เหนื่อย ท้อแท้ กับการเรียนจะทำไงดี
ตั้งกระทู้ใหม่
The killer of Despair
11 ธ.ค. 56 เวลา 22:45 น.
1,077
views
16 ความคิดเห็น
ใจเย็นๆนะคะ เราก็เคยเป็นค่ะ เรียนมากๆจนท้อ พ่อแม่ก็ไม่ค่อยมีเวลามาใส่ใจ ถ้าบางทีเราตึงเครียดมากเกินไปลองปล่อยวางดูนะคะ หันไปทำอะไรที่เราทำแล้วมีความสุขจะได้ไม่ต้องเครียดมาก เราไม่ค่อยมานั่งเครียดว่าเราจะต้องเรียนให้ดีเรียนให้เก่ง เราจะหาสิ่งที่ตนเองสนใจจริงๆแล้วมุ่งไปทางนั้นมากกว่า พยายามหาประสบการณ์ชีวิตเยอะ เพราะเราเชื่อว่าเกรดไม่ได้วันความสามารถของคน
//ถ้าไม่ได้ช่วยอะไรก็ขอโทษด้วยนะคะ >{}<
มันคงยังไม่ถึงเวลา... เวลาที่ฉันจะเข้าใจในบางสิ่งที่โชคชะตาต้องการจะบอกอะไรฉัน ฉันเห็นผู้คนหลายคน หลายๆคนที่เป็นแบบฉัน... ฉันไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า ในบางทีพ่อแม่ของฉัน ก็อาจได้ยืนอยู่ในจุดที่ฉันยืนอยู่... แต่ทำไมพวกเขาถึงผ่านมันไปได้
ชีวิตของฉัน มันสอนอะไรฉันตั้งหลายอย่าง แต่กลับไม่ใช่ทุกอย่างที่เราจะเข้าใจมัน แต่วันนี้ฉันได้เห็นแล้วว่า ภายใต้ก้นบึ้งของจิตใจฉันมันกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่ ความท้อแท้พยายามดึงให้ฉันลุกขึ้นมาสู้กับสิ่งที่ฉันเผชิญ ถึงจิตใจจะอ่อนไหวแต่วันนี้ฉันก็ยันยืนอยู่ตรงนี้ ความกลัวกลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้จักอีกด้านหนึ่งของชีวิต น้ำตาทุกลิตรที่หลั่งรินมันไม่อาจทำให้ฉันตายหรือหายไปจากโลกนี้ ที่นี่ ที่ที่ฉันยืนอยู่ท่ามกลางอุปสรรครอบด้าน ฉันรู้สึกว่าโลกไม่ต้องการให้ฉันพ่ายแพ้ ....ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ...
ดิน เป็นคำเปรียบที่ผู้คนส่วนใหญ่มักจะว่าถึงความไร้ค่าของมัน...
แต่หากไม่มีดิน น้ำ อากาศ... โลกก็คงไม่มีอะไรที่หลากหลายให้เราได้สัมผัสดังเหมือนทุกวันนี้
น่าเสียดายจริงๆ ที่ฉันมองข้ามคุณค่าของตัวฉันเองไป
จขกท ยังเติมประโยคไม่หมดฮะ...ผมเลยเติมให้ ^^
อ่านไปขมวดคิ้วไปตอนแรกนึกว่า จขกท มาแต่งนิยายต่อ 555+
กะลังคิดว่าเฮ้ยนี่นิยายเรื่องไหนว๊ะ 555+
ถึง จขกท. เอาน่าน้องเอ้ยปัญหามันอยู่ที่ใจ ไม่ใช่สิ่งรอบตัว แคร์ทำไมกะอีแค่ขี้ปากคน โลกมันกว้างกว่าที่น้องอยู่ในสมาคมนักเรียนตอนนี้เยอะ จบไปยังต้องทำงานเจอคนอีกเยอะ คิดมากเดี๋ยวแก่ไวนา
เธอแค่ต้องการพัก เธอแค่เหนื่อย เธอหยุดพักเสียหน่อย มีแรงแล้วจึงเดินต่อ
หากไม่มีที่ให้หยุดพัก ก็ขอให้คนรอบข้างช่วยพยุง
เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ขอให้เธอจงจำไว้
ฉันก็เคยเป็นแบบเดียวกับเธอ เหมือนอยู่บ้านคนเดียวไม่มีใคร
มันเคว้งคว้าง และฟุ่งซ่าน เธอพยายามอย่าอยู่คนเดียว
เธอต้องพยายามหาคนคุย เธอจะได้ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องแบบนี้
สภาพจิตเธอจะดีขึ้น เธอเหนื่อย เธอพัก เธออย่าฝืน
คนเรามีขีดจำกัด ณ จุดๆหนึ่งขาของเรามันล้าเกินจะรับไหว
เธอนั่งพักซักนิด ให้ขาได้คลายความล้า แล้วเธอจะสามารถก้าวเดินต่อ
แรกๆมันอาจจะเจ็บซักหน่อย ไม่เป็นไร เธอทำได้
เธอรู้ว่าตัวเธอทำได้ เธอรู้ เธอรู้...
สู้ๆนะจขกท. เราก็เป็นโรคกลัวภายนอกนะ 5555 แต่ถ้าเรามีปัญหาอะไรเราก็ปรึกษาพ่อแม่พี่นี่แหละ ถึงจขกท.จะบอกว่าพ่อแม่อยู่ต่างจังหวัดแต่สมัยนี้มีมือถือแล้วนี่ โทรหากันบ่อยๆก็ได้ ส่วนพี่ถ้าเรามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาไว้ก่อน เขาไม่รังเกียจเราหรอกก็เป็นพี่น้องกันนี่นา
สู้ๆ ทุกปัญหาต้องมีทางออก เข้มแข็งไว้ก็พอนะ
ถ้าพ่อแม่ผ่านมาได้ ทำตัวเองถึงผ่านไม่ได้ละ?
อย่าพูดว่าทำไม่ได้ ถ้าหากไม่ลองทำ
หรือถ้าทำแล้วไม่ได้ ก็ฝึกมันไปและทำความเข้าใจกับมัน
สวัสดีค่ะเจ้าของกระทู้ ทำไมเราถึงรู้สึกเหมือนเจอคนที่เป็นแบบเรากันนะ ทุกๆวันเราจะต้องขอพรกับพระหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ค่ะ "ขอให้วันนี้ผ่านไปด้วยดี" เรากลัว กลัวในทุกวันที่เราจะทำ กลัวสายตาคนรอบข้าง บางทีเดินๆอยู่ก็ไม่กล้าจะเงยหน้าไปสบตาใคร รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของสถานที่นั้น เพื่อนในห้องก็เหมือนจะเอามีดมาปักข้างหลังเราได้ตลอดเวลาต้องระวังท่าที ต้องสงวนคำพูด ไม่อยากรับคำนินทาอะไรอีก อยากจะนอนอยู่บนเตียง ไม่อยากเจอเพื่อนที่โรงเรียน ไม่อยากทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อน รู้สึกเป็นส่วนเกิน และเป็นขยะสำหรับคนอื่น
ปล. ตอนนี้เราก็พยายามจะทำตัวให้ปกติที่สุด แม้แต่พ่อแม่ก็ยังไม่รู้ว่าเราเป็นแบบนี้
เป็นช่วงๆ อ่ะค่ะ เวลาที่เรามีงานโรงเรียนที่เราไม่ถนัดหรือไม่ชอบ เราจะเครียดแล้วไม่อยากทำ ไม่อยากเรียนเลย มีบ้างที่เราท้อ แต่ก็จะสู้ค่ะ ;w; ชีวิตต้องไปเพื่อความฝัน เราตั้งใจเรียนเพื่ออนาคต
เครียด เหนื่อย
คะแนนเก็บก้ไม่ค่อยดี
โปรติดตามตอนต่อไป ฮาาาา :P
เราก็มีความรู้สึก คล้ายกันนะ แต่สุดท้าย คิดว่าต้องผ่านไปให้ได้ เราเรียน ขับเครื่องบิน อ่ะ การเรียน ค่อนข้างหนัก ในเวลาจำกัด กดดันมาก เราเรียนรู้ได้ช้า กว่าเพื่อนในรุ่นทุกคน ครูการบิน ของเราค่อนข้างเข้มงวด ถ้าเราท่องสแตนดาช หรือว่าบินตามมาตราฐานไม่ได้ ครูจะไม่สอนเรา ทุกอย่างบนฟ้าเวลาบิน เราถูกกดดันสุดสุด มันยิ่งทำให้เราเรียนรู้ได้ช้ามากขึ้น เพื่อนๆ ในรุ่นเรามีความสุข ในการบิน แต่เรากลับรุ้สึกตรงกันข้าม เราเริ่มรู้สึกแย่กับสิ่งที่เราต้องเจอในวันต่อไป ทุกครั้งที่ขึ้นบิน เราพยายามตั้งใจ พยายามเรียนรุ้ แต่ผลที่ได้ กลับแย่ ยอมรับเลยนะ ตกอยู่ในสถานการณ์ ที่แย่ แต่ทำไงได้ เมื่อเราเลือกทางนี้แล้ว ถ้ายอมแพ้ สิ่งที่ทำมา ก็เท่ากับศูนย์. มีคนเคยพูด ว่า โอกาส กับอากาศ มันเขียนต่างกันนะ แต่ถ้าเรามีโอกาสแล้ว เราไม่ทำ มันก็ไม่แตกต่างกับอากาศ สู้สู้นะ
เราคิดว่าา ทุกอย่างที่เราเจอ มันทำให้เราเข้มแข็งมากขึ้น
เรียนกร้ปวดหัว จนม่รุทำไง ปันหากร้มาสุมขึ้นเรื่อยยยๆๆ
เราก็เป็นคนหนึ่งนน่ะ ที่ ตอนนี้รู้สึกไม่ไหวเเล้ว กับการเรียน ตอน นี้เราไม่ไหวเเล้ว อ่ะ เราเรียน ม.6 มาเกือบครึ่งเทอมเเล้วของเทอมเเรก งานเราเยอะมาก เทอมนี้เราต้องทำโครงงานถึง 3 เล่ม เราไม่ไหวเเล้วอ่ะ เราเหนื่อย งานเยอะ เเล้ว รายงานอีกหลายเล่ม เเล้วเรายังมีอีกหลายปันหาอ่ะ โครงงานชีวะเรายังไม่ผ่านเลย จะหมดเขตเเล้วอ่ะ ยังอีกไม่กี่วัน เราไม่รู้จะไปต่อไงเเล้ว เราว่าจะย้าย รร. เเล้วไป ลงเรียน ม.5 ใหม่ เราอยากจะเริ่มอะไรใหม่ๆๆอ่ะ มีใครพอจะเเนะนำ รร. เราได้บ้างอ่ะ ที่เขารับ ม.5 อ่า ขอบคุนล่วงหน้าาจ้าา
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?