(ชวนคุย)...การเขียนนิยายทำให้ทุกคนได้อะไรบ้างคะ (อยากรู้)
ตั้งกระทู้ใหม่
แต่ความรู้สึกที่ได้จากการเขียนนิยาย
1. ทำให้เรารู้จักสังเกต มองอะไรก็จะนึกถึงแต่นิยายของตัวเอง เอาสิ่งที่อยู่ในชีวิตประจำวันมาประยุกต์กับนิยายของเราได้
2. ตัวละครมีชีวิต ตัวละครที่เราสร้างเองทั้งรูปลักษณ์ นิสัยใจคอ ทำให้เขามีชีวิต ทำให้นักอ่านทั้งหลายอินไปกับตัวละครของเราอีกด้วย (2 ต่อเลยยย)
3. ฝึกสมองและผลงาน สมองของเราจะคิดแต่เรื่องนิยายอยู่ตลอดเวลาว่าง ทำให้เรามีสมาธิมากขึ้น เพราะมีเป้าหมาย ไม่คิดไรเรื่อยเปื่อยให้หมดไปวันๆ เพราะเวลามีแต่เดินหน้า ไม่มีถอยหลัง
4.ความภาคภูมิใจ อันดับหนึ่ง คือ ตัวเราเอง รองลงมา คือ ครอบครัวและคนรอบข้าง
##แต่กว่าเราจะได้ความสำเร็จมาก็ต้องพยายาม ถ้าหยุด เราก็จบ##
เป็นกำลังใจให้ทั้งนักเขียนหน้าใหม่ และหน้าเก่า
ไม่มีใครเดินได้ตั้งแต่เกิด ทุกคนต้องเริ่มต้นด้วยการฝึกคลานก่อนกันทั้งนั้น ฉะนั้นเราต้องทำได้ เย้ๆๆ
23 ความคิดเห็น
ฝึกความอดทนค่ะ
อดทนเขียนต่อให้จบ อดทนดองไว้ทั้งที่นักอ่านเรียกร้อง อดทนกับความไม่มีคอมเม้นต์ อดทนกับแฟนคลับที่หดหาย อดทนกับตัวเองที่ขี้เกียจมากอย่างไม่น่าให้อภัย ฮ่า
ช่าย อดทน อดนอน ไม่ใช่แล้ว ฮ่าๆๆ
อดทน จริงๆค่ะ ^^
1.ทำให้เราลืมเรื่องที่อยากลืม แม้จะชั่วขณะหนึ่งก็ตาม
2.ฝึกสมาธิ ฝึกความอดทน อยู่กับงานของตัวเอง
3.ได้เงินมากินขนมค่ะ แม้จะไม่มากมายก็ตาม -0-
4.ครอบครัวภูมิใจค่ะ ที่ลูกสาว กลายเป็นนักเขียน แม้จะไม่ได้ออกกับ สนพ. แต่ก็มีนิยายเป็นรูปเล่มไปโม้ กับคนรู้จักได้ Orz...
สักวันเราจะได้โม้บ้างน้าา อิอิ ^^
ต้องบอกว่า นิยายของน้องมู่ ราวกับพิมพ์โดย สนพ จริง ๆ เพราะปกสวยมากกกกก ใคร ๆ เห็นก็คงไม่รู้ว่า เป็นหนังสือทำมือนะเนี่ย...^^
ประสบความสำเร็จแล้ว ถึงขั้นได้ตังค์กินหนมได้ ฮา...
จ้าดีใจด้วยน้าาา คุณค่าของมันก็ไม่ต่างกันเลย
1.ระเบียบ...ตั้งแต่การวางพล็อตที่ต้องรอบคอบ วางเนื้อหา วางตารางเวลา
2.วินัย...วินัยที่จะต้องเขียนให้เสร็จตามระยะเวลาที่กำหนดด้วยคุณภาพที่คงที่ มีความเสมอต้นเสมอปลาย
3.กล้าหาญ...กล้าหาญที่จะส่งต้นฉบับง่อยๆ ของเราให้ สนพ. อ่าน หรือกล้าตีพิมพ์หนังสือตัวเอง กล้าเข้าหาโรงพิมพ์ ฝากขายตามบู๊ท ตามร้าน
4.อดทน...อดทนต่อการรอคอย รอนักอ่าน รอคอมเม้น รอผลพิจารณา
นี่มันทหารชัดๆ
กล้าหาญ ทหารอดทน ซ้าย ขวา ซ้าย หน้าเดินนน......
ได้พักผ่อนครับ เป็นการพักผ่อนที่ดี เพราะเรา
ได้ทำในสิ่งตัวเองรักไปด้วยครับผม
รักเหมือนกัน จ้า ><
ไม่เคยเครียดใช่ไหมจ๊ะ น้องเทรน ^^
สิ่งที่ได้จากการเขียนนิยาย นอกจากที่คุณเจ้าของกระทู้กับความเห็นอื่นๆ บอกแล้ว การเขียนนิยายทำให้เราเลือกอ่านมากขึ้นด้วยค่ะ เมื่อก่อนเป็นคนอ่านง่าย อะไรก็อ่านได้ แต่พอได้มาแต่งนิยายเองแล้วทำให้เรากลายเป็นคนอ่านยากไปเลย หาเรื่องที่ตามจนจบยาก ฮ่าๆ
ช่าย เพราะเราเป็นคนสร้าง ไม่ใช่คนอ่านเสียแล้ว
คงจะได้รู้จักคนมากขึ้นค่ะ เหมือนมีเพื่อนเพิ่มขึ้นมา เวลาคุยกับนักอ่านแล้วสนุกดี 5555
ชอบส่งข้อความลับคุยเล่นกับคนที่มาเมนต์บ่อยๆ จนเหมือนรู้จักกันไปแล้วค่ะ XP
ตอนนี้เจ้าของกระทู้ยังไม่มีเพื่อนสักคนเลย ฮ่าๆ เป็นเพื่อนกันน้าา
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ><
เช่นกันจ้า เราขอแอทเพื่อนไปน้าา
ได้รู้ว่ากว่าแต่ละตอนจะออกมาได้นี่มันลำบากแค่ไหน
ได้รู้ว่ายังเร็วไปสำหรับที่จะเรียกตัวเองว่านักเขียน
รู้ว่าเราดีใจแค่ไหนที่มีใครเข้ามาอ่านและคอมเม้น
รู้ว่าตัวเองไม่รอบคอบและสะเพร้าสุดๆ
รู้ว่าตัวเองมีคุณค่าอีกนิดหน่อย เพราะยังมีใครบางคนรอคอยเราอยู่
รู้ว่าทำไมนักเขียนถึงชอบบ่นว่าขี้เกียจ ฯลฯ
เยอะเลยละ
ฮ่าๆๆ ช่ายๆ เยอะสุดๆเลย ^^
ได้สร้างเรื่องราวที่สนุกถูกใจ สนองความต้องการตัวเองทุกอย่าง
แค่นี้แหละ นอกนั้นจะเป็นข้อเสีย
จริงนะ เราแต่งในสิ่งที่เราอยากให้เป็น ตัวละคร การดำเนินเรื่อง
เพราะชีวิตจริงเราแต่งเรื่องไม่ได้เองทั้งหมด แต่เราเลือกทำตามที่ชอบได้ ^^
ได้ใช้สมองครับ เป็นคนชอบคิดอยู่แล้วด้วย
ยินดีด้วยน้า เราก็ชอบคิดเหมือนกัน (*_<)
ได้คุยกับคนคนหนึ่งครับ ตอนนั้นชอบตัวละครเขามาก และอยากให้ยืมมาโผล่ในนิยาย คุยกันใน MSN จนเป็นเพื่อนสนิทกัน
ตอนนั้นเลยรู้เลยว่าการที่ชอบคนที่ไม่เคยเห็นหน้านี่เป็นไปได้ในโลกจริง :D (น้ำเน่าเฉย)
หุหุ หวานเเหววเลยเชียว ><
ตอนนี้เขาหายไปพร้อม MSN แล้วครับ 55
เป็นรุ่นดึกดำบรรพ์เหมือนกันเลย ที่ยังเคยใช้ MSN อยู่นะ ฮา...^^
ฮ่าๆๆๆ เมื่อก่อนเราก็เคยนั่งรอเมื่อไหร่เขาจะออนน้าา
ก็เป็นประสบการณ์ดีๆ เมื่อเวลาผ่านไปเราก็มานั่งขำกับตัวเอง
ได้ความสะใจของคนเขียนก็ในชีวิตทำไม่ได้มาทำในนิยายแทน ตรูจะครองโลก
ฮ่าๆ ข้าจะไปยึดครองโลกของเจ้านะ ^,^
ได้เห็นน้ำใจและน้ำจิ้มครับ ได้เห็นมิตรภาพและปรปักษ์ ได้เห็นสีขาวในสีดำและสีดำในสีขาว ได้เห็นคนดีได้เห็นคนไม่ดี ได้เห็นหน้ากากและหน้าจริง ได้เห็นผู้กล้าและคนตาขาว ได้เห็นพระเอกได้เห็นผู้ร้าย ได้เห็นสังคมอีกรูปแบบหนึ่งครับ
นอกจากนี้ยังได้พัฒนาตัวเองไปพร้อมกับตัวละคร
ผมเพิ่งเริ่มต้นได้ 4-5 เดือน เข้าใจว่ามันยากลำบากมากเรื่องพัฒนาการ แต่ Per aspera ad astra ครับ
จ้า เราก็เพิ่งจะเริ่มได้ไม่ถึง 2 เดือนเลย คัมปายยย
นี่...คุณลูอิสเขียนนิยาย หรืออยู่ในสมรภูมิรบท่ามกลางทุ่งลาเวนเดอร์คะ!?
ผมเขียนนิยายไซไฟสงครามอวกาศครับ
ส่วนกลิ่นห้องน้ำผมใช้ กลิ่น อมตะ ( สีเหลือง ) ยี่ห้อ Mixz ครับ
ได้สื่อความคิดของเราออกมา ได้เป็นสิ่งที่เป็นไม่ได้ การเขียนทำให้เราเข้าใจอะไรได้มากกว่าเดิม และสุดท้ายได้มิตรภาพค่ะ จากเพื่อนนักเขียนและจากแฟนคลับ ที่เราคงไม่มีวันลืมเลย^^
เป็นมิตรภาพที่น่ายินดีในโลกออนไลน์จริงๆ ค่ะ ^^
ทำให้คิดว่า แม้จะมีคนอ่านนิยายที่เราเขียนไม่มาก แต่การได้มิตรภาพมามันมีค่าที่สุดแล้ว ^^
อื้มสุขใจที่ตัวเรา ไม่ใช่ของใครเลย
แต่ก่อนก็เคยคิดนะ ว่ามีคนอ่านน้อยจัง...แต่ตอนนี้ไม่คิดแล้ว เพราะแค่มีแฟนคลับตัวจริงบ้างก็พอแล้ว แฟนคลับคนนี้น่ารักมาก เขามักจะเข้าใจสิ่งที่เราต้องการสื่อในนิยายเสมอ คิดไม่ออกถามเขาได้ อิอิ บางทีให้เขาวิเคราะห์ตัวละครให้หน่อย เขาอธิบายแบบว่า รู้ดีกว่าคนเขียนเองซะอีก ฮา...^^
เคยหัดทำอีบุค บอกว่า ให้เข้าไปดูได้นะ เขาก็ตามไปคอมเม้นท์ให้ที่หน้าอีบุค น่ารักมากกกกก
เราจึงถือคติว่า เราจะรอ...คนที่ชอบเหมือนกัน...มาอ่าน^^
โอ้ยยย อ่านเเล้วเขินเเทนเลยนะเนี่ยย ฮ่าๆ สุดยอดเลย
เราขอแอทเธอเป็นเพื่อนคนแรกของเราได้หรือเปล่า
เราเพิ่งเข้ามาเล่นอ่ะ
ยินดีจ้า..........^^
เค้าเเอทไปแล้วน้าา
ขอบคุณค่า....^^
ทำให้ได้อาชีพค่ะ....
เราเริ่มเขียนมาตั้งแต่ม.ต้น เขียนบ้างเลิกบ้างแต่ก็ยังยึดแนวทางมาตลอด จนในที่สุดพอเรียนจบ ก็ได้มาทำงานสายขีด ๆ เขียน ๆ จริงๆ
คิดว่าถ้าไม่ชอบเขียนก็คงไม่มีพื้นฐาน แล้วก็คงไม่ได้งานนี้ ที่ทำแล้วมีความสุขที่สุด
ขีดๆ เขียน ๆ ก็เป็นอาชีพได้
สุดยอดดด
ได้ใช้สมอง...ใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์
มีความสุขเวลาแต่งนิยาย แม้บางครั้งจะเครียดเพราะดองในไหนานเกินไป ทำให้เวลาทุบออกมาแล้ว คิดต่อไม่ออก ตัน
แคะไหโลดดด
ได้ระบายอารมณ์ค่ะ เวลาอึดอัดอะไรพริมมักจะชอบลงในนิยายมากกว่าค่ะ
ได้เล่นบทเป็นเทพ
โดยการทำให้ตัวละครมีชีวิตค่ะและได้สร้างโลกขึ้นมาเอง การได้รับรู้ความรู้สึกของพระเจ้ายามสร้างโลก ได้รับรู้ความรู้สึกและได้เล่นบทเทพแห่งโชคชะตาที่ขีดเส้นให้ตัวละครเป็นยังไงเป็นความสนุกที่พริมชอบมากเลยค่ะ
น้องพริม พี่กิ๊ฟเอาใจช่วยเต็มที่เลยค่ะ
มันวิเศษจริงๆ นะ
อีกอย่างหนึ่งพี่ก็ไม่เคยสังเกตว่าจะมีคนรักการเขียนขนาดนี้ ดีใจจริงๆ ที่พวกเราชอบอะไรเหมือนๆ กัน
ขอบคุณค่ะ พริมเองก็สนุกเวลาที่เขียนออกมา พริมไม่ได้สนใจว่าใครจะว่ายังไงแต่ถ้าหากว่าติก็ยอมรับว่าไม่ดีและยอมพร้อมจะแก้ไขค่ะ เทพก็ย่อมทำผิดได้เนาะ555
ตอนนี้เล่นบทเป็นเทพเสียเองเพิ่งรู้ความยากลำบากของเทพดวงชะตาก็แบบนี้แหละค่ะ หากว่านักอ่านเดาทางได้ก็ต้องเขียนใหม่ให้เค้าไม่รู้นี่แหละค่ะจุดยากของพริม
ใช่ค่ะน้องพริมถ้าเขียนแล้วเขาเดาเรื่องเราได้
มันก็ไม่สนุกสิว่ามะ
ทักษะการพิมพ์ และการใช้ภาษา
ใช่ค่ะ เพราะส่วนตัวถ้าไม่มั่นใจว่าคำนั้นๆ เขียนยังไง
จะต้องหาคำตอบที่ถูกต้องก่อน เป็นอะไรที่ต้องใส่ใจ เพราะคนอ่านก็อิงตามคนเขียนแบบนี้ ต้องถูก ไม่งั้นจะกลายเป็นว่าจำกันผิดๆ เนอะ
สำหรับเราหลังจากที่ได้เขียนนิยายไปสักพักแล้ว จะรู้สึกว่าเวลาดูหนัง เราจะเห็นรายละเอียดของหนังมากขึ้น
ได้คิดวิเคราะห์ตัวละครมากขึ้น เห็นจิกซอที่คนเขียนบทแอบทิ้งไว้เพื่อเอามาโยงกับตอนจบค่ะ
(แล้วก็ได้เทคนิคใหม่ๆมาแต่งนิยายอีกด้วย)
เหมือนมีแว่นขยายยังไงยังงั้น ฮ่าๆๆ
จริงนะวันนี้เราไปดูหนังที่โรงหนังมา เราก็คิดท่าทางของตัวละครที่แสดงออกให้เราเห็นนี้ เวลาเขียนจะเขียนยังไงดีนะ?
จากการที่เราเคยเป็นผู้อ่านมาก่อน พอเราได้เปลี่ยนบทบาทเป็นผู้เขียนบ้าง แสดงว่าเราได้รับการพัตนาจากทักษะการอ่าน ประสบการณ์ ความชอบส่วนตัว
#ภูมิใจเถอะเราทุกคน #เรามีความคิดที่โตขึ้น
#เป็นผู้ใหญ่ขึ้น
#ไม่ต้องอายที่จะรักงานเขียน ^^
ผมมี่ความสุขทุกครั้งที่เขียนนิยายเเม้นิยายผมจะห่วยจนไม่กล้าลงให้คนอ่านก็ตาม(จิตตก)
ผมมีความฝันไม่ใช่นิยายได้ตีพิมพ์ ไม่ใช่เรื่องที่แต่งติดอันดับ แค่อยากให้คนที่อ่านเรื่องของผมทุกตอนอ่านแล้วมีความสุขในโลกที่ผมเป็นคนสร้างอยากให้ทุกคนยิ้มเวลาที่อ่านนิยายของผมเพียงเท่านั้นคับ..ทีต้องการจริงๆ
สิ่งที่ผมได้หลังจากการแต่งนิยายคงจะเป็นความสุขมั่งคับ.......
ความสุขที่เราสร้างขึ้นเอง มันยั่งยืน...กว่าความสุขที่ต้องรอ...ให้คนอื่นหยิบยื่นมาให้
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?