(ถาม)การใส่ปรัศนีย์ในนิยาย
สวัสดีเจ้าค่ะชาวบอร์ดทุกท่าน..
จำข้าน้อยได้มั้ยเอ่ย?(ฟันธงว่าร้อยทั้งร้อยจำไม่ได้ แหงล่ะ ก็เดียร์เปลี่ยนชื่อไอดี เปลี่ยนไอดี เปลี่ยนรูปประจำตัว ฯลฯ)
ช่างเถอะๆ วันนี้เดียร์ไม่ได้มาเช็คเรตติ้ง แค่มาถามข้อสงสัยเฉยๆค่ะ
เดียร์ไปอ่านบทความของคนๆหนึ่ง เค้าเขียนไว้ว่า“นิยายแท้ต้องไม่ใส่ปรัศนีย์(question mark)” เดียร์เลยลองทำตามดู ด้วยเนื่องอยากเป็นนักเขียนมีชื่อกับเขาบ้าง..
แต่ปรากฏว่ามันไม่ชินมือเลยค่ะ!!
เขียนยังไงก็ไม่ชิน ไม่ใส่ปรัศนีแล้วทุกอย่างดูทะแม่งๆเหลือเกิน สำหรับเดียร์มันเหมือนมีอะไรขาดหายไปค่ะ
เลยอยากจะมาถามชาวบอร์ดผู้รอบรู้สักหน่อยว่า.. ปรัศนีย์นี่ใส่ในนิยายไม่ได้เลยจริงๆเหรอคะ? แล้วถ้าใส่จะเป็นยังไง? เดียร์ไม่ชินเลยกับการต้องห้ามมือตัวเองให้หยุดเลื่อนไปกดปรัศนี มันไม่ชินจริงๆ TwT
ปล. สุดท้ายขอฝากสักนิดสักหน่อยนะเจ้าคะ><
ปล2. ฝากอีกที
8 ความคิดเห็น
นิยายผมใส่เยอะนะ แค่หาจังหวะใส่ให้เหมาะสม ผมว่ามันอยู่ที่เทคนิคแต่ละคน
นักเขียนบางท่านสามารถบรรยายให้คนอ่านเพลิดเพลินโดยแทบไม่ต้องใส่เครื่องหมายอะไรเลยครับ
อาจจะลองฝึกบรรยายเพิ่มนิดหน่อย ลองละเครื่องหมายคำถามไปสักพัก เดี่ยวก็จะเริ่มชินครับ
แต่ก่อนผมติดคำซ้ำในการพิมพ์นิยาย มีนักเขียนเขาเตือนมา ปรับอยู่สักพักก็เริ่มดีขึ้น
ไม่ยากหรอกครับ
PS. อย่าคิดว่าความตายคือจุดสิ้นสุด
มันแล้วแต่ครับ เพราะบางประโยคอย่างเช่น การทวนคำในเชิงถาม หรือถามโดยไม่มีจุดบอกว่าเป็นคำถาม ผมจะใส่นะ แต่ถ้ามีการบรรยายต่อท้าย ผมไม่ใส่
เช่น
"เจ้ารู้จักสิ่งนั้นไหม" < บรรทัดนี้มีคำว่า ไหม ลงท้าย เพียงดูรูปประโยคก็รู้แล้วว่าถาม ไม่จำเป็นต้องใส่ ? ก็ได้
"สิ่งนั้น?" < บรรทัดนี้เป็นการทวนคำเชิงถาม ใส่ ? ได้
หรือจะเป็น
"ทำำไมเจ้าทำแบบนั้น" < มี ทำไม นำหน้า เรารู้แล้วว่าถาม ไม่ต้องใส่
"เจ้าทำแบบนั้น?" < ใส่เข้าไปเพื่อให้รู้ว่าถาม (รูปประโยคออกกำกวมเบาๆ)
เป็นต้น
ถ้าประโยคขึ้นต้นด้วย ทำไม เพราะอะไร เหตุใด ไฉน อะไร หรือลงท้ายด้วย ไหม หรือ เหรอ ถ้าดูรูปประโยคแล้วเห็นชัดเจนว่าเป็น คำถาม ไม่ต้องใส่ ? ก็ได้ครับ แต่ถ้าไม่มีคำเหล่านี้และอยากให้รู้ว่าถามก็ใส่ ? ลงไป
PS. บัลลังก์นี้มิเคยปรารถนา บัลลังก์นี้มิเคยคิดลุ่มหลง บัลลังก์นี้มิเคยคิดชื่นชม บัลลังก์นี้มิเคยสมสุขทรวง / ไม่มีใครปฏิเสธกรรมที่เรียกว่า "การกระทำ" ได้หรอก
แต่ในการสนทนาจริง มีการพูดหลายแบบที่รูปประโยคไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่ใช้การขึ้นหางเสียงสูงแทน
ซึ่งการขึ้นหางเสียงนี้เราแสดงไม่ได้ในนิยาย ยกเว้นจะด้วยการบรรยายครับ
นักเขียนหลายคนรวมทั้งรุ่นใหญ่ๆเชื่อว่าใช้การบรรยายจะดีกว่า แต่ลองคิดดูนะครับ จะให้ใส่ "เธอทิ้งหางเสียงสูงเป็นเชิงถาม" หรือบรรยายกริยาอื่นๆร่วมไปด้วยทุกครั้ง บางทีมันก็เยิ่นเย้อเกินไปครับ โดยเฉพาะจังหวะที่เรื่องต้องการความเร็วสูงๆ เช่นการโต้เถียงหรือการพูดในสถานการณ์ฉุกเฉินเร่งด่วน
ดังนั้นผมคิดเหมือนคุณเคย์เซย์ครับ อย่าไปยึดติดว่าต้องไม่ใส่ เอาตามที่คุณสะดวก ตามสถานการณ์ของเรื่อง เอาให้อ่านแล้วมันไม่ขาดตอนไม่สะดุดเป็นพอ
PS. เหมือนดั่งนั่งดูรูปถ่ายในสมุดภาพเล่มเก่า บางคราทำให้เราสุขใจ บางคราก็ทำเราเศร้าใจ เมื่อไหร่หนาจะได้เจอได้พบพานเพื่อนผองวันเก่า วันที่เราเคยร่วมทุกข์สุขกันมา
ต้องเข้าใจว่าภาษามันดิ้นได้ไปตามยุคสมัยครับ อยู่ที่ว่านักเขียนจะเลือกแบบไหนมากกว่า
PS. บัลลังก์นี้มิเคยปรารถนา บัลลังก์นี้มิเคยคิดลุ่มหลง บัลลังก์นี้มิเคยคิดชื่นชม บัลลังก์นี้มิเคยสมสุขทรวง / ไม่มีใครปฏิเสธกรรมที่เรียกว่า "การกระทำ" ได้หรอก
ใส่กระทั่งเสียงเอฟเฟค ระเบิดตูมตาม ลากตัวอักษรยาว ๆ เวลาตะโกนหรือตกใจ หรือแม้แต่ภาษาวิบัติก็ไม่พลาด เหอ ๆ
(อย่ามาห้ามตรูนะ! ฮา)
ผมใส่นะ ยกเว้นบทบรรยายจะไม่ใส่เลย
ใส่แต่เฉพาะบทสนทนา
ส่วนเหตุผลคือ ชินตา เพราะไม่เคยเห็นบทบรรยายของนิยายใส่เครื่องหมายคำถาม
ส่วนบทสนทนานี่ ชินมือ ครับ แต่พอไปถึงกอง บก. ท่านตัดออกหมดเลย 555+
PS. - ทุกสิ่งที่เราทำคือจุลกิจกรรมในจักรวาล ไฉนเลยจักอาจอ้างโอ้อวดงานว่ายิ่งใหญ่
ถ้าเป็นประโยคคำถามก็ใส่นะคะ แล้วก็ไม่ได้โดนตัดจากกอง บก ด้วยเพราะเค้าก็เห็นว่าเป็นประโยคคำถามซึ่งก็มีเครื่องหมายนี้ได้ ไม่ผิดค่ะ
PS. I think, therefore, I am
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?