+ + + คำไว้อาลัยในพิธีพระราชทานเพลิงศพคุณพุ่ม เจนเซ่น จากพระราชวงศ์ + + +
ตั้งกระทู้ใหม่
+ ครานิโอเอ็กโตมี +
1 พ.ค. 48 เวลา 20:59 น.
636
views
13 ความคิดเห็น
คุณพุ่ม เป็นคนที่มีจิตใจงาม มีเมตตา และบริสุทธิ์สะอาด จึงเป็นที่รักของทุกคน ข้าพเจ้าเองก็รักและเอ็นดูเธอเป็นพิเศษ เพราะเป็นหลานที่ใกล้ชิดและสนิทกันมาก จึงรู้สึกสลดใจและอาลัยที่เธอต้องมาด่วนจากไปอย่างกะทันหัน เชื่อว่า แม้คุณพุ่มจะจากไปแล้วก็ตาม แต่ความดีที่เธอได้กระทำสร้างสมไว้ จะอยู่ในความทรงจำของทุกคน ไม่ลืมเลือน และจะส่งผลให้เธอประสบแต่สิ่งที่ดีงามในทุกภพทุกชาติอย่างแน่นอน
วังศุโขทัย
วันที่ 30 เมษายน พุทธศักราช 2548
น้องพุ่มเป็นเด็กมีน้ำใจ เป็นที่รักของทุกคน น้องพุ่มผูกพันกับวัฒนธรรมไทย โดยเฉพาะอย่างยิ่งวัฒนธรรมพุทธศาสนา แต่ครั้งยังเด็ก ๆ นั่งอยู่ในวัดได้อย่างมีสมาธิ อีกอย่างหนึ่งคือรักทูลหม่อมตามาก
เมื่อ 5 ปีก่อน พี่หญิงชวนให้ไปซิดนีย์ ดูพลอยแสดงคอนเสิต เล่นเปียโนและร้องเพลง น้องพุ่มเป็นคนเขียนอีเมลมานัดแนะเรื่องดูคอนเสิตและเรื่องไปรับประทานอาหารด้วยกัน
ตอนไปซิดนีย์ น้าน้อยเป็นหวัด ต่อด้วยแพ้อากาศตามเคย จะไออยู่เรื่อย ๆ แต่ก็เกรงใจน้องพุ่ม เพราะรู้ว่าไม่ชอบเสียงคนไอ แต่น้องพุ่มกลับไม่ว่า เรียกให้คนไปเอาน้ำมา แล้วบอกว่า Nanoi! Drink Water! ไปเล่าให้ใครฟัง เขาว่าแปลกที่คนเป็นออทิสติกสนใจ เอาใจใส่คนอื่น น้าน้อยเห็นว่าน้องพุ่มไม่เพียงแต่เอาใจใส่เฉย ๆ แต่สามารถหาทางแก้ไขได้ด้วย
น้องพุ่มทำอะไรได้เก่งหลายอย่าง เพราะพี่หญิงเป็นแม่ที่ดูแลเอาใจใส่ลูกอย่างดีทุก ๆ ด้าน พี่หญิงศึกษาจากคุณหมอและอาจารย์ว่าจะช่วยน้องพุ่มอย่างไร เมื่อวันเฉลิมพระชนมพรรษาพี่หญิงเล่าว่า น้องพุ่มทำอาหารและขนมได้ สามารถประกอบกิจการได้ ต่อไปมีอาชีพที่ดีน้องพุ่มส่งขนมใส่อบเชยมาให้ลองชิม อร่อยจริง ๆ
เมื่อตอนน้าน้อยเพิ่งหายจากแขนหัก เอาเฝือกออกแล้ว แต่ยังเจ็บ จึงใส่อีลาสติกรัดข้อไว้ น้องพุ่มมาจับดู น้าน้อยร้องโอ๊ย น้องพุ่มรีบมาลูบแขนเบา ๆ บอกว่า Nanois hurt
วันที่ 26 ธันวาคม เป็นวันอาทิตย์ และพอดีเป็นวันพระราชทานกำเนิดโรงเรียนนายร้อยมัธยม น้าน้อยต้องไปจังหวัดนครนายก ร่วมงานนี้ และถือโอกาสเยี่ยมโรงเรียนมัธยมศึกษา ประถมศึกษาต่าง ๆ ทักทายครู นักเรียนเกือบครบทุกโรงเรียนแล้ว มีคนยื่นโทรศัพท์มือถือให้ได้รับรายงานว่า เกิดแผ่นดินไหว คุณพุ่มหายไป ตอนที่ได้ข่าว เหลือโรงเรียนที่จะต้องพูดด้วยอีกสัก 2 โรงเรียน ครู นักเรียนคงงงว่าทำไมพูดไม่เป็นเรื่องเป็นราว เดี๋ยวนี้คงเข้าใจแล้ว
น้องพุ่มเตรียมของขวัญปีใหม่เป็นผ้าบาติกซึ่งทำเองถวายทูลหม่อมตา สมเด็จยายกับให้น้า ๆ ทุกคน ใส่ซองจ่าหน้าเอง พี่หญิงเอามาให้
ถึงน้องพุ่มจะจากไป แต่ก็นับว่ามีส่วนช่วยให้เด็กอื่น ๆ มีโอกาสในชีวิตมากขึ้น ช่วยแม่ให้เข้มแข็ง ทำงานเป็นประโยชน์ต่อชาติบ้านเมือง
ขณะนี้น้องพุ่มคงอยู่อย่างเป็นสุข ได้แต่สิ่งที่ชอบทุกประการ
น้องพุ่ม ลูกสุดที่รักของแม่
My Dear Happy Gentleman
แม่คิดถึงน้องพุ่มเหลือเกิน เพราะเราอยู่ที่ไหนก็อยู่ด้วยกัน ตลอดมา
แม้ว่าแม่จะต้องทำงาน น้องพุ่มก็จะวิ่งเข้าวิ่งออกมาหาแม่ มาจูบแม่ทั้งก่อนไปโรงเรียนและหลังกลับจากโรงเรียนหรือเวลาไปเที่ยวที่ไหน ๆ มา แม้ว่าแม่จะกลับจากงานช้า ถ้าน้องพุ่มได้ยินเสียงรถแม่กลับมา น้องพุ่มก็จะตื่นมารับ เพราะเราต้อง say good morning และ good night กันทุกวันและทุกคืน แล้วเราจะต้องเขียนอีเมลส่งกัน ทุก ๆ คืน
นี่แหละทำให้แม่เปิดอีเมลไม่ได้อยู่ตั้งนาน หลังจากวันนั้น
แม่ตัดสินใจเปิดอีเมลเพื่อเขียนถึงน้องพุ่ม ในวันหนึ่ง และต้องร้องไห้เมื่อได้เห็นอีเมลมากมายที่เขียนมาแสดงความเสียใจที่แม่ต้องเสียน้องพุ่ม my happy gentleman ไปในเหตุการณ์อันโหดร้าย มหันตภัยสึนามิที่มาพรากน้องพุ่มไปจากแม่ ทั้งยังก่อความสูญเสียและเสียหายมากมาย ทั้งชีวิตและทรัพย์สิน และทุกสิ่งทุกอย่าง ตลอดจนชีวิตของคนในหลาย ๆ ประเทศ รวมทั้งประเทศไทยด้วย
แม่ต้องร้องไห้ทุกครั้งด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายได้ หากก็เป็นความรู้สึกอันยิ่งใหญ่ เพราะแม่ได้ทราบว่า แม้ในตอนที่รู้ข่าวว่าจะมีคลื่นยักษ์มา ตำรวจและทหารที่ดูแลน้องพุ่มอยู่จะพาน้องพุ่มหนีไปจากบีช หลังจากที่รับจากเล่นเจ็ตสกี น้องพุ่มก็ยังเป็นห่วงแม่ และจะกลับมาหาแม่เพื่อเราจะได้ไปด้วยกัน
แม่อยากให้น้องพุ่มเป็น happy gentleman อย่างที่แม่เรียกน้องพุ่มเวลาเราเขียนอีเมลกัน แม่จะพยายามเข้มแข็ง แม่ยังมีน้องพุ่มเป็นกำลังใจ เพราะเหมือนกับเรามีจิตวิญญาณที่ติดตรึงประหนึ่งเดียวกัน แม่จะทำงานให้เมืองไทยที่น้องพุ่มรัก ตลอดไป
แม่จะคิดว่าน้องพุ่มอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา เพื่อคุ้มครองแม่ เพราะน้องพุ่มเป็น my best bodyguard ของแม่เสมอ
เหมือนกับทุกครั้งที่เราไปไหน ๆ ไปทำงานด้วยกัน น้องพุ่มก็เป็นบอดี้การ์ดคอยดูแลแม่
แม่ดีใจที่ในวันที่ 26 ธันวาคม 2547 วันอันโหดร้ายที่สึนามิเอาน้องพุ่มไปจากแม่ น้องพุ่มมา say good morning กับแม่ เหมือนกับทุก ๆ วัน แล้วเราก็คุยกัน เมื่อน้องพุ่มจะลาไปเล่นเจ็ตสกี น้องพุ่มก็จูบแม่ แล้วบอกว่า I love you. แล้วแม่ก็จูบน้องพุ่มและตอบว่า I love you.
ถึงอย่างไรคำสุดท้ายในโลกนี้ที่เราบอกกันก็คือ I love you.
แม่รักน้องพุ่ม และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แม่ก็จะมีน้องพุ่มอยู่ใกล้ ๆ ในหัวใจ ตลอดกาล
I Love You
Julie
]คำไว้อาลัยจากคุณพลอยไพลิน เจนเซน
ครั้งสุดท้ายที่ได้เจอน้องพุ่มก็คือที่ประเทศอังกฤษ เมื่อเดือนตุลาคม 2547 ตอนน้องพุ่มไปเรียนที่โรงเรียนออทิสติกที่นั่น ก่อนหน้านั้นไม่ค่อยได้มีโอกาสเจอน้องพุ่ม เพราะไม่ได้อยู่ประเทศเดียวกัน ก็เจอกันปีละไม่กี่ครั้ง
ตอนเจอกันที่กรุงเทพฯ น้องพุ่มพยายามจะคุยด้วย แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เวลามาหาชอบถามว่า Where is the black cat? และเพื่อความสนุกสนาน เราสองคนชอบลงไปหา black cat ที่พระที่นั่งบรมพิมาน หรือไม่ก็ลงไปใต้ถุน ไปหาแมวดำ หรือแมวสีเทา แต่ก็ไม่เคยเจอสักที
การที่น้องพุ่มมาถามว่า Where is the black cat? อยู่ตลอดเวลา เป็นวิธีการเล่นสนุกและสร้างความสัมพันธ์แบบพี่น้อง แต่หลังจากที่น้องพุ่มได้เรียนหนังสืออย่างต่อเนื่อง ได้เรียนรู้วิธีพูดคุยกับคนอื่นจากโรงเรียนที่สอนคนที่มีปัญหาเดียวกัน ทำให้น้องพุ่มรู้อะไรมากมาย รู้ว่าจะแสดงความคิดเห็นเป็นคำพูดได้อย่างไร พอได้เจอน้องพุ่มที่ประเทศอังกฤษคราวนั้น ตกใจมากว่าเขาสามารถพูดกับพี่สาวได้เป็นเรื่องเป็นราว ถามว่าทำงานอะไร บ้านอยู่ที่ไหน น้องพุ่มสนใจว่ากำลังทำอะไรอยู่ ซึ่งเมื่อก่อนก็คงจะสนใจ แต่แสดงออกไม่ได้
คืนสุดท้ายที่เราเจอกัน ไปกินข้าวด้วยกันหลายคน เรากินข้าวกันอย่างสนุกสนาน มีคนรินไวน์แดงให้ดื่ม พอจะหยิบแก้ว น้องพุ่มยื่นมือออกมาห้ามแล้วพูดว่า Ploy, dont drink the wine. เลยถามกลับไปว่า Why cant I drink wine? แล้วน้องพุ่มก็พูดว่า Because its going to hurt your brain if you drink wine you cant concentrate, its not good. นี่คือภาพที่ติดตาติดอยู่ในสมองตอนคิดถึงน้องพุ่มว่า น้องพุ่มเป็นห่วงคนอื่นตลอดเวลา คิดถึงคนอื่นตลอดเวลา เรารู้ว่าน้องพุ่มเป็นห่วงเรา แต่ว่าเมื่อก่อนน้องพุ่มไม่สามารถแสดงออกได้มากเท่านี้ ซึ่งเรื่องที่เล่ามานี้เป็นเพียงแค่ตัวอย่างเล็ก ๆ เพียงตัวอย่างเดียวที่แสดงว่าน้องพุ่มมีความเอื้ออาทรต่อคนอื่นขนาดไหน
เราเสียดายที่สุดที่น้องพุ่มไม่มีโอกาสแสดงความโอบอ้อมอารีต่อคนอื่นได้อีกแล้ว ทั้ง ๆ ที่ น้องพุ่มเพิ่งสามารถแสดงออกมาเป็นคำพูดได้เมื่อไม่นานมานี้เอง
แต่เรารู้ว่า
ไม่ว่าน้องพุ่มจะอยู่ที่ไหนก็ตาม น้องพุ่มยังคอยดูแลห่วงใยเราอยู่เสมอ[/B
พี่พลอย
16 เมษายน 2548
รูปที่แจกในงานพระราชทานเพลิงศพคุณพุ่มครับ
...
เราจาร้องไห้แล้วเนี่ย แม่เราไม่สบายอยู่
อ่านแล้วจะร้องไห้
อ่านเร้วจะร้องไห้อ่า
เฮ้อ
เศร้าอะ ไม่ไหวแร้ว
สงสารทูลกระหม่อมมาก ๆๆๆๆๆๆ เลยอ่ะ เศร้า
น้ำตาร่วงหลังรินบนดินนี้
สดุดีคุณพุ่มผู้พลิกผัน
เราชาวไทยอาลัยใจผูกพัน
สู่สวรรค์เสวยสุขทุกชาติเทอญ
เศร้า
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?