ไดอารี่หน้าสุดท้าย (ครูกับนักเรียน)

[Mr.Kim.PK]

หวัดดีคับ เพื่อนๆสมาชิกเวปเด็กดีทุกคน แนะนำตัวก่อนน้ะคับ ผมชื่อคิม นะคับ (ผมเป็นนะ) เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกของผมในเวปนี้ ฝากด้วยน้ะคับ วันนี้ผมมีประสบการณ์ชีวิตจิงเรียกได้ว่าเป็นไดอารี่หน้าสุดของผมมาเล่าสู่ให้ฟังกันครับ 
>> คือเรื่องมันมีอยู่ว่า .. ผมเรียนอยู่ รร.แห่งหนึ่งในจังหวัดตาก เรื่องราวปัญหาความรักที่เป็นไปไม่ได้ของผมมันเกิดขึ้นตอน ม.4 คับ คือในช่วงเทอมแรก ผมทะเลาะกับครูคนหนึ่ง (ผช) ใน รร. ทำเอามองหน้ากันไม่ติดไปเลยคับ แบบรุนแรงมาก T-T เหมือนต้องให้ตายกันไปข้างหนึ่งต่างคนต่างเกลียดงี้ .. แต่เรื่องราวมันมาพลิกผันตอนช่วงปิดเทอมคับ คือในช่วงปิดเทอมนั้นผมก็จะอยู่บ้านเฉยๆ หาใรทำบ้าง เบื่อๆก็นอนคับ ทันใดนั้น!! สมองผมก็สะเก๊ตภาพใบหน้าครูคนนั้นขึ้นมาทันทีทันใด และเหมือนว่าจะตามหลอกหลอนผมไปทุกๆที่ ผมงงกับตัวเองมากเลยคับว่าเกิดอะไรขึ้น ?
>> จากนั้นพอเปิดเทอม ผมก็เริ่มรู้ตัวเองแล้วว่า ผมต้องชอบเขาแน่ๆ คือแบบเดินผ่าน เจอกันในห้องเรียน ใจผมนี่สั่นเหมือนจะระเบิดงี้ เหมือนมันพองโตขึ้น มีความสุขอยู่คนเดียว ใครด่าก็ยิ้ม ไม่สนเงี้ย (ปล.จากเกลียดมากนะ) ทำอะไรผมก็เขิลไปหมด เค้าเดินมาแจกใบงาน หน้าผมนี่แดงเป็นลาวาภูเขาไปเลยอ่า และก็เริ่มชอบมากขึ้นๆๆๆๆๆ เรื่อยๆ จนเริ่มเกิดอาการหึงหวง เวลาเห็นเค้าอยู่ใกล้น้องคนหนึ่ง (น้องผู้ชาย เค้าสนิทกัน) ก็จะเริ่มโกรธ เหวี่ยง เศร้า เหงา หงอย แต่เค้าก็ไม่รู้นะ มีแต่เพื่อนงะที่รู้ .. ก็เปนงี้มาเรื่อยๆ Tt
>> และแล้วก็มาถึงตอนสุดท้ายของนิยายเรื่องนี้ อิๆ ผมขึ้น ม.6 แล้วอีกไม่นานก็จะจบแล้ว ก็เลยคิดว่าถ้าเรามัวแต่อายรึกลัวอยู่อย่างนี้ เขาก็ไม่มีวันรู้หรอกว่าเราชอบเค้ามากแค่ไหน เป็นไงเป็นกันว้ะ เจ็บก็ให้มันเจ็บทีเดียวไปเลย .. พอถึงวาเลนไทน์ ก็แอบเอาลูกอมฮาร์ทบิทไปวางไว้บนโต๊ะทำงานเค้า 55+ จากนั้น 5 นาทีต่อมา ใจสั่นกลัวใรไม่รู้ รีบวิ่งไปเอาคืน ว้าปป! เกือบตายวิ่งสวนกับเค้าตรงประตูพอดี 55+ ทำไงได้ล้ะ เรามันคนไม่กล้านิ จากนั้นก็พยายามทำตัวให้กล้ามากขึ้น .. พระเจ้า!! #วันปัจฉิม คือวันสุดท้ายล้ะ ถ้าผมไม่ทำไรเลยก็เหมือนป๊อดดดดอ่า และแล้วความกล้าผมก็บังเกิดขึ้น เค้าอยู่ห้องประจำของเขา เพื่อนผมก็วางแผนว่า "เดียวกูจะไปหลอกเด็กที่อยู่บนห้องเค้าให้ลงมา แล้ว-กะขึ้นไป" ผมก็แบบยังไม่กล้าอยู่ดีนั่นแหละ แต่ก็นะวันสุดท้ายแล้วอ่า .. พอเด็กโดนหลอกลงมาหมด 55! ผมก็เดินขึ้นไป คนเดียวด้วยน้ะไม่มีตัวแสดงแทน รึช่างภาพ . ไปถึงโต๊ะเค้าปุ๊ป ตัวผมสั่นมากกกก ! (น้ำตาจะไหล)
บทสนทนา ครู : ว่าใง มาตามงานหรอ? 
               ผม : ป่าวคับ..
               ครู : อ่าว มีใรรึป่าว ?
               ผม : คือ......
               ครู :  ......?
               ผม : ผมขอกอดครูหน่อยได้ไหมคับ ?
               ครู : 555+ บอกครูก่อนดิ ว่าทำถึงอยากกอดครู
               ผม : (ผมเขิลมากหน้าแดง ใจสั่นรัว กะจะบอกว่า ผมรักครูน้ะ รักมากด้วย นานล้ะด้วย) แต่... ก็พูได้แค่ว่า คือผมจะจบแล้วอ่าคับ ยิ้ม..
               ครู : หรอ! ได้สิ ม้ะ (เค้าลุกจากเก้าอี้ เดินตรงมาหาผม 2 ก้าว กางแขนออกกว้าง) มาสิ !
      (เ-้ยยย ผมอายมากอ่า เหมือนอยู่ในความฝัน ) แต่ผมอายใง เลยถอยออกมาก้าวหนึ่ง และเค้าก็เดินเข้ามาหาผมอีก จากนั้นนนน.. ไม่สนใรล้ะ ยางอายหมดล้ะ ผมโผเข้ากอดเข้าด้วยความตื่นเต้นมาก (ผช.ใรตัวหอมชิป ตัวนุ่มเหมือนตุ๊กตาอ่า) ปล.จมูกผมโดนคอเค้าด้วยแหละ อิๆ จากนั้นนานพอสมควรผมก็ปล่อย ด้วยความเขิลมาก จึงบอกว่า "ขอบคุณนะคับ" แล้วก็วิ่งลงบันไดอย่างเร็ว เค้าก็หัวเราะ คิๆๆๆ เบาๆ ..
    เพื่อนผมรออยู่บันได เห็นผมน่าแดงลงมามันก็แซวกันใหญ่ ผมนี่วิ่งได้กริ๊ดกลางสนามเลยคับ 55! 
>> เหมือนทุกวันนี้ผมยังได้กอดเค้าอยู่เลยอ่า ผมยังจำกลิ่นเค้าได้ดีเลยแหละ .. ......แต่สุดท้ายก็ได้แค่คนแอบชอบแหละ เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราชอบ หุ้ววว เศร้าา T-T

ขอบคุณน้ะคับ ที่แวะเข้ามาอ่านไดอารี่ของผม ยาวใช่ไหมล้ะ ผมอยากเก็บทุกความทรงจำดีๆที่เคยมีกับเขาไว้น่ะคับ .. ไปล้ะ #PK #รักนะแคร์ด้วย 

Comments

[Conan Onepiece]

แล้วตอนนี้เป้นยังไงบ้างอ่ะ

[Mr.Kim.PK]

ก็ปกติคับ ยังเขิลๆยุเลย แต่ก้อนะเรารุว่ามันยากที่จะเปนไปได้