ไม่ว่าวัยของอายุจะเพิ่มสักกี่ปี ก็ยังคงเชื่อเรื่องการขอพรจากดวงดาว แม้ในวันที่ไร้ดวงดาวก็ตาม

ณ ช่วงเวลาดึกของคืนหนึ่ง ความรู้สึกที่อยากหลีกหนีจากความเป็นจริงที่กำลังเกิดขึ้น พลั่งพลูเข้ามาในอกอย่างเต็มประดาในขนาดที่คิดอย่างงั้น สองขา

นั้นก็พามาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของตัวเอง มองขึ้นไปบนฟ้าที่ไร้ดวงดาว แต่ก็รู้สึกได้ว่าข้างบนนั้นยังมีดาวอยู่ แม้จะมองไม่เห็นก็ตาม…….

           “ดาวดวงคะ ลูกขอพรอะไรอย่างได้ไหม” 

ในขณะที่พูด ความรู้สึกนั้นจุกอยู่ที่อกนี้ อย่างบอกไม่ถูก ทำไมถึงหนักเหลือเกิน  พลางเอามือไปพิงที่เสาของบ้าน 

           “มีคนๆหนึ่งรักและหวังดีกับลูกมาก” 

น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ตั้งแต่ต้น ก็ถูกความอ่อนแอเข้ามาทลายกำแพงที่กลั้นอยู่ 

           “ถ้าหากพรนั้นเป็นจริงได้ ขอให้เขาคนนั้นได้พบเจอแต่ความสุข” 

           “ขอให้ความฝันของเขาเป็นจริง ขอให้ไม่มีผู้ใดทำร้ายความรู้สึกของเขาได้อีก”

ในขณะที่พูดอยู่ น้ำตาก็ไหลออกมามากมายอย่างไม่รู้ตัว ทำไมลูกถึงไม่สามารถตอบรับความรู้สึกนั้นได้ ทั้งๆที่ทั้งสองต่างรู้ดี ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร ทำไมลูกถึงได้ทำร้ายความรู้สึกของคนที่ลูก “รัก” ด้วยการบอกว่าลูก “ไม่ได้รัก” เขาด้วย  หรืออาจเป็นเพราะว่านี่ คือสิ่งที่ถูกลิขิตอย่างงั้นหรือ ทำไมถึงลิขิตให้คนอย่างลูกนั้นโง่เง่าได้ขนาดนี้ 

      “ท้ายที่สุดนี้หากโลกคู่ขนานนั้นมีอยู่ ตัวลูกในอีกจักวาลจะตอบแบบไหน”

       เรื่องของเราจะสุขหรือแสนเศร้า เพียงวอนขอดาวให้ช่วยบอกที

                                               “PAUSE”

                                                                       โดย  :  流星