เรื่องเล่า เด็ก admission ไม่ติด
ตั้งกระทู้ใหม่
ใช่แล้ว...เราเคยเป็นหนึ่งในกลุ่มเด็กแอดมิชชั่นไม่ติดในปีของตัวเอง
...ความรู้สึกของในวันที่ทุกคนนั่งหน้าคอม...รอลุ้นผลอยู่บ้านกับครอบครัว...พอผลออกรู้สึกตัวเองนั่งนิ่งช็อคสักพัก "...ไม่ผ่าน..." หันไปบอกแม่หน้านิ่งๆ สักพักเพื่อนโทรมา...-ติดคณะไหน?...น้ำตาล่วงเลย...ไม่มีเพื่อนคนไหนคิดว่าเราจะไม่ติด...เพราะคะแนนล่วงหมด 4 อันดับคณะในฝัน...จำได้ว่า เสียใจมาก...ร้องไห้พูดยังกับคนเสียสติ ทำไมวะ ทำไมไม่ติด เรียนมาตั้งนานเพื่อวันนี้...ในคืนนั้นพ่อแม่เงียบมาก ไม่พูดอะไรคงอยากให้เราอยู่กับตัวเอง...อีกวันหลังประกาศผล ที่เรารู้กันจะมีอีกหลายคณะของม.รัฐ ม.เอกชน เปิดรับสมัคร...พ่อกับแม่พาไปสมัคร แบบเหมือนใจเราไม่มีแล้ว...ไปก็เหมือนหว่านใบสมัครแต่ใจไม่อยากเรียนจนกลับมาถึงบ้าน...ตั้งสติแล้วบอกพ่อกับแม่ว่า ถ้าใบสมัครที่ไปยื่นในวันนี้ติด จะไม่ไปเรียนนะ...ขอหยุดเรียน 1 ปี ขอโอกาสหาตัวเองอีกครั้ง...ว่ารักอะไร...ชอบอะไร...แล้วอะไรที่ใช่เรา...เพราะเรารู้แล้วว่าการแอดมิชชั่นไม่ติด เป็นเพราะเรายังพยายามไม่พอ แล้วคณะนั้น เลือกทั้งๆที่ไม่รู้จักตัวเอง แค่เป็นคณะในฝัน ถึงเข้าไปได้ก็ไม่รู้ว่าจะเรียนจนจบได้มั้ย หากเราไม่มีความรักความชอบ แล้วไม่ใช่สำหรับตัวเรา ถ้าเจออุปสรรคเราก็อาจจะท้อได้ง่ายๆ ก็บอกเหตุผลกับพ่อแม่ไปแบบนั้น หลังจากวันนั้นก็เริ่มอ่านหนังสือทุกวัน ก่อนหน้านั้นเคยโทรบอกยายว่าถ้าแอดมิชชั่นติดจะกลับสมุย สรุปปีนั้นไม่ติด เลยไม่กลับ แล้วก็ไม่กล้าคุยกับยายไป 1 ปี เวลาออกไปไหนมาไหนช่วงเวลานั้น เห็นใครใส่ชุดนศ.ยอมรับว่ามีเศร้านะ เลยเก็บตัวเองอยู่กับกองหนังสือกองชีทที่บ้าน เพื่อนโทรมาก็ไม่ค่อยอยากรับ ทางร.ร.โทรมาถามผลการผ่านแอดมิชชั่น เพราะถ้าใครแอดมิชชั่นติดจะได้รับเข็มภ.ป.ร. ซึ่งเราไม่ได้ นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งที่เราไม่โผล่ไปรับเข็ม ในวันที่เพื่อนๆร่วมชั้นรับเข็มกัน...ในตลอดปีนั้น เก็บตัวสอบเก็บคะแนน Gat Pat ให้มากที่สุดเพื่อรอยื่นแอดมิชชั่นอีกครั้ง แล้วไม่เลือกสอบตรงที่ไหนอีก เพราะตอนนั้นรู้ตัวเองว่าชอบอะไร ใช่เรารู้ว่างานอดิเรกตัวเองหมกอยู่กับพวกงานผ้า เพราะมีจักรคู่กายอยู่ตัวนึง แต่ไม่เคยไปเรียนวิชาวาดเขียนมาเลยไม่มีพื้นฐานดีไซน์ แถมไม่มีหัวแฟชั่น ออกจะโบราณด้วยซ้ำ แต่ก็พิมพ์คีย์เวิร์ดในอากู๋ จนเจอสิ่งทอค่ะ อีกอย่างเราคงทิ้งวิชาวิทย์ไม่ได้ ถึงจะผ่านจะตกกับมันก็เคยผ่านมาแล้ว ใช่ มธ. มีวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีสิ่งทอ ตอนนั้นเรามีความหวังอีกครั้ง เลยตั้งไว้เป็นลำดับที่1 อันดับรองลงมาก็เป็นคณะในสายเดียวกันไม่กล่าวถึงนะ…
ข้ามมาวันฟังผลในปีต่อมา โห ตอนนั้นก็หวั่นใจเกิดความกลัวว่าถ้าปีนี้ไม่ติดอีกล่ะ แต่ก็บอกตัวเองว่าจะไม่เสียใจไม่ว่าผลเป็นยังไง เพราะ 1 ปีที่ผ่านมา ก็มากพอกับความพยายามของวันนี้ นั่งลุ้นหน้าจอคอมแบบเผื่อใจ พอผลประกาศ " ผ่านค่ะ " ช็อคหันไปบอกแม่แบบเบาๆ แม่บีชผ่านแอดมิชชั่น แล้วนะ แม่นิ่งค่ะ จนบอกแม่รอบสองดังกว่าเดิม แม่ดีใจมาก ยิ้มกว้าง ลุกขึ้นยืนมาหาเรา ถามว่าลูกได้ที่ไหน ธรรมศาสตร์แม่!!! สิ่งทอ ธรรมศาสตร์ น้ำตาล่วงอีกรอบแทบจะพูดอะไรไม่ออก ขอบคุณโอกาสนี้ เหมือนเป็นไทจากหนึ่งปีที่ผ่านมา รีบโทรหายาย ว่าบีชติดแล้วจะกลับสมุย ขอบคุณมหาลัย ขอบคุณพ่อแม่ที่เชื่อในตัวเรา ตั้งแต่วันแรกพบของมหาลัย จนวันกินข้าวธรรมศาสตร์ทั้งน้ำตา การเข้าหอประชุมใหญ่ของเด็กเฟรชชี่ทุกคน จนจะได้เข้าอีกครั้งคือตอนรับปริญญาจบมหาลัย สำหรับคนอื่นไม่รู้แต่เราได้ให้ใจกับที่นี่ไปแล้ว กับเด็กคนหนึ่งที่แอดมิชชั่นไม่ติดจนได้โอกาสอีกครั้งมันคือที่สุดของการได้พิสูจน์ตัวเองนะ จนวันยืนกอดใบปริญญาที่กลั้นน้ำตาในหอประชุมใหญ่ พอประตูหอประชุมใหญ่เปิด...ปล่อยบัณฑิตออกมาหาพ่อแม่ นี่เดินร้องไห้หาพ่อยังกับเด็กอนุบาล ร้องไห้กอดพ่อ บอกบีชทำได้แล้วนะพ่อ บีชเรียนจบแล้ว บอกได้เลยว่าไม่ได้เป็นแค่ใบปริญญามาอย่างเดียวจริงๆ เราเก็บเกี่ยวทุกความทรงจำในนี้มามากพอให้คิดถึงไปตลอด...เบื้องหลังความสำเร็จนี้แน่นอนว่าไม่ใช่ความพยายามของตัวเองแต่อย่างเดียวแน่นอน ทั้งพ่อแม่ อาจารย์ เพื่อน พี่ และน้องๆ ทุกคนที่เข้ามาอยู่ในความทรงจำนี้ต้องขอบคุณจริงๆ
... ยินดีกับน้องๆ ที่แอดติดแล้ว และเป็นกำลังใจให้น้องๆ ที่ยังแอดไม่ติดในปีนี้ ไม่เป็นไรเนอะ ค้นหาตัวเองให้เจอ เชื่อในตัวเอง แล้วสู้ต่อไป ความพยายามอยู่ที่ตัวเราเอง โอกาสสร้างได้จากตัวเราเองได้เหมือนกัน...
รางวัลแห่งความพยายาม
BeachTextile
17 มิ.ย. 60 เวลา 01:57 น.
3,940
views
5 ความคิดเห็น
อ่านแล้วรู้สึกว่าพี่มีความตั้งใจนะคะ แล้วที่พี่เรียนสิ่งทอนี่อยู่ในคณะวิดยาเหรอคะ เรียนเกี่ยวกับอะไรบ้าง เกี่ยวกับพวกผ้าทอ อะไรแบบนี้ใช่ไม๊ จบแล้วทำงานด้านไหนได้บ้าง
แล้วคะแนนแอดนี่สูงไหมคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ใช่แล้วค่ะ เป็นภาควิชาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีสิ่งทอ อยู่ในคณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ม.ธรรมศาสตร์ ค่ะ...พี่เป็นรุ่นปี 54ที่แอดเข้า ตอนนั้นคะแนนขั้นต่ำสุดอยู่ที่~15,000 คะแนนจ่ะ ตอนนั้นใช้ GPA,Onet,Gat,Pat1และ2 แต่อัตราช่วงคะแนนปัจจุบันพี่ไม่ได้ติดตามเกณฑ์คะแนนเลยจ้า ลองหาดูน๊า ส่วนในตัวภาควิชาปี1 ก็จะมีรื้อวิชาวิทย์-คณิต ม.ปลาย เป็นวิชาพื้นฐาน ในการต่อวิชาภาคในปีที่2ขึ้นไป เราจะเรียนตั้งแต่เส้นใยที่นำมาทอหรือถัก จนเป็นผืนผ้าสำเร็จ ถึงการนำมาใช้งานได้เลย แล้วก็มีการทดสอบคุณภาพ ทำLAB ตามสไตล์นักวิทย์เลยจ่ะ ตอนปี 3 จะมีเลือกวิชาโท แบ่งเป็นเคมีสิ่งทอ กับออกแบบสิ่งทอ แล้วแต่ความถนัดและชอบนะคะ หลังจบมามีหลายสายงานมากที่เกี่ยวกับสิ่งทอเป็นที่รองรับ ทำแบรนด์ตัวเอง,นักวิชาการ,นักแล็ป,ดีไซน์,เจ้าหน้าที่จัดซื้อวัตถุดิบ,ฝ่ายต่างๆในโรงงานสิ่งทอจ่ะ :)
ปัจจุบันพี่เป็นเจ้าหน้าที่จัดซื้อวัตถุดิบ ให้กับบริษัทชุดชั้นในชื่อดังแห่งหนึ่งอยู่จ่ะ
ยินดีนะค๊า
เพจFB : Textile Thammasat
http://science.sci.tu.ac.th/textile/
ขอบคุณพี่บีชมากๆค่ะ ได้มุมมองอะไรขึ้นเยอะเลย
จะพยายามทำความฝันให้เป็นจริงแบบพี่ให้ได้ค่ะ
สู้ๆนะค๊า พี่เป็นกำลังใจให้น๊า
พี่โคตรเจ๋ง. ใจใหญ่จริงๆ
อ่านแล้วขนลุกซู่เลยนะ น้ำตาคลอเบ้าด้วย ขอขอบคุณพ่อกับแม่ของน้องด้วยอีกคนนะ ที่เข้าใจ และให้โอกาสลูก เชื่อว่าวันนั้นพ่อแม่ก็เสียใจมากกว่าเรานะ แต่ไม่ได้เสียใจเพราะที่น้องไม่ติดนะ แต่ท่านคงสงสารน้องจับใจ บางครั้งการตัดสินใจได้รวดเร็วและกลับมาตั้งต้นใหม่จะทำให้เราไม่เสียเงิน ไม่เสียเวลาไปมาก แค่ 1 ปีเอง
สุดท้าย ขอแสดงความยินดีกับน้องและพ่อแม่ อีกครั้ง เนี่ยแหล่ะคือสิ่งยืนยันได้ว่าการเลี้ยงลูกไม่ใช่แค่สงเงินให้เรียน แต่ต้องเลี้ยงด้วยความใส่ใจ แล้วพ่อแม่จะรู้และเข้าใจว่า เมื่อวันทีลูกผิดหวัง ลูกล้ม ควรประคองลูกให้ลุกขึ้นมายืนได้อย่างไร และวันที่ลูกประสบความสำเร็จลูกก็ควรจะตอบแทนพ่อและแม่อย่างไร
จบด้วยการพิมพ์ที่น้ำตาคลอเบ้าอยู่ตลอดเวลา ยินดีด้วยจริงๆ ขอให้ประสบความสำเร็จในชีวิตการทำงานและครอบครัวนะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะ ที่เข้ามาอ่าน...บีชอยากให้กำลังใจน้องๆค่ะ...ความสุขที่สุดของพ่อแม่คือการเห็นเรามีความสุข...และการที่ลูกอย่างเราทำในสิ่งที่รักแล้วทำให้พ่อแม่ยิ้มได้เพราะเรานั่นก็เป็นความสุขที่สุดของลูกเช่นกันค่ะ :)
อ่านไปน้ำตาไหลไปจริง ๆ ค่ะ และนึกถึงเด็ก 60 อีกหลายคนที่ไม่ติด คงจะเสียใจมาก ให้อ่านกระทู้นี้แล้วเอาสติกลับมาตั้งต้นกันใหม่ บางทีอาจพบกับสิงที่ดีกว่ามากกว่าปีนี้ ถ้ามีความพยายาม ปีเดียวมันแป๊บเดียวเองค่ะ สู้..สู้ ค่ะ
ป.ล.ขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่ตั้งกระทู้ได้ดีมาก..
ขอบคุณนะค๊า:)...ในรอบการแอดมิชชั่นของน้องๆ บางทียังเป็นเหมือนความหวังสุดท้าย เพราะหลุดมาจากการสอบตรงที่ไม่ได้รับจำนวนคนที่มาก...ถ้าจะมีใครสักคนที่เข้าใจพวกเค้า...อยากให้เป็นคนในครอบครัวค่ะ...เค้าถึงจะไปต่อได้จริงๆ กำลังใจสำคัญมาก ณ จุดนี้
ขอบคุณครับพี่ที่นำเรื่องราวดีๆมาให้กำลังใจน้องๆครับ
ยินดีค่ะ :)
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?