My stories - เรื่องของGu

[JeraL]

มาแปะไว้ก่อน อยากระบายเมื่อไหร่ค่อยมาเขียน

ไม่ได้ต้องการคำปรึกษา แต่ถ้าอยากคอมเม้นต์ก็เชิญ อยากอ่านก็อ่าน ไม่อยากอ่านก็ออก ไม่ชอบก็เรื่องของคุณ

เว็บนี้เป็นสาธารณะ แต่กระทู้นี้คือพื้นที่ส่วนตัวของฉัน เข้าใจนะคะ 

ขอบคุณค่ะ.

19/8/2017

เรี่มตั้งกระทู้ครั้งแรก คือจริงๆก็อยากตั้งมานานแล้วล่ะแต่ยังไม่มีอารมณ์ที่แน่นอน

รูปแบบการเล่าเรื่องมันเหมือนเราพูดกับตัวเองนะ งงๆหน่อยเพราะบางทีมันก็คุมตัวเองไม่ได้ ดันพิมพ์สิ่งที่อยู่ในใจ มันเลยไม่ค่อยปะติดปะต่อกัน

เราคิดว่าเราเป็นโรคชึมเศร้า ก็ตั้งแต่ที่โดนกระทำชำเราเมื่อตอนเด็ก ตอนนั้นมันยังไม่เข้าใจอะไรจนโตขึ้นมาและคิดได้ ความทรงจำนั้นมันก็ทำร้ายเราเรื่อยมา เอาแต่คิดถึงมันและร้องไห้ ทั้งๆที่ร้องไปมันก็ไม่มีประโยชน์ กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ตอนที่คนในคอบครัวรู้... เราก็ไม่รู้หรอกว่าพวกเขารู้สึกยังไง ตอนนั้นเราถูกส่งมาอยู่กับป้า ที่น่ารังเกียจ...

เขาด่าเราว่านางบำเรอ ทุกวัน เรายังจำได้ดี น้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเรามันคือตัวน่ารังเกียจ ยิ่งนึกยิ่งเกลียด อยากกลับบ้าน แม่มารับหนูหน่อย แล้วก็ร้องไห้.

ต่อหน้าคนอื่นก็พูดดี แต่ใครจะรู้ว่าคนๆนี้น่ารังเกียจแค่ไหน ให้ตายสิ สะเหนียดจริงๆ น่าขยะแขยง พูดแบบนั้นไม่กระดากรึไง รู้อะไรบ้างถึงได้ไปว่าคนอื่นอย่างนั้น ทั้งๆที่ไม่รู้อะไรเลยกลับไปว่าเขาแบบนั้น ทั้งๆที่ความจริงแล้ว-ก็เหมือนมันนั่นแหละ น่าขยะแขยงพอๆกัน เอาดีเข้าตัวเอาชั่วเข้าคนอื่น ทำตัวเป็นสูนกลางอยากให้คนอื่นหมูนรอบตัวเอง คิดว่า-คุมกฎจักรวาลรึไง น่ารังเกียจจริงๆ.

นอนๆอยู่ก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานที่บีบสิวให้เพื่อน อยู่กับเพื่อน4คนรวมเรา เราพยายามค่อยๆบีบแต่มันไม่ออก จะกดแรงๆก็กลัวเพื่อนเจ็บเพราะกดแค่นี้แม่งยังร้องชี้ด เพื่อนอีกคนก็ถามทำไมไม่กดแรงๆ มันจะได้ออกๆชะที นี่เลยบอกกลัวอี(เพื่อน)เจ็บ แล้วมันตอบว่า การประนีประนอมมันก็จะเจ็บเรื่อยๆ กดทีเดียวมันเจ็บก็จริงแต่แค่ทีเดียวเดี๋ยวก็หาย นี่แบบ...อืม

>>บางครั้ง ความสงสารของเราก็ทำร้ายเขาไปโดยไม่รู้ตัว ถ้าสงสารเขาจริงๆก็รีบตัดเขาออก จริงอยู่ที่เขาอาจจะเจ็บปวดมากแต่มันก็แค่ช่วงเวลาหนึ่ง วันเวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง<<

แม่...รักฉันบ้างรึเปล่า? รัก...แต่รักเท่าคนอื่นไหม?

แม่...รู้สึกอะไรบ้างไหมที่ฉันเป็นแบบนี้? อยากให้ฉันตายไป หรืออยู่ต่อ?

หนูไม่มีความสุขเลย แม่รู้รึเปล่า?

หนูผอมลงแล้วนะ วันนี้ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่น้ำ แม่ดีใจมั้ย?

แม่คงจะหงุดหงิด ที่หนูเอาแต่นอนทั้งวันและไม่ช่วยงานอะไรเลย แม่บอกว่าถ้าไม่พอใจที่จะอยู่...ก็ไป

แต่หนูไม่มีที่ไป หนูเลยไปไม่ได้

ทำไมแม่ถึงฟังเสียงของคนอื่น มากกว่าเสียงลูกตัวเองกันคะ?

ทำไม...ถึงแคร์ว่าคนอื่นจะพูดยังไง มากกว่าแคร์ว่าลูกจะรู้สึกยังไง...

ตลอดมา...หนูไม่ได้ต้องการอะไรมากเลย แค่อยากให้แม่สนใจหนูมากขึ้น ให้หนูรู้ว่าหนูก็สำคัญกับแม่

หนูไม่น้อยใจหรอกค่ะ ถ้าแม่จะลืมวันเกีดของหนู ถ้าแม่จะลืมทุกครั้งเมื่อชื้อเสื้อผ้าว่ามีส่วนของหนู ลืมว่าวันนี้หนูต้องไปเรียนและต้องให้เงินหนูไปกินข้าว ลืมว่าหนูกำลังป่วยและต้องการยาบรรเทา ลืมว่าหนู...ยังเป็นลูกสาวของแม่อยู่

แม่รู้สึกยังไงคะ เมื่อแม่รู้ว่าลูกของแม่ไม่ได้ปกติ รู้สึกยังไงเมื่อเห็นรอยแผลบนแขนของหนู รู้สึกยังไงเมื่อเห็นหนูร้องไห้เวลาที่เอารูปเมื่อสมัยเด็กมาเปีดดู

หนูชอบ..เวลาที่แม่เล่าเรื่องราวในสมัยเด็กของหนูกับพี่ให้คนอื่นๆฟัง เพราะว่ามันทำให้หนูรู้สึกว่าหนูก็เป็นลูกแม่

ตอนนั้นหนูมีความสุขมากจริงๆนะคะ

20/8/2017

ตื่นเช้ามาก็เหนื่อยๆชึมๆตามประสา ชึ่งมันก็คงขวางหูขวางตาแม่มากแน่ๆโดนตะคอก นั่งกรอกน้ำร้องไห้ไป ตอนนี้ก็11โมง น้ำแก้วเดียวที่กินมาละเหยไปแล้ว เหนื่อยจัง กรอกน้ำเสร็จละเข้าห้องร้องไห้ต่อมาระบายกับเพื่อน เพื่อนก็มารับ ทรมาน เหนื่อย ไปต่อยังไงดี

ขอย้อนเรื่องราวนะ...

เราเป็นคนที่มีนิสัยเก็บกดมาก ต่อให้รู้สึกอะไรยังไงสิ่งที่แสดงให้คนอื่นเห็นคือรอยยิ้ม ต่อให้ในใจมันจะเจ็บปวดพังทะลายแค่ไหนเราก็จะบอกว่า 'ไม่เป็นไร' คำๆนี้ไม่ใช่แค่บอกคนอื่น แต่เราบอกตัวเองด้วย ไม่เป็นไร อดทนไว้นะ... ถ้าทนไม่ไหวก็ไปร้องไห้คนเดียว.

ทุกๆวันเวลาที่ผ่านพ้นไป มีเรื่องราวมากมาย สุขบ้าง ทุกข์บ้าง ปะปนกันไป.

คุณตา...เป็นโรคมะเร็งตับรยะสุดท้าย เหลือเวลาไม่มากแล้วล่ะ เดี๋ยวก็ตายแล้ว... หลังจากนั้นฉันจะเป็นยังไงนะ จะเสียใจมั้ย ร้องไห้รึเปล่า?

ใครๆก็บอกว่าคุณตารักฉันมากที่สุด เท่าที่จำความได้หลังจากแม่กับพ่อไปทำงานต่างถิ่นก็อยู่กับตามาตลอด ท่านให้หลายสิ่งหลายอย่างกับฉัน เรียนรู้หลายๆอย่างจากท่าน แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกว่ารักจากท่านเลยนะ รักงั้นเหรอ รักหรือเห็นแก่ตัวกัน

คุณตากำลังจะตาย กำลังสั่งเสียอยู่ ฉันไม่รู้เลยนั่งดูโกโบริข้างนอก โกโบริก็โดนระเบีดกำลังจะตายเหมือนกัน ฉันถูกยายเรียกให้ไปหาคุณตา ผอมแห้งเหลือเกีน สายออกชิเจ้นกำลังถูกถอด พึมพำอะไรก็ไม่รู้ เอียงหูฟังใกล้ๆถึงรู้ว่าท่านกำลังพูดอะไร

'ตั้งใจเรียนนะ จำคำสอนของตาเอาไว้ หลังจากนี้ไปหนูจะไม่เหลือใครแล้วนะ ไม่มีใครรักหนูได้เท่าตาอีกแล้ว...'

พูดอย่างกะรู้อนาคตงั้นแหละ คุณตาตายตอนโกโบริจบพอดี ทุกคนร้องไห้กันทั้งบ้าน ตัวฉันยังงงกับเหตุการณ์ข้างหน้าอยู่ ไม่มีน้ำตาไหลออกมา ไม่รู้สึกอยากร้องไห้ด้วย บิลด์อารมณ์ตัวเองหน่อย แล้วก็ร้องไห้

หลังจากนั้นสักสองสามเดือนได้ฉันทะเลาะกับแม่ และพายามฆ่าตัวตาย ยานอนหลับ ยาพารา ยาแก้แพ้ ยาทุกอย่างในบ้านเอามากินหมดและนอน

ไม่ตาย แต่เกีดอาการโอเวอร์โดส ทรมาน เวียนหัว อ้วก มองไม่เห็นอะไรเลย ตากำลังจะปิด พี่ชายมาเจอฉันและเรียกแม่ ตอนนั้นสติหมุนไปหมด เขาพูดอะไร เวียนหัวจัง ง่วง แม่บอกว่าอย่าหลับงั้นเหรอ

พอไปถึงโรงบาลฉันก็สติแตก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เก็บสั่งสมมาพูดออกไปแล้ว พูดหมดแค่บางอย่าง.

ตั้งแต่วันที่กินยาไป ฉันก็ชึมเศร้าตลอดมา มันจะมีอาการอยู่สักสองสามวัน และก็ปกติอยู่สามสี่วัน วนเวียนแบบนี้ไปเรื่อยๆ มีเรื่องราวเข้ามามากมายเหมือนเคย ฉันรู้สึกว่าฉันเรี่มเปีดเผยตัวตนบ้างนิดหนึ่ง อย่างน้อยตอนอยู่บ้านบางครั้งก็มีช่วงเวลาที่ได้หัวเราะแบบมีความสุขจริงๆ ถึงแม้ว่าก่อนนอนฉันจะร้องไห้เหมือนทุกทีก็ตาม ฉันคิดว่าวันนึงฉันอาจจะ 'ปกติ' เหมือนคนอื่น แต่ไม่เลย ฉันรู้สึกว่ามันหนักขึ้นทีละนิด เรี่มทำร้ายตัวเอง บางทีก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ หงุดหงิด เศร้า ความรู้สึกมันตีกันไปหมด ยิ่งตอนที่โกรธ ฉันกลัวว่าฉันจะคุมตัวเองไม่อยู่และไปทำร้ายคนอื่น มีอยู่ครั้งนึงที่ฉันบีบคอน้องสาวจนเกือบตาย เพราะเธอโยนหมอนมาโดนหัวฉันและยังหัวเราะเยาะ หลังจากนั้นน้าสาวเข้ามาห้าม ฉันตบหน้าน้องสาวฉันตอนที่น้าจับแยก น้องสาวฉันร้องไห้ ฉันถึงได้สติมือไม้มันสั่นไปหมด จากนั้นมาทุกครั้งที่โดนน้องยั่วโมโหฉันจะพยายามเตือนเธอด้วยคำพูด แต่รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้น้องกำลังอยากลองดีกับฉันอีก.

เวลาที่รู้สึกแย่จนหัวใจมันว่างเปล่า ได้แต่จ้องมองไปอย่างไร้จุดหมายนั้น ฉันจะเอาคัตเตอร์มากรีดลงบนแขนให้เลือดออก กรีดไปจนกว่าจะรู้สึกสงบลง ฉันไม่ได้กรีดลึกให้ตัวเองเจ็บ แค่กรีดให้เลือดออกเท่านั้น วันไหนรู้สึกแย่มากแผลมันก็จะยาวไปถึงข้อมือ มีแผลนึงลึกที่สุดเพราะมือมันพลั้งกดมีดลงแรงเกีนไป ตอนนั้นเลือดไหลออกเยอะมาก เยอะจนหยดจากข้อศอกลงบนพื้นห้องน้ำแดงไปทั่ว กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่วอย่างกะหนังสยองขวัญ ฉันใช้เวลาล้างเลือดนานมากจนหน้ามืด ดูเหมือนว่ารอบนี้จะเสียเลือดเยอะไป แต่ฉันก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกีดขึ้น เดีนออกมาจากห้องน้ำและทำแผล ใส่เสื้อผ้าและเดีนออกจากบ้าน ตั้งใจว่าจะไปโดดน้ำตาย เหตุผลคือเหนื่อยที่จะอยู่แล้ว...

21/8/2017

อยู่บ้านกันหลายคนแต่รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว กินคนเดียว เวลาที่ได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขานี่มันดีจังเลยนะ ถ้าไม่มีเราก็คงไม่ต่างออกไปเท่าไหร่ ยังไงตอนนี้มันก็เหมือนเราตายจากไปแล้วนิ

ใช่...ตายจากกันไป ก็จบ.

อยากโทรหาพ่อ แต่ไม่กล้า กลัวจะร้องไห้ให้พ่อฟัง ไม่อยากให้คนอื่นมารู้สึกไม่ดีด้วย อึดอัดดีจัง

คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น

ออกไปข้างนอก ยิ้มได้ หัวเราะได้ เดี๋ยวกลับมาบ้านก็ร้องไห้เหมือนเดีม

22/8/2017

เลีกเรียนตั้งแต่4โมง เพื่อนกลับบ้านก่อนแล้วเลยไลน์หาพี่ให้มารับ จนตอนนี้ผ่านมา1ชั่วโมงครึ่งแล้วยังไม่มีใครมา เขาคงลืมเราจริงๆแหละ

28/8/2017

ความรักคืออะไรกันนะ?

มันเป็นยังไง? รู้สึกยังไง? ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

ความรู้สึกที่อยากดูแล ปกป้อง

ความรู้สึกที่อยากให้โดยไม่หวังการตอบรับ

ความรู้สึกที่อยากเห็นอีกฝ่ายมีความสุขแม้ต้องแลกด้วยความเจ็บปวดของตนก็ตาม

มันเป็นยังไงเหรอ???

ไม่เคยเข้าใจเลย

ตัวตนของฉันจริงๆเป็นยังไงนะ

ฉันคนเดีมเป็นยังไงเหรอ?

เพื่อนบอกว่า...วันเวลาจะพาฉันคนเดีมกลับมา...เชื่อว่าเธอจะกลับไปเป็นคนเดีม...

เธอรู้จักฉันคนเดีมด้วยเหรอ?

รู้จักผู้หญิงที่น่ารังเกียจและเห็นแก่ตัวคนนั้นด้วยเหรอ?

ไม่ เธอไม่รู้จักฉันจริงๆเลย เธอรู้จักแค่ 'ตัวฉัน' ที่ฉันให้เธอรู้ตางหาก

ความจริงใจ คือสิ่งสำคัญในการสานสัมพันธ์...

แต่สำรับฉัน...หน้ากากคือสิ่งสำคัญในการสานสัมพันธ์ ฉันไม่เคยรักใคร ไม่เคยจริงใจต่อใคร ตัวฉันที่ทุกคนรู้จักนั้นก็แค่ตัวตนปลอมๆที่ฉันสร้างขึ้นมา ผู้หญิงที่ดูอ่อนต่อโลก หัวอ่อนสุดในกลุ่ม ท่าทางโง่ๆ ใจดี อย่างกับนางเอกละคร เป็นเพียงตัวตนปลอมๆของฉัน ทุกคนต่างก็ชอบคนแบบนี้ ถ้าหากพวกเธอรู้จักฉันจริงๆ ฉันจะไม่ชอบฉัน เพราะงั้นก็จงรู้จักฉันเท่าที่ฉันให้รู้ก็พอ.

3/9/2017

ร้องไห้อีกแล้วล่ะ น้อยใจ ผิดหวัง เกลียด โกรธ รู้สึกผิด น้ำตาที่ไหลนั่น...มาจากความรู้สึกไหนกันนะ ทั้งๆที่คิดว่าจะไปรักษา คิดว่าจะต้องหาย คิดว่าจะอยู่ให้ดีกว่านี้ รักตัวเองมากกว่านี้ แต่ความคิดที่อยากจะตาย...ทำไมผุดขึ้นมาเรื่อยๆนะ หมดหวังแล้วล่ะ ฉันน่ะ ไปไกลกว่านี้ไม่ได้หรอก วันนี้ พรุ่งนี้ มะรืนนี้ วันไหนคือวันตายของฉันนะ ถ้าตายไปทุกคนก็จะไม่ต้องมาเหนื่อยกับฉันอีกแล้ว มันจะจบทุกๆอย่าง.

 

คนที่รักฉัน

คนที่ทำร้ายฉัน

คนที่ปกป้องฉัน

คนที่เคียงข้างฉัน

ล้วนแต่คือตัวฉันเอง...

ไม่มีใคร สุดท้ายแล้วก็ไม่เหลือใคร มองหาก็ไม่เคยเห็น ฉันควรอยู่คนเดียวนั่นแหละ มันถูกกำนดไว้แล้ว.