เวลาเขียนนิยายที่ในฉากมีคนเยอะๆ จะบรรยายกันอย่างไรกันเหรอคะ?
ตั้งกระทู้ใหม่
คนที่อยากแต่งนิยาย
6 ส.ค. 60 เวลา 19:21 น.
3,395
views
6 ความคิดเห็น
ขอแปะบทความที่เป็นประโยชน์ก่อนค่ะ
https://www.dek-d.com/writer/tip/
ถ้าตัวละครไม่มีความสำคัญก็ใช้การบรรยายแบบรวบๆค่ะ
แต่ถ้ามีความสำคัญก็พยายามบรรยาย แบ่งบทกันไปแบบเนียนๆ
ขอบคุณคร้า -/\-
เราก็อยากรู้นะ มารอฟังด้วยคน
ก็บรรยายตามปกตินะคะ แอบไม่เข้าใจคำถามนิดหน่อย
เอาตามที่เราเข้าใจแล้วกันนะคะ แบ่งเป็นสองเคสเอา
1. มีตัวละครหลายตัว แต่ไม่ได้จำเป็นต้องมีบททุกตัว >> รวบ ๆ เอาค่ะ คิดเป็นภาพรวมที่เป็นไปในทิศทางเดียวกันหรือจับเป็นส่วนใหญ่ไว้ก่อน
ถ้าเป็นการบรรยาย เช่น
ทุกชีวิตในที่แห่งนั้นต่างทำหน้างงงัน, หลายคนส่งเสียงไม่พอใจ, บางคนลอบกลอกตาอย่างเหนื่อยหน่าย, บ้างก็ส่งเสียงเอะอะ, มีบางส่วนหัวเราะขบขัน, กว่าครึ่งถึงกับอ้าปากค้าง, สามถึงสี่คนในห้องยกมือเห็นด้วย, มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ยังนั่งหลับไม่รับรู้เรื่องราวใด ๆ ฯลฯ
_________
ถ้าเป็นบทพูด ไม่ต้องบอกก็ได้ค่ะว่าใครพูด ถ้าเป็นไปในทิศทางเดียวกัน, หรือเสียงแตกโดยที่ไม่จำเป็นต้องจำว่าใครมีเสียงไปทางไหน เช่น
"ฉันไม่เอาด้วยหรอก"
"ฉันก็ไม่เอา"
"แต่...ฉันว่ามันก็ได้อยู่นะ"
"ฉันยังไงก็ได้"
ฯลฯ
__________
2. บางตัวละครจำเป็นจะต้องมีบท >> ส่วนตัวเราเองสะท้อนผ่านการกระทำเป็นหลักไว้ก่อน หรือไม่ก็หาคำมาใช้ในการบรรยายบทพูด ที่ไม่ใช่แค่คำว่า น้ำฟ้าพูด, ธามตอบ, กวินกล่าว
คือในการอยู่รวมเป็นกลุ่มมันก็จะมีการ พูด "ขัด" "แทรก" "แย้ง" "เถียง" "โต้กลับ" "ปฏิเสธ" "ดักคอ" "สวน" อะไรทำนองนี้จะทำให้การอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มดูมีมิติมีเรื่องราวขึ้น
เช่น
"เมื่อไรจะออกก็ไม่รู้" กวินเปิดเอกสาร น้ำเสียงที่ใช้บ่นนั้นค่อนข้างรำคาญไม่น้อย "เชิญก็ไม่ได้เชิญ ยังทนอยู่หน้าตาเฉย"
ธามพยักหน้า
"ก็นั่นน่ะสิ"
"อยู่ไปก็ยิ่งถอยหลังเข้าคลอง" น้ำฟ้าทำหน้าเบ้
"พวกแกก็พูดเบา ๆ หน่อยได้ไหมล่ะ" ฟางรีบแทรกอย่างร้อนรน "เดี๋ยวจะซวยกันยกแก๊ง"
กวิน ฟาง และน้ำฟ้ายอมลดเสียงเบาลง ส่วนปิงเอาแต่เหยียดยิ้มหยันโดยไม่เอ่ยอะไร
_______
เรื่องการกระทำเองก็ไม่ทราบจะอธิบายยังไง เราก็ใช้ไปเลย
เช่น ที่โต๊ะประชุมกวินกับฟางกำลังถกบางสิ่งอยู่อย่างเคร่งเครียด เมื่อกวาดตามองไกลออกไปจึงพบน้ำฟ้านอนหลับอยู่บนโซฟา บนพื้นใกล้กันคือธามที่ยังนั่งถอนใจอยู่เฮือก ๆ ส่วนคนที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ตรงริมหน้าต่างคือปิง
ฯลฯ
_______
น่าจะประมาณนี้มั้งคะ ไม่ทราบพอจะเป็นประโยชน์หรือเปล่า
มีประโยชน์มากเลยงับ
ปัญหาที่เราเจอคือเวลาตัวละครมากกว่า 3 ตัวแล้วทำยังไงจะให้ตัวที่ไม่มีบทพูดไม่จมหายไป แบบว่าเหมือนว่าพอไม่ต้องพูดก็เหมือนหายไปเฉยๆ เลยอะ แล้วบางทีแต่ละคนก็มีปฏิกิริยา(สีหน้าท่าทาง) กับคนพูดเดียวกันไม่เหมือนกันด้วย แต่ไม่ได้อยากถึงขนาดพูดตอบ พอต้องมาไล่บรรยายสีหน้าทุกคนในวงมันเลยดูแปลกๆ น่ะ เลยอยากรู้ว่าคนอื่นใช้วิธีไหนกัน
เราเคยเขียนฉากที่มี 5 คนนะคะ เป็นฉากที่ให้ตัวละครพูดเรื่องผู้ถือกุญแจ (ตัวละครกลุ่มหนึ่งในนิยายของเราที่เปิดวาร์ปได้) ก่อนอื่นเราต้องดูว่าตรงนั้นจะสื่ออะไรออกมาแค่ไหน แล้วก็จัดให้แต่ละคนพูดเรื่องที่เราต้องการจะเขียนถึง
สิ่งที่ต้องคำนึงถึงคือ ลักษณะการพูดหรือการออกความเห็นของตัวละครแต่ละตัวค่ะ จะต้องตรงตามบุคลิกและนิสัยของตัวละครนั้นๆ คนไหนคุยเก่งก็อาจจะให้พูดเยอะกว่าตัวละครที่คุยไม่เก่ง แบ่งสัดส่วนให้เหมาะสมค่ะ
เพิ่งจะแต่งฉากที่มีถึง 13 คนและมีบทพอกันมาค่ะ -0- 555555555555555 ลักษณะท่าทาง เราเน้นรายคนแค่ที่เป็นตัวหลัก มีผลกับเนื้อเรื่อง ที่เหลือรวบเอาหมดค่ะ ส่วนใหญ่ถ้าคาแรคเตอร์ชัดคำพูดจะบอกได้แล้วว่าใครเป็นใคร อารมณ์ไหน อธิบายเพิ่มเล็กน้อย และเน้นย้ำชื่อคนเป็นระยะค่ะ ไม่รู้พอจะเห็นภาพมั้ย -0-
ส่วนตัวไม่ชอบฉากที่คนเยอะ ๆ เลย มันเหนื่อยมาก แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ เพราะนิยายเราชอบคนเยอะ ๆ ซะงั้น
ก็จะใช้วิธีเขียนเหมือนเห็นภาพนะ แทนตัวเราเป็นกล้องเป็นทีวี ว่าเราเห็นอะไร ใครพูดกับใครก็เขียนไป พอพูดเสร็จแล้วใครมาต่อ หรือกล้องแพนไปหาใครที่มันกำลังทำอะไร ก็จะเขียนเล่าเหมือนเราเห็นอะไรก็เล่าไปง่าย ๆ เลย
โดยปกติก็จะเขียนเรื่องแบบเส้นตรง ซับซ้อนมาก กลัวคนอ่านจะงง เพราะนิยายมันต่างจากละคร ซีรีส์ หนัง ที่คนจำหน้าตานิสัยและท่าทางตัวละครได้จากกายภาพของนักแสดงเลย แต่นิยายไม่มีสัญลักษณ์หรือกายภาพของตัวละครที่ชัดเจน มีแต่มโน คนอ่านอาจจะไม่เข้าใจได้ เพราะลืม เมื่อมาเจอตัวหนังสือเยอะ ๆ ละลานตา
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?