แชร์ประสบการณ์โดนรังแกตอนอยู่ ม.ปลาย
สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเลยต้องขอบอกก่อนว่ากระทู้นี้เป็นการเล่าประสบการณ์ของเราตอนอยู่ ม.ปลาย ที่โดนรังแกจากเพื่อนหรือบางคนก็ไม่ใช่เพื่อนแล้วทำให้เราได้รับผลกระทบทางจิตใจเป็นอย่างมาก เราเลยอยากเล่าวิธีผ่านอุปสรรคที่เคยเกิดขึ้นกับเราให้คนอื่นๆที่เคยโดนแบบเราให้สามารถรับมือกับปัญหาแบบนี้ได้
.......................................................................................................................................................
ย้อนไปเมื่อตอน ม.4 เราเคยคบกับผู้ชายคนนึง(บางคนเริ่มคิดละ กูว่าแล้ว เรื่องผู้ชาย5555555) แรกๆก็ดีค่ะตามประสาเด็กไม่มีเรื่องให้เสียใจ ผ่านไป 8 เดือน จุดเริ่มต้นมันอยู่ตรงที่ ผู้ชายคนนี้เค้าไปมีคนใหม่ค่ะแล้วทีนี้เค้าไม่บอกเรา เรามารู้ความจริงจากเพื่อนว่ามั้นนทิ้งเราไปแล้ว คือตอนนั้นเสียใจมากแต่เราก็นิ่งค่ะไม่ได้ไปรังแกแฟนใหม่ของเค้าแต่อย่างใด แต่เราโพสสถานะนึงในเฟสว่า "สงสัยคงได้กันแล้วมั้ง" (โพสนี้เป็นโพสเดียวที่เราด่านางและเราไม่เคยคิดจะไปตบนางเลย) นางแฟนใหม่ก็มาคอมเม้นเลยค่ะ "ว่ากูหรอ" เราก็ไม่ตอบ พอวันต่อมา นางแฟนใหม่ก็โพสต์ด่าเราเรื่อยๆ แต่เราก็ไม่สน ยิ่งนานๆไปนางเริ่มโพสในทำนองว่า"กูอยากตบอี...จัง" แล้วเพื่อนนางก็มาคอมเม้นต์ยุยงส่งเสริมการใช้กำลังเป็นอย่างมาก แต่เราบอกไว้เลยนะคะตอนนั้นเราเนี่ยเข้าขั้นโลกสวยอ่อนแอเลย ใครด่าอะไรนิดอะไรหน่อยร้องไห้ไม่รู้จักสู้กับปัญหา
วันเปิดเทอมขึ้น ม.5 เหมือนอะไรๆจะปกติ แต่ความจริงไม่เลย นางคนนั้นเดินมาพร้อมเพื่อนนางสองคน ถามเราว่าตบกับกูไหม เราก็มองหน้าแต่ไม่ตอบ พอถึงพักเที่ยงเรานั่งกินไอติมกับเพื่อนๆหลายคน อยู่ๆนางก็เดินมาพร้อมพวกอีกประมาณมากกว่า5ุคนขึ้นไป เท่านั้นแหละค่ะ เพื่อนที่นั่งกินไอติมด้วยกันลุกหนีหมดยกเว้นเรา พวกนางก็เริ่มถามเราทีละคนเริ่มจากคำถามแรก "เก่งนักหรอมีเรื่องกับเพื่อนกู" ถามอะไรนี้เราก็ยังเฉยๆอยู่นะคะ แต่มันมีคำถามนึงที่ทำเราปรี๊ดแตกมาก นางอีกคนถามว่า "พ่อมีปัญหากับกูหรอวันนั้นมองหน้ากูจัง (เรานึกในใจอ่าวเห้ย พ่อกูไปเกี่ยวไรด้วยเนี่ย ) เราก็ตอบไปว่า "มีปัญหาอะไรกับพ่อเราหรอคุยกับพ่อเราไหมเดี๋ยวเราให้เบอร์ไป (เอาง่ายๆคือจะหาเรื่องตบเรานั้นแหละ) เรายังนั่งนิ่งอยู่จนเพื่อนสนิทเรามาดึงเราลุกแล้งบอกว่าไปเถอะอย่าไปยุ่งกับพวกมัน
แต่เรื่องมันไม่จบแค่นั้นหรอกค่ะถึงลุกไปเรื่องไม่ก็จบค่ะ ตอนเราลุกพวกนางๆก็ขู่เราต่างๆนาๆว่าจะตบเราให้ได้เจอไหนก็จะตบ บ้านเราไกลจากโรงเรียน 25 กิโเมตร นางบอกถ้าเราออกมาทำรายงานอะไรคนเดียวประมาณนี้นางก็จะตบเราแน่ ซึ่งในขณะนั้นเราเป้นเด็กผู้หญิงโลกสวยค่ะไม่รู้จักสู้คน ขึ้นไปบนห้องเรียนกับเพื่อนที่สนิทกันสองคน แล้วกอดกันร้องไห้เราสองคนตกลงกันทั้งน้ำตาว่าเราจะย้ายโรงเรียนเราไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วเพราะนอกจากพวกที่ขู่จะตบเราแล้วเพื่อนในห้องอีกกลุ่มนึงก็ชอบหาเรื่องเรากับเพื่อนสนิทเรา
พอตกเย็นเรานั่งรถกลับบ้านร้องไห้ตลอดทางเลย พอมาถึงบ้านเจอแม่ เราวิ่งไปกอดแม่แล้วร้องไห้แล้วก็เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้แม่ฟัง แม่เราโกรธมาก แต่มีประโยคนึงที่แม่เราบอก "หนูจะย้ายโรงเรียนทำไมหนูไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมหนูต้องกลัว ยิ่งเราหนีเรานั้นแหละคือเรายอมแพ้ แม่จะปกป้องหนูเองไม่ต้องกลัว แล้วก็ไม่ต้องย้ายโรงเรียน" ประโยคนี้แหละค่ะทำให้เรากล้าที่จะสู้กับปัญหา
เวลาไปโรงเรียนก็อยู่กับเพื่อนสนิทแค่สองคน เพราะคนให้ห้องไม่กล้าเข้าใกล้เราเพราะกลัวเดือดร้อน เพื่อนในห้องกลุ่มที่ชอบหาเรื่องเราก็ได้โอกาสเลย ตะโกนว่าเรามองหน้าทำไมมีปัญหาไร ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้มองมันเลย555555 บางครั้งพวกที่ชอบหาเรื่องเราในห้องก็จะบอกเราเสมอว่ายอมให้เค้าตบเราเถอะเรื่องจะได้จบ(เชื่อก็โง่แล้วค่ะ) ช่วงนั้นเราไม่อยากไปโรงเรียนเลยเพราะกลัวไปไหนก็กลัว
แล้วพ่อเราก็มาหาครูฝ่ายปกครองค่ะ พอพ่อเรามาครูก็เรียกเรากับคนที่หาว่าพ่อเรามองหน้าไปพบ ครูฝ่ายปกครองเริ่มถามเราก่อนว่านางคนนั้นทำอะไรให้เรา เราก็เล่าตามความจริงแหละค่ะ ในส่วนของปฏิกิริยานางคนนั้น นั่งก้มหน้าแกะเล็บค่ะไม่กล้าสบตาครู แล้วยังปฏิเสธหน้าด้านๆว่า"ถามเราดีๆไม่ได้ขู่" เราเลยสวนกลับ"หนูมีพยานค่ะครู" ครูบอกว่าเธอไม่ต้องพูดอะไรแล้วครูเชื่อเธอ ครูฝ่ายปกครองก็บอกนางว่า นางอ่ะโดนตัดคะแนนความประพฤติจนเกือบหมดแล้ว ถ้ามีเรื่องมาในห้องปกครองอีกนางเตรียมตัวย้ายโรงเรียนได้เลย ในส่วนของเราเราไม่เคยโดนตัดคะแนนค่ะเพราะไม่เคยไปทำอะไรให้ใคร(เราก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอกค่ะแต่เราแค่ไม่เคยรังแกใครก่อน) พ่อเราถามนางที่ขู่เราว่า "หนูจะให้ลุงไปหาพ่อแม่ที่บ้านไหม ลูกลุงไม่ได้ทำอะไรให้เลย" สีหน้านางแย่มากนางบอกว่า"ไม่ค่ะไม่ต้องไป" เพราะนางกลัวพ่อแม่นางรู้ (สรุปคือเก่งแต่กับการอยู่เป็นฝูง)
หลังจากวันนั้นเราไปไหนนางก็ตะโกนด่าเราด้วยถ้อยคำในแนวว่า อีด_ก อีกะ_ ค_ย บ้าง แต่เราก็นิ่งไม่ด่ากลับ เดินผ่านไปเหมือนไม่ได้ยิน นางมีเรื่องกับเราคนเดียวแต่นางก็ชักชวนให้เพื่อนในกลุ่มทั้งหมดเกลียดเราตามด้วย เราได้รับคำทักทายในข้างต้นนี้ทุกวันแหละค่ะ พอพวกนางเจอเรานางคนที่เคยแย่งแฟนเราก็จะตั้งใจเดินมาตรงๆแล้วก็ชนเราล้มบ้าง วันไหว้ครูเราจะเดินไปนั่งในแถวเพื่อทำพิธีนางก็ผลักเราจนล้มลงเลยแต่เราก็ลุกขึ้นแล้วก็ทำเหมือนไม่เห็นนาง เราโดนแบบนี้ประมาณ1เทอมค่ะ จนพวกนางๆที่ชอบหาเรื่องเริ่มรำคาญที่ด่าเราแล้วเราที่ไม่สนใจ (เวลาใครตะโกนด่าอะไรเราก็จะทำเหมือนไม่ได้ยิน คนที่เราเกลียดถ้ามาคุยด้วยเราก็จะไม่คุยค่ะทำเหมือนมันไม่มีตัวตน) จนนานๆไปก็ไม่มีใครรังแกเราอีกเลย ส่วนคนที่ชอบด่าเราแล้วก็ทำเป็นคุยกับเรานางจะประสาทเสียค่ะเพราะนางทนไม่ได้ที่เราทำเหมือนนางไม่มีตัวตน นางด่าเราออกมาประโยคนึงว่า"เดี๋ยวกูจะตบ พูดอะไรก็ทำเป็นไม่ได้ยิน" เราก็ทำเหมือนไม่ได้ยินเช่นเคย (ในใจเรานี่สะใจมากแต่เราก็นิ่งค่ะ) เราคิดเสมอว่าเราต้องเข้มแข็งเราไม่ผิดไม่จะเป็นต้องหนีไม่จำเป็นต้องกลัว
"เรื่องนี้อาจจะดูเป็นเรื่องเล็กๆสำหรับบางคนแต่มันเป็นเรื่องใหญ่ของครอบครัวแล้วก็มีผลกระทบต่อจิตใจของเราในขณะนั้นมากๆ"
"ปัญหาของคนอื่นที่เรามองว่าเล็กนิดเดียวแต่เราไม่รู้หรอกว่าสำหรับคนที่กำลังเผชิญอยู่มันอาจจะใหญ่เท่าโลกทั้งใบก็ได้"
เราผ่านปัญหาเหล่านั้นมาได้เพราะคนในครอบครัวแล้วก็เพื่อนสนิทเราที่ไม่เคยทิ้งเราในวันที่เราอ่อนแอที่สุด เดี๋ยวนี้เราเป็นคนที่เวลาใครหาเรื่องจะไม่ยอมค่ะ เราไม่หนีปัญหาอีกเลยเลิกเป็นคนเจ้าน้ำตา กล้าที่จะเผชิญปัญหาด้วยตัวคนเดียว เราอยากเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่โดนแบบเรานะคะ สักวันเรื่องแบบนี้มันจะกลายเป็นเรื่องเล็กๆเองค่ะ ถ้าเราเข้มแข็ง
ปัจจุบัน เราอายุ19 เรียนอยู่ คณะครุศาสตร์ ค่ะ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ (ยาวมาก55555)
3 ความคิดเห็น
พี่เก่งนะคะที่ผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้ ถ้าเป็นหนู หนูทำแบบพี่ไม่ได้เลย คงจิตตกทำอะไรไม่ได้ถูก เอะอะร้องไห้ตลอด5555
ในชีวิตเราต้องเจอคนแย่ๆแบบนั้นอีกมากค่ะ สู้แบบมีสติเท่านั้นที่ทำให้เราผ่านไปได้
นั้นสินะ เธอพูดทำให้คิดเลย เราก็ต้องทำให้ได้บ้าง ! จะไปกลัวทำไมแค่คนเหมือนกัน
สตรองค่ะ!!!
ขอบคุณที่แชร์ประสบการณ์นะคะ ดีจังที่จบแฮปปี้
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?