[สอบถามข้อมูล] เมื่อตัวละครในนิยายหลุดจากคาแรกเตอร์ที่วางไว้!?

[A.ni_ _ BiRd]

สอบถามค่าาาา นักเขียนทุกท่านน่าจะเคยพบเจอกับปัญหาเหล่านี้ และรู้จักเป็นอย่าดีใช่ไหมล่ะคะ ปัญหาที่เกิดขึ้นแม้กับนักเขียนมืออาชีพ!? ปัญหาตัวละครหลุดจากคาแรกเตอร์ที่วางไว้ตั้งแต่แรก แต่ปัญหามันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิคะ เมื่อตัวละครหลุดคาแรกเตอร์ทำให้เนื้อเรื่องไปผิดทางอีกด้วย จนท้ายที่สุดจะทำให้เราต้องมานั่งรีไรท์เนื้อเรื่องใหม่หมด อยากสอบถามว่าเมื่อเจอกับปัญหาเหล่านักเขียนทุกท่านแก้ปัญหากันอย่างไรบ้างคะ? 

 

Comments

[massacre]

หยุดเขียน และไปนั่งปรับทัศนคติกับตัวละครค่ะ

[มัณทนา]

เรียกตัวละครไปนั่งปรับทัศนคติ

[DarkShadow-]

เราคิดว่าควรจะเขียนคาแรคเตอร์ของตัวละครแต่ละตัวในกระดาษหรือหนังสือเอาไว้เวลาแต่งแล้วลืมหรือว่าสับสน ก็ควรจะเอาข้อมูลเหล่านั้นมาอ้างอิง 

หรือไม่ก็ ถ้าเรารู้สึกว่าตัวละครของเรามีการเปลี่ยนแปลง หรือไม่เหมือนเดิม ก็ลองกลับไปอ่านตอนเก่าๆว่าเขามีอุปนิสัย หรือลักษณะยังไง

ความคิดเห็นเราก็เท่านี้แหละ ถ้ามันช่วยได้ก็ดีใจ แต่ถ้าไม่ก็ขอโทษ

[sarinubia]

เนื่องจากไม่มีประสบการณ์ในการเขียนอย่างจริงจัง

แต่เห็นนักเขียนหลายท่านบอกว่าหลายครั้งที่ตัวละครไม่ได้เป็นอย่างที่ตั้งใจ

เราคิดว่ามีสองทางเลือก

1) ลองเขียนในทางที่ตัวละครนำไปดู - ถ้าดูแล้วออกทะเลอาจจะต้องลองพิจารณาว่ามันผิดเพราะอะไร

2) ค้นหาจุดที่เปลี่ยนไปแล้วดึงตัวละครกลับเข้าเส้นเรื่อง - ฟังดูย๊าก ยาก แต่เราคิดว่าถ้านักเขียนมีโครงเรื่องอยู่แล้วสิ่งที่ต้องทำก็คือหาจุดที่เปลี่ยนแล้วแก้ไขค่ะ

[เด็กหญิงจากโลกอดีต]

กำลังเป็นอยู่เลยทีเดียวค่ะ 555 คาแรกเตอร์ตัวละครแกว่งมาก

แต่พอดีว่ามีพล็อตส่งด้วย (แต่เป็นรายละเอียดที่ยังไม่ได้เฉลย) เลยคิดว่าจะไปเขียนตรงนั้นให้ดีขึ้น เพื่อให้ทำความแกว่งนั้นสมจริงขึ้นมา เรียกได้ว่าให้ตัวเองในอนาคตจัดการซะเลย

ลองดูว่าปรับแล้วจะไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวก็ต้องแก้ทีเดียวตอนรีไรต์อีกทีค่ะ

[B 13 s.t]

ถ้าเปลี่ยนเพราะคาแร็กเตอร์มันโตขึ้น ก็ต้องปล่อยเขาไปครับ บางครั้งนักเขียนก็คุมไม่ให้เขาเปลี่ยนตามประสบการณ์ที่เจอไม่ได้

แต่ถ้าเปลี่ยนเพราะคนเขียนคิดคาแร็กเตอร์ได้ไม่แน่นพอ หรือไปสร้างเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวละครตัวนั้นไม่มีนิสัยจะไปทางที่คุณต้องการได้จนไปบังคับเขา ก็คงต้องทบทวนเนื้อหา คิดใหม่ให้ไปตามนิสัยเดิมของตัวละครแทน เพราะผมเคยเจอนิยายเรื่องหนึ่ง ที่สร้างนางเอกมาให้เป็นเด็กสาวห้าวๆ แบบสาวแก่นแก้วเฉยๆ แต่เหมือนอยู่ๆ คนเขียนเขาเหมือนกลัวนางเอกดูไม่เก่งพอ ไม่ฉลาดพอ เลยยัดฉากบู๊ปุ๊บปั๊บที่ไม่เข้ากับเรื่องมาให้นางเอกถือปืน ยิงศัตรู แล้วนางก็ใช้ปื่นเป็นทั้งที่ไม่เคยใช้ ซ้ำนิสัยเปลี่ยนฉับพลัน จนมีคนท้วง นักเขียนเขาก็เปลี่ยน แล้วเขาก็อมรับว่ามันแปลก และไม่เข้าจริงๆ จนเขาตัดเรื่องส่วนนั้นทิ้งไปเลยแล้วแต่งใหม่ไปคนละแบบ ก็กลับมาเข้าเส้นทางเก่าได้เหมือนเดิม

บ้างครั้งมันก็เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบที่นักเขียนอยากเขียนฉากนั้น อยากให้มีฉากนั้น เช่นนางเอกเก่งมาตลอด เด็ดเดี่ยวมาตลอด แต่คนเขียนอยู่ๆ อยากให้พระเอกมาปลอบบ้าง ก็สร้างฉากที่อยู่ๆ นางเอกก็อ่อนแอขึ้นมาเฉยๆ ร้องไห้ออกมาง่ายๆ โดยไมมีการปูพื้น หรือสร้างเรื่องในเรียบเนียนเพื่อทำให้เกิดฉากอย่างที่ต้องการเลย เลยกลายเป็นนิสัยบู้ดๆ เบี้ยวๆ ไปแทน

เอาว่าบางครั้งคาแร็กเตอร์หลุด เกิดจากความใจร้อนของคนเขียนเอง อยากให้มีฉากนั้น อยากให้มีฉากนี้ แต่นิสัยตัวละครมันไม่นำพา มันเลยหลุด ไม่ก็คิดคาแร็กเตอร์มาไม่แน่นเท่านั้นเอง

[jesjournal90]

หยุดเขียนแล้วลองทบทวนว่าการหลุดนั้นมีผลต่อพล็อตหรือเปล่า และถ้าส่งผลนั้นเป็นในทางใด

ถ้าหลุดแล้วทำให้พล็อตรวมถึงตัวละครมีมิติมากขึ้น หรือพัฒนา ก็น่าสนใจ แต่ถ้าหลุดเพราะเขียนออกทะเล เราปรับตัวเองค่ะ บางทีไอเดียมันมาเป็น steam เขียนลื่นไปก็ออกทะเลทั้งเนื้อหาและตัวละคร

[คุณพีทคุง พิธันดร]

ส่วนใหญ่เป็นเพราะ ตอนเราวางบุคลิกตัวละครเริ่มแรกเอาไว้ เราไม่สามารถวางให้สมบูรณ์หมดจดครบถ้วนทุกประเด็นได้ครับ อันนี้เป็นเรื่องธรรมดา เพราะความเป็นบุคคลคนหนึ่งมันซับซ้อนเหลือเกิน แต่ก็ยังแยกคร่าวๆ ได้อีกสองกรณีคือ

(1) เรารู้จักแกนหลักๆ ของบุคลิกตัวละครชัดเจนดีแล้ว แต่มีรายละเอียดหลายอย่างที่เรานึกไม่ถึงล่วงหน้า และเมื่อเขียนไป พอตัวละครต้องเจอกับสถานการณ์ต่างๆ มันทำให้เราต้องคิดกับรายละเอียดเหล่านี้ และเจออะไรใหม่ๆ ที่เราไม่รู้มาก่อนและทำให้ประหลาดใจ

กรณีนี้ผมว่าเป็นของขวัญจากธรรมชาติของการเขียนครับ การเขียนนิยายมันตื่นเต้นตรงนี้ ตรงที่แม้เราจะเป็นผู้สร้าง/ผู้คิด แต่มันก็มี "เซอร์ไพรส์" ให้เราค้นพบระหว่างทางเสมอ และการค้นพบนี้ บางทีมันก็นำไปสู่การเปลี่ยนพล็อตเรื่องได้เหมือนกัน และมักจะเป็นพล็อตที่สดใหม่และน่าสนใจกว่าเดิมด้วย นักเขียนฝรั่งดังๆ หลายคนก็มีประสบการณ์แบบนี้ครับ

(2) เราคิดว่าเรารู้จักตัวละคร แต่ที่จริงเราคิดไว้คลุมเครือมาก รู้แต่สีผม สีผิว สีตา อาหารที่ชอบ ฯลฯ แต่ไม่ได้ชัดเจนกับความรู้สึกของคิดของตัวละครเท่าที่ควร กรณีนี้พอเขียนๆ ไป เราก็ต้อง "คิดใหม่" ไปเรื่อยๆ ว่าตัวละครเจอสถานการณ์นี้จะตอบสนองยังไง มันก็เลยออกอาการคล้ายๆ เดินลุยไปในพงหญ้าที่ไม่มีทางเดินเดิมอยู่ก่อน เขียนไปซักพักจะรู้สึกว่ามันยิ่งห่างจากพล็อตเดิมออกไปทุกที เพราะตัวละครกับพล็อตไม่ได้เกิดพร้อมกัน ตัวละครมาเกิดทีหลัง คือเขียนไปเกิดไป

กรณีนี้ขึ้นอยู่กับว่าเราเขียนเอาสนุก หรือต้องการสร้างงานคุณภาพ หรือต้องการฝึกตัวเองอย่างจริงจังครับ ถ้าเขียนเอาสนุกก็ปล่อยไป เราก็ได้เรียนรู้จากเส้นทางใหม่ๆ อยู่ดี แต่ถ้าเราต้องการสร้างงานคุณภาพหรือฝึกตัวเองอย่างจริงจัง เส้นทางนี้ไม่จะไม่บรรลุเป้าหมาย เพราะมันจะเป๋ไปเป๋มา พล็อตจะหลวมและย้วย ตัวละครจะไม่สมจริง ดูกลวงๆ ไม่ค่อยมีแก่นสาร ถ้าอยากได้งานคุณภาพ ก็ต้องทบทวนใหม่ครับ แต่ขั้นนี้จะง่ายว่าตอนคิดพล็อตครั้งแรก เพราะเราเริ่มรู้จักตัวละครมากขึ้นแล้ว พล็อตที่ทบทวนใหม่ในรอบนี้ จะสอดคล้องกับตัวละครมากขึ้นเยอะ และเราก็รู้จักตัวละครมากขึ้นเยอะครับ

ข้อควรระวังคือ ทบทวนใหม่ต้องใหม่จริงๆ อย่าไปติดกับหน้ากระดาษที่เขียนไปแล้ว อย่าไปเสียดาย คิดว่าต้องเอามาใช้ใหม่ทันที (เก็บๆ ไว้ก่อน เป็นกรุสมบัติสำหรับอนาคตไกลๆ) ไม่งั้นเรื่องจะแปร่งๆ เหมือนมีสองเรื่องปนๆ กันอยู่ครับ