก็ขี้เกียจ เหยียบขี้ไก่ก็ไม่ฝ่อ สู้ลูกของเพื่อนบ้านก็ไม่ได้ แถมยังทำฉันขายหน้าชาวบ้านเขาอีก” เสียงทั้งพ่อและแม่ที่ประโคมด่าเวลาโมโหดังก้องขึ้นมาในหูเขา  “ใช่ เรามันโง่จริงๆ อ่านไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก คนที่ทั้งโง่ทั้งขี้เกียจอย่างเรา”  คิดแล้วเขาก็ลุกจากเก้าอี้ไปนอนเล่นโทรศัพท์บนเตียง “เรามันคนขี้เกียจ หน้าที่ของคนขี้เกียจก็ต้องนอน เราทำถูกแล้วละ”  เขาพูดกับตัวเอง และเริ่มเล่นโทรศัพท์หัวเราะคิกคักอยู่บนเตียงนอน.....
 
“รู้ไหมว่าทำไมพ่อแม่ถึงพูดอย่างนั้น” จู่ๆ ก็มีเสียงคำถามดังก้องขึ้นในหู    เหมือนใครสักคนกำลังถามเขาอยู่ 

“จะไปรู้หรือ! ไม่ก็คงเพราะฉันเป็นอย่างนั้นจริงๆ” เขาตอบในความคิด

 “นั้นเป็นเพราะพ่อและแม่ต้องการให้กำลังใจแกต่างหาก”

“ให้กำลังใจเนี้ยนะ?” เขาอุทานออกมา ทั้งที่ไม่รู้ว่ากำลังพูดกับใคร

“ใช่ เพราะพ่อและแม่อยากให้แกรู้ว่าแกไม่ดีตรงไหน และหวังว่าแกจะลุกขึ้นมาแก้ไขตัวเองให้ดีขึ้นไง” เสียงนั้นยังตอบก้องในหู

“จะบ้าหรอ นั้นมันด่ากันชัดๆ มันเจ็บนะโว้ย”

“ใช่ ด่า แต่มันคือการด่าเพื่อ สอน ในความคิดของพวกเขา”

“แกเป็นใครนี่ มายุ่งอะไรในหัวฉัน  แล้วแกจะบ้าหรือป่าว ใครที่ไหนจะสอนลูกแบบนี้ แบบนี้ยังไงเค้าก็เรียกว่า ไม่รัก และ    ด่า”

“ยังมีพ่อแม่อีกเยอะที่ใช้วิธีนี้สอนลูก  อย่างน้อย ก็พ่อแม่แกนี่แหละ”

“แล้วเค้าไม่รู้กันหรือไงว่ามันทำให้ฉันเจ็บและท้อมากเลย  อย่างตอนนี้พอฉันนึกถึงคำด่านั้น มันก็ทำให้ฉันยิ่งเชื่อว่าตัวเองโง่ แล้วก็ไม่อยากคิดอะไรอีกเลย”

“ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนไม่รักลูกหรอก  พ่อแม่ที่เข้าใจเค้าก็ไม่สอนวิธีนี้แล้ว  แต่ที่พ่อแม่แกทำก็เพราะยังคิดว่ามันดีไง”

“ทำไมพ่อกับแม่ฉันไม่อัพเดทเลยเนี้ย  มีแต่บ่นๆ ด่าๆ ฉันจำไม่ได้เลยว่าฉันเคยทำอะไรดีๆ ในสายตายพวกเค้า แล้วทำให้เค้าชื่นชมฉันได้บ้าง”

“พ่อแม่หลายคนก็ได้รับแนวคิดมาจากคนรุ่นก่อนๆ อีกที พวกเขายังคิดว่าการชื่นชมลูกจะทำให้ลูกเหลิง ก็เลยเลือกที่จะพูดถึงเชิงลบ เพราะเชื่อว่าลูกจะมองเห็นด้านลบตัวเองและทำให้ดีขึ้นไง ยุคท่านไม่มี google นี่ ไว้ตอนที่แกเป็นพ่อคนก็ไปค้นดูว่าสอนลูกเชิงบวกทำยังไง มีคนที่อธิบายวิธีดีๆไว้เยอะแยะ”

“ต้องให้พ่อกับแม่ฉันไปหาอ่านดู ไม่รู้จะรับได้หรือป่าว  มีแต่ด่าๆ ฉันมาแต่ไหนแต่ไร”

“ถ้าพ่อกับแม่ไม่เข้าใจแก  แกก็เป็นฝ่ายเข้าใจพ่อกับแม่เองสิ  ที่ท่านทำอย่างนั้นไม่ใช่เพราะไม่รักแก แล้วแกก็ต้องเป็นฝ่ายเข้าใจตัวแกเองด้วย  แกจะไม่โง่ถ้าแกเรียนรู้  แกจะไม่ขี้เกียจถ้าแกลงมือทำ  ถ้าแกเหยียบขี้ไก่ครั้งเดียวไม่ฝ่อ แกก็ลองเอาเท้าขยี้บดดู หรือไม่ก็เหยียบบ่อย เดี๋ยวมันก็ฝ่อเอง”

“พูดง่ายนะ แล้ว-งานที่กองอยู่บนโต๊ะที่ฉันทำไม่ได้นั้นละ”

“มีวิธีแก้ไขเยอะแยะไป  อย่างเพื่อนที่ดีๆเก่งๆ ให้ช่วยติวสิ  ถ้าไม่มีก็ไปถามอาจารย์ที่สอน  มา! ลุก ยังจะนอนเล่นโทรศัพท์อยู่อีก” เสียงนั้นยังคงดังโต้ตอบในความคิดของเขา

“ไม่เอา อย่ามายุ่งกะฉัน ไปไหนก็ไป  ชิ่ว ชิ่ว ไป”

“ตั้งใจเรียนนะลูก อ่านหนังสือเยอะๆ จะได้สอบผ่านได้เกร็ดดีๆ สมกับที่พ่อแม่ส่งให้ไปเรียนตั้งไกล”  เสียงในหัวนั้นทบทวนเสียงของแม่ที่เขาพึ่งคุยโทรศัพท์ด้วยเมื่อเช้า  “แกจำได้ไหม แกพึ่งคุยโทรศัพท์กับพ่อแม่  แกก็รู้ดี ว่ากว่าที่ท่านจะส่งแกมาเรียนที่นี่ได้ท่านต้องทำงานเหนื่อยแค่ไหน”

เขายังคงนอนจับโทรศัพท์นิ่งอยู่บนเดียงสักพัก ก่อนที่เขาจะตัดสินใจดีดตัวลุกขึ้นแล้วมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม เขานำบทเรียนเดิมที่ไม่เข้าใจก่อนหน้านี้มาทบทวนอีกครั้งและทำเครื่องหมายส่วนที่ไม่เข้าใจไว้  เขาตั้งใจไว้ว่าพรุ่งนี้เขาจะต้องหาคำตอบให้ได้ 

 มันแปลกในขณะที่เขาตั้งใจทำงาน  จู่ๆ เสียงในหัวนั้นก็หายไป...