Stop Your Love At Me รักเร้นร้าย...ฉบับพี่ชายสุดที่รัก

[Panadda Panchai]

#Stop Your Love At Me...รักเร้นร้าย... ฉบับพี่ชายสุดที่รัก บทนำ 8 ปีที่แล้ว "คุณพ่อค้าาา" ฉันในวัยเด็กกำลังวิ่งเข้าไปกอดคุณพ่อสุดที่รักด้วยความคิดถึง เพราะคุณพ่อไปทำงานที่ต่างประเทศ ทำให้ เราไม่ได้เจอกันมาเกือบเดือนนึงแล้วล่ะ ฟอด~ "คิดถึงจังเลยราชินีน้อยของพ่อ" พอฉันวิ่งเข้าไปกอดปุ๊ป คุณพ่อก็จัดการหอมฉันไปฟอดนึงทันที "ฮึก!~ คิดถึงคุณพ่อที่สุดเลยย~~" ฉันพูดขณะที่น้ำตากำลังคลอเบ้า "โอ๋ๆ ราชินีตัวน้อยของพ่อ อย่าร้องให้สิคะ เดี๋ยวไม่สวยนา" คุณพ่อพูดอย่างเอ็นดู แล้วก็เอามือมาลูบศีรษะฉันอย่างปลอบโยน "ก็คุณพ่อไปทำงานตั้งนานนี่คะ ควีนอยู่บ้านคนเดียว เหงาแทบแย่" ฉันยู่ปาก "ใครบอกว่าเราอยู่คนเดียวล่ะ มีพี่ทับทิม ป้าน้อย ลุงสมศักดิ์ แล้วก็คนใช้คนสวนอีกเยอแยะเลย" คุณพ่อพูดยิ้มๆ "คุณพ่ออ่ะ!" ฉันตีแขนคุณพ่อแรงๆ แล้วก็เชิดหน้าหนี "พ่อจะไม่ไปไหนอีก พ่อสัญญา" คุณพ่อชูนิ้วก้อยข้างขวาขึ้น เพื่อแสดงให้เห็นว่าท่านจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้ "จริงเหรอคะ!?" ฉันรีบหันหน้ากลับมาหาคุณพ่ออย่างรวดเร็ว "จริงสิครับ" คุณพ่อรับคำยิ้มๆ "เย้ๆ!! รักคุณพ่อที่สุดเลยย~~" พูดจบ ฉันก็กระโดดกอดคุณพ่อด้วยความดีใจ ต่อไปนี้...ควีนคนนี้จะได้มีเพื่อนเล่น(?) กับเค้าสักที! "เฮ้อ!~" หลังจากไปวิ่งเล่นซ่อนหากับพี่ทับทิมจนเหนื่อยแล้ว ฉันก็มานอนพักที่โซฟาตัวใหญ่ในห้องโถงกลางบ้าน "สนุกมั๊ยลูก" คุณพ่อเดินมานั่งโซฟาตัวเดียวกันกับฉันแล้วพูดขึ้น "สนุก...ค่ะ" ฉันตอบเซ็งๆ "เป็นอะไรไปรึเปล่า หืมม?" คุณพ่อพูดพร้อมกับดึงฉันไปนั่งบนตักท่าน "ควีนอยากมีเพื่อน" ฉันพูดเสียงแผ่ว "ก็พี่ทับทิมไงลูก พี่เค้าไม่เล่นด้วยเหรอ" "ไม่...ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ควีนแค่อยากมีเพื่อน เพื่อนที่เป็นเพื่อนจริงๆ เพื่อนที่อายุเท่าๆกัน" แต่ก่อนฉันมีเพื่อนเยอะแยะ แต่พอคุณแม่เสีย คุณพ่อก็ไม่ให้ฉันคบเพื่อนคนไหนอีกเลย "ควีน...พ่อเคยบอกแล้วใช่มั๊ย" คุณพ่อพูดเสียงดุนิดๆ "แต่เรื่องมันก็ผ่านมาเป็นปีแล้วนะคะ คุณพ่อก็ไม่น่าจะเอาเรื่องที่คุณแม่เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ จากการฆาตกรรมจากคนที่คุณพ่อไปมีเรื่องผลประโยชน์อะไรไร้สาระนั่น มาอ้างว่าไม่ให้ควีนคบเพื่อนคนไหนเลย!" ฉันพูดอย่างโกรธๆ "ควีน! หยุดพูดแบบนี้นะ!" คุณพ่อเริ่มโมโห "หึ!! คุณพ่อเห็นแก่ตัว ถ้าคุณพ่อไม่ไปมีเรื่องกับเค้า คุณแม่คงไม่จากไปเร็วขนาดนี้!" เพียะ!!~ พูดยังไม่ทันขาดคำ ฝ่ามือใหญ่หนาของผู้เป็นพ่อที่ฉันรักมากที่สุดก็ตบลงบนแก้มของฉันอย่างแรง แต่คงไม่ถึงกับแรงที่สุดหรอก "ฮึก!~ คุณพ่อตบควีน!!" "คะ...ควีน พ่อ...พ่อขอโทษ" "ฮึก...คุณพ่อใจร้าย ใจร้ายที่สุด!!" พูดจบ...ฉันก็รู้เพียงแค่ว่าตัวเองล้มลงไป แล้วก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย "โธ่... คุณหนูนะคุณหนู ไม่น่าเล้ย" เสียงบ่นของป้าน้อยดังแว่วๆเข้ามาในโสตประสาทของฉัน ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกตัวขึ้น "โอ๊ย! ควีนเจ็บนะคะป้าน้อย>[]<" "ก็เป็นเพราะคุณหนูดื้อน่ะสิคะ ถึงได้เจ็บตัวอย่างนี้น่ะ" ที่ฉันร้องโอ๊ยขึ้นมาเมื่อกี๊ เพราะป้าน้อยใช้นิ้วจิ้มแก้มข้างที่โดนคุณพ่อตบนั่นเอง "ควีนไม่ได้ดื้อสักหน่อย" ฉันพองแก้มโต "คุณควีนก็เคยโดนคุณท่านห้ามพูดเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้วนะคะ ทุกครั้งป้าไม่เห็นท่านลงไม้ลงมือถึงกับต้อง...เอ่อ...ตบกันแรงขนาดนี้เลย โอ๋...คุณหนูของป้า" ป้าน้อยพูด ขณะที่กำลังทายาให้ฉันอย่างเบามือ "สงสัยครั้งนี้ท่านคงทนไม่ไหวแล้วจริงๆ" "แล้วการที่ควีนอยากมีเพื่อน มันผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ" ฉันพูดพลางเงยหน้ามองหน้าป้าน้อยอย่างต้องการคำตอบ "ก็ไม่ผิดหรอกค่ะ แต่คุณท่านคงเป็นห่วงคุณหนูมาก เลยยังไม่อยากให้ใครมายุ่งด้วย เข้าใจท่านหน่อยนะคะ" ป้าน้อยพูดขณะที่กำลังเก็บยาใส่กล่อง "ควีนไม่เข้าใจ แล้วก็ไม่มีวันเข้าใจด้วย" พูดจบ ฉันก็พลิกตัวไปอีกทางแล้วก็คลุมโปงทันที ป้าน้อยออกจากห้องไปแล้ว แถมยังไม่วายถอนหายใจใส่ฉันอีกแน่ะ ว่าฉันไม่รู้จักโต ฉัน 12 ปีแล้วนะ! ตกเย็น... ก๊อกๆ~... "ไม่ได้ล็อกค่ะ" ฉันที่กำลึงนั่งดูการ์ตูนแก้เซ็งบอกคนที่เคาะประตูหน้าห้องให้เข้ามาได้ แต่พอหันหน้าไปทางประตูแล้วเจอกับคนที่เขามานี่สิ เซ็งหนักเข้าไปอีก! ฉันจึงปิดหน้าจอ แล้วเดินไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ในห้อง "พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย" "..." ฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจ "พ่อจะให้ควีน...มีเพื่อน...ก็ได้" ไวกว่าความคิด! พอคุณพ่อพูดจบฉันก็รีบเงยหน้าแล้ววิ่งตรงไปทางท่านทันที "จริงเหรอคะคุณพ่อ!!!" ฉันพูดพร้อมกับจับมือคุณพ่อขึ้นมากุมอย่างดีใจล้นเปี่ยม "จริงสิจ๊ะ" "เย้ๆ!!!!" ลืมไปเลยว่าท่านเคยทำอะไรไว้ ฮ่าๆ ก็คนมันดีใจนี่คะ "แต่"... อะ อ่าว มี 'แต่' ด้วย "แต่?... แต่อะไรเหรอคะ?" ฉันถามอย่างรอคำตอบ "แต่เค้าจะมาอยู่ในฐานะพี่ชายของควีน" ห้ะ! พี่ชาย!!! หรือว่า!! คุณพ่อมีเมียเก็บ!!! -0- "พี่...ชาย?" ฉันเอียงคอถาม "ใช่แล้วล่ะ เค้าเป็นลูกเพื่อนพ่อเอง พ่อกับแม่เค้าเกิดอุบัติเหตุตอนไปดูงานที่ต่างจังหวัดน่ะ พ่อเห็นว่าเค้าน่าสงสาร เลยรับเค้ามาเป็นลูกบุญธรรม อายุก็น่าจะประมาณ 16 ปีนี่แหละ" "อ๋อออ" ตกใจหมด! "ควีน...ไม่ว่าอะไรใช่มั๊ยลูก" คุณพ่อเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายกุมมือฉันบ้าง "ไม่ค่ะไม่" ฉันรีบส่ายหน้า "จะว่าไป มีพี่ชายก็ดีเหมือนกันนะคะ จะได้เป็นทั้งเพื่อนเล่น แล้วก็คอยปกป้องหนูด้วย" ฉันพูดพลางจินตนาการไปเรื่อยเกี่ยวกับการที่จะได้มีพี่ชาย "งั้น...พรุ่งนี้เราไปรับเค้ามาอยู่บ้านเลยละกันนะลูก" คุณพ่อพูดพร้อมกับดึงมือฉันให้ลุกขึ้น "โอเคค่ะ!" ฉันตอบอย่างดีใจ "เรื่องตอนกลางวัน...พ่อ...ขอโทษนะที่เผลอทำอะไรลงไป" คุณพ่อจูงมือฉันไปหน้าห้อง เปิดประตู เดินลงบันไดเพื่อไป ยังห้องอาหาร "ไม่เป็นไรค่ะ ควีนเข้าใจ"" ฉันพูดยิ้มๆ "ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ ควีนหิวจะแย่แล้ววว" คืนนั้น ฉันนอนไม่หลับเลย เพราะตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่ชาย เค้าจะไปยังไงนะ จะหล่อสู้อปป้าของฉันได้รึเปล่า แค่คิดก็ฟินไปแปดตลบแล้ว ^0^ @นิวยอร์ก สงสัยกันใช่มั๊ยคะว่าฉันอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ฉันเองก็สงสัยเหมือนกันในตอนที่มาถึงที่นี่แรกๆ งงเป็นไก่ตาแตก แล้วก็ร้องไห้ฟูมฟายอยากกลับบ้านถึงกับสลบจนต้องเข้าโรงพยาบาลที่นี่เลยแหละ คิดดูสิว่าคุณพ่อฉันน่ะร้ายกาจแค่ไหน คืนนั้น...คุณพ่อให้พี่ทับทิมไปปลุกฉัน เป็นเวลากี่โมงกี่ยามฉันเองก็ไม่อาจทราบได้ เพราะฉันตื่นเต้นเรื่องที่จะได้มีพี่ชายจนนอนไม่หลับ แล้วเผลอหลับไปตอนไหนฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน - - ฉันจึงได้แต่งัวเงียตื่นแล้วก็ผล็อยหลับไปอีก ตื่นมาอีกทีฉันก็อยู่ที่นี่ซะละ เหอะ! ตลกใช่มั๊ยล่ะคะ ความร้ายกาจของคุณพ่อไม่มีใครเทียบได้เลยจริงๆ คุณพ่อให้พี่ทับทิมกับบอดี้การ์ดที่สุดแสนจะล่ำบึ้กของตัวเอง มาคอยดูแลความปลอดภัยให้ฉัน แหงล่ะ ก็คุณพ่อรักฉันยังกะจระเข้หวงไข่เลย และอีกอย่างคงคิดว่า-พวกคนที่คุณพ่อไปขัดขาเค้าจะตามมาจัดการกับฉันซึ่งถือเป็นหัวแก้วหัวแหวนของศัตรูถึงที่นี่ยังไงล่ะ ท่านฝากจดหมายไว้ให้ฉันด้วยแหละ 'พ่อขอโทษจริงๆนะคินนีย์ควีนลูกรัก ที่พ่อทำแบบนี้เพราะพ่อเป็นห่วงลูกมากจริงๆ พ่ออยากจะสะสางปัญหาให้มันเสร็จโดยที่ไม่ต้องมีลูกอยู่ใกล้ๆให้คอยเป็นห่วง ถ้าจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จ พ่อจะไปรับหนูด้วยตัวพ่อเองเลยนะ^^ ปล. พี่ชายเราน่ะ เค้าชื่อ 'ฮิตตัน' นะ หล่อใช้ได้ทีเดียว เป็นลูกครึ่งแคนาดาอีกด้วย ไว้กลับมาแล้วค่อยมาเจอเค้าละกันนะลูก รักลูกนะ...ราชินีของพ่อ จาก...พ่อ เหอๆ... เชื่อมั๊ยล่ะคะว่าฉันยังไม่ได้กลับบ้านสักครั้งจนถึงตอนนี้ ใช่แล้วล่ะ คุณพ่อบังเกิดเกล้าของฉันอ้างนู่นอ้างนี่จนทำให้ฉันต้องจัดทำเรื่องเรียน ย้ายมาเรียนที่นี่เลยล่ะ เรียนจบปริญญาตรีภายในเวลา 2 ปี เก๋กู้ดมากเลยใช่มั๊ยล่าาา จะว่าไปแล้วฉันก็อยู่ที่นี่มาเกือบแปดปีแล้วนะ ตอนที่อยู่ที่นี่ คุณพ่อคอยโทรมาหาฉันบ่อยๆ ถามถึงสารทุกข์สุขดิบ แล้วจบด้วยการทิ้งท้ายถึงพี่ชาย(ที่ฉันไม่เคยเห็นหน้า)ให้ฟังอยู่เสมอๆ ว่าเป็นคนอย่างนั้นอย่างนี้ นิสัยดี แล้วก็หล่อมากกก ชิ! จะหล่อแค่ไหนกันเชียว สู้ 'เนอาร์' เพื่อนของฉันได้รึเปล่าก็ไม่รู้ ถามว่าฉันโกรธคุณพ่อมั๊ย ตอนแรกๆก็โกรธนะ โกรธมากเลยล่ะ แต่พออยู่ๆไปฉันก็มีเพื่อน ได้ไปในที่ที่ไม่เคยไป ทำให้ฉันลืมเรื่องราวทั้งหมด โดยคิดว่าที่คุณพ่อทำไปเพราะท่านคงเป็นห่วงฉันจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ปล่อยให้สาวน้อยผู้น่ารักต้องมาอยู่ในดินแดนห่างไกลบ้านขนาดนี้หรอก แล้วฉันก็อยากขอบคุณท่านด้วยซ้ำที่ให้ฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันมีเพื่อน ได้เล่น ได้เที่ยว แล้วก็ได้ศึกษาจนจบตามที่ฝันไว้ คุณพ่อให้ฉันเรียนด้านบริหาร ฉันก็เรียนตามที่ท่านขอ แต่ฉันก็แอบไปเรียนในสาขาที่ชอบด้วย นั่นก็คือดีไซเนอร์ เพราะฉันชอบจินตนาการ ชอบขีดชอบเขียนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่รู้ว่าคุณพ่อจะรู้มั๊ยนะว่าฉันแอบมาเรียนในสาขานี้ แต่ถึงรู้ก็ทำอะไรไม่ได้หรอก เพราะฉันเรียนจบแล้ว จบแบบหลักสูตรที่เรียน 2 ปี แถมยังได้ใบปริญญามา 2 ใบด้วย คริคริ พล่ามมาตั้งนาน ฉันยังไม่แนะนำตัวกับคุณผู้อ่านเลยเหรอเนี่ย! -0- สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ 'คินนีย์ควีน' หรือเรียกสั้นๆว่า 'ควีน' ชื่อนี้จะมีแค่คนในครอบครัวฉันเท่านั้นค่ะที่รู้ ส่วนชื่อจริงคือ สุธาศินี สหไพศาลเลิศวรการณ์ อายุ 20 ปี เป็นคนชอบมีสังคม ชอบปาร์ตี้ ชอบอะไรที่มันท้าทาย ของที่มันได้มาง่ายๆ มักจะไม่มีค่า จริงมั๊ยคะ?^ ถามว่าฉันสวยมั๊ย? ฉันสวยมากกก....คนบ้าที่ไหนจะไม่ชมตัวเองล่ะ ฮ่าๆ ฉันเป็นคนตัวเล็กน่ะค่ะ สูงประมาณ 167 ซม. เอ่อ...ไม่พูดต่อดีกว่าเดี๋ยวโดนคนอ่านตบเอา แหะๆ แนะนำตัวเสร็จแล้ว ฉันว่าเรามาพูดเรื่องของเราต่อเลยละกันนะคะ ฉันเพิ่งเรียนจบเมื่อประมาณเดือนที่แล้วเอง แล้วคุณพ่อก็บอกว่าหลังจากเรียนจบ ให้ฉันศึกษาดูงานที่นี่ไปสักพักก่อน ถึงจะให้กลับบ้าน นี่มันก็พักใหญ่ๆแล้ว ฉันจึงขอท่านกลับภายในอาทิตย์นี้ โดยขู่ว่าถ้าไม่ให้ฉันกลับ ฉันก็จะไม่กลับไปให้ท่านเห็นหน้าอีกเลย ท่านคงคิดว่าท่านทำผิดกับฉันมากเกินไป(มั้ง) ท่านเลยยอมให้ฉันกลับไปได้ พรุ่งนี้แล้วสินะ >< ฉันเดินกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อเก็บของทุกอย่างให้เสร็จเรียบร้อย ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีคนมาเคาะประตูหน้าห้อง ก๊อกๆๆ~ "มาแล้วค่าา" ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตู คนที่มาหาฉันคือยัย 'ยูแอล' กับยัย'เดซี่' เพื่อนคนไทยที่เรียนสาขาเดียวกันกับฉันนั่นเอง "แกจะกลับวันนี้จริงๆเหรอควีน" ยัยยูแอลทำหน้าเศร้า "ช่ายย" ฉันพูดพลางปิดประตู แล้วเดินนำไปยังห้องนั่งเล่น "แกจะเศร้าไปทำมั๊ยยะยัยยู อีกไม่กี่วันแกกับฉันก็จะกลับเหมือนกันนะ" ยัยเดซี่ส่ายหน้ากับอาการของเพื่อนรัก "ก็ฉันกลัวคิดถึงยัยควีนนี่ แล้วก็กลัวจะไม่ได้เจอกันด้วย ฮึก!~" พูดจบคุณเธอก็ปล่อยโฮออกมาทันที "โอ๋ๆ อย่าคิดอย่างนั้นสิยู ยังไงๆเราก็ต้องได้เจอกันอยู่แล้วล่ะน่า" ฉันพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆคนขี้แย "แกพูดจริงๆนะควีน" ยัยยูแอลเงยหน้ามองหน้าฉันทั้งๆที่น้ำตากำลังคลอเบ้า "จริงสิ แกนี่นะ ร้องไห้ยังกะจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วอ่ะ" ฉันทำหน้างอน "แกก็พูดยังกะไม่เคยเห็นยัยยูร้องไห้" ยัยเดซี่เสริมขึ้น "พวกแกอ่ะ ก็ฉันรักพวกแกมากนี่" พูดจบก็ดึงฉันกับยัยเดซี่ไปกอดทันที "ฉันก็รักพวกแกมากนะ" ฉันกอดตอบแน่น "ฉันก็รักพวกแก เราจะไม่ทิ้งกัน...เนอะ" ยัยเดซี่พูดขึ้น แล้วพวกเราก็กอดกันอยู่อย่างนั้นจนลืมไปเลยว่านานเท่าไหร่ มิตริภาพ มันไม่ได้มาง่ายๆหรอกนะคะ ตกเย็น... @ny airport "ฉันไปนะพวกแก" ฉันบอกลา "เจอกันนะแก" ยัยเดซี่พูดพร้อมกับโบกมือให้ฉัน "เจอกันแก" ฉันตอบยิ้มๆ "เดินทางปลอดภัยนะควีน ถึงแล้วโทรมาหาพวกฉันด้วยล่ะ" ยัยยูแอลโบกมือให้ฉันเช่นกัน "โอเคจ้าา คุณเพื่อนสุดเลิฟ...ไปละน้าา" พูดจบ ฉันก็หมุนตัวไปช่องทางขึ้นเครื่องทันที สองคนนั้นยืนมองฉันสักพักแล้วก็เดินกลับ อีก 5 นาที เครื่องจะออกแล้วล่ะ ตื่นเต้นจัง*0* "ควีน!! เดี๋ยว! ควีน!!!" แล้วก็มีเสียงตะโกนเรียก ทำให้ฉันหมุนตัวไปทางเสียงนั้นทันที คิดไว้ไม่มีผิดจริงๆ "นึกว่าจะไม่มาซะอีก" ฉันพูดพลางมองคนที่วิ่งมาแล้วหยุดเหนื่อยหอบตรงหน้าอย่างยิ้มๆ "โทษที พอดีผมไปดูงานน่ะ เสร็จแล้วก็รีบดิ่งมาหาเลย นึกว่าจะไม่ทันซะละ" คงเป็นงานเกี่ยวกับบริษัทเค้าล่ะมั้ง เพราะ 'เนอาร์' ก็เรียนสาขาบริหารเหมือนกันกับฉัน "ก็ยังดีกว่าไม่มา" ฉันแกล้งทำหน้าน้อยใจ "เฮ้ย...อย่างอนสิ รู้สึกผิดนะเนี่ย" เนอาร์พูดยิ้มๆ พลางยีผมฉัน "ไม่ได้งอนสักหน่อย" ฉันแกล้งเสมองไปทางอื่น "งั้นเอางี้ ถ้าผมกลับไทยไปเมื่อไหร่ จะเลี้ยงฉลองเป็นการขอโทษที่มาช้าละกัน โอเคมั๊ย" คำพูดนั้นได้ผล! เพราะมันทำให้ฉันยิ้มออกมาในทันที "จริงนะ" ฉันถามทวนอีกครั้ง "จริงครับ" เนอาร์รับคำหนักแน่น "ถ้านายผิดคำพูดล่ะก็ ฉันจะให้บอดี้การ์ดสุดโหดของคุณพ่อไปจัดการนาย เอาให้ศพเละๆไปเลย" ฉันพูดพร้อมกับเหล่ตาไปยังสองหนุ่มบอดี้การ์ดร่างยักษ์ที่ยืนรออยู่ทางเข้าเก๊ะกับพี่ทับทิม "คร้าบ กลัวจังเลย" เนอาร์ตอบยิ้มกวนๆ "คึคึ งั้นควีนไปละนะ ไว้เจอกันที่นู่นนะเนล" ฉันกล่าวลา 'เนล'คือฉายาที่ฉันตั้งให้เค้าเองล่ะค่ะ ก็ฉันขี้เกียจเรียกชื่อเค้า 2 พยางค์นี่นา "โอเคครับคุณควีน ไว้เจอกัน" เนอาร์ตอบ "ค่าาา" พูดจบ ฉันก็หมุนตัวแล้วรีบเดินไปทางขึ้นเครื่องทัน ที

Comments

[minfin (ผู้หญิงผมม่วง)]

เอ่อ...บอร์ดไม่ใช่ที่ลงนิยายนะคะ ถ้าจะลงนิยายเชิญเปิดเรื่องใหม่ดีกว่าค่ะ
ลิ้งค์นี่ค่ะ http://www.dek-d.com/activities/34194/