เรียน ออนไลน์ไม่เข้าใจจนติด0 และกำลังจะโดนไล่ออกจากบ้านหากติด0.

สวัสดีครับ กระทู้นี้ผมอาจจะไม่ได้มาดูอีกเป็นครั่งที่แต่อยากจะ เป็นคำถามสังคมว่า เหตุได้ รัฐบาลถึงยังไม่แก้ไขปัญหานี้ เนื่องจาก สถานการณ์ โควิตทำให้ โรงเรียนปรับตัวไปเป็นการ สอน ออนไลน์ซึง วิชาในหลานๆวิชานั้นไม่เหมาะกับการเรียน. ออนไลน์มากๆ ซึงืำให้ครูหลายท่านตัดปัญหาโดยการ..มห้ ศึกษาเองและให้แค่งานมา หรือบ้างวิชาเช่น โครงการ. ซึงเป็นวิชาที่ต้องเจอหน้ากันและช่วยกันทำกันจับกลุ่ม ผู้คุยกัน กลับต้องมาเรียน ออนไลน์ซึงทำให้เข้าใจอยากขึ้นไปอีก. วิชาพวกนี้ผมติด0. และ ก็มีอีกหลายคนที่ติด ซึลผมไม่ใช้เด็ก ฉลาด เดฌกทุกคนมี สภาวะแวดล้อม และความ เข้าใจแตกต่างกัน ซึง ระบบเรียนออนไลน์นั้น ผมปรับตัวไม่ได้ทำให้ผมนั้นติด0. และไม่กล้าที่จะบอก ผู้ปกครองเพราะ กลัวว่าจะโดนดุด่าซึงพอพวกเขารู้ก็โกรธและเอาแต่โทษผมที่ไม่ตั้งใจเรียน ดุและด่าไม่ตั้งคำถามไม่ ปลอบโยนไม่ช่วยแก้ไขปัญหา และ ซำเติมโดยการเอา เด็กคนอื่นมาพูด ซึงพวกเข้ารู้อยู่แล้วว่าผมนั้นเป็น โรคซึมเศร้าแล้ว.  เด็กที่เป็น โรคซึมเศร้าที่ อยู่ในเกรน อันตราย. ถูกดุด่าแบบนี้ทุกๆวัน ความคิดที่อยากจะตายก็จะเข้ามาในหัยไม่หยุด ซึง เวลาเปิด เทอม2. โรงเรียนกลับมาเปิดเรียนปกติ...แต่ พอปิด ปีใหม้และกลับมา  กผ้ต้องมาเรียน ออนไลน์อีกครั่งเพราะ. ต้องรอการตรวจATK. แต่ พแตรวจเสร็จเปิดเรียนไปได้แค่ 2  อาทิตย์ก็ต้องกลับไปเรียน ออนไลน์ซึงทำให้เรียน ลำบากกว่าเดิม วิชาที่ไม่เข้าใจในการเรียนปกติก็ไม่เข้าใจหนักขึ้นจนในที่สุด ปากของผู้เป็นแม่ก็พูดออกว่าจะำล่ออกจากบ้านท่าติด0อีกเทอม...ซึง.เปผเนคำพูดของแม่ที่ลูกชายรักแม่และปกป้องจากคำดุด่าของ พ่อและครอบครัวอื่นที่ดูถูแม่ตลอด ซึงทงมันทำให้ ใจผมแตก สลายไปแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือ เอาเรื่องนี้มา ระบายใน โลก ออนไลน์  และอยากให้ ผู้คนที่เข้ามา อ่านช่วยแก้ไขปัญหาแบบนี้ที่อจาเกิดขึ้นกับเด็กคนอื่น และท่าผมโดนไล่ออกจากบ้าน ก็คงจะไม่เหลือสิ่งได้ เนื่องจาก ผู้ปกครองนั้นใช้ สิทธิ์ทางกฏหมาย ทำให้ โทรศัพท์  โน๊ตบุ๊ค. เงินทอง หรือปม่แต่ ยานพาหนะ. ทำให้ผมไม่ สามารถเอาสิ่งพวกนี้ไปได้เนื่องจาก ยังเป็น ทรัพย์สินของแม่และชื่อการ ครอบครองก็เป็นของแม่ ดั้งนั้นผมอาจจะไปตายอย่างหมาข้างถนนซึงผมก็ไม่ได้คิดมากอะไร แต่สิ่งที่ต้องการคือ อยากให้มีการ เปลี่ยนแปลง. ทำให้เด็กคนอื่นที่ มีเหมือนกับผม มีผู้ครเข้าไปช่วย เด็กทุกคนไม่ได้มี โอกาสแบบผม ตอนนี้ผมก็อายุ20. ปีแล้ว ซึงสำหรับผมนับว่าเยอะแล้วผมจึงไม่ได้เครียดมากนัก เพราะไม่ว่าผมจะ ทำยังไง ผมก็ยังผิดใน สาตา ผู้ปกครองเช่นเดิม. ทำได้แต่นั่งเงียบฟัง เหมือนกับทาส ดั้งนั้นหากเป็นไปได้ ผุ้ที่เกี้ยวของ กับการ ศึกษาโปรปรับปรุง ระบบด้วย ทำให้ การศึกษาดีขึ้น มิเชนนั้น จะมีเด็กไทยต้องตายเพิ่มขึ้นแน้นอน. เพราะความเครียดจากครอบครัวนั้น รุ่นแรงมากกว่า สิ่งได้ โดยเฉพาะคำด่าจองผู้เป็นพ่อแม่ที่ อาจะด่าเพราะเป็นห่วงจึงไม่คิด ไตร่ตรองแต่แค่คำดุด่าคำเดี่ยวของพวกท่าน สามารถเปลี่ยนเส้นชีวิตของเด็กได้  ฝากถึงคนที่เป็นพ่อแม่ด้วยหาท่านจะดุด่าลูกโปรถามลูกก่อนว่าเกิดอะไีขึ้น   มิใช้เท่า เศร้าเสียใจร้องไห้แล้วด่าลูก ท่านังทำแบบนั้นก็ไม่ช่วยให้แก้ปัญหาได้นะครับ. ขอบคุณครับ...