คุณเก็บความรู้สึกเเละสีหน้าได้บ่อยเเค่ไหนคะ
ตั้งกระทู้ใหม่
ไม่รู้เพราะอะไร...เราอาจคิดไปเองว่าการเเสดงความรู้สึกต่างๆมากเกินไปจะทำให้เกิดเรื่องร้ายๆขึ้น
เช่นอั้นฉี่ตอนอนุบาลเเต่บอกว่าไม่ปวดฉี่เพราะกำลังเรียนอยู่...อันนี้เราอาจเป็นคนขี้อาย
เเต่ก็งงตัวเองทำไมไม่ขอครูเออจริงกลัวอะไร
ต่อมาก็ความเจ็บ..คือบางทีเล่นเป้ายิ้งฉุบตีมืองี้เราใจดีตีเพื่อนเบาๆเเต่เพื่อนนี่มือหนักมากใส่ไม่ยั้งจนหลังๆเราก็เริ่มตีเเรงขึ้นคือเเบบมันก็สนุกที่ได้เล่นกับเพื่อนเเต่มันเเบบโคตรเจ็บ
ต่อมา ความเปรี้ยวอันนี้ช่วงเเรกมักจะเเสดงสีหน้าชัดเจนมากจนตอนนี้...ชอบความเปรี้ยวจนโดนเเกล้งด้วยลูกอมเปรี้ยวเเล้วเฉยๆ กลัวเพื่อนเสียใจใส่สีหน้าไปหน่อยละกันโอ้วเปรี้ยวเกินไปเเต่อร่อยมากกว่านะ...
ต่อมา ทนขม...อร้ากอันนี้ทนได้เเปปเดียวจริงๆเเต่สีหน้าเราไม่ออกเเค่นั้น คือตอนเด็กทุกคนจะชอบวิตตามินซีกันใช่ปะ...เเล้วมีหลายรูปร่างหลายสีต่างยี้ห้อ...เเล้วทีนี้เพื่อนหยิบมาให้ที่หน้าบ้านยื่นให้กินเลยเราก็หงับยังไม่เคี้ยวทำไมมันขมจังว้าาาเเบบอะไรกันเอายาไรมาให้ตูกิน...เราก็เเบบวันนี้เราไม่ว่างจะเล่นด้วยนะเเม่ใช้ทำงาน บายยเรารีบปิดประตูวิ่งหาทิชชู่คายยาทิ้งพร้อมกับกินน้ำล้างคออื้อหือทวีคูณความขมตอนนั้นคือเเบบสำลักความคมที่ไม่เคยเจอมาก่อน...เเต่พอเเม่พาไปหาหมอโบราณหรือหมอชาวบ้านที่เขาชอบใช้ยากวาดลิ้นเเล้วมันขมๆปนสากๆอะอันนั้นเราก็ร้องไห้หนักมาก เเต่ดันคิดว่ามันก็มีส่วนอร่อยเฉย ...
ต่อมาความเผ็ด...ส้มตำค่ะเเม่ให้เด็ก7ขวบร่วมกินส้มตำรัดับผู้ใหญ่กินอร่อย..เเต่เราคือเเบบน้ำขอน้ำเถอะเเต่สีหน้าคือไม่ค่อยเเสดงว่าเผ็ดอะ เเล้วเราก็กินด้วยเพราะว่าเข้าสังคมกับเพื่อนบ้านเเต่ตักข้าวเยอะกว่าส้มตำหลายเท่า...พอโตมาอร่อยๆๆๆกินเผ็ดได้เเบบสุดๆกินมาม่าเผ็ดเล้วอร่อย หรือมาม่าเกาหลีเเล้วติดใจเเบบความเผ็ดที่ร้อนเเรงขนาดนี้ทำไมถึงพึ่งค้นพบ...นั่นเเหละค่ะ เลยเเทบไม่เเสดงสีหน้าเผ็ดเพราะชอบตัดภาพไปที่เพื่อนรุ่นเดียวกัน...บอกเผ็ดมากอะเเกเผ็ดปะ...ฮะอออืมเผ็ดเนอะ
ต่อมาความเย็น...อันนี้ฝืน..ฝืนจนไม่สนกฎไรเเล้วเพื่อนใส่ก็ใส่ตามเลย..การสอบเเต่ละทีเลขที่เราอาจจะต้องนั่งตรงที่เเอร์ตกเเล้วเเบบโคตรหนาวตอนนั้นทุกคนยังใสๆไม่กล้าทำไรผิดเยอะ..เพื่อนก็ทนหนาวกันเราก็ทน..เเสดงออกทางการนั่งทับมืออีกข้างเเทนพอโตเลยใส่เสื้อกันหนาวไปสอบ...ถ้าเจอครูไม่เคร่งมากเดินเข้าได้เลยเเต่ครํบางคนอาจตรวจเสื้อเราสงสัยทำไมตอนเรียนเเอร์ไม่เย็นเเบบนี้บ้างหรือห้องที่เราเรียนเเอร์พัง
ออความร้อนเราไม่ทน...พกร่มตลอดอากาศประเทศไปไม่ฝนตกก็เเดดออก
ต่อมาความจนเอ้ยอันนี้กดดันตัวเองคือพ่อให้ตังรายเดือนก้อนนึงเต็มๆให้เราบริหารเองนึงสพาพเด็กได้ใช้เงิน...ค่ะของเล่นสมัยนั้นที่ฮิตทุกชนิดไม่เคยขาดเปย์เพื่อนอีกเเล้วดันชอบอ่านหนังสือ...ซื้อที2-3เล่เคยปาไป7เล่มในวันเดียวหนังสือนิยายคือเดอะเบส...ดันอ่านเรื่องที่โตเกินไปไม่มีใครอ่านเเล้วเเฟนตาซีเกินไปใครๆก็เข้าไม่ถึง...จบที่การบริจาคเอ้าทำไมไมขายว้าาาเเต่การบริจาคคือจะมีทุกปีอยู่เเล้วเต็มใจให้...เพราะเราจำเรื่องเป็นภาพเคยอ่านซ้ำเเล้วเเบบอืมก็สนุกนะเเต่ไม่เเปลกใหม่...ความเล่นใหญ่ใช้เงินหมดใน3วัน...เหลืออยู่นิดเดียว...กับเศษเหรียญเลยคิดคำนวณค่ะ ..ว่าเงินเเค่นี้จะอยู่ได้กี่วันว้าาาา...ตัวเลขช่างน่ากลัว...ดีที่รร.อาหารอร่อยๆในราคาจับต้องได้ก็กินเเค่ข้าวขนมไม่เเตะกลับมากินที่บ้านเเทน...เราอดทนกับความจน จนไม่หิวอะ..เป็นคนเลือกกินอยู่เเล้ว เลยวันนี้ไม่กินข้าวละกันกินเเต่ชานม...บลาๆว่าไปกินเเต่ไปติละกันจนตอนนี้บรรลุได้เงินมาจะจัดเเบ่งเป็น3ส่วนทันทีคือ ใช้เลย สำรอง ใช้เก็บอนาคต...เห็นความสำคัญของการขาดเงินทันทีกลายเป็นเด็กรู้จักการบริหารเงินที่ไม่กล้าขอใหม่เพราพี่ๆก็ได้เงินเท่ากันทำไมเขาเหลือเยอะกว่า...เเฮร่
ต่อมาทนหนัก...-การเเบกนมกลับบ้านตอนอนับาลช่างลำบากเเท้...เราเด็กเกร่งค่ะจะบ้าหรือถึงจะตัวสูงเเต่น้ำหนักน้อย เราเเบกนมกลับไปที่รถประจำเองเพราะไม่อยากให้คนอื่นลำบาก...เเล้วเห็นเพื่อนตัวอ้วนอะเเบกเองเราก็ว้าวมันเบาสินะ...พอเเบกเเล้วโคตรหนักเลยเเต่ตรงนั้นไม่มีใครรู้จักเลยนี่สิ...พี่ๆก็ต้อเเบกของตัวเองอีก..เลยลุยเเบกเองซะเลย...เเล้วก็ล้มวินาทีสุดท้ายตอนขึ้นบันไดรถประจำเลือดอาบเลยยยย...ใจไม่เจ็บเเต่เเขนนี่ชาไร้ความรู้สึกไปเเล้ว...
ทนการด่า...อันนี้กลับมาทบทวนที่บ้านเองเเต่ตอนโดนด่าเป็นเพราะเราไม่เข้าใจเอง...ตอนอนุบาลครูให้เดาะบอลเป็นวงกลมคุณพระ...เราที่ไม่เคยเล่นบอล..ควบคุมไม่เป็นจำได้ว่าทำไปกี่ทีๆก็โดนด่าโดนว่าโดนเปรียบเทียบโดนกระชากตัวตอนเดินหนี...เเบบก็ทำไม่ได้อะลูกบอลมันหนี...เเต่ตอนนั้นเรานิ่งมากนิ่งจนครูคิดว่าไม่ตั้งใจเลยยิ่งว่ายิ่งด่า...เนี่ยทำเ้บบนี้เเบบนี้อะจะไปยากอะไร โถ่ดูเพื่อซิ้เขาทำได้หมดเหลือเเค่เธอเนี่ย...จนตอนนี้เราเเอนตี้กีฬาทุกชนิดโดยอัตโนมัติ เเต่การทนด่าเกิดขึ้นตอนโต...เรื่องการไม่ส่งสมุดจดการบ้านคุณพระ เราโดนเพื่อนขโมยไปลอกเเต่เราก็ไม่รู้...ครูก็เรียกชื่อคนไม่ส่งมากเเล้วตีมือหลายทีเเล้วบอกเอามาส่งด้วยไหนๆผปค.เซ็นมารึเปล่า บลาๆทำไมเธอไม่ให้ผปค.เซ็นเเล้วการบ้านอันนี้ทำไมไม่เหมือนเพื่อนทำไมไม่มีการบ้านวิชานี้ ไปเขียนมาเพิ่มบลาๆว่าไป เพื่อนก็โดนตีไป พอถึงตาเรา อ่าตาหวัดดี เฮ้ย เราก็บอกส่งเเล้วคะ ครูก็บอกไม่มีฉันตรวจเองกับมือ...เราก็เเบบหนูส่งตอนเช้าพร้อมเพื่อนชื่อนี้ๆคนอื่นๆก็บอกเพื่อนส่งเเล้ว บลาๆว่าไป ครูบอกตอเเหล...สันดารไม่ได้เอามาก็บอก ในใจเราคือไม่ค่อยรู้คำศัพท์เเบบนี้อะเลยยืนนิ่ง...ก็รู้ว่าว่าถึงพ่อเเม่เเต่ส่งเเล้วก็คือส่งเเล้วจะผิดอะไรว้าาาา เเล้วก็โดนตีอยู่ดี เพราะความไม่รับผิดชอบเอ้า...เเล้วเพื่อนเกเรก็เอามาคืนตอนกลับบ้าน..ในใจเราคือตูเกือบจะไปซื้อเล่มใหม่เเล้ว...พอเราส่งสมุดจดการบ้านวันต่อมาครูก็บอก...นี่ไงเด็กตอเเหลเก่ง จ้าาาา
ทั้งหมดคือความสามารถเล็กๆที่ทำให้เรา...ต้องฝึกเเสดงสีหน้าให้ตรงกับอารมณ์...
เราไม่เจ็บ
31 พ.ค. 64 เวลา 00:38 น.
111
views
1 ความคิดเห็น
เป็นเหมือนกันค่ะ จนกลายเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ ย้อนแย้ง5555
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?