งานเขียนแย่งผู้ ข่มขืน ท้อง แค่นิยาย/การ์ตูน ไม่ต้องซีเรียสจริงหรือ?
ตั้งกระทู้ใหม่
พอดีเล่น facebook เลื่อนๆไปก็เจอประเด็นดราม่าเรื่องบทละครเรื่องบ่วงเสน่X ที่มีกระแสอยู่ตอนนี้
กับหนังเรื่อง คุณแม่วัยXXX ที่ทำมาจากการ์ตูนเว็บ (เอ่อ...พูดขนาดนี้ก็ไม่ต้องเซ็นเซอร์ก็ได้มั้ง)
แล้วก็มีความเห็นบางส่วนบอกว่า
มันเป็นแค่การ์ตูน/นิยาย คนดูกับเยาวชนแยกแยะได้ อย่าจริงจังสิ ปัดโธ่วววว
คนในบอร์ดนี้ส่วนใหญ่ก็อยากจะเป็นนักเขียน แล้วก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่งของวงการสื่อไทยในอนาคต
อยากถามว่าคิดเห็นว่ายังไงกันบ้างคะ
ถ้าสื่อเหล่านี้มันสนุก คนอ่านคนดูชอบ
ต่อให้มีฉากความรุนแรงอย่างเกย์ต่อยผู้หญิงจนแท้ง (ละครบ่วงเสน่X)
หรือเด็กสาวโลกสวยท้องแล้วโกหกพ่อแม่ (การ์ตูนคุณแม่วัยX)
ก็รับกันได้หรือเปล่า???
ปล.ความคิดเห็นเราคือ มันไม่โอเค มันเป็นการปลูกฝังให้เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องธรรมดา
เหมือนผู้หญิงสมัยก่อนก็เคยถูกปลูกฝังความคิดเหล่านี้ซ้ำๆจนเคยชินว่าผู้หญิงต้องทำงานบ้าน ผู้ชายไม่ต้อง
ซึ่งกลายเป็นความคิดล้าหลังไปแล้ว
แล้วถ้าสื่อในปัจจุบันยังผลิตเนื้อหาความรุนแรงที่หาสาระแทบไม่ได้ต่อไปเรื่อยๆ มันก็อาจจะกลายเป็นความเคยชินเข้าสักวันหนึ่ง
ที่สำคัญ ยังมีคนที่เข้าใจผิดเกี่ยวกับการข่มขืนอยู่มาก เช่น เป็นแฟนกัน มีอะไรกันไม่ใช่ข่มขืน จริงๆคือต่อให้เป็นแฟนกัน ถ้าผู้หญิงปฏิเสธแล้วยังทำก็คือการข่มขืนโว้ยยย นิยายบางเรื่องนี่พระเอกเหมือนอาชญากร กดขี่หยั่งกับคนเขียนจะสนับสนุนให้ผู้หญิงเป็นเครื่องมือผลิตลูก งงใจเว่อร์
สุดท้ายนี้
มีเพจ facebook อันนึงที่เราอยากนำเสนอมากๆคือเพจ Thaiconsent
https://www.facebook.com/thaiconsent/
รวมเรื่องราวประสบการณ์จริง 18+ จากคนทั่วประเทศที่ส่งมาทาง inbox ย้ำว่าไม่ใช่เรื่องเสียว คือเพจมีจุดประสงค์สร้างความเข้าใจและความเท่าเทียม ทั้งเพศชาย หญิง และเพศทางเลือก
อ่านสนุก ครบรส ทั้งสุข เศร้า เหงา อบอุ่น
เราไม่ได้เกี่ยวข้องกับเพจใดๆทั้งสิ้น อ่านแล้วชอบ แค่อยากแชร์
ยาวอ่ะ จบเถอะ ขอบคุณค่ะ
WeAre
2 ส.ค. 60 เวลา 20:15 น.
2,526
views
21 ความคิดเห็น
มีคดีข่มขืน -> ข่มขืน = ประหาร
นิยาย/ละครมีข่มขืน นางร้ายโดนตัวร้ายข่มขืน -> สมน้ำหน้า
นิยาย/ละครมีข่มขืน พระเอกหล่อข่มขืนนางเอก -> ฟินจุง
จริงค่ะ เห็นนางร้ายโดนข่มขืนทีไร หงุดหงิดทุกที
จะผู้หญิงนิสัยยังไงก็ไม่ควรโดนโว้ยยย ประเทศย้อนแย้ง
อยากจับนักเขียนที่สื่อเรื่องพวกนี้อย่างฉาบฉวยมาเขย่าไหล่พร้อมกับตะโกนใส่หน้าว่า
จะโตและตายไปพร้อมทัศนคติแบบนี้จริงๆเรอะ
คิดภาพออกเลย5555
ขอร่วมวงบ่น
สื่อชอบเน้นฉากความรุนแรง ฉากพฤติกรรมไม่เหมาะสม ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องแสดงให้เห็นก็ได้
ถ้าจะให้ข้อคิด น่าจะเน้นเล่าที่มาที่ไป กับผลของการกระทำไปเลยดีกว่ามั้ย เช่น คนไม่ดี เป็นจากการเลี้ยงดูหรือสภาพแวดล้อม, ทำไม่ดี ส่งผลกระทบกับคนอื่นยังไงบ้าง อะไรก็ว่าไป
คือฉากข่มขืน ฉากตบตี มันให้อะไรคนดูนอกจากกระตุ้นอารมณ์?
ที่ตลกคือส่วนใหญ่ผู้หญิงแต่ง ผู้หญิงเสพ ผู้หญิงอวย
ตลกจนอยากร้องไห้
เราคงเป็นผู้หญิงส่วนน้อย คือเคยถามเพื่อน เพื่อนบอกฉากข่มขืนมันรับได้ ก็สนุกปกติ
ตอนนั้นคือฟังแล้วอึ้งไปเลย... มันมีคนที่เห็นเรื่องแนวนี้เป็นเรื่องปกติอยู่จริงๆ
และคงเป็นต่อๆไปในอนาคต วอนนักเขียนรุ่นใหม่ช่วยแก้
(นั่งกอดเข่าเคล้าน้ำตา)
เราก็ไม่ชอบเลย
จะบอกว่าคนดู/คนอ่านเป็นฝ่ายที่ทำให้เกิดละคร/นิยายแบบนี้ มันก็พูดได้ไม่เต็มปาก
แต่จะโทษคนเขียนนิยาย ทำละคร ก็ไม่ถูกอีก เพราะพวกเขาสร้างผลงานเพื่อให้คนไทยได้รับชม และพวกเขาบางกลุ่มก็ต้องทำมาหากินกับการสร้างละครที่เป็นกระแสนิยมด้วย
ส่วนที่ว่า ทำไมเวลามีเรื่องข่มขืนจึงออกมาด่าทอรุนแรง แต่พอเป็นละคร/นิยาย ดันเฉย ๆ
ผมสรุปอย่างคราว ๆ ก็คือ คนไทยมีพฤติกรรมที่ไม่แน่นอน
คือ คนไทยไม่ใช่คนที่ซื่อตรงเป็นไม้บรรทัด อะไรแย่ ก็จะเห็นว่าแย่ทั้งหมด
แต่เป็นคนไทยเป็นคนที่โค้งงอได้ตามแต่ใจปรารถนา อะไรที่แย่ อาจจะไม่แย่ก็ได้ เมื่อมันเป็นสิ่งที่ชอบ
แล้วต้องซีเรียสไหม? ต้องซีเรียสแน่นอน เพราะไม่มากก็น้อย เรื่องราวพวกนี้จะเสริมค่านิยมขึ้นภายในจิตใจส่วนลึก ทำให้บางครั้ง ยามที่เราลืมสวมหน้ากาก พฤติกรรมด้านในมันจะแสดงออกมา
แต่วิธีแก้ที่ดีที่สุด ก็คือแบ่งโซนอายุให้ชัดเจน อย่าให้เด็กต่ำกว่า 18 เข้ามาอ่านพวก 18+ ได้ ซึ่งจะเห็นว่าปัจจุบันวิธีป้องกันนั้น ไม่ต่างอะไรจากเอาด้ายมาขวางเอาไว้ หรือก็คือแทบจะไม่มีขั้นตอนขัดกรองใด ๆ เลย ซึ่งถือว่าหละหลวมมาก
เห็นประเทศอื่นก็มีนะคะ สื่ออีโรติกอ่ะ แต่เค้าเข้มงวดเลย
อย่างหนังอีโรติกที่ฉายในโรงก็กำหนดอายุชัดเจน แล้วเนื้อหาอีโรติกของเขาก็แปลกใหม่
ประเด็นที่นำเสนอก็น่าสนใจ ไม่ซ้ำซาก มีเสน่ห์
เช่น หนังอีโรติกเรื่อง The handmaiden ของเกาหลีใต้ เกี่ยวกับหญิงรักหญิง
หรือหนังที่รุนแรงเกี่ยวกับเอดส์และการbullying อย่างเรื่อง คำสารภาพ ของญี่ปุ่น
แต่ของไทยมันอิโรติกแบบไร้แก่นอ่ะ ไม่เคยพ้นสูตรท้อง รอผู้ชายมาง้อ บลาๆๆ
ซีรี่ย์เกาหลี ญี่ปุ่น ตะวันตก ไม่ต้องนำเสนอเรื่องข่มขืน ก็สนุกได้
ทำไมคนเขียนบทไทยต้องอ้างตามกระแสกับสะท้อนสังคม
เราว่าประเทศเรายังขาดบุคลากรที่มีความคิดสร้างสรรค์และจิตสำนึกไม่พอมากกว่า
ถ้าเป็นละคร พระเอกทำร้ายร่างกาย ข่มขืนผู้หญิงนี่รับไม่ได้เลยค่ะ ไม่ดูเด็ดขาด!! แค่พระเอกเริ่มนอกใจ หลอกคู่หมั้นเราก็เลิกดูเลย ไม่รู้จะดูไปทำไม
สื่อเฮ+ง ซว+ย
ขอแค่เรียกเรทติ้งได้ ทำได้หมด
ไร้ความรับผิดชอบ ผู้จัดละคร ก็ไร้สามัญสำนึก
ก็ไม่ได้แอนตี้อะไรขนาดนั้น แต่เน้นเรื่องเดียวเลยจริงๆว่า... เมื่อมันเป็นเรท ก็ควรไปอยู่ให้ถูกที่ถูกทาง อยู่ให้ถูกจุด จำกัดการเข้าถึง หรือเข้าถึงยากหน่อย ไม่ใช่ปล่อยโล่งๆโจ้งๆ ใครก็มาดูได้ แล้วมาอ้างว่า สะท้อนสังคม...
เข้าใจนะว่านิยายบางเรื่องแต่งออกมาสนองความฟิน
ซึ่งรสนิยมบางคนก็ใช่ว่าจะชอบแบบราบๆรื่นๆ แต่เป็นความเร้าใจบางอย่าง...
บางคนอาจมีความโหดในตัวเอง บางคนอาจชอบฝ่ายหนึ่งกระทำ หรือฝ่ายหนึ่งถูกกระทำ ซึ่งบทละคร ภาพยนตร์ การ์ตูนมันตอบโจทย์ได้ แต่ถ้าถามว่าชีวิตจริงชอบแบบนั้นไหม ก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่...
ความโอเวอร์มันคือจุดขาย เหมือนพวกตัวละครหน้าหล่อใจเย็นชา สาวซึนแต่แอบน่ารักใต้ความโหดความวีน ซึ่งเคยถามเพื่อนแนวนี้เหมือนกันว่าได้แฟนแบบนี้เอาไหม... ก็ตอบเสียงเดียวกันว่า ไม่...!
บางรายหนักกว่าคือเคยมีแฟนแบบนี้แล้ว ก็อธิบายเพิ่มว่า แฟนซึนนี่โคตรรำคาญเลย!!
คือในการ์ตูนตัวละครมันเจ็บแล้วเราฮาไง ในชีวิตจริงเราโดนแบบนั้นแล้วมันระทมมากกว่า
มันก็เลยเป็นอะไรประมาณนี้ อ่านเอาฟินไม่ได้เอาสาระ
(ถ้าสาระมีจริงและถูกต้อง มันไม่เป็นประเด็นแบบการ์ตูนบางเรื่องแหงๆครับ)
กล่าวสรุปคือตลาดเขามี แต่ไม่ใช่ตลาดกว้าง
ปัญหาคือคนขาย คนทำหนังบางคนอยากขายเป็นเต็มที่ ผลก็เลยแพร่หลายไปแบบไม่ควรเช่นนั้น
คือผมเป้นคนหนึ่งนะที่เบื่อข้ออ้าง สะท้อนสังคม มาก
เพราะในความจริงมันไม่มีอะไรให้ต้องสะท้อนแล้วเพราะน้ำเน่าแต่ละอย่าง ถามจริงๆว่าก่อนท่านดูท่านเสพ ท่านไม่รู้จริงสิว่ามันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น?
ซึ่งถ้าต่างคนต่างรู้กันแล้วว่ามันมีจริง มันจะสะท้อนตรงไหน
ยิ่งจบแบบสะใจไม่ได้ข้อคิดยิ่งแล้วใหญ่...
จริงๆยังมีเรื่องการชี้นำเด็กๆในทางที่ผิดอีกนะ
ผมมีหลานอยู่ เจอประเด็นจำคำพูดผู้ใหญ่ไปใช้ผิดๆแบบไม่รู้ตัวว่าผิดมาแล้ว อันนี้ถึงจะเรื่องเบาๆแต่น่ากลัวมาก เพราะถ้ามันเป็นเรื่อยร้ายๆ แล้วไม่มีใครเตือนล่ะก็ มันจะเกิดเป็นความเชื่อผิดๆขึ้นมาจริง ส่วนนี้พูดยาว เอาเท่าประเด็นข้างต้นก่อนละกันครับ
ถ้าตามเพจ Thaiconsent ก็น่าจะพอเข้าใจสาเหตุของพลอตนิยาย/ละคร แนวข่มขืนได้ประมาณหนึ่งนะ
การข่มขืนในนิยายหรือละครไทยเนี่ย มันเป็นการกระทำหนึ่งที่เกิดขึ้นเพื่อปกปิดประเด็นสำคัญในสังคม ที่ผู้ใหญ่บางคนยึดถือเอาว่าเป็น "วัฒนธรรมอันดีงามของไทย" นั่นคือการรักนวลสงวนตัว
พูดกันแบบเปิดอก ทั้งชายและหญิงก็ล้วนมีความต้องการทางเพศไม่ต่างกัน แต่เมื่อเป็นละคร ที่นางเอกอยู่ในกรอบของ "การรักนวลสงวนตัว" แล้ว จะให้นางเอกขึ้นคร่อมพระเอก เสพสุขกับกามารมณ์ได้หรือ? ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องมีการข่มขืนเกิดขึ้น เพื่อที่จะแสดงให้คนดูหรือคนอ่านได้รู้ว่า เออ นางเอกไม่ง่ายนะ พระเอกก็แค่หื่น/เมา/หึงหวงตามสไตล์ผู้ชาย (?) สุดท้ายก็รักกัน ดูแลกันจนแก่เฒ่า ไม่ถือว่ามีอะไรเสียหาย happy ever after จบปิ๊ง
เพราะฉะนั้นถ้าจะลบล้างพล็อตแนวข่มขืนแล้วรักกันตอนจบ ต้องกำจัดค่านิยม "รักนวลสงวนตัว" ไปให้ได้ก่อนครับ คำถามคือ จะทำแบบนั้นได้อย่างไร?
เข้าใจค่ะว่ามันเป็น Rape fantacy ของผู้หญิง นิยายก็ออกมาตอบสนองผู้หญิงกลุ่มนี้
แน่นอนว่าผู้หญิงก็เป็นคน มีความต้องการ แต่ดันถูกสั่งสอนว่าควรรักนวลสงวนตัว
ทำให้ต้องระบายออกมาแบบอ้อมๆ
อย่างไรก็ตาม รักนวลสงวนตัวเป็นค่านิยมตั้งแต่สมัยก่อนนู้นนนน
ซึ่งสาเหตุที่มันยังอยู่ บทละครก็มีส่วนอีกแหละ ว่าเรียบร้อยรักนวลสงวนตัวเป็นนางเอก
แต่งกายน้อยชิ้นหรือยั่วผู้ชายก่อนเป็นนางร้าย
เราชอบนะที่มีเพจนี้ออกมาเปลี่ยนมุมมองบางอย่างในสังคม
เราว่าการผลิตสื่อที่สะท้อนแง่มุมใหม่ออกมาจะช่วยได้ สื่อที่สะท้อนให้เห็นว่ารักนวลสงวนตัว ก็เป็นความคิดที่ให้ผลเสียแก่เพศหญิงและเป็นการกดขี่ในแง่ความรู้สึกรูปแบบหนึ่ง
ไม่ว่าจะนำเสนอมาในรูปแบบการ์ตูน นิยาย หรือหนังก็ตาม
อย่างในเว็บตูน ก็มีการ์ตูนที่ยกประเด็นศัลยกรรมขึ้นมา เพื่อเปลี่ยนค่านิยมว่าคนทำศัลยกรรมไม่ผิด และอย่ามองคนเพียงภายนอก ซึ่งเอาจริงมันก็แอบโลกสวยแหละ แต่มันก็ดีกับวัยรุ่นนะ ถ้ามันจะทำให้ทัศคติการเหยียดคนผิวสี คนศัลยกรรม รวมไปถึงคนอ้วนลดลง อันนี้ก็เป็นตัวอย่างการเปลี่ยนค่านิยมด้วยสื่อใหม่ๆ
หรืออีกตัวอย่างของฝั่งเอเชียอย่างเกาหลี ก็เคยมีซีรี่ย์หลายปีมาแล้ว พล็อตคือนางเอกอยากมีลูก แต่ไม่อยากแต่งงาน เลยพยายามยั่วพระเอกที่เป็นสุภาพบุรุษมากๆให้นอนกับตัวเองหนึ่งคืน มันก็ซีรี่ย์รักคอมเมดี้เบาสมองธรรมดา แต่เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงไม่ได้เกิดความรู้สึกเห็นค่าตัวเองลดลงเมื่อนอนกับผู้ชายที่ไม่ได้จะแต่งงานด้วย ซึ่งสำหรับละครไทย มันไม่มีบทละครที่เป็นแบบนี้ไงคะ
เลยอยากจะฝากนักเขียนรุ่นใหม่ ว่าพล็อตดีๆให้หยิบมาเขียนมันมีอีกมากกก มากจริงๆ
พอเถอะกับการผลิตสื่อซ้ำๆที่ตกยุคไปแล้ว
มันอายนะเวลาเห็นคอมเม้นต์ของชาวต่างชาติในยูทูปว่า ละครไทยทำไมต้องข่มขืน?
ขนาดต่างชาติยังตั้งคำถาม เราว่าคนไทยก็ควรจะหันมาจริงจังกับคำตอบของคำถามนี้กันได้แล้ว
ประเทศสารขัณฑ์แบบนี้แล ปากบอกว่าเป็นเรื่องแต่ง แต่ข่าวอาชญากรรมเรื่องหวงหึงเยอะกว่าประเทศด้อยพัฒนาอีก
เรามองว่านิยายหรือสื่อต่างๆ มันมีเรทของมัน ว่าเหมาะกับใคร ก็ต้องควบคุมกันเอาเองแล้วเพราะเขาเตือนแล้ว นิยายแต่ละสำนักพิมพ์แต่ละเว็บก็จะมีแนวเป็นของตัวเอง ละครแรงๆก็มักจะถูกจัดเวลาไว้ในช่วงที่เด็กไม่ได้ดู หนังก็มีเรทบอกที่หน้าโรงอยู่แล้ว
อีกอย่างคือก็ต้องยอมรับว่านิยาย/ละคร/หนังเป็นความชอบส่วนตัวในการเสพสื่อของแต่ละคน เราเลือกได้ว่าเราอยากอ่านอยากดูแบบไหนไม่ได้มีใครฝืนใจ แต่ละคนเลือกเองทั้งนั้น
ก็เหมือนรูปนู๊ดอ่ะ ถ้าเรามองว่าอนาจารมันก็จะอนาจารแต่ถ้าเรามองว่าอาร์ตมันก็อาร์ต
อย่างเรื่องบ่วง.. ที่ต่อยท้องนางเอกจนแท้ง ถามว่าดูแล้วรู้มั้ยล่ะว่ามันไม่ดี ถ้ารู้ว่าผิดก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร ถ้าดูแล้วคิดว่าที่นางทำให้ผิด ไม่ควรทำตาม สำหรับเราถือว่าจบ
อาร์ตไม่ใช่การเลือกว่าจะอาร์ตหรือไม่ก็ได้นะ
ไม่ใช่ว่าคนดูบอกว่ารูปนู้ดชิ้นนี้อาร์ต แล้วมันจะไปตั้งโชว์ในหอศิลป์ได้
ศิลปะกับอนาจารต่างกัน เพราะศิลปะจะคำนึงถึงจุดประสงค์ที่ทำ องค์ประกอบศิลป์ รวมถึงคุณค่า
ถ้าเวลาผ่านไปยาวนาน งานศิลปะจะมีราคามากขึ้นค่ะ ขณะที่งานอนาจารจะเสื่อมค่า
และงานศิลปะสามารถอยู่บนสิ่งพิมพ์ ซื้อขายกันได้เปิดเผย แต่พวกภาพอนาจารไม่เป็นอย่างนั้น
ส่วนเรื่องเสพสื่อตามความชอบ
เราเห็นด้วย หนังควรจะหลากหลายตามรสนิยมของผู้คน
แต่รสนิยมกับการปลูกฝังความรุนแรง มันคนละเรื่องกัน
อย่างหนังรักเรื่องไททานิค ก็มีฉากโป๊เปลือย ถูกไหม แต่มันไม่มีปัญหา เพราะไม่ได้ใช้ความรุนแรง จุดประสงค์คือมันเป็นบทที่แสดงถึงความรัก อะไรก็ว่าไป
หรืออย่าง fifty shade of gray หนังอิโรติกเน้นๆ พระเอกใช้แส้ด้วย
ถามว่าทำไมไม่เป็นปัญหา คำตอบคือนางเอกสมยอมค่ะ คือรู้เงื่อนไขว่าจะเป็นเซ็กส์รูปแบบนี้ๆนะ
เพราะงั้นมันไม่ใช่ความรุนแรง มันคือรสนิยม
กลับมาที่หนังไทย
ขณะที่ภาพสุรา บุหรี่ มีด ร่องอก และฉากจูบถูกเซ็นเซอร์
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลจำพวกศีลธรรมอันดีงามอะไรก็แล้วแต่
แต่พอเป็นฉากข่มขืน ฉากใช้กำลังแรงๆ กลับไม่มีปัญหา ทำไมอ่ะ?
มันแปลว่าคนดูและคนทำสื่อ รู้สึกว่าการดื่มสุราน่าอับอายกว่าการที่คนคนนึงโดนทำร้ายเหรอ
อย่างเรื่องบ่วงเสน่X การถ่ายทำตอนผู้หญิงโดนต่อย โดนเตะจนแท้ง
ไหนจะมีตอนสามีข่มขืนภรรยา
เอาจริงๆนะ มันไม่ใช่ศิลปะ และไม่รู้ว่าต้องการจะตอบสนองรสนิยมอะไร
มันแค่การใช้ความรุนแรงเรียกเรตติ้ง
เห็นด้วยที่บอกว่าอาร์ตกับอนาจารต่างกัน แต่สำหรับเราไม่ใช่ศิลปะทุกชิ้นที่มีให้อะไรสังคม
หนัง/ละคร/นิยายหลายเรื่องถ้าดูแล้คิดตามหลายครั้งที่เราได้อะไรจากมัน ส่วนตัวชอบวิธีเล่าของเรื่องนี้ที่ได้เห็นตัวละครในหลายๆมติ แต่ไม่ได้สนับสนุนให้ทำตามความรุนแรงที่ตัวละครทำ พอดีเป็นคนที่ดูอะไรถ้าสนใจจะชอบเก็บรายละเอียด แต่รู้ว่าไม่ใช่ทุกคนที่คิดตามหรอก ถึงได้บอกว่าทุกอย่างมันมีเรทผ่านการคัดมาระดับหนึ่ง เราก็ต้องมาคัดกันอีกที
พ่อแม่ควรสกรีนให้ลูก แต่สมัยนี้เลี้ยงลูกด้วยแท็บเล็ตมือถือ มันจึงเป็นไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นพ่อแม่หรือผู้ปกครองเด็กต้องแนะนำเด็กไปในทางที่ถูกที่ควรเวลาดูเรื่องพวกนี้ ปลูกฝังเด็กให้รู้ว่าสิ่งเหล่านี้มันไม่ดียังไง ละครส่วนใหญ่จะจำกัดเรต แต่สุดท้ายมันก็หาดูได้ง่ายมาก เพราะอินเทอร์เน็ตก้าวไกลไปแล้ว
สำหรับเราในฐานะคนเขียนคนหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นเสียงเล็กๆ แต่ก็จะพยายามเป็นเสียงที่ส่งไปถึงผู้อ่านที่ตามงานของเรา เราไม่ส่งเสริมประเด็นความรุนแรง ไม่ส่งเสริมฉากที่มันทำให้เกิดความรุนแรงขึ้น แต่ถ้ามี เราจะสอดแทรกในบทบรรยายไว้ว่ามันไม่สมควรเป็นแบบนี้ อาจเป็นคำพูดของตัวละครสักตัว ให้คนอ่านฉุกคิดได้ว่า นี่มันฟินจริงเหรอ หรือนี่มันสมควรจริงเหรอ
ที่จริงการรณรงค์ต่อต้านงานพวกนี้มันก็มีอยู่ มีแคมเปญเรื่อยๆ แต่โลกสมัยนี้งานศิลปะ งานเขียน งานละครกลายเป็นธุรกิจไปแล้ว คนจึงมักเลือกจับงานที่ขายได้ มีคนสนใจ สะใจ ตอบสนองความต้องการส่วนลึกในใจของคนอ่าน คนเสพสื่อ จะเห็นว่าละครหรือผลงานบางอย่างที่ได้รับความนิยมทำให้คนเราคิดไปว่ามันเป็นเรื่องฟินๆ เรื่องพาฝัน อารมณ์แบบเครียดมาทั้งวันมาอ่านมาเจออะไรแบบนี้มันก็โอเคไม่น้อย
พูดไปแล้วก็ท้อหน่อยๆ หากอยากให้มันเป็นไป อาจต้องรณรงค์ให้ผู้สร้างสรรค์กลับมานำเสนอเรื่องราวสะท้อนชีวิตที่มันเรียล แต่ดีงาม มากกว่าขายงานแรงๆ เรียกเรตติ้งค่ะ ^^
ผมงงๆกับเหตุผล "รักนวลสงวนตัว" ครับ มันมีวิธีแสดงออกที่ดีกว่านั้น ไม่เห็นจำเป็นต้องมีข่มขืน
อ้อลืม ไม่มีแล้วมันไม่แรงไม่ฟิน คนไม่ดู การรักกันยอมกันทั้งสองฝ่ายมันช้า มันยากกว่าให้พระเอกจับนางเอกซั่ม แปลกใจจริงทำไมสื่ออื่นๆของประเทศอื่นไม่เห็นจำเป็นต้องมีเรื่องพวกนี้ก็ดังได้ ญี่ปุ่นนี่ผู้หญิงสิทธิน้อยกว่าเห็นๆ (แต่เอาจริงๆเป็นใหญ่ในบ้านพอกับไทย) แถมมีค่านิยมไม่ต่างจากไทยมาก ทำไมละครเขาไม่ต้องมีก็ดังเปรี้ยงข้ามมาถึงบ้านเรา
เอาจริงๆ ผมว่ามันไม่ได้ขึ้นกับทางผู้สร้างหรอกครับ ขึ้นกับทางผู้ดูผู้รับนั่นแหละ ดีมานด์ไม่มี ซัพพลายก็เจ๊ง
ผู้ดูผู้รับสารนี่แหละตัวย้อนแย้งที่สุดในเรื่องนี้ ปากบอกข่มขืนเป็นเรื่องเลวร้าย หรือแท้แต่เรื่องตบแย่งผู้ชาย เวลามีนักเรียนมีคนทำจริงๆก็บอกใจแตก ฯลฯ แต่ยกเว้นในบางกรณีถ้าฉันฟิน ก็อืม.... แล้วแต่ครับ จะหินลับๆกับเรื่องลับๆไม่มีใครว่า แต่นี่ฟินโจ่งแจ้งกับละครไพรม์ไทม์
ต้องถามกลับว่า แล้วจะแสดงออกอย่างไร ภายใต้กรอบของ "การรักนวลสงวนตัว"
ในเมื่อสังคมไทยมองว่า การที่ผู้หญิงมีความสุขกับ sex เป็นเรื่องน่าละอาย มากกว่าที่จะเป็นเรื่องธรรมชาติ ดังนั้นละครหรือนิยายไทยจึงพยายามสร้างกรอบว่า "จริงๆ แล้วนางเอกก็ไม่ได้อยากหรอกนะ แต่ว่า..." แบบนี้
พูดเฉพาะเรื่องละคร แน่นอนว่าผู้จัดก็ต้องพยายามทำละครให้สอดรับกับค่านิยมที่คนไทยยึดถืออยู่แล้ว สังเกตได้เลยว่าไม่มีละครเรื่องไหน ที่นางเอกมี sex กับพระเอกแล้วฟิน นอนพูดคุยกันอย่างมีความสุข ถ้ามีตัวละครหญิงที่นอนแต่งเสื้อผ้าหลวมๆ น้อยชิ้นอยู่บนเตียงกับผู้ชาย ตัวนั้นต้องเป็นนางร้าย
ขอถามตั้งแต่แรก ว่าทำไมต้องมีเรื่องความสุขกับเซ็กซ์อยู่ในละครครับ
แล้วเอาจริงๆ คนที่ดูส่วนใหญ่ก็ผู้หญิง ค่านิยมอะไรทั้งหลายผู้หญิงก็เป็นคนพูดเองทั้งนั้นว่ามันไม่ยุติธรรมไม่เท่าเทียม เป็นกฎที่ผู้ชายตั้งมากดขี่ แต่กลับใช้เหตุผลนี้เพื่ออธิบายฉากข่มขืน
อีกอย่าง ก็เห็นหลายๆฝ่ายพร่ำนักพร่ำหนาว่าข่มขืนไม่มีทางมีความสุข ทำลายชีวิตทั้งชีวิต แต่คราวนี้อยากทำให้นางเอกมีความสุขกับ Sex ไม่รู้จะทำไงดีให้ดูรักนวลสงวนตัว จับข่มขืนเลยง่ายดี ? แล้วนางเอกก็ดันไปยอมรับเป็นแฟนเป็นภรรยาอีก คือผมงงครับ เอาไงแน่ ผมเลยไม่ค่อยเชื่อเหตุผลนี้เท่าไหร่
แล้วก็อย่างที่บอกไป ญี่ปุ่นก็มีค่านิยมรักนวลสงวนตัวเหมือนกัน ทำไมเขาถึงไม่มีฉากพวกนี้ ?
สำหรับเรา เราว่าการมีเรื่องความสุขกับเซ็กส์อยู่ในละคร เป็นเรื่องปกติค่ะ
แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า เซ็กส์อย่างไรให้เท่าเทียมมากกว่า
คือหนังรักส่วนใหญ่มีฉากบนเตียงเพื่อความสัมพันธ์ของตัวละคร เราก็โอเค ปกติ (ก็ชีวิตจริงมันก็ต้องอย่างนั้นป่ะ จะหอมแก้มกันไปจนแก่เหรอ)
แต่ของไทยมันดันเป็นการใช้กำลังอ่ะ
อืมมม ส่วนญี่ปุ่น เราว่าญี่ปุ่นก็ค่อนข้างมีวัฒนธรรมที่ซับซ้อนนะ กฏหมายบ้านเขาไม่เอื้อกับผู้หญิงเหมือนกัน ในชีวิตจริงของญี่ปุ่น คนโดนข่มขืนกลับอับอายมากกว่าคนที่ไปข่มขืน แถมคนรอบข้างยังโทษที่ผู้หญิงแต่งกายน้อยชิ้นอีก น่าปวดหัว ซึ่งก็เป็นปัญหาของบ้านเขาอ่ะนะ...
อย่างไรก็ตาม สื่อของญี่ปุ่นก็มีการตระหนักและเอาใจใส่มากกว่าบ้านเรา อย่างน้อยในเรื่องข่มขืน
เขาก็จะไม่นำเสนอเป็นแง่มุมสวยงาม แต่จะทำออกมาให้ดูน่ากลัวตามความเป็นจริง
(ซึ่งแน่นอนว่าพระเอกก็ไม่ใช่คนข่มขืนด้วย)
ใช่มันเป็นแค่หนังสือ อ่านเพื่อความบันเทิง
แต่นั่นก็สำหรับผู้ที่บรรลุนิติภาวะ ที่อายุเกิน 18 ปี ขึ้นไป ไม่ใช่สำหรับเยาวชน โดยเฉพาะที่อายุต่ำกว่า 13 ปี ลงไป เขาจะแยกไม่ออกว่านี่คือสื่อความบันเทิงหรือเป็นเรื่องปกติของคนภายนอกที่ทำกัน
จะให้พูดอีกอย่างก็คือ มันไม่ควรให้เด็กอ่าน มันไม่ควรมีฉาย แม้จะมีแปะป้ายเขียนไว้ตรงมุมทีวีก็เถิด ว่าเหมาะสำหรับผู้มีอายุเท่าไร แต่เอาตามจริงไม่มีใครมาสนใจหรือว่าดูตรงนั้นหรอก แบบว่า "ลูกจะดูอะไรก็ดูไป"
-คำว่า "ทำเพื่อบันเทิง" นี่แหละตัวทำให้สื่อมันไม่ไปไหนซะที วิพากย์วิจาย์ก็รับไม่ได้ต้องอวยเท่านั้น เข้าใจนะว่าพวกเกรียนมันเยอะ แต่เสียเวลาอ่านที่อ่านความเห็นหน่อยก็ไม่ได้เสียหายอะไรเลยนะ อย่าเหมารวมว่าคนที่เห็นต่างต้องเกรียนเสมอไป(ขออภัยที่บ่นแรง)
แล้วแนวข่มขืนแล้วรัก มันเป็นแนวคิดที่ ป่วย มากที่สุดในจักรวาล มันเป็นการทำให้พวกโรคจิตได้ใจ ว่าคนที่ตนไปข่มขืนต้องรัก แล้วยิ่งฟังข่าวต่างประเทศ ที่บางประเทศที่คนข่มขืนจะไม่มีความผิดถ้าแต่งงานกับเหยื่อ ผมหันมาดูนิยายบางเรื่อง มันอีหรอปนี้ชัดๆ ไม่ว่าจะชายหญิงหรือวาย ยอมรับว่าแต่ก่อนเคยอ่านแล้วฟินนะเพราะไม่ได้คิดอะไร แต่พอเรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง มองอะไรลึกซึ้ง ก็เกลียดตัวเองในตอนนั้นมาก และขอเดินสายแอนตี้การข่มขืนแล้วรักเต็มรูปแบบตั้งแต่บัดนั้นมา
ผมเองก็เป็นนักเขียนนิยายคนหนึ่ง(แต่เขียนแนววาย) ก็แต่งโดยจะไม่ให้มีฉากข่มขืนในเรื่อง หรือถึงมี ก็จะไม่เอาเป็นเรื่องหลัก จะเอาเป็นปมของเรื่อง หรือเป็นที่มาของเรื่อง และเน้นช่วงการเยียวยารักษาจิตใจเหยื่อข่มขืน โดยเฉพาะเหยื่อที่เป็นผู้ชายซึ่งมักจะมองว่าสิ่งที่พวกเขาเจอมาเป็นเรื่องตลก กำลังจะกระดึ๊บแต่งอยู่พอดี ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงรวบรวมข้อมูลอยู่ ว่าจะลงเรื่องในเร็วๆนี้อยู่พอดี
ขอบ่นด้วย คือเราไม่ได้จริงจังกับการข่มขื่นในละครหรือนิยายนะ ทุกอย่างล้วนมีที่มาที่ไป แต่ถ้านางเอกโดนข่มขื่นแล้วจบแบบแฮปปี้ มันใช่เหรอ ในชีวิตจริงนี่มันคือฝันร้ายเลยนะ
แล้วอีกอย่างทางฝรั่งเขามองเรื่องเซ็กส์เป็นเรื่องธรรมชาติก็เลยมีฉากสมยอมกัน แต่คนไทยฝืนธรรมชาติ ชอบนางเอกเรียบร้อยดั่งกุลสตรี แต่โดนพระเอกข่มขื่นเนี่ยนะ บ้าไปแล้วโรคจิตเปล่าวะ
ขออภัยถ้าตอบไม่ถูกใจใคร
ไม่ชอบค่ะ ไม่โอเค ไม่ดู ไม่เสพ เราเป็นนักเขียน เขียนเพื่อตลาด หรือเขียนเพื่อจรรโลงสังคม อันนี้ต้องเลือกค่ะ สื่อพวกนี้ก็เหมือนกันเราก็ต้องเลือกดู คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ควรสแกนก่อนถึงสายตาลูก ในเมื่อห้ามสื่อไม่ได้ ก็ต้องสอนให้เด็กได้รู้จักคิดตามว่าสิ่งไหนดี สิ่งไหนไม่ดี ดี เลว แยกได้ง่ายๆ ถ้ามีการสั่งสอนอย่างถูกต้อง ทุกอย่างเริ่มต้นที่สถาบันครอบครัว
ทำไมเริ่มออกทะเล ฮ่าๆๆ
แต่เราไม่ชอบที่สุดคงเป็นเรื่องคุณแม่xxxxx โลกสวยเกินไป ขนาดเราเขียนนิยายโลกสวย ตอนอ่านเรื่องนี้เพราะมีคนส่งมาให้ยังคิดเลยว่าทำไมโลกของนางเอกถึงเต็มไปด้วยทุ้งหญ้าและดอกไม้ขนาดนี้ เธอลั้นลาได้ทั้งๆ ที่หลอกพ่อแม่ของตัวเอง เอาเงินค่าเรียนมาใช้แบบนี้ เอาความไว้ใจของพ่อแม่มาลับเป็นมีดแล้วเอากลับไปกรีดใจท่านตอนที่ความลับต้องเปิดเผย เป็นเรา เราคงทำแบบนั้นไม่ลงอ่ะ
อ่านเรื่องคุณแม่xxxx แล้วลองอ่าน manga h เรื่องผีเสื้อปีกหักดูนะคะ แล้วจะรู้ถึงความแตกต่างของสังคมรอบข้าง
ตอนแรกเราชอบนะ เพราะประเด็นของเรื่องน่าสนใจ
และจุดประสงค์คือให้กำลังใจคุณแม่วัยใส อันนี้ก็ถือว่าดี ไม่แย่ค่ะ
แต่หลังๆมันไม่ใช่ คนเขียนควรเขียนอย่างตรงไปตรงมาตามบริบทสังคมด้วยว่าการท้องในวัยเรียน
เป็นเรื่องที่สังคมส่วนใหญ่ไม่ยอมรับ คนรอบข้างไม่เห็นใจขนาดนั้น
ไม่งั้นวัยรุ่นก็เข้าใจผิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย
เด็กที่พลาดควรฟันฝ่าอุปสรรคเพื่อเป็นตัวอย่างว่าพลาดแล้วมันลำบาก แต่เราก็เริ่มต้นใหม่ได้
ไม่ใช่ถึงพลาดก็ไม่เป็นไร ทุกคนควรพร้อมช่วยเหลือ
ถึงสองแนวคิดนี้จะจบแฮปปี้เอนดิงได้เหมือนกัน แต่สารที่สื่อไปถึงผู้อ่านมันต่างกัน
คือเรื่องเรทอายุก็เรื่องนึง
แต่กระทู้นี้ไม่ได้จะสื่อถึงแค่เยาวชนค่ะ
มันหมายถึงทัศนคติต่อผู้หญิงในสังคม ไม่ว่าจะอายุไหนก็ตามด้วย
ค่านิยมรักนวลสงวนตัวเอย การที่พระเอกข่มขืนแล้วไม่โดนจับเอย นางเอกต้องยอมเพราะอำนาจ การใช้กำลัง หรืออะไรอีกมากมายในละครนั้น
มันจะทำให้ทัศนคติเรื่องคุณค่าในตัวของผู้หญิงลดลง เช่นเป็นผู้หญิงก็ต้องเรียบร้อย อ่อนหวาน ยอมผู้ชาย พระเอกดูถูกก็ทนๆไป เป็นการตีกรอบบทบาทของผู้หญิงอีกรูปแบบหนึ่ง
อ้อ แล้วเรื่องข่มขืนอ่ะ มีได้นะ มีได้แต่ต้องสื่อประเด็นในแง่อื่น ไม่ใช่นางเอกร้องไห้พอเป็นพิธี พระเอกง้อ รักกัน จบ จะบ้าเหรอ มันเป็นการเพิกเฉยชัดๆ เหมือนว่าการข่มขืนไม่ร้ายแรงอะไรเลย คนเขียนบทไม่ทำการบ้านเรื่องการข่มขืนมาเลย น่าผิดหวัง
อ้อ แล้ว-การซูมมือนางเอกที่ค่อยๆคลายมือ อารมณ์ประมาณว่าฟิน แล้วมาสรุปกันตอนหลังว่านางเอกสมยอม คือต้องไปหาข้อมูลมาด้วยว่าเวลาคนโดนข่มขืน ปฏิกิริยาต่อต้านไม่ใช่การดิ้นทุรนทุราย แต่คือการนอนนิ่งๆนี่แหละ เหมือนกวางเวลาโดนเสือจ้อง รู้ว่าไม่รอดแล้วก็เลยเลิกต่อต้าน
เป็นการเอาตัวรอด ร่างกายควบคุมไม่ได้ ในตอนนั้นสมองจะคุมร่างกายให้ไม่ขยับ
ซึ่งไม่ว่านางเอกจะเคลิ้มหรือไม่นั้น มันก็คือการใช้กำลัง(โว้ยยย)
หากสังคมไม่ชอบมันจะหายไปเอง แต่ที่มันนิยมเพราะมีคนดูรึเปล่า ถ้าขายไม่ได้ใครจะสร้าง? สื่อมีหลายประเภท อยู่ที่คนเสพ สื่อดีๆมันมีออกมาอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่มีคนดูไม่มีเงิน แล้วจะเอาข้าวไหนกิน ต้องยอมรับว่าสังคมเราส่วนหนึ่งเสพเรื่องพวกนี้มากกว่ามันเลยออกมาเยอะ เดี๋ยวนี้มีอินเตอร์เน็ต ลูกค้าเลือกได้ว่าจะเสพอะไร มันไม่ใช่ยุคทีวีแบบเมื่อก่อนฉะนั้นคนดูเลือกได้ที่จะไม่ดูไม่เสพ
ไม่เกี่ยวกับประเด็นที่ จขกท. คุยซักเท่าไรแต่ขอแชร์นิดนึง เกี่ยวกับความฟินของเหล่าสาวๆ
ไม่ใช่แค่ผู้หญิงไทยหรอกครับ ผู้หญิงทั่วโลกนั่นล่ะเหมือนกันหมด
ดูอย่าง Fifty shade of grey สิ... เนื้อหามีอะไรที่ไหน แค่มีฉาก S&M เพิ่มความฟินก็ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแล้ว
ผู้หญิงส่วนมากในโลกนี้ (แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดนะ) มักจะฟินกับฉากแบบนี้ ขอแค่มีการร่วมเพศกันต่อให้เป็นเพียงแค่ตัวหนังสือก็จะจินตนาการจนกลายเป็นภาพเสมือน (แถมบางคนยังเอาตัวเองยัดเข้าไปในเรื่องอีก) มันเลยกลายว่าแนวนี้ขายได้และขายดีกว่านิยายอีโรติก เพราะมันบรรยายแบบกว้างๆ แล้วให้คนอ่านไปจินตนาการตามเพิ่มเองด้วย
ฝรั่งเขาเรียกพฤติกรรมแบบนี้ว่า The Bone Zone ครับ
ถ้าเป็นเรื่อง fifty shade of gray เราตอบในคอมเม้นท์อื่นไปแล้วนะคะ
ว่าเออนะ ผู้หญิงส่วนมากก็ฟินจริงๆ ถึงจะขายแต่ฉากนั้นก็ตาม
และแม้จะเห็นด้วยว่ามันเป็นหนังไร้แก่นไปสักหน่อย แต่เราไม่มีปัญหากับหนังเรื่องนี้
เพราะต่อให้หนังเรื่องนี้มันจะใช้แส้ แต่มันไม่ถือเป็นความรุนแรงค่ะ
มันเป็นรสนิยมทางเพศ เนื่องจากนางเอกในเรื่องยินยอม รับรู้ว่าเซ็กส์ที่ตัวเองจะเจอเป็นรูปแบบไหน
แต่หนังไทยไม่ใช่ ส่วนใหญ่นำเสนอมาในรูปแบบขืนใจ
ดังนั้นจึงไม่เหมือนกันค่ะ
เราไม่มีปัญหากับรสนิยม ถ้าผู้หญิงคนนึงจะเป็นมาโซคิส ชอบเซ็กส์หมู่ หรือชอบผู้หญิงด้วยกัน
แต่เราไม่โอเคกับความรุนแรงในสื่อของไทยที่ไร้จิตสำนึกต่อสังคม
เอาจริงๆป่ะ กระทู้เรายังไงก็ไม่สามารถไปห้ามช่องทีวีไม่ให้ฉายฉากข่มขืนหรือฉากรุนแรงอื่นๆได้อยู่แล้ว เพราะปกติวงการสื่อไทย นิยายไทย ละครไทย ก็มักจะวนลูปอยู่เดิมๆอ่ะ
อารมณ์แบบ 'ไม่ดูก็เปลี่ยนช่องไป ไม่ชอบก็กดปิด ไม่ชอบก็ไม่ต้องอ่าน'
ก็...เออ...โอเค...
นี่ก็หนีไปเสพสื่อของชาติหมดแล้ว บางทีเราก็อยากเสพของคนในชาติบ้างอ่ะ แต่หาที่มีคุณภาพไม่ได้
เราเลยตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อแลกเปลี่ยนมุมมองกับนักเขียนรุ่นใหม่
เผื่อว่าอีกสิบปี ยี่สิบปีข้างหน้า งานเขียนไทย โดยเฉพาะนิยายรัก
จะหลุดกรอบความคิดเรื่องข่มขืน กดขี่ผู้หญิง หรือชนชั้นในสังคมซะที
ตอนเด็กๆไม่ได้คิดอะไรค่ะ
แต่พอเจอพวกฉากรักโรแมนติกชวนอ้วกของพระเอก นางเอก พระรอง นางรอง
หรือฉากเวิ่นเว้อวกวนไปมาซ้ำซากของพวกตัวละครก็หลีกเลี่ยงไปทำอย่างอื่นแทน
แต่พอโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ก็ขยะแขยงละครไทยกับนวนิยายไทยแนวๆนี้แล้วค่ะ
พอนึกถึงพวกละครไทยกับนวนิยายไทยหลายๆเรื่องที่มีพล็อตเรื่องที่เขียนให้นางเอกไปแย่งพระเอก
มาจากนางร้ายแล้วพระเอกกับนางเอกรักกันในตอนจบ
เราสงสารนางร้ายมากกว่าอีก นางร้ายเป็นผู้หญิงที่มาก่อนแท้ๆต้องกลายมาเป็นคนเลว
หันมาติดตามพวกสารคดี ซีรีส์ฝรั่ง ซีรีส์จีน ซีรีส์ญี่ปุ่น และการ์ตูนญี่ปุ่นแทน
หรือไม่ก็ไปหาละครเก่าๆที่เคยดูตอนเด็กๆโดยค้นหาผ่านทาง Youtube มาดู
มีละครอยู่ 4 เรื่องที่เปิดดูวนไปวนมาหลายรอบ คือ
แรงเงา เวอร์ชั่น 2544 กับเวอร์ชั่น 2555 ช่อง 3 นิราศสองภพ ช่อง 3
ทายาทอสูร เวอร์ชั่น 2544 ช่อง 7 และฟ้าใหม่ ช่อง 7
กว่าจะเจอละครไทยที่มีพล็อตเรื่องที่ถูกจริต
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?