(ไร้สาระ) คุณเคยไหมเวลาแต่งนิยายหรือนั่งอ่านนิยายหรือไม่ก็นั่งคิด อะไรเพลินๆ แล้วนั่งยิ้มอยู่คนเดียว จนโดนด่าว่าบ้าอะป่าว
(ไร้สาระ) คุณเคยไหมเวลาแต่งนิยายหรือนั่งอ่านนิยายหรือไม่ก็นั่งคิด อะไรเพลินๆ แล้วนั่งยิ้มอยู่คนเดียว จนโดนด่าว่าบ้าอะป่าว
ถ้าถามว่าผมเคยมั้ย ผมขอตอบวาเคย แถมเป็นเอามากๆ เวลาที่ผมนั่งคิดอะไรเพลินๆแล้วนั่งอ่านอะไรเพลินๆ แล้วนั่งยิ้มอยู่คนเดียว (เป็นบ่อยๆ) จนแม่หาว่าเป็นนั้นใกล้บ้าแล้ว(อันนี้ล้อกันเล่น)
เอาจริงคือตอนที่ผมกำลังนั่งคิดพล็อตนิยายอยู่คนเดียว แล้วนั่งยิ้มออกมา ซึ่งถ้าเป็นที่บ้านคงไม่เป็นไร แต่มันดันคิดออกที่รถสองแถว ซึ่งผมก็นั่งกับแม่แล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว ซึ่งหลังลงจากรถแล้วแม่ก็พูดว่า “รู้มั้ยคนที่นั่งตรงข้ามเค้าคิดว่าลูกเป็นคนบ้า”
ประมาณว่าคิดว่าผมเป็นคนไม่เต็ม ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นๆผมไม่สน แต่แม่ผมก็พูดแรงเกินไป แถมหลังนี่บอกว่าอยู่ใกล้ หน้าจอคอม จนสมองเสื่อมแล้ว ซึ่งเป็นก็อยู่หน้าคอมเพื่อแต่งนิยายอยู่บ่อยๆ แต่พูดเอาพูดเอา(เกือบทุกวันนี่ทำเอาโกรธหน่อยๆแล้วนะเนี่ย ซึ่งผมก็ทนไปเรื่อยๆแถมบางครั้งขั้นด่าด้วย) เป็นผมคนโมโหง่ายหายง่าย แถมที่ว่าโมโหง่ายนะ (สำหรับผมแล้วถือว่า หนึ่งเดือน โมโหประมาณสามครั้ง(แต่ไม่ระบาย จนเป็นคนเก็บกดไปซะแล้ว) )
ถ้าเรื่องที่ผมอยู่หน้าจอคอมนานเกินไปนี่ผมยอบรับได้แต่-เรื่องที่ด่าๆกันทุกวัน
แต่-ด่าว่าผมสมองเสื่อมกับเป็นบ้านี่ผมรับไม่ค่อยได้ ซึ่งผมก็ทนไป (ด่าก็เพราะหวังดีนี่อะนะ)
เอาล่ะ โทษทีที่ออกทะเลมานาน งั้นผมขอถามว่า คุณเคยไหมเวลาแต่งนิยายหรือนั่งอ่านนิยายหรือไม่ก็นั่งคิด อะไรเพลินๆ แล้วนั่งยิ้มอยู่คนเดียว จนโดนด่าว่าบ้าอะป่าว
ปล. เจ้าของกระทู้นี้นั้น ไม่สามารถต่อเน็ตได้จนถึงพรุ่งนี้เช้า จึงไม่อาจจะออกความคิดเห็นอะไรได้
44 ความคิดเห็น
ประจำเลยครับ บางทีก็หัวเราะจนคนอื่นหาว่าบ้า
แต่ตอนนี้ที่บ้านชินกันหมดแล้วครับ(ฮา)
เป็นบ่อยมากค่ะ แต่ส่วนมากจะเก็บอาการนั้นไว้แล้วกลับมาบ้าอยู่ในห้องคนเดียว
บางทีเราก็อาการหนักกว่านั่งยิ้มด้วย บลาๆ
ยกตัวอย่างเช่น เดินไปเดินมา พูดบทสนทนาของตัวละครแบบใส่อารมณ์เต็มที่55 คนอื่นที่รู้ว่าเราเป็นแบบนี้ก็คงจะชินไปแล้วมั้ง
ไม่เป็นอะ...
//หึหึหึหึหึ
ไม่ว่าจะแต่งฉากไหน
- ฉากเลิฟซีน
- ฉากต่อสู้
- ฉากดราม่า
- ฉาก บลา บลา บลา
ก็จะนั่งแต่งเฉยๆ หน้าตายมากเวลาแต่ง แต่ในสมองนี้...หมกมุ่น
เ่อ่อ อยากเป็นอย่างคุณจัง (ไม่อยากโดนแม่ด่าอะ)
ก็มีความสุขที่อ่านหนังสือ เวลามีเรื่องตลกๆก็หัวเราะออกมา คนอื่นเขาจะหาว่าบ้าก็ปล่อยเขาไปเถอะ เรามีความสุขของเราก็พอ
ไม่มีใครมาด่าคนที่หัวเราะเพราะมีความสุขหรอกค่ะ มีแต่จะยิ้มตามไปด้วย
ส่วนเรื่องการนั่งหน้าจอคอมนานๆจนสมองเสื่อมนั้น อันนี้เราก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่พอลองนั่งเล่นเป็นเวลานานๆแล้วจู่ๆให้ลุกขึ้นมาคิดเลข เราไปไม่เป็นเลยล่ะ
เป็นเหตุผลว่าทำไมเวลาแต่งนิยายผมชอบความสงบและโดดเดี่ยวเป็นอย่างมากนั่นเอง
เพราะบางครั้งอารมณ์ตอนแต่งนิยายไม่ก็ต่างอะไรกับคนละเมอครับ
แสดงออกมาโดยไม่รู้ตัวหรือห้ามตัวเองไม่ได้
ไม่เคยนะคะ..
ไม่รู้สิ เดียร์เป็นคนที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมาง่ายๆน่ะค่ะ
เคยตอนเด็กๆ555
ประจำเลยค่ะ เวลาอ่านนิยายกับการ์ตูน
แต่ก็ไม่มีใครว่า บ้า เลย ไม่รู้เพราะว่าเราเป็นคนที่ไม่ค่อยยิ้มหรือเปล่า(?)
เป็นเรื่องปกติเลยฮะ 55555 เพราะผมค่อนข้างจะโลกส่วนตัวสูงมั้ง อ่านอะไรคิดอะไรก็จะจมไปกับมันและอินมาก ยิ่งเวลานั่งอ่านมังงะฮาๆนี่หัวเราะแทบตาย TwT เวลาดูหนังเศร้าๆก็น้ำตาไหลพรากด้วยเช่นกัน ฮาาาา คนใกล้ชิดทุกคนแรกๆก็มองผมแปลกๆนะ สักพักชิน 55555
อ้อ ชินละ...
เป็นบ่อยนะ แบบอ่านๆไปงี้ก็หัวเราะ หึหึหึ อย่างเดียวอ่ะ ซักพักเริ่มรู้ตัวว่าหัวเราะโรคจิตอีกแล้วเลยเงียบ แต่อีกซักแปบก็เป็นอีก 555+
ไม่เคยฝืนเวลามีความสุขอะแค่อย่าไปรบกวนคนอื่นพอ แต่คนอื่นไม่มายุ่งกับเราเท่าไรหรอกเพราะชอบคิดว่าเราโลกส่วนตัวสูง(แหงล่ะ คนอ่านหนังสืออยู่อย่ามายุ่งนะ!) เพื่อนมันก็แซวๆว่ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไร
ยังดีเวลาอ่านบทเศร้าๆแล้วน้ำตาไหลเงียบๆ แต่ส่วนใหญ่จะกลับมาอ่านเฉพาะที่บ้านนั้นละ อยู่ข้างนอกก็สนใจเรื่องอื่นแทน
เคยยิ้ม หัวเราะ พูดบทตัวละครนั้นออกมา
แล้วเวลาคิดถึงฉากที่พระเอกคิดสกปรกกับนางเอกก็จะหัวเราะออกมาเบาๆ
อ๊ะ ไม่นะ เราเขียนอะไรลงไป -///-
แล้วยิ่งฉากที่ โรแมนติกหรือฉากที่อยู่กัน 1-1
หรือภาษาไทยที่ว่าอยู่กันสองต่อสองนี่ล่ะ เราก็จะกรี๊ดดดด ออกมาเลย
**แน่นอนว่าต้องตอนอยู่ในห้องนอนคนเดียว**
แล้วก็เคยระหว่างเดินกลับบ้าน เดินชนเสาเต็มๆ (อายมาก!)
บางครั้งก็เดินติดกรวยล้มกลางทางเดิน (อายสุดๆ!)
ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ จขกท. เรื่องธรรมดาสำหรับคนแต่งนิยาย..
แต่ไม่ธรรมดาสำหรับคนทั่วไปล่ะมั้ง
เราก็โดนแม่ว่าเหมือนกันเลยล่ะบางครั้ง จับมือ!
เคยค่ะเคย บ่อยด้วย ถ้าแต่งนิยายหรืออ่านนิยายจะหัวเราะไปด้วยทำไปด้วย แต่ก็มีนะที่เรานึกถึงนิยายที่อ่านไม่ก็แต่งอยู่ดีๆก็หัวเราะอยู่คนเดียว
ถ้าในที่สาธารณะก็จะไม่ค่อยออกอาการมากเท่าไหร่แต่ถ้าที่บ้านจะเหมือนกับคนบ้าเลย แถมตัวเองยังเป็นคนเส้นตื้นอยู่เป็นทุนเดิมด้วย ทุกวันนี้ยังถูกเพื่อนๆ/ครอบครัวหาว่าไม่ปรกติอยู่เลย
จนแอบคิดว่าสังคมเดี๋ยวนี้แค่เห็นคนยิ้ม คนหัวเราะคนเดียว ต้องกล่าวหาเป็นคนบ้าซะหมดเลยเหรอ... จินตนาการช่างล้ำเลิศจริงๆ
เรื่องยิ้ม หัวเราะ กรี๊ดกร๊าดคนเดียวอยู่หน้าคอมนี่เป็นบ่อยๆ ค่ะ
แต่ส่วนใหญ่ไม่ใช่ตอนแต่งนิยาย แต่จะเป็นตอนดูเมะ ดูหนัง หรือเล่นเกมซะมากกว่า
ส่วนมากเวลาแต่งหรืออ่านนิยายเราจะแค่อมยิ้ม แต่ถ้าเป็นฉากเศร้านี่ปล่อยโฮเลยทีเดียว
จขกท ทำใจให้ชินแล้วก็อย่าไปใส่ใจเลยค่ะ
ถ้าคนจะรอบข้างจะคิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้ ถึงเราจะทำอะไรเขาก็คิดไปซะหมดแหละค่ะ
ปล่อยไปตามธรรมชาติดีกว่า
บ่อยมากๆเลยค่ะ ทั้งพ่อแม่เพื่อนต่างหาว่าเราบ้า..
เอิ่ม เอาจริงๆเราไม่ได้ตั้งใจจะยิ้มออกมาด้วยซ้ำ แต่ฟีลลิ่งมันไปแล้ว~
เราหัวเราะออกมาเลยต่างหาก 55555
#พ่อแม่กับเพื่อนนี่เริ่มชิน
ปกติคนรอบข้างก็มองว่าผมบ้าอยู่แล้วอ่ะนะ
เคยยยยยยยยย อ่านนิยายแล้วมีฉากหวานมา(ปกติแฟนตาซีมันไม่ค่อยมีเนอะ) เราก็เขินนนน อมยิ้มฟินอยู่คนเดียว เพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกัน ถามเลยคะว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า 555 แล้วก็ถ้าอ่านแล้วรู้สึกว่าจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นก็จะปิดนิยายแล้วถอนหายใจแต่ก็ทำใจไม่ได้ต้องเปิดมาอ่านต่อ ทำอย่างงั้นไปหลายทีเลยอะคะ เพื่อนก็ถามว่าเป็นอะไรมากรึเปล่าอีกที แล้วบางที่อารมณ์ค้างก็ยิ้มคนเดียวไปทั้งวันเลยอะคะ ><"
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?