คนคุยแรกในวัย20+ เพื่อนชุบแป้งทอด
ตั้งกระทู้ใหม่
วันที่ยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษา เลิกเรียนกลับมาก็ไถมือถืออ่านกระทู้ซ้ำไปมา แต่กลับไม่เคยตั้งกระทู้เองเลย ผ่านไปจนเป็นผู้ใหญ่จึงได้รู้สึกว่า "เอ เราทำกระทู้เองบ้างน่าจะสนุก"
ไม่หรอก... จริงๆก็แค่มีความรักTT
เป็นครั้งแรกที่ได้คุยกับใครสักคนที่เราต่างคนต่างสารภาพว่ามีใจให้กัน
เรารู้จักกันจากการเป็นเพื่อนโดยทั่วไป เป็นเพื่อนที่แอบสนใจในตัวกันและกัน แต่ก็คุยกันแบบ "ระแวดระวัง" มันเป็นความรู้สึกแบบว่า "เจ็บมาเยอะละจากการไปรักชาวบ้านเขาข้างเดียว จะไม่ใจง่ายหรอกนะครั้งนี้ !"
แต่ก็นั่นแหละ ต้องขอบคุณความขี้เกียจตอบข้อความที่ยาวเหมือนเมลล์สมัครงานในวันนั้น ที่ทำให้เราบ่นๆในใจว่า "ตรูเหนื่อยจะตอบว่ะเพื่อนเอ้ย เอาไว้ว่างๆละกัน" ห่างหายกันไปสิบกว่าวันโดยไม่บอกกล่าว จากที่คุยกันมาหลายเดือน
วันที่รู้สึกว่าว่างแล้วล่ะเอ้ออ จึงได้เปิดคอมและเข้าไปตอบข้อความของเพื่อนคนไกลอีกรอบ หน้าชาอยู่เหมือนกันเพราะไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไง..
ไม่นานเท่าไหร่ ข้อความก็ถูกส่งกลับมาจากฝ่ายคะโน้น *โบราณเกิน-_-
เราถามว่าสบายดีหรือจ๊ะนาย นายตอบมาว่า "ไม่สบายเลยอะ" *ยังจำความรู้สึกดีใจนั่นได้
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น บทสนทนาของเราสองเพื่อนเกลอก็ราบรื่นขึ้นมากกว่าเดิม คุยกันได้ลึกขึ้น
เธอถามฉัน ฉันถามเธอ ดองกันน้อยลง..
......... สิบปีผ่านไป........ *ตั๋วว
นายเกิดเป็นบ้าหรือหิวข้าวอะไรไม่รู้ "บอกชอบเราเฉ้ย จากนั้นไม่นานก็บอกรัก" คนทางนี้ก็งงสิ แล้วนี่ต้องการคำตอบทุกรอบด้วยนะ แบบว่าถ้าไม่รักไม่ชอบกันก็จะลาจาก -_-
ตอนนั้นแหละถึงได้รู้ตัวว่า "เออ เราก็รักนายนี่หว่า" ก็เลยสารภาพไป
เหมือนจะราบรื่นเลยนะ.. เปล่าหรอก
มีอะไรหลายๆอย่างที่เราสองคนต่างกัน ความคิดก็ด้วย
ไม่มีอะไรลงตัวเลย TT
อยากฝากบอกแบบที่ไม่ฝากบอก *เกดสึโนว่า
"เวลาพูด รักษาน้ำใจกันด้วย อะไรที่เราพลาดไปก็นะ เราแค่อยากให้นายชอบ
"
"นั่นแหละ คิดถึงนะ"
overthinker
26 มี.ค. 64 เวลา 15:45 น.
1,005
views
แสดงความคิดเห็น