แอบชอบคนๆหนึ่งมา 9 ปีค่ะ!! ทำไงดี?

[น้ำค้างกลางหมอก]

สวัสดีค่ะ หากผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้

เข้าเรื่องเลยละกันเนอะ..เราแอบชอบคนๆหนึ่งมา 9 ปีค่ะ นึกย้อนดูตัวเองแล้วก็ตกใจประมาณว่า เฮ้ย! เป็นไปได้ไงวะ!? นี่ตรูชอบยังไงให้ได้นานขนาดนี้วะเนี่ย?

อย่าหาว่าแก่แดดงั้นงี้เลยนะคะ สมมติว่าให้คนๆนั้นชื่อ A ก็แล้วกัน


เราชอบ A ตั้งแต่อยู่ป.1ค่ะ ตอนนั้นที่เริ่มทบทวนตัวเองดูก็รู้สึกว่ามันใช่หรอ? -ความรักแบบที่ผู้ใหญ่เขาเป็นอ่ะนะ?(ตอนนั้นยังใสๆ) แถมด้วยความที่ว่าผ่านมานานมาก ก็เลยจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าความประทับใจแรกคืออะไร รู้เพียงแค่ว่าชอบเขาไปแล้ว 555

A กับเราเรียนห้องเดียวกันค่ะ อาการส่วนใหญ่ที่เราเป็นก็คือใจสั่น มือไม้เกะกะ ไม่กล้าสบตา พูดอะไรไม่ออก(แหม่ ยังกะนิยาย) แถมชอบแอบมองบ่อยๆ แต่ไม่ได้หวังอะไรมากกว่านั้น

ในตอนนั้นเราก็รู้สึกว่าคงเป็นแค่ความรักแบบเด็กๆ ประมาณว่าปิ๊งปั๊งเป็นปกติทั่วไปไม่มีอะไรมาก สงสัยกำลังคลั่งการ์ตูนสาวน้อย อะไรทำนองนั้น


ตอน ป.1 ไม่ได้สนิทกันมากค่ะ ง่ายๆคือ แทบไม่เคยคุยกันเลย ชอบไปได้ไงวะนั่น?


ตอน ป.2 บังเอิญครูจับให้นั่งคู่กันค่ะ คละชายหญิง เราก็ฟินสิคะ 555 แต่ไม่กล้าแสดงความรู้สึก พอดีเราเป็นพวกนิ่งๆในสายตาเพื่อนไง ทีนี้พอขึ้นเทอม2 ครูก็เอาใบเกรดมาแจก ผลคือ A ได้ที่1 เราได้ที่2 ก็เลยโดนเพื่อนล้อว่า แหม่ๆ นั่งใกล้กันสอบได้ที่ติดกันซะด้วย เราก็เขินแต่ไม่มีใครรู้(นิ่งมาก) ส่วน A เราไม่ได้ดูว่าเขาทำหน้ายังไงนะ..พอดีไม่กล้ามอง 


ตอนป.3 ยิ่งหนักค่ะ ครูจับเรากับ A นั่งคู่กันอีกแล้ว ก็ฟินไปตามระเบียบ จนวันหนึ่งโดนครูสังคมตำหนิว่า เธอคนนั้นน่ะ(เรา)อย่าคุยกับคนข้างๆ(A)จนไม่ตั้งใจเรียนสิ! เราก็เซ็งในใจ โห่..ถึงหนูจะคุยแต่ยังไงเกรดหนูก็ไม่ร่วงอยู่แล้ว(มั่นใจเกิ๊น) แต่จุดเด็ดมันอยู่ที่ว่า.. 

เหตุการณ์ : กำลังคุยกับเพื่อนสนิทหลังจากคุยจ้อกับเพื่อนของ A เสร็จแล้ว
เพื่อน1 : นี่ๆฺB(สมมติชื่อเรา) ตะกี้ตอนที่คุยอยู่กับC(เพื่อน A)น่ะ รู้สึกแปลกๆมั้ย?
เรา : เอ๊ะ..ไม่นี่ ทำไมเรอะ?
เพื่อน1 : ก็ตอนนั้นน่ะ เราเห็น A มอง B ไม่วางตาเลย
เรา : หรอ..ไม่ใช่มั้ง -///-
เพื่อน1 : ไม่รู้สิ แต่เราเห็นAจ้องพร้อมกับอมยิ้มไปด้วยอ่ะ
เรา : .... =////=  

ป.3เป็นปีที่เราคุยกับ A เยอะสุดค่ะ แลกเปลี่ยนความคิดนู่นนี่นั่น เอาตรงๆ..เรื่องของเขาที่บอกเราตอนนั้น ยังจำได้ถึงทุกวันนี้ โมเม้นสาวน้อยเยอะมาก แบบวิ่งไล่กัน บลาๆ


ตอนป.4 เริ่มห่างกันอีกนิดเพราะไม่ได้นั่งด้วยกันแล้ว แต่ยังคุยกันเล็กน้อย(บอกแล้วเราเงียบเว่อร์)

จนกระทั่งวันที่เราเอาดอกมะลิจากบ้านไปไว้บนชั้นหนังสือ(ครูมอบหมายให้เราจัดหนังสือ) แล้วหลังจากที่เราเดินไปตรงอื่น จู่ๆ A ก็เดินมา..จ๊ะเอ๋กับดอกมะลิ แล้วก็หยิบขึ้นมาดม เราก็ตกใจ เขินบ้างไรบ้าง หลังจากนั้น A ก็อมยิ้ม แล้วเอาดอกมะลิใส่กระเป๋าเสื้อกลับบ้าน เราก็..อ๊าก นั่นมันเอาไว้ลดกลิ่นอับบนชั้นหนังสือนะเฮ้ย! แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร เขินหนัก บางที..A คงไม่รู้ว่าเป็นของเรามั้ง


ตอนป.5 ยิ่งห่างอีกหน่อย จนกระทั่งวันทำความสะอาดห้องครั้งใหญ่ เราเช็ดกระจก ส่วน A ทำไรไม่รู้ จนเราเดินมาเจอกัน(สวนทาง) เราขยับซ้าย เขาก็ขยับซ้าย เราขยับขวา เขาก็ขยับขวา เราก็คิด..ไปทางไหนดีนะ เขาก็บอกเราว่า อยู่นิ่งๆนะ(เราอยู่ซ้าย) แล้วเขาก็เดินไปทางขวา 555


ตอนป.6 เราเริ่มพยายามจะไม่สนใจเรื่องความรักความชอบ ทุ่มเทกับการเรียน(พอดีจะสอบเข้าม.1) จนถึงวันพิธีปัจฉิมนิเทศ จะมีช่วงที่ให้เพื่อนกลุ่มหนึ่งสานมือเป็นแห แล้วให้เพื่อนอีกกลุ่มข้าม แล้วก็ให้คนที่ข้ามไปสานมือต่อ วนไปเรื่อยๆ

พอถึงตาเราข้าม เราก็ก้าวพรวดเลยแบบรีบๆ แล้วสงสัยว่าเพื่อนที่สานมือจะรับไม่ทัน เราก็เลยร่วง! ตอนนั้นแบบช็อค หัวใจตีลังกา แล้วอยู่ๆ A กับเพื่อนกลุ่มที่ทำเราร่วง ก็เข้ามารับเราไว้ คือแบบเงยหน้าก็เห็นตาของ A แบบชัดๆเลย เรียกได้ว่าความรู้สึกตีกัน ตื่นเต้น ตกใจ มึน


เรานึกว่าจะไม่ได้เจอ A อีกแล้วค่ะ เพราะ A กับเราจะสอบเข้าคนละที่กัน

แต่แม่ให้เราสอบ 2 ที่ค่ะ คือโรงเรียนที่เราอยากเข้า กับโรงเรียนที่ A อยากเข้า เผื่อไว้ถ้าไม่ติดที่ใดที่หนึ่ง ผลสอบรร.ที่เราอยากเข้าออกก่อนค่ะ คือเราติด ก็เลยจะไปที่นั่น จนวันประกาศของรร.ที่ Aจะเข้า ผลคือ..เราก็ติดเหมือนกัน แถมห้องเดียวกับ A (เขาก็ติด)ด้วย!

แม่บังคับให้เราเข้ารร.ที่ A อยากเข้าค่ะ พอดีใกล้บ้านกว่า เราก็ขัดไม่ได้

แต่ว่านะ..เราติดอันดับต้นของห้องที่สอบได้ค่ะ ส่วน A ติดอันดับกลาง เราเลยได้ย้ายไปอีกห้องที่เก่งกว่า

สรุปคือตอนม.1เรากับเขาอยู่คนละห้องค่ะ แต่ A ก็แวะมาหาเพื่อนเขาแล้วได้คุยกับเราบ้าง แต่เราไม่เคยสบตาเลยค่ะ คือเขินหนักไง ทีนี้วันหนึ่งเขาเดินมาหาเราแล้วถามหาเพื่อนเขา เราก้มหน้าหลบเลยค่ะ(โฮ..)แต่ก็ตอบไปแบบงึมงำอ้อมแอ้ม แต่สงสัยเขาคงคิดว่าเราไม่อยากคุยด้วย หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย มีแต่เดินผ่านๆกัน

ถึงงานกีฬาสี แต่ละคนจะได้อยู่สีอะไรก็ไม่มีใครรู้(ใช้ระบบสุ่ม) เราก็คิด ถ้าได้อยู่สีเดียวกันก็ดีเนอะ จนวันรวมตัวแต่ละสี เราก็คุยกับเพื่อนพลางกินช็อคโกแลต ขณะที่กำลังเลียส่วนที่เลอะมือ(ซกมกเนอะ) A ก็เดินมาแล้วนั่งแถวข้างๆ เราก็..อ๊ากก ยังไม่ได้เก๊กดูดีเลย 555 แต่ก็ไม่ได้คุยกันอยู่ดี

ตอนเราอยู่ม.1ก็ฮอตพอสมควรค่ะ ไม่ได้โม้น่าา ก็แค่มีคนชอบเยอะ แต่เราไม่รู้หรอกว่าใคร รู้แค่ว่ามีเยอะ ซึ่งก็ไม่รู้ว่า A จะรู้เรื่องนี้รึเปล่า?

วันเวลาผ่านไป..ไม่ได้คุยกันอีกเลย


จน ณ ตอนนี้ เราอยู่ม.3 เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายังชอบเขารึเปล่า เพราะโอกาสเดินผ่านยังแทบจะไม่มี(เศร้า..) แต่ที่แน่ๆคือยังคงใจสั่น ตื่นเต้น ไม่กล้าสบตาเหมือนเดิม

วันหนึ่ง Z(นามสมมติ) ซึ่งเป็นเพื่อนผู้ชายเพียงคนเดียวในห้องที่เราคุยด้วย(เราเย็นชาเกิ๊น) เรียกว่าสนิทมากๆๆ Z หล่อ..มั้ง หนุ่มแว่น ตี๋ๆ ขาวๆ สูงมาก หรือเราเตี้ยเอง?(เราสูงแค่ 150 TT) ตอนแรกก็ไม่สนิทหรอก หน้านี่แทบไม่เคยมอง แต่โดนครูสุ่มเข้ากลุ่มเดียวกันบ่อย

แถม..ชื่อ Z มันดันบังเอิญคล้ายกับชื่อเราทั้งชื่อจริงและชื่อเล่น! สมมติ เราชื่อวรารัตน์ ชื่อเล่นลี่ - Z มันก็จะเป็น ชื่อจริง วรากร ชื่อเล่น ลี ทีนี้พอครูเรียกชื่อมัน เราจะสะดุ้งไปด้วย แถม..มันเองก็อยู่สีเดียวกับเรา 555

สนิทชิดเล่นหัว Z นี่ชอบจับไหล่แล้วเขย่าเราเหมือนเซียมซี ปากบอกว่าหมั่นเขี้ยวเรา(หมั่นเขี้ยวไรวะ? ต้องใช้ว่าหมั่นไส้สิ) พอสอบเสร็จปลายภาคเทอม1 มันที่เป็นผช.เพียงคนเดียวในกลุ่มก็ไปห้างกับพวกเรา ทีนี้เราเข้าร้านหนังสือ มันแยกไปเล่มเกม เจอกันอีกที มันส่งตุ๊กตากระต่ายชมพูจ๋อย แล้วบอกว่าเป็นของขวัญวันเกิด(ล่วงหน้า) เราก็งง เอามาจากไหน มันว่า เล่นเกมได้ เราเลยบ่น สีชมพูเนี่ยนะ? ขอสีขาวได้มั้ย? มันว่า สีนี้แหละ..เหมาะแล้ว ส่วนเพื่อนเรา..ก็ซุบๆซิบๆกันนั่นแหละ รู้หรอกว่าจิ้นกันอยู่ 555 เพื่อนแซวล้อมันว่าชอบเราหรอ มันบอกว่าเปล่า อย่างเราเนี่ยนะมันจะเอา(แร๊งง)

สรุปคือ..อยู่มัธยม Z สนิทกับเราสุด


กลับเข้าเรื่อง

เรากับกลุ่มเพื่อน รวม Z ด้วยเดินกลับห้องหลังเรียนคาบอีกอาคารเสร็จ แล้วก็..จ๊ะเอ๋กับ A ตอนนั้น Z กำลังคุยจ้อกับเราเมามันเลยค่ะ เราก็คุยกับเขาอยู่อย่างสนุก ตาก็เห็น A มองมา มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ยากจะบรรยาย ที่แน่ๆคือเราอึดอัด อ้ำอึ้ง พูดไม่ออกบอกไม่ถูก สงสัยตัวเอง..ตรูจะอึดอัดทำไมวะ กลัวอะไรก็ไม่รู้? และแล้วก็สวนกันไป

ส่วนคนอื่นๆที่เคยชอบเรา เท่าที่เรารู้ตอนนี้ก็เลิกชอบเราหมดแล้ว คงเพราะเข้าถึงยากเกินไป


ก็นั่นแหละค่ะ คือเราสงสัยตัวเอง..ตกลงเรายังชอบเขาอยู่เหรอ? หรือยังไง? มันคืออะไร? แล้วเรารู้สึกยังไงกับ Z?(แต่อาการเวลาอยู่ด้วยจะเฮฮาผ่อนคลายต่างจาก A ลิบลับ) แต่ก็คงไม่ได้ชอบ Z หรอก คิดว่างั้น แค่เพื่อนคนหนึ่งที่สนิทมากแหละ

แต่เราไม่เคยหึงอะไร A นะ ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว (หรือไม่มีสาวๆคนไหนมาป้วนเปี้ยนจนทำให้เราหึงหว่า) แค่อยากมอง อยากคุย อยากอยู่ใกล้ๆ แล้วก็เขิน

A ไม่หล่อนะคะ ดำ อวบ แต่สูง ดูคมเข้ม แถม..มีเสน่ห์ จำได้ว่าสมัยประถมมีสาวๆชอบเขาเยอะ อุ้ย..นี่พิมพ์อะไรไป? 555

ไม่เข้าใจตัวเอง..สามารถชอบใครคนหนึ่งได้นานขนาดนี้โดยที่ไม่ทำอะไรเลยหรอ?


ยาวเว่อร์ ขอบคุณที่อ่านค่ะ ขอความกรุณาด้วย