แม่อยากให้ทำงานทั้งๆที่เราอยากเรียน

[kukikking]

สวัสดี เข้าเรื่องเลยล่ะกัน เรื้องมีอยู่ว่าเราอยากเข้ามหาลัยที่นึงมากๆ ซึ่งที่นี้ก็สอบเข้ายากมากๆเช่นกัน ปัญหาคือในช่วงปิดเทอม ม.4-ม.5ที่ผ่านมาแม่เราก็ให้ไปทำงานพิเศษตลอดซึ่งเราก็ยินดีทำเพราะเราก็สนุกกับมัน แต่ในช่วงนั้นเองเราก็พบว่า"เราเรียนไม่ทันเพื่อน" แล้วเพื่อนๆก็เรียนพิเศษกันหนักมาก เรารู้ว่าการเรียนพิเศษนั้นจะไม่จำเป็นเลยถ้าเราขยันอ่านหนังสือเอง แต่นอกจากการเรียนที่ค่อนข้างหนักในโรงเรียนแล้ว ตัวเราก็เป็นเด็กกิจกรรมด้วย ผู้ใหญ่ก็บอกให้เราหยุดทำกิจกรรม เราพยายามที่จะหากิจกรรมใส่ตัวให้น้อยลงนะ แต่ด้วยหน้าที่ตำแหน่งที่ต้องรับผิดชอบมันก็ทำไม่ได้ 

มาจนตอนนี้ปิดเทอมช่วงม.5 จะขึ้น ม.6 พอเรารู้แล้วว่าความรู้เราต้องหาใส่ตัวให้มากกว่านี้ เราเลยขอตังค์พ่อมาเรียนพิเศษ ซึ่งเราก็ไม่ได้บอกแม่ไว้ก่อน (ติงนิดนึงคือพ่อแม่เราแยกกันแล้วนะ แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกมีปัญหาอะไรกับตรงนี้ อ่อแล้วก่อนหน้านี้เราก็เคยขอแม่มาเรียนพิเศษด้วยแต่แม่ไม่ให้ ทั้งๆที่ฐานะทางบ้านเราก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น-.-) 

เคต่อค่ะ จนพอได้มาเรียนเนี่ยแหละเราก็บอกแม่ว่าเรามาเรียนนะ แม่รับรู้ และเราก็ยังช่วนแม่ทำงานพวกเอกสารของเค้าอยู่ แต่สิ่งที่แม่ทำบ่อยๆจนเรารู้สึกว่ารับไม่ได้คือ แม่บ่นบ่อยมากๆว่า 

แม่: "จริงๆปิดเทอมลูกควรไปหางานทำ ไม่ใช่เอาแต่เรียนอย่างเดียวต้องช่วยแม่หาเงินด้วย"

เรา: "ก็ลูกจะขึ้นม.6แล้ว อยู่ที่ ร.ร. ก็ตามไม่ทันเพื่อนแล้วจะเอาอะไรไปสอบเข้า"

แม่: "ก็นั่นแหละ ทำไมไม่รู้จักแบ่งเวลา" 

เรา: ถอนหายใจ เงียบ... (คือแค่นี้กุก็จะตายอยู่แหละไม่ได้หยุดสักวัน)

เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นบ่อยมากกกกก จนล่าสุดค่ะ

แม่: "จริงๆปิดเทอมลูกควรไปหางานทำ ไม่ใช่เอาแต่เรียนอย่างเดียวต้องช่วยแม่หาเงินด้วย" (เหมือนเดิมเป๊ะ)

เรา: "ก็ลูกต้องเตรียมตัวสอบเข้า มันยากนะ"

แม่: "แม่ก็เห็นเด็กคนอื่นเค้าเรียนเหมือนลูกเค้ายังมาทำงาน มาหาเงินช่วยพ่อแม่"

เรา: "ก็ลูกไม่เหมือนเค้า มันคนละจุด ที่นี่มันการแข่งขันสูง แล้วที่ลูกเห็นคือคนอื่นๆเรียนหนักกว่าลูกอีก"

แม่: "เรื่องงานแม่ก็ยังไม่จบ ทำไมไม่ช่วยแม่หาเงิน"

เรา: "หรือแม่อยากให้ลูกไปเรียนมหา'ลัยอื่น?" (<<คือก็เสียใจนะที่พูดปย.นี้แต่มันก็อัดอั้นใจอ่ะ)

แม่: "อย่าพูดอย่างงี้นะ เพื่ออนาคตตัวเองนะ"

เรา: "ก็อนาคตลูกไงลูกถึงอยากเรียนให้มากกว่านี้จะได้เข้ามหา'ลัยนี้ได้"

แม่: "อนาคตตัวเองนะเลือกเอาเอง"

เรา: เงียบ...

คือเราก็เข้าใจแม่นะที่อยากให้เรามีประสบการณ์การทำงาน รู้จักหารายได้ แต่ ณ ตอนนี้อ่ะเกรดเฉลี่ยที่ผ่านมาเราก็แย่กว่าเพื่อน เรากำลังแข่งขันกับตัวเองอยู่อยากรู้ว่าถ้าตัวเองจะขยันมากๆแล้ว แล้วจะทำไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป แต่ปัญหาก็คือตรงนี้แหละ เราเครียดมากที่แม่พูดอย่างงี้กับเราบ่อยๆ เรารู้ว่าก็ต้องอดทน ปรึกษากับเพื่อน เพื่อนก็บอกให้ลองเปิดใจคุยกับแม่ดูยังไงเค้าก็เป็นผู้ใหญ่ แต่ทำไมที่เราพูดให้เหตุผลอย่างงี้กับเค้าหลายครั้งแล้ว แม่ก็ยังเหมือนเดิม เราไม่รู้จะทำไงบางทีสถานการณ์มันเครียดมากๆจนเราเคยคิดจะหนีออกจากบ้านด้วยซ้ำอ่ะ อยากไปอยู่วัดหาที่สงบๆไรงี้ แต่ก็นั่นแหละเราก็ไม่ได้ทำเพราะรู้ว่าจะทำให้แม่เสียใจ จะแวะไปพักอยู่กับพ่อชั่วคราวก่อนก็ไม่ได้เพราะพ่ออยู่ตจว. แล้วเรามีเรียนวันจ.-ศ.ที่สยาม ถ้าไม่ติดมหา'ลัยในฝันจริงๆ เราก็ไม่อยากมานั่งโทษตัวเองว่าทำไมต้องไปทำงาน ทำไมไม่ยอมทุ่มให้กับการเรียนมากกว่านี้ คือถ้าเราเรียนแล้วรู้สึกเต็มที่แต่ดันไม่ติดขึ้นมา อย่างน้อยเราก็จะคิดแบบเออกุก็ทำเต็มที่แล้ววะ เราไม่รู้จะหาทางออกยังไงดี ยังไงรบกวนเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านช่วยเสนอคห.กันมาหน่อยนะคะ หรือจะมาแชร์ประสบการณ์ก็ได้เราจะได้หาทางออกไปพร้อมๆกัน ขอบคุณมากนะที่อ่านจนจบ รักเลย

Comments

[Z.WA]

คิดถึงแม่ครึ่งหนึ่ง และคิดถึงตัวเราครึ่งหนึ่ง
คุณแม่เลี้ยงน้องมาจนถึงทุกวันนี้ ท่านคือผู้หญิงเก่งครับ
การทำงานหาเงินเหนื่อยมากครับ ยิ่งทุกวันนี้ มีแรงกดดันรอบด้าน
เป็นผม ผมว่าไม่เสียหายถ้าจะไปสอบก่อน แล้วค่อยมาดูกันอีกทีว่าติดไม่ติด
คนเราโอกาสไม่เท่ากัน ชีวิตไม่เหมือนกัน ทัศนคติแตกต่างกัน
แต่ผมคนหนึ่งที่จะไม่บอกน้องๆว่า ให้ดื้อไปให้สุด
แต่ผมจะบอกในเชิงว่า ใช้การฑูตให้เป็นประโยชน์ และรักษาน้ำใจด้วย
เพราะยังไงนั่นก็คือแม่เรา ไม่ใช่คนอื่นคนไกล คนที่เลี้ยงเรามา
คนที่ให้เรากิน อยู่ ให้เงินเราใช้ ตั้งแต่เล็กจนโต
ให้เหตุผลได้ พูดได้ครับ แต่ต้องมีสติ อย่าไปพูดประชด น้อยใจ
เพราะแม่เองก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว
วันหนึ่งพอเราโต เราได้มีครอบครัว เป็นแม่คน เราจะเข้าใจเอง