สุนทรียแห่งการเดินทาง ณ มหาลัยที่รางรถไฟพาดผ่าน

[Zane Ter]

ชีวิตเด็กลาดกระบังคงหนีไม่พ้นการคมนาคมที่เรียกว่า "รถไฟไทย"
โอเค...อาจจะไม่ใช่ทุกคนที่เดินทางกับยานพาหนะที่มีความล่าช้าเป็นเอกลักษณนี้ แต่ก็จำนวนมากนั่นแหละที่ชาชินกับการรอเสียงหวูดและเสียงฉึกฉักเข้าสถานี

นี่อาจเป็นสุนทรียของการเดินทางก็ได้ ใครจะไปรู้
และนี่ คือเรื่องราวระหว่างทางที่รางรถไฟทอดไปถึง...ลาดกระบัง

"สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง"
 

     หลากคนหลากสถานีต้นทาง หัวลำโพงบ้าง มักกะสันบ้าง คลองตันบ้าง หัวหมากบ้าง บ้านทับช้างบ้าง ลาดกระบังบ้าง และมาลงที่จุดหยุดรถพระจอมเกล้ากันซะเป็นส่วนใหญ่ มีเพียงบางส่วนที่นั่งต่อไปลงสถานีหัวตะเข้

          การเดินทางของผมเริ่มต้นจากยามเช้า ณ ป้ายหยุดรถสุขุมวิท 71 ในยามเช้าที่แสดงแดดค่อย ๆ แย้มสาดส่อง มันคือความสดใสโดยแท้จริง เป็นการปลุกความสดชื่นให้ตื่นขึ้นในร่างกาย แค่ก้าวเท้าขึ้นรถไฟก็เห็นนักศึกษาร่วมสถาบันทั้งยืนทั้งนั่งอยู่ในขบวนแล้วหลายคน
 

     สายลมที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างสามารถดึงอารมณ์และความรู้สึกของคนที่นั่งริมหน้าต่างให้ดำดิ่งลึกสู่ห้วงความคิดของตัวเอง สายตาทอดออกไปมองริมทางที่รถไฟวิ่งผ่าน เอนหลังพิงเบาะอย่างผ่อนคลายและนั่งอยู่อย่างนั้นเงียบ ๆ ขบคิดเรื่องราวที่ค้างมาจากเมื่อวาน หรืออ่านหนังสือถ้ามีควิซเก็บคะแนนของวิชาตอนเช้า

     จากสถานีนี้ก็ยังเหมือนวิ่งอยู่ในเขตเมือง รางรถไฟตัดผ่านเส้นทางจราจรที่รถราขวักไขว่ ดังนั้นเวลารถไฟจะผ่านจึงต้องมีสัญญาณเตือนก่อนและค่อย ๆ เลื่อนไม้ลงมากั้นรถที่สัญจร
 

 

     การเดินทางดำเนินไปพร้อมกับเสียงฉึกฉักที่ดังอย่างต่อเนื่อง สิ่งที่ได้สัมผัสคือชีวิต 2 ข้างทางที่ดำเนินไปตั้งแต่เช้า อาจจะเริ่มเช้ากว่าขบวนรถไฟเสียอีก ผู้คนหลากอาชีพขวักไขว่แต่เช้า บ้างขายของอยู่ริม 2 ฝั่ง บ้างก็ยืนและนั่งรอโดยสารรถไฟ

"ปู๊น!!!"

เสียงหวูดดังเป็นสัญญาณและไม่นานรถไฟก็เข้าเทียบชานชาลา รับคน แล้ววิ่งออกไป
 

 

     หน้าต่างเก่า ๆ ที่เปิดรับลมเผยให้เห็นบ้านเรือนที่แฝงตัวอยู่ในความเขียวขจีของต้นไม้ที่ปลูกตามหลักเกษตรทฤษฎีใหม่ (หรือที่มันขึ้นเองเจริญเติบโตมาแต่นมนาน) บางบ้านมีฝูงวัวควายที่ปล่อยให้เดินเล็มหญ้าแต่เช้า บางบ้านเลี้ยงไก่เลี้ยงเป็ด บางบ้านที่ไม่ได้เลี้ยงตัวอะไรก็ปล่อยลูกหลานตัวเล็ก ๆ ออกมาวิ่งเล่นแทน
 

ใครที่เคยชินกับการนั่งรถในเมืองเห็นตึกเห็นสะพาน ต้องลองมานั่งรถไฟมาเห็นบรรยากาศชีวิตอันเรียบง่ายสไตล์ชนบทดูบ้าง

บ่อ บึง คลอง...

นกที่หากินกับแหล่งน้ำ...

แสงแดดที่ส่องกระทบผิวน้ำสะท้อนเป็นประกาย…

เรียกได้ว่า "ตากลมชมวิว" ของแท้

ยิ่งการเดินทางกลับตอนบ่าย ๆ เย็น ๆ ยิ่งได้บรรยากาศแดดร่มลมตก ชมวิวผ่านหน้าต่างก็สบายใจ ผ่อนคลายไม่ต่างกัน
 

 

     และแล้วก็มาถึงสถานีที่มีคนขึ้นและลงเยอะหน่อยอีกสถานีนึงนั่นก็คือ สถานีลาดกระบัง คนขึ้นมีทั้งนักศึกษา บุคลากรในสถาบัน และคนอื่น ๆ สถานีนี้คนจะค่อนข้างพลุกพล่านทั้งจากคนโดยสารรถไฟ และคนที่ขึ้น-ลงแอร์พอร์ตลิงค์ซึ่งตั้งอยู่ติด ๆ กัน แต่ในยามสาย ๆ เกือบเที่ยง หรือยามบ่ายที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไร สถานีนี้ก็มีวิวที่ดูร่มรื่นผ่อนคลายเช่นกัน
 

สถานีถัดมา...พระจอมเกล้า

สถานี (จริง ๆ คือป้ายหยุดรถ) ที่นักศึกษาทั้งหญิงและชายจะลงมากที่สุด เพราะคณะส่วนใหญ่จะอยู่ใกล้ป้ายหยุดรถนี้ บริเวณโดยรอบแถวนี้จะสวยมากในช่วงที่ดอกชมพูพันธุ์ทิพย์บานเพราะจะดูเหมือนกับดอกซากุระยังไงยังงั้น ก็จะกลายเป็นจุดแลนด์มาร์คอีกจุดที่นักศึกษามักจะมาถ่ายรูปกัน สำหรับสภาพในฤดูหนาวก็ยิ่งดูเหมือนญี่ปุ่นเข้าไปใหญ่ ด้วยต้นไม้ ด้วยอากาศ ด้วยคนใส่เสื้อกันหนาว 
 

 

 

     และสถานีสุดท้ายที่นักศึกษาจะลง (ถ้ามาเข้าเรียน) ก็คือสถานีหัวตะเข้ซึ่งอยู่ด้านหลังคณะเทคโนโลยีการเกษตร สามารถลงและเดินเข้าคณะวิทยาศาสตร์ คณะครุศาสตร์อุตสาหกรรม หรือข้ามฝั่งไปคณะเทคโนโลยีสารสนเทศได้
 

ตรงนี้เป็นบริเวณที่ค่อนข้างกว้าง เพราะมีรางรถไฟหลายสายผ่านเข้ามาที่สถานีนี้ ทั้งรางสำหรับโดยสารทั่วไป และรางสำหรับขนส่งสินค้า ดังนั้นวิวท้องฟ้าจากสถานีนี้จึงดูกว้างตามไปด้วย ยิ่งในช่วงแดดอ่อน ๆ หรือฟ้าครึ้มฝนใกล้ตกจะถ่ายภาพท้องฟ้าให้สวยได้ง่าย
 

Comments

[little-glass]

รูปสวยจ้า ดูเป็นการเดินทางไปมหาวิทยาลัยที่ฮิปสเตอร์ดีอะ 

[Lorr kodd]

แต่ความเป็นจริงแล้วไม่น่านั่งเท่าไร่ มันไม่ค่อยสะอาดเท่าไร แถมบางทีกลิ่นเน่าข้างทางแรงมาก เคยนั้งสองสามครั้งแล้วไม่ไหว่ ถึงมันจะฟรีก็เถอะนะมันต้องปรับปรุงอีกเยอะนี่เหมือนไม่ปรับปรุงอะไรเลยปล่อยมันผุพังไปตามกาลเวลา เหมือนไม่ได้ทำความสะอาดรถไฟเลย แล้ว-ไม้กั้นรถไฟตรงทางหน้ามหาลัยเส้นหัวตะเข้รถจักรยานยนชอบลอดอันตรายมากบางทีสักวันอาจโดนรถไฟชนได้ เป็นการจราจรที่วุ่นวาย แล้วตั๊วรถไฟแจกแต่ไม่เคยตรวจเลยเจ้าหน้าที่เห็นตรวจครั้งเดียว มันเหมือนทำไปลวกๆไปวันๆ