ไม่ใช่แค่คนเรือที่คนรอสำคัญที่สุดสำหรับหนูคนที่หนูรอก็สำคัญเช่นกัน

[ยังเหมือนเดิมได้มั้ย]

เราเป็นนิสิตปี1อยู่มหาลัยแห่งหนึ่งคะเรามีเรื่องราวในชีวิตที่เราเสียใจมากแต่เราไม่รู้จะทำยังไงมาช่วยให้เพื่อนๆอ่านและช่วยเราหน่อยนะคะ
เราเรียนอยู่คณะพยาบาลปี1คะ เราไม่ได้เป็นคนสวยอะไรแต่เรามีนิสัยที่ขี้เล่นยิ้มเกร่ง- ตั้งแต่เราเข้ามาอยู่ที่นี่ทุกอย่างคือโลกใบใหม่สำหรับชีวิตเรา ผู้คนในมหาลัยมีแต่สวยๆ ซึ่งเราก็ไม่คิดว่าจะมีใครที่เค้าชอบเรา จนมาวันนึงมีเพื่อนคนนึงเรียนอยู่วิศวะเค้ามาจีบเรา เค้าเป็นคนดีมากนะคะดีซะจนบางทีก็รู้สึกไม่เป็นตัวเอง จนมาช่วงนึงเราก็ห่างจากเค้าไป เพราะความที่คิดว่ามันไม่ใช่ เราเคยชอบนิสิตอยู่คณะนึงนะคะ มันคือ เดินเรือคะ เราอิจฉารุ่นพี่คณะที่ได้มีแฟนอยู่คณะนั้นมาก และคิดว่าผู้หญิงอย่างเราคงไม่มีโอกาสแบบนั้นซะด้วยซ้ำ จนมาวันนึงเราได้รู้จักกับรุ่นพี่คนนึงเค้าอยู่ปี2 เราคุยกับเค้ามาด้วยความเป็นตัวของตัวเอง ซะมากกกกกกกกก เพราะเราไม่ได้คิดอะไรเพียงแค่ตกใจ เราเริ่มคุยกับพี่เค้าได้ก่อนเค้าท์ดาวสองวัน เราคุยกันมาเรื่อยๆจนตัวเรากลับม. เราว่าพี่เค้าตลกดี ทำให้เรายิ้มตลอดและสิ่งที่สำคัญเราเป็นตัวของตัวเองที่สุด พี่เค้าชวนเราไปกินนมหลายครั้งแต่ด้วยเพราะความไม่กล้าจึงทำให้เราปฎิเสธไปหลายรูปแบบ จนวันนึงเราไปหาไรกินกับเพื่อน วันนั้นเป็นวันที่เราเจอพี่เค้าครั้งแรก เรามีความสุขมาก และนั่นมันก็ทำให้พี่เค้าเจอเราในวันต่อมา พี่เค้าต้องฝึกวิ่งทุกวันอ่าคะ และวันนั้นเรารอพี่สาวเพื่อที่จะไปตลาดขณะที่เราเดินออกมาจากหอ พวกเค้าก็วิ่งมากันเต็มเลยคะ โดยได้ยินแว้วๆว่า ''พวกเราพานิชนาวี'' นั่นถึงทำให้เรารู้ว่า เห้อออออ หลบไม่ทันแล้วแน่เลย และแล้วพี่เค้าก็เจอเราคะ เราเจอกันแล้วทั้งคู่ จนเราได้ไปกินข้าวด้วยกัน พี่เค้าสุภาพมากเลยนะคะ กวนตีนอีกตั้งหาก เพราะด้วยการที่เราเริ่มคุยกันแบบพี่น้องมันจึงทำให้เราไม่เขิลหรือเกร็งมากเวลาเจอเค้าตัวต่อตัว สิ่งสำคัญคือเราเป็นคนตัวเล็กมาก สูง151 เอง ส่วนพี่เค้าอ่าหรอ 175 คะ มันเป็นการเดินคู่กันที่ไม่สมดุลเอาซะเลย 555 เล่าต่อนะคะ ขณะที่เรากินข้าวกันเสร็จเราก็เดินไปเซเว่นกัน และขากลับมันทำให้เราเขิลลลลและยิ้มได้กว้างงมากก พี่เค้าเอามือมาขยี้หัวเรา ละบอกตัวเล็กจริงๆเนาะ มันทำให้เราฟินมากเลยคะ และพี่เค้าก็เดินไปส่งเราที่หอพัก หอเราสองคนอยู่ใกล้กันคะ มีวันนึงพี่เค้าบอกเราว่า
พี่ /การที่ผช.ทักผญ.แบบนี้ทุกวันเค้าไม่คิดไรหรอ
เรา/ ไม่รู้ดิ
พี่/จีบอยู่นะเว้ยย
เรา/ยิ้มอย่างเดียววววเลยคะวินาทีนั้น
(เห้ยพี่เค้าจีบเราอ่อเนี่ยยยยยย)

เราบอกพี่เค้าว่าหนูตัวเล็กนะ แถมไม่สวยด้วย พี่คบหนูจะอายคนอื่นมั้ยอ่า พี่เค้าก็ตอบมาว่า ทำไมต้องดูถูกตัวเองงง เราดีใจมากที่พี่เค้าไม่ถือสาไรเรามาก จนเราถามว่าทำไมพี่ถึงชอบหนูอ่อ พี่ตอบกลับมาว่าชอบก็คือชอบสิวะ จะถามไรนักหนา พี่คิดว่าคนที่กวนตีนและตลกแบบนี้จะดูแลตัวเองได้ในวันที่พี่ไม่อยู่ พี่เค้าคือผู้ใหญ่ในชีวิตเราเลยนะ เค้าเข้ามาเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตเรา ทำให้เราตั้งใจเรียนมากขึ้น ทำให้เรารู้ว่า4ปี อีกแค่แปบเดียวเอง หลายๆอย่างที่เราสองคนตรงกัน เราเคยถามพี่เค้าว่าถ้าวันนึงน้องรับหมวกพี่จะมาแสดงความยินดีกับน้องมั้ย มาสิแต่พี่อาจจะอยู่บนเรือแล้วป่านนั้น แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าพี่มีโอกาสติดต่อมา พี่จะโทรมาหาเรา ตลอดเวลา เกือบเดือนที่เราคุยกันพี่คนนี้เป็นได้ทั้งพี่ชายและคนที่เราชอบ แต่เราไม่เคยบอกชอบพี่เค้าเลย จนวันนึงรู้ว่าพี่เค้าต้องขึ้นเรือในเดือนเมษา เราก็เลยอยากถักผ้าพันคอให้พี่เค้าเพื่อไว้ใช้บนเรือและเป็นของแทนใจจะได้ไม่ลืมเรา มีประโยคนึงที่เราถามพี่ไปว่า ละพี่จะไม่เจอสาวๆต่างประเทศหรอ ก็เจอนะแต่แปบเดียวอ่าส่วนมากชีวิตอยู่บนเรือซะมากกว่า จำไว้นะ สำหรับคนเรือสำคัญที่สุด รู้มั้ยเพราะประโยคนี้เราจึงคิดจะคบกับพี่เค้า จนมาวันนนี้วันที่เราเสียใจในการกระทำของตัวเองที่สุด นั่นคือวันที่แฟนเก่าเราทักพี่เค้าไป แต่ด้วยความที่เราโชคดี พี่เค้าก็บอกเราตามปกติแหละว่าแฟนเก่าน้องทักพี่มา เราก็เลยถามว่าโกรธมั้ย แกก็ตอบมาว่า ไม่อ่า คิดจะคบกัน ต้องเชื่อใจกัน เราดีใจมากเราไม่คิดว่าพี่จะให้โอกาสเรา แต่ทุกๆอย่างมันเกิดที่เรา เกิดเพราะเราไปถามพี่เค้าซ้ำๆ ว่า ทำไมพี่ถึงให้โอกาสหนูอีกครั้ง ทั้งๆที่คำตอบพี่เค้าก็ได้บอกไปแล้ว แต่อยากให้พี่รู้ว่าที่หนูถามเพราะความดีใจ จนพี่ตอบมาว่า ทำไมต้องถามอะไรที่ทำให้ช้ำน้ำใจด้วย เราในตอนนั้นก็ไม่คิดว่ามันผิดไรมากมาย แกก็บอกเราว่า ถ้าไม่อยากคุยก็จบนะ และตั้งแต่นั้นพี่เค้าก็เปลี่ยนไปเลย และพยายามจะไล่เราออกจากชีวิต และในขณะเราก็รักพี่เค้าไปแล้ว เราง้อเค้าทุกอย่างเค้าก็ว่าเรา เราเสียใจมาก เราไม่รู้จะทำยังไง พี่เค้าเป็นคนใจแข็งมาก เราพยายามขอโอกาสแต่สิ่งที่กลับมาคือความว่างเปล่า แม้แต่ข้อความในแชทของเราก็ไมอ่าน จนเราไม่ทักพีเค้าไปสามวัน และเราก็พยายามเข้าหาเค้าด้วยคำว่าพี่น้อง ในคืนนั้นทำให้เรามีความสุขมากนะถึงมันจะเป็นเพียงประโยคสั้นๆ เราพยายามเพิ่มบทสนทนาให้มันยาวขึ้นแต่มันก็ไมม่มีผลอะไรเลย กลับเป็นเราที่เอาแต่ส่งบางทีพี่เค้าออนแต่ก็ไม่ได้ขึ้นอ่านอะไร และมาวันนี้เราเดินสวนกลับพี่เค้า เราอยากคุยกับเค้ามากแต่เราก็ไม่กล้า เราอยากเจอพี่เค้า เราก็พยายามเดินไปหน้าคณะเค้าวันที่เค้ามีกิจกรรมหรือมีฝึกช่วงเย็นๆ เพียงแค่เราได้เห็นเราก็มีความสุขแล้ว จนถึงตอนนี้ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิมทุกความทรงจำพี่เค้าลืมไปหมดแล้ว พี่เค้าตอบเราบ้างบางที บางทีก็ไม่ตอบ เราอยากบอกว่าเราขอโทษเราไม่ได้ตั้งใจทำให้เค้าเสียใจเลย เราอยากใช้คำว่ารักกับเค้า เราเครียดจนต้องปรึกษาแม่ แต่ทุกอย่างมันไม่มีไรดีขึ้นมาเลย จนตอนนี้ผ้าพันคอเราเสร็จแล้วเรากำลังรวบรวมความกล้าและคิดว่าจะเอาไปให้เองในวันวาเลนไทน์ แต่เรารู้นะว่าหนทางข้างหน้ามันคงต้องแพ้ เพื่อนเราทุกคนบอกให้เราหยุดได้แล้วแต่เรากลับยังดิ้นรนที่จะทำต่อไป เราเชื่อว่าวันนึงพี่เค้าต้องให้อภัยและเห็นในความพยายามของเราบ้าง เราพยายามอยากบอกว่าเรารักเค้าในวันที่เค้าไม่อยู่กับเราแล้ว ถ้าพี่ได้อ่านกระทู้นี้ของหนูอยากให้รู้ไว้ว่าหนูจะรอ และจะพยายามถึงแม้พี่จะไม่สนใจหนูเลยก็ตาม หนูฝากกระทู้นี้บอกความรู้สึกทั้งหมดไว้ ว่าหนูรักเค้าตั้งแต่ที่พี่เค้าเดินผ่านหน้าหอพยาบาลแล้ว ให้โอกาสหนูอีกสักครั้งได้มั้ย หนูสัญญาหนูจะเป็นเด็กมึนๆแบบวันนั้นตลอดไป .......................................