โรคที่น่ากลัวของโอตาคุคือ......

[Ririna]

โรคที่น่ากลัวกว่าโอตาคุ มันคือ.....

ขอบอกใว้ก่อนว่ามันเป็นโรคที่ทุกคนเป็นได้ แต่ว่าพวกโอตาคุจะเป็นเร็วกว่า และผมขอสงวนนามทั้งหมดด้วย เริ่มแรกครอบครัวผม พ่อแม่มักไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยครั้ง  พ่อผมเป็นข้าราชการที่พอมีชื่อเสียง  สายงานของท่านมักไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยมาก  ส่วนแม่ผมต้องไปด้วย ผมกับพี่ชายมักจะอยู่กับป้าที่อายุมากกว่าพ่อมากกับลูกพี่ลูกน้องที่เป็นพี่สาวที่มีอายุห่างจากผมเกือบ10ปีอยู่ในบ้านเดียวกัน แต่แล้วป้าผมเสียประกอบกับพี่สาวผมได้เป็นอาจารย์ที่มหา’ลัยแห่งหนึ่งเลยมักไปอยู่ที่หอพักอาจารย์ ผมกับพี่เลยต้องอยู่แค่2คนตอนนั้นผมอยู่ม.5 ส่วนพี่ผมปี 3   ผมเริ่มเป็นโอตาคุเมื่ออยู่ม.3 เพราะพี่ผมเขาเริ่มเป็นตอนเขาอยู่ม.5มั้ง เพราะว่านานมากเลยจำไม่ค่อยได้ แต่จำได้ว่าพี่ผมเป็นก่อน พอผมเข้ามหาลัยได้แถมอยู่ที่มหา’ลัยที่มีชื่อเสียงมากแต่ว่าอยู่ไกลมาก ผมมักโทรกับพี่ชายบ่อยครั้ง นาน ๆ ทีผมจะกลับไปบ้านเป็นครั้งคราว แต่มีช่วงหนึ่ง  น้ำเสียงพี่ผมเริ่มแปลกไป  ผมเคยลองถามแม่ในช่วงที่แม่กลับบ้านซึ่งตอนนั้นแม่เริ่มเลี่ยงที่จะพูดถึงพี่ชายผมแล้ว   แล้วมีครั้งหนึ่งหลังสอบปีใหม่ผมมีเวลาหยุดยาวเลยอยากกลับบ้านสักครั้ง  ตอนแรกพี่สาวไม่อยากให้ผมมาบ้านเท่าใดนัก  พี่เขาไม่ยอมบอกเหตุผลตอนแรก  แต่สุดท้ายก็บอกว่าผมอาจช่วยพี่ชายได้  ผมไม่เข้าใจสิ่งที่พี่สาวพูดเลย แล้วนั่งคิดในรถตลอดเวลาว่ามันเกิดอะไรกันแน่ พอกลับบ้านไปพบว่าบ้านนั้นล็อคกุณแจเอาใว้  ไม่รู้เรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายผมมีกุนแจสำรองอยู่แล้ว  พอเปิดไป เหมือนไม่มีใครอยู่เลยจนกระทั้ง "เหมียว!"  เสียงเจ้าอิจิโกะ  แมวที่ผมกับพี่เคยเก็บได้เมื่อปีก่อน มันมีสีขนขาวดำและมีลายคล้ายสตอเบอร์รี่เลยได้ชื่อนั้น  มันมาคลอเคลียผม   ผมเห็นว่ามันมีแผลคล้ายรอยถูกฟาดกับรอยมีดเล็กน้อย  มันไม่เคยอ้อนผมขนาดนี้มาก่อน  พอผมอุ้มมันไปห้องผมซึ่งติดกับห้องพี่ชาย มันรีบโดดหนีไปไกลมาก  เหมือนกลัวสุดขีด  ผมนั่งพักก่อนที่ห้องผม  พบว่าการ์ตูนกับฟิกเกอร์ที่เคยอยู่ที่ห้องผมได้หายไปกับคอมพิวเตอร์ที่ตั้งในห้องผมก็ได้หายไปด้วย  ผมได้ยินเสียงเพลงของอนิเมดังออกมาจากห้องพี่ชายผม  ผมเลยรีบเปิดห้องพี่ผมแต่มันล็อคอยู่ "พี่ นี่ผมเองพี่อยู่ในห้องใช่มั้ย" ผมพูดพร้อมเคาะประตู  ผมคิดว่าได้กลิ่นอะไรบางอย่างจนประตูแง้มออกมา "แกเองเรอะ"พี่ผมจ้องมองผมมาจากช่องประตู"นึกว่าพวก'นั้น'ซะอีก  มะเข้ามาเลย" สิ่งที่พี่ผมเห็นในห้องนั้นเหลือเชื่อมากเกินไป  มันยิ่งกว่าที่ผมเคยมาบ้านครั้งล่าสุด  ห้องนั้นกลิ่นอบอวลด้วยกลิ่นฮารท์ดีสไหม้ คอมตัวแรกของพี่ปิดอยู่กับคอมของผมซึ่งกำลังเล่นอนิเมการ์ตูนสาวน้อยอยู่  ฟิกเกอร์ที่มีขนาดต่าง ๆ กันวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ หนังสือการ์ตูนวางเรียงรายอยู่ใต้เตียง  ผ้าปูเตียง หมอน และหมอนข้างเป็นตัวการ์ตูนจากเรื่องต่าง ๆ ที่เหล่าโอตาคุชอบมาก  และโปสเตอร์ต่าง ๆ เต็มห้อง "พี่ นี่มัน" "สุดยอดใช่มั้ย แต่ขอโทษทีที่ต้องยืมคอมแก เพราะว่ามันโหลดไม่ได้ตลอด24ชั่วโมง เครื่องเฮงซวย" "ไม่ใช่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่" "ไม่มีอะไร แค่อยากเปลี่ยนอะไรนิดหน่อยให้มันเข้ากับฉันเท่านั้นเอง” "หมายความว่าอะไรกัน" "ก็แค่อยากลองสร้างสวรรค์บนดินเท่านั้นเองแหละ  แต่ดันมีมารมาทำร้ายพวกเธอนิดหน่อยน่ะ  เจ้าสัตว์นรกที่เราเคยเก็บมันมาเท่านั้นเอง" "สัตว์นรก ? หมายถึงอิจิโกะเหรอ" "ใช่ มันบังอาจมาทำร้ายพวกหล่อนน่ะสิ  ดูสิ"  เขาพูดพลางชี้ไปที่โปสเตอร์อันหนึ่งที่มีรอยแมวข่วน"เป็นแกคงเข้าใจนะความเจ็บปวดอันนี้" "แต่ว่า  แล้วเรื่องงานล่ะ" "ฉันก็ลองแต่งนิยายดูก่อน  เผื่อดังมาก็ได้รวยเอง  ไม่จำเป็นต้องไปทำงานแข่งกับพวกนั้นสักหน่อย  เห็นไหม  ไม่จำเป็นต้องไปทำงานเหมือนพ่อเลย" "หมายความว่าพี่น่ะ  ไม่ได้ออกไปข้างนอกเลย" "ถูกต้อง  น้องรัก" "แล้วแฟนพี่ล่ะ  อย่าบอกนะว่า" "ใช่ เราเลิกกันแล้ว  ยัยสามมิตินั่นมันไม่เข้าใจเราเลย  ไม่เหมือนพวกหล่อนที่เอาอกเอาใจเราเลย"แล้วพี่ผมก็จ้องมองอนิเมต่อพร้อมทำหน้าหื่นกระหาย แล้วผมก็เริ่มถอยห่าง "อ่าว ไม่ดูด้วยกันหน่อยหรือ" "ไม่ล่ะ" ตอนนั้นผมเผลอทำหน่าคล้ายขยะแขยงพี่ตนเอง "หรือว่าแก ไม่สิ หรือว่าเป็นพวกนั้นปลอมตัวกัน" "หมายความว่าอะไรกัน" "ออกไปนะออกไป"แล้วพี่ที่เคยฝึกเทควอนโดก็ถีบผมซึ่งหนักเกือบร้อยกระเด็นออกนอกห้อง แล้วล็อคประตู ผมกำลังคิดเรื่องที่ผมเคยอ่านตอนว่าง ๆ พี่ผมอาจจะเป็น... "เธอเห็นแล้วสินะ"ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นพี่สาวผมเดินมาหา เธอเพิ่งกลับมาเมื่อกี้นี้เอง "พี่ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่" "คือว่า ขอเริ่มจากตอนที่พ่อเธอให้ไปฝึกงานน่ะ เธอก็รู้ว่าพ่อเธอน่ะเป็นคนยังไง เขากดดันพี่มากไป บวกกับถูกเปรียบเทียบกับพ่อเขาจากคนที่ทำงาน แถมยังมีคนล้อเลียนเกี่ยวกับเรื่องที่พวกเธอเป็นกัน แล้วสุดท้ายแฟนก็ทิ้ง เลยกลายเป็นแบบนี้ ตอนนี้น่ะ ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ได้เลย แม้แต่จิตรแพทย์ที่มารักษา พี่เลยได้แต่คองส่งอาหารใว้บนโต๊ะน่ะ" พี่สาวถึงกับนำตาร่วง "ทำไมพี่ถึงไม่บอกผมล่ะ" "เพราะพี่เห็นว่าเธอใกล้สอบเลยไม่กล้าบอก และน้า(หมายถึงแม่ผม)ไม่อยากให้เธอรู้อีก เพราะกลัวว่าเธอจะกังวลเกินไป" "บัดซบเอ้ย!" "เธอคงรู้สินะว่าพี่เธอเป็นอะไร" "ครับ" ไม่น่าเชื่อว่าโรคนี้จะเกิดกับคนในครอบครัวผมได้  ผมเคยอ่านเล่นในหนังสือต่าง ๆ กับการ์ตูนบางเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ พี่ผมไม่ใช่รายแรกและอาจไม่ใช่รายสุดท้ายที่เป็น ตอนนี้อาจยังไม่แพร่หลายเพราะยังไม่เป็นที่รู้จักนัก ใช่แล้ว ตอนนี้พี่ผมเป็นโรคที่เรียกว่า "ฮิคิโคโมริ"

---

PS.  คุณมีคลับอะยังถ้ายังไม่มีถ้าคุณชอบการ์ตูนไม่คิดจะมาเป็นสมาชิกในโอตาคุคลับหรอ^o^สนใจไปที่http://writer.dek-d.com/codenamekids/story/view.php?id=502841

Comments

[Pookpik_<]

อ่า =[]='' เราก็เป็นโอตาคุ จะเป็นมั้ยอ่ะ เเต่เป็นผู้หญิงอ่ะนะ

เเล้วก็มีคนที่เข้าอยู่เเล้วด้วย คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ^ ^

[เมดูซ่าหน้าม่อ]

เพื่อนเราก็เป็น แงะมันออกจากห้องไม่ได้เนี่ย
ป้าโคตรตระจะเครียด ตอนนี้กำลังหาคนไปคุยด้วย

---

PS.  แก่แล้ว :)

[○•แoบยิ้มคนเดียว•○]

ใช่ถ้าเป็นเราเราจะโมโหมากถ้ามีเจ้าแมวมาทำร้าย 
 พวกเทอร์  แต่เราไม่อาจจะทำร้ายมันลงทำทำได้เพียง วีน แล้วโวยวายเสียงดัง

เราไม่ค่อยเข้าใจชีวิตของโอคาตุเท่าไหร่
แต่มีสิ่งหนึ่งที่เรา คือ โอตาคุ ไม่ใช่ โรคจิต

---

PS.  ลองดูมั้ยว่าความตายเป็นยังไง

[เพนจัง]

เราจะระวังไม่ให้เป็น

[โอตาคุ]

ผมเข้าใจพวกโอตาคุนะ ว่าถ้าติดการ์ตูนแล้วมันรู้สึกยังไง โดยเฉพาะการ์ตูนแนวฮาเร็มหรืออะไรที่เกี่ยวกับผู้หญิงหลายๆคนนะ มันทำให้เราหลงไหล ปลื้มในตัวละครนั้นๆ จนกระทั้งบ้าเลย และอาการที่ว่ามานี้ ผมก็เป้นมาแล้ว เพราะฉะนั้นหาอะไรหนุกๆทำดีกว่ามานั่งติดการ์ตูน เพราะฉะนั้นคุณจะกลายเป็น
"โอตาคุ โรคจิต"ไป

[อายาโนะ]

ผมก็เป็น ฮิคิโคโมริ แต่ยังไม่ได้เป็นขนาดนั้

[...]

ผมก็เคยลงไม้ลงมือกับหมาที่เลี้ยงไว้นะแต่ว่า"มันกัดตีนเรานี่หว่า"

[Alok]

โอตาคุไม่ใช่พวกโรคจิต

....................................

แต่-ูเคยโดนเพื่อนด่าว่าบ้า

การ์ตูน