ดราม่ากับตัวเอง (รก)
ตั้งกระทู้ใหม่
เคยเป็นกันไหม...เวลาเขียนนิยายไปได้สักระยะ หรือว่าใกล้จบ จะรู้สึกอินกับตัวละตัวต่างๆ ในนิยายของเรา ... หรือว่าเป็นอยู่คนเดียวก็ไม่รู้ --"
ปกติเป็นคนที่เขียนนิยายจะนึกภาพไปด้วยตลอด พอตอนนี้จบ ตอนต่อไปก็จะต่อยอดอยู่ในสมองตลอดเวลา จนถึงตอนนี้เรื่องใกล้จบ จุดจบของตัวละครแต่ละตัวก็จะชัดเจน แต่เวลาคิดถึงจุดจบตัวละครตัวหนึ่ง(ในเรื่อง) ขึ้นมาทีไร ยังไม่ทันได้เขียนเล๊ย ดราม่าน้ำตาตกหยดแหมะตลอด เพราะภาพที่เห็นในสมองยังกะดูละครทีวี แล้วมันก็เป็นอย่างนี้มาสองสามวันแล้ว ...(หดหู่กับตัวเองเล็กน้อยถึงปานกลาง น้ำเน่ากับตัวเองเนอะ ปกติเป็นคนเซนซิทีฟอยู่แล้ว เคยดูเรื่องอิ๊กคิวซังแล้วน้ำตาก็หยดแหมะออกมา )
.... มีน้องที่รู้จักเป็นนักจิตวิทยาคลีนิก(พี่งจิตแพทย์กันเลยทีเดียว) เขาบอกว่าการถ่ายถอดลักษณะของตัวละครแต่ละตัว(ในนิยาย) ก็คืออารมณ์ความรู้สึกของตัวคนเขียน ที่เขียนขึ้นมาด้วยการใช้ตัวเองเป็นบรรทัดฐาน คือประมาณว่าถ้าฉันเป็นละครตัวนี้ ฉันจะรู้สึกแบบนี้ ก็เลยเท่ากับว่าตัวละครทุกตัวเป็นส่วนหนึ่งของจิตใต้สำนึกที่สะท้อนออกมา ...(อันนี้ฟังน้องเขาพูดนะคะ จริงไม่จริงแล้วแต่ความคิดเห็นส่วนตัวนะจ๊ะ)
สุดท้ายนี้ ไม่มีอะไรแค่อยากระบายเฉย ๆ เขียนๆ แล้วเครียดเลยอยากผ่อนคลายเท่านั้นเอง
...แล้วคนอื่นเคยเป็นกันบ้างไหมเอ่ย (หรือจะเป็นอยู่คนเดียวจริง --")
ขอบคุณที่รับฟังนะจ๊ะ
รอยพระจันทร์
17 พ.ค. 56 เวลา 14:58 น.
282
views
7 ความคิดเห็น
ส่วนมากเป็นที่ไม่อยากให้เรื่องจบ เพระาแต่งมาอยู่กับมันมา 100 กว่าหน้า แต่ไม่ขนาด จขกท. คุณมีอินเนอร์สูงมากค่ะ
PS. ชื่อเก่า Lin' Naka ❂ Ģϊƒ ❂ // ชีวิตจะขอไร้สาระให้ถึงที่สุด 55 5
ดีแล้วล่ะครับ
เพราะก่อนที่ผู้อ่านจะเสียน้ำตาให้กับนิยาย ผมว่าคนแรกที่ควรจะเสียน้ำตาก่อนก็ึคือคนเขียนนั่นล่ะ....
อย่างน้อยๆก็แสดงออกถึงความผูกผัน และความตั้งใจจริงที่ส่งผ่านไปถึงนิยายและก็ได้รับตอบกลับจากนิยายได้
สำหรับผมแล้วตอนจบที่ชอบจริงๆจะมี 2 แบบครับ
แบบแรกคือเสียน้ำตาด้วยความซาบซึ้งหรือตื้นตันใจ
แบบสองคืออมยิ้มด้วยความรู้สึกประทับใจ
ขึ้นกับแนวเรื่องอีกที แต่ก็บอกได้เลยว่า จขกท. ไม่ได้เป็นคนเดียวหรอกครับที่เป็นแบบนั้น
ยังมีนักเขียนอีกหลายคนที่อินไม่ต่างกันเลย โดยเฉพาะอยู่ในช่วงเวลาที่ใกล้จะลาจากลูกรักที่ฟูมฟักด้วยการมานานแรมปีหรือหลายปี
PS. Ragnarok Fiction - The legend of descendant - เรื่องราวของตำนานรบตำนานรักบทใหม่
เวลาเขียนฉากดราม่า อย่างน้อยเราจะบิ้วตัวเองให้เสียน้ำตาให้นิยายของเราได้ก่อนคนแรก
ด้วยอารมณ์ฟีล ถ้าเราเข้าไปถึงจุดนั้นปุ๊ป เราเป็นคนอ่าน เราจะต้องทำให้คนอ่านร้องกับเราให้ได้
คือตัวเอกของเราฉากนั้นต้องร้องไห้จะเป็นจะตาย หัวใจแทบแหลก พอถึงบทบรรยายความรู้สึก
เปิดเพลงเศร้าคลอเบาๆ ก็จะนั่งบิ้ว จนน้ำตาหยดแหมะเลยค่ะ แล้วค่อยเริ่มเขียน 55555
ทำร้ายตัวละครไป กระแทกใจตัวเองไป แล้วก็น้ำตาหยดๆ แล้วก็เขียนตามฟีลค่ะ
(เป็นดาราอาจจะง่ายกว่านักเขียนแล้วถ้าหน้าให้ 555)
ดังนั้นเราฟันธงว่าปกติค่ะ(?) 5555555555555
ปล. เราเองก็เรียนจิตวิทยานะคะ ถ้ายังไงอาจต้องรักษาตัวเองก่อนเลยคนแรก 555555555555
PS. \(￣︶￣)/ ALWAYS GONNA BE BY YOUR SIDE.
แค่ร่างพล็อตจบซึมไปสามวัน (มันผิดปกติไหมอะ)
เพื่อนถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ตอบ (ไม่กล้าบอกว่าตรูเศร้าที่ตัวร้ายไม่สมหวังเฟ้ย) =w=
PS. หนังสือก็เหมือนชีวิตตรงที่คุณไม่รู้หรอกว่าหน้าต่อไปจะมีอะไร
ข้าน้อยว่าเป็นทุกคนแหละนะ555(ใครไม่เป็นข้าน้อยขอโทษเน้อ...)
แต่ข้าน้อยยังไม่อินถึงขั้นนั้น(ไม่งั้นไม่เป็นอันเรียน)แค่ตอนฟังเพลงแล้วคิดพล๊อตเวลาตัวละครเจอเรื่องร้ายๆก็จะน้ำตาคลอหรือตัวละครมีความสุขก็แอบอมยิ้ม.... แต่ปัญหาคือเด็กที่นั่งมาด้วยมันเต็มรถอ่ะจิ... ต้องเก๊กขั้นเทพเลยจริงๆ....
PS. เกิดมาต้องมีดับ ใช้เวลาทุกวินาทีให้คุ้นค่า! แต่นิยายตูยังคิดพล๊อตไม่ได้เล้ย!
ผมเองก็เป็น แต่ก่อนแต่งนิยายตลก ก็นั่งหัวเราะอยู่คนเดียว
แต่งนิยายดราม่า ก็ร้องไห้อยู่คนเดียว อารมณ์ประมาณว่า "ทำไมตัวเอกมันน่าสงสารอย่างนี้ฟระ!" ทั้งๆที่ตัวเองเป็นแต่งให้มันอนาถแท้ๆ - -'
PS. No One is worth your tears and the only one who is will never make you cry.
น้องว่านักเขียนทุกคนก็น่าจะเป็นเหมือนกันนะคะ ที่อินไปกับทุกเรื่องราวในนิยายที่เขียน ในความคิดของน้อง น้องคิดว่าการเขียนนิยายสักเรื่อง ก็เหมือนกับเราเป็นคนสร้างโลกใบนั้นขึ้นมา ตัวละครทุกตัวก็เหมือนกับลูกๆ ที่บางครั้งเราแอบแกล้ง แอบวางแผนการในชีวิตให้ (คิดไปถึงขั้นนั้นเลยทีเดียว ^-^) เพราะฉะนั้นเวลาที่เราตั้งใจสร้างเรื่องทำร้ายตัวละครตัวไหนสักตัว เลยพลอยเศร้าและรู้สึกผิดต่อเขา เลยเลี่ยงไม่ได้ที่จะอินถึงขั้นร้องไห้และหดหู่ตามไปด้วย
กับตัวเองบอกได้ทันทีเลยค่ะ ว่าไม่มีเรื่องไหนที่ไม่อินจนร้องไห้น้ำตาร่วงเพราะสงสารตัวละคร บางเรื่องถึงขั้นตามใจตัวเอง เปลี่ยนให้ตัวละครบางตัวที่ต้องตายกลับหักมุมไม่ตายตอนจบก็มี เพราะทำใจเขียนใบสั่งตายไม่ลง แต่ถ้ามองอย่างเป็นกลาง ก็ถือว่าเราสอบผ่านเรื่องอารมณ์ร่วมแล้วค่ะ เพราะถ้าคนเขียนอินตามได้ การเขียนให้คนอ่านรู้สึกคล้อยตามก็ไม่น่าจะใช่เรื่องยากอะไร
ว่าแต่ เขียนใกล้จบแล้วใช่ไหมค่ะ สู้ๆ นะคะ พี่สาว
PS. เมื่อชีวิตมีเป้าหมายเดียว ไม่ว่าเราจะเดินหลงทางไปไกลขนาดไหน สุดท้ายเราก็จะเดินกลับไปยังเส้นทางนั้นได้แค่เส้นทางเดียว
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?