[เล่าสู่กันฟัง] ภาพที่อยู่ในหััวเวลาเขียนหรืออ่าน ชัดกันแค่ไหน~
ตั้งกระทู้ใหม่
แต่ว่า ก่อนจะเขียนออกเนี่ย ภาพที่อยู่ในหััวมันชัดเจนขึ้นมาขนาดไหนกันนี่สิ!?
ยกตัวอย่างเช่นนิยายบางเรื่อง ที่เน้นบทสนทนามากกว่า ถ้าหากเป็นแบบนั้นแล้วจะหมายถึงว่า คนเขียนได้ยินแต่เสียงพูดของตัวละครหรือเปล่า
ภาพในหัวเราค่อนข้างชััด มันมาเป็นฉาก ๆ (แต่คือมันต้องรอนานมากกว่าจะออกมาชัดพอจะเขียนได้) แต่ว่าจำกัดวงกว้างแค่ประมาณจอของกล้องตััวหนึ่ง เวลาเขียนมันก็แสดงออกมาได้แบบนี้จริง ๆ บางทีอ่านดูก็รู้สึกว่าอยากจะเติมอย่างอื่นลงไปเพราะตอนเขียนนั้นมันไม่เห็น
และบางทีเห็นอะไรเยอะแยะไปหมด แต่ภาษามันไม่ได้ บรรยายไม่ออกก็มั่วไปใหญ่ 5555
แต่เวลาอ่านเราเป็นอีกแบบหนึ่งนะ เป็นพวกมโนเก่ง ความคิดไปไวกว่าตัวหนังสือที่เห็น เวลาเห็นนักเขียนอธิบายอะไรละเอียด ๆ เนี่ย อ่านข้ามเป็นแถบ อารมณ์ว่า ในหัััวมันคิดไปแล้ว ถึงจะไม่ได้คิดเหมือนกัน แต่ภาพมันออกมาแล้วชัดแล้ว ก็เลยข้าม orz
แต่พออ่านที่มันไม่มีอธิบายอะไรเลยนี่ก็ นึกถึงเห็นหุ่นไล่กายืนคุยกัน นิ่งเป็นตอเลยทีเดียว
มีใครไม่ได้เป็นแบบนี้บ้าง~
slimebox
30 ต.ค. 60 เวลา 06:46 น.
816
views
25 ความคิดเห็น
ปกติในบทคำพูด มันจะมีอำนาจบางอย่าง ที่ทำให้เรามโนภาพออกในหัวว่า ตอนนี้ เวลานี้ ตัวละครกำลังแสดงอารมณ์หรือว่าท่าทางอะไรบางอย่างอยู่แล้ว หากสังเกตกันได้นะ
แต่การที่จะทำให้คนอ่านมโนภาพออกมันเป็นเรื่องยากพอสมควร ฉะนั้นต้องมีเขียนบทบรรยายเพื่อให้รู้ว่าสถานที่นั้นมีสภาพเป็นยังไงที่ชัดเจนขึ้นหรือว่าใครกำลังพูด
แน่แหละว่านักเขียนที่จะทำได้อย่างนั้นเป็นเรื่องยาก ผมก็เหมือนกัน เลยไปศึกษาวิธีการบรรยายทั้งบทพูดและบทบรรยายสิ่งรอบตัว จากนักเขียนดังๆ หลายคน จนในตอนนี้ไม่ได้มีปัญหานั้นอีกแล้ว
แต่ที่ผมไม่เข้าใจอย่างหนึ่ง ทำไมเจ้าของกระทู้เวลาเขียน ต้องมีสระแถมมาสองตัวด้วย อย่างเช่น (( ััว )) อันเนี่ย
หะ ไหนอะ สระแถม ทำไมไม่เห็น ยังไงอะ เฮ้ยไม่เห็นจริง ๆ นะ คือถ้าเป็นไม้หันอากาศ คีย์บอร์ดเราไม่ดี กดเบามันก็ไม่ติด บางทีติดมันก็จะแถมให้หลายตัว บางทีมากกว่าสองตัว แต่ถ้าติดมาเราก็ลบแล้วนะ แล้วไหนล่ะเหนี่ย T T ทำไมไม่เห็นเจอ หรือจอแสดงภาพมันไม่ดีอีก อ่ากกก
คือตอนนี้มีปัญหาไม้หันอากาศกับสระอะ แล้วก็สเปซบาร์ มันมา ๆ หาย ๆ เดี๋ยวกดได้เดี๋ยวกดไม่ได้ =_=
สงสัยต้องซื้อใหม่แล้วมั้งครับ
แต่งมาตั้งนานละ ยังไม่รู้เลยว่าตัวละครใสเสื้อผ้าอะไรมาผจญภัยบ้าง
สรุป เห็นภาพโคตรไม่ชัด
ดีที่ยังใส่เสื้อ /เผ่น
ถ้าเป็นฉากพูดกันโดยเฉพาะถ้ามีประเด็นสำคัญ มักจะเห็นแค่เหมือนร่างคน รู้ว่าตัวไหนอยู่ตำแหน่งไหน แต่ไม่คิดหน้าตา
ถ้าเป็นฉากพูดแบบสบายๆ หรือฉากที่แสดงอารมณ์ได้ หน้าตาจะชัดขึ้นมาหน่อย
ฉากกับการกระทำขึ้นอยู่กับเหตุการณ์ครับ ถ้าฉากต่อสู้หรือสงครามนี่ต้องคิดให้ชัดมาก ต้องจำลองผลของการกระทำหรือการเคลื่อนไหวนั้นๆด้วย แต่ถ้าฉากพูดคุยกันเฉยๆ บางทีมองข้ามไปเยอะก็มี อย่างเดินคุยกันกลางหน้าหนาวแต่ไม่ได้บรรยายหิมะเลย ก็ต้องกลับไปแก้อยู่บางครั้งครับ
นั่นสิ เห็นด้วยเลยค่ะ ฉากพูดบางทีเพราะว่าไม่มีแอคชั่นอะไร ก็จะเขียนไปได้สบาย ๆ บางทีก็ทำให้ลืมรอบ ๆ ไปด้วย แต่พอถึงเวลาสู้กัน ก็ต้องดองไปเป็นอาทิตย์กว่าจะเขียนได้สักฉาก เพราะมันต้องอาศัยพลังงานอย่างมากในการดึงภาพออกมาจริง ๆ
ของผมนี่แล้วแต่ครับ ฉากสู้บางฉากเห็นภาพชัดก็เขียนเร็ว แต่บางฉาก โดยเฉพาะฉากที่มีเงื่อนไข เช่นรอดแบบไม่น่ารอด หรือต้องรบผิดจากปกติแบบนี้ๆ จะช้ามาก บางทีเขียนไม่ออก เขียนแล้วลบ จนเดือนต่อมาถึงคิดทางออกที่สมจริงหรืออย่างน้อยก็แถน้อยกว่าออกครับ
ยิ่งกว่าชัดครับ เรียกได้ว่า 4 มิติ SUPER VR 4000 k เลยละครับ
คือ นอกจากมันจะชัดแล้ว มันยังล้วง....... มันยังสามารถมองไปรอบ ๆ ได้ มองเข้าไปในความรู้สึกได้ แถมยังปรับเปลี่ยนสีหน้า ท่าทาง ร่างกาย ได้ราวกับพระเจ้า --- ภาพมุมกว้าง จะกว้างมาก จากมดตัวเล็ก ไปยังจักรวาลที่มีดวงดาวนับล้าน ซูมเข้าซูมออกได้สมูดยิ่งกว่าการ์ดจอระดับเทพร้อยตัวคลอสซิงกันเสียอีก
ส่วนเรื่องเสียง นอกจากจะดังชัดแล้ว ยังมีโทนเสียง มีอารมณ์อยู่ในนั้นด้วย มีน้ำเสียงโกรธ น้ำเสียงเศร้า น้ำเสียงดีใจ น้ำเสียงร่าเริง และอื่น ๆ ชัดเหมือนพูดจริง ๆ ตรงหน้าเลย
และเวลาเข้าฉากหลายตัวละคร บทพูดจะชัดทุกตัวละคร หลายเสียงจะไม่รวมเป็นเสียงเดียวกัน เป็นเสียงของพวกเขาแต่ละคนแยกกันไปเลย
ส่วนเสียงระเบิด ชัดยิ่งกว่าเสียงระเบิดของหนังไมเคิลเบย์ เร่งโวลุ่มทะลุ 100 อีกครับ
(นักเขียนปกติเขาเป็นยังงี้กันไหม ชักเป็นกังวลแล้วแหะ)
โห สุดยอดมาก เหมือนหลุดเข้าไปในโลกของเขาเลยอะ น่าสนุกจังค่ะ >< แบบนี้น่าจะช่วยในการเขียนได้มากเลย (จริงป่าว 555)
ตอนคิดเป็นแบบนี้เหมือนกันค่ะ ^^ แต่เวลาเขียนออกมา เป็นอีกเรื่องเลย T^T
ปกติภาพในหัวจะชัดกว่าสิ่งที่สื่อออกมา ตอนเขียนจะเลือกอีกทีว่าจะให้ออกมาแค่ไหน เมื่อก่อนภาพก็มายากมากเหมือนกัน แล้วถ้าภาพไม่มาก็เขียนไม่ได้ แต่หลังๆ พอมีเดดไลน์ลง 3 วันครั้ง มันก็จะมาง่ายขึ้น... เพราะไม่มาไม่ได้
เวลาเป็นฉากบทสนทนา ก็จะมาทุกอย่าง สิ่งแรกๆ ที่มาคือน้ำเสียงตัวละคร กับท่าทาง จากนั้นก็บรรยากาศโดยรอบ เช่นคุยที่ไหน บรรยากาศเป็นยังไง แต่ถ้าเป็นฉากเน้นบทสนทนา มันจะเน้นที่น้ำเสียง ท่าทาง อารมณ์ตัวละครเป็นหลัก บรรยากาศโดยรอบอื่นๆ ก็จะบอกตั้งแต่ต้น หรือมีแซมมาบ้างเล็กน้อย แล้วก็มีในช่วงปิดท้าย
ส่วนฉากอื่นๆ ส่วนใหญ่ก็จะชัดมากอยู่ แต่ก็ไม่ได้บรรยายมากจนเกินไป เพราะว่าบรรยายไม่เก่ง เลยเอาเท่าที่เห็นสมควร (และสามารถ) จะเขียนได้ จะมีภาพโดยรวมก่อน แล้วก็ย่อยลงมา แต่ส่วนใหญ่จะบรรยายที่อยู่ใกล้ๆ มากกว่า
เวลาอ่านนิยายคนอื่นก็ชอบให้บรรยายเยอะๆ นะ เป็นคนที่อ่านบทบรรยายไม่ค่อยเบื่อเท่าไหร่ ถ้าเค้าเขียนดี แต่อะไรที่บรรยายน้อยๆ มันจะไม่ค่อยอิน หมายถึงถ้าไม่บรรยายบรรยากาศเยอะ ก็ต้องเป็นแบบเน้นบรรยายความรู้สึกเยอะไปเลย
ไม่มาไม่ได้สินะ ฮา ๆ / อืม ๆ บอกบรรยากาศตั้งแต่ต้นคนอ่านก็จะเหมือนยืนอยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว ภาพต่อมาก็จะไม่มีปัญหาด้วย ><
เป็นบ้างค่ะ เพราะเรามาจากสายวาดก่อนมาเขียนนิยายดังนั้น จะวางภาพคล้ายสตอรี่บอร์ดค่ะ บางทีมโนภาพมาเป็นมุมกล้องเลย
บางทีเขียนๆ ไปหยิบกระดาษเปล่ามาร่างภาพก่อนแล้วเขียนนิยายต่อค่ะ เหมือนเป็นการเขียน doodle สดจากหัวค่ะ
เจ๋งอะ >< วาดรูปเป็นมันดีอย่างงี้นี่เอง T T
จินตนาการฉากเหมือนดูหนัง แต่หยิบมาเขียนพอให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ต้องการให้คนอ่านเห็นภาพตามเราทุกองศา
และจะใส่ความรู้สึก ความคิดของตัวละครต่อสถานการณ์เข้าไปเป็นระยะ เพราะเขียนเรื่องที่เน้นจิตใจและความสัมพันธ์ค่ะ
จุดมุ่งหมายในการเขียนของเราคือเรียนรู้ตัวละคร ส่วนเหตุการณ์ในเรื่องเป็นเครื่องมือปอกเปลือกตัวละครทีละชั้น
เวลาอ่าน ถ้าบรรยายละเอียดมากๆ เราก็นึกภาพตาม แต่ถ้าอ่านจบแล้วยังไม่รู้ต้องการจะสื่ออะไร ก็จะลบภาพนั้นทิ้งแล้วสนใจฉากต่อไปแทน
เช่นบรรยายห้องทุกระเบียด เฟอร์นิเจอร์ทำจากอะไรวางตรงไหน ถ้าเป็นที่เกิดเหตุในนิยายสืบสวน, อยากแสดงความหรูหราของเจ้าของห้อง หรือกำลังเล่าผ่านตัวละครที่ช่างสังเกตก็เข้าใจได้
แต่ถ้าละเอียดเพราะอยากละเอียดเฉยๆ เราแทบจะไม่ใส่ใจเลย
ส่วนบรรยายน้อยๆ ถ้าอ่านพอเข้าใจเหตุการณ์และตัวละครก็โอเค
อื้ม สำหรับคนที่แนวเน้นความรู้สึกของตัวละครก็จะต่างจากแบบที่เน้นตัวเหตุการณ์นิดนึงเนอะ
เห็นชัดค่ะ เหมือนเราดูละครในทีวีเลย
ช่องอะไรเอ่ย/ผิด!
เราคนเล่าต้องเห็นชัดครับ เพื่อกลับมาหมุนดูทุกมุม แต่เราควรหยิบมาบรรยายละเอียดแค่จะเน้นอะไรเท่านั้นครับ ให้คิดตามกล้องแบบ cinematography เขียนแค่ให้คนอ่านทดข้อมูลครับ
ทดแล้วเฉลย เหมือนส่งบาสให้เขาแล้วเขายิงบาสลงห่วง สารความสุขในสมองจะหลั่ง เขาก็จะทนอ่านต่อได้ครับ
ที่ Tell ยาวๆไม่ดีเท่า Show มันก็แค่สมองทดข้อมูลเยอะไปครับ (แต่ละคนก็ไม่เท่ากันอีก)
บางทีRAMก็ต้องถอดแล้วเอายางลบมาถู..../เกี่ยวไร? orz
ภาพในหัวเราค่อนข้างชัดค่ะ (อาจจะเพราะเป็นแฟนฟิคอนิเมะด้วย)
แต่ถ้าท่าทางของตัวละครตอนไหนไม่ชัดขึ้นมา เราก็ยืนทำท่านั้นเองเลยค่ะ (ต้องอยู่คนเดียวนะ ถ้าอยู่กับคนอื่นเดี๋ยวเขาจะหาว่าบ้า 555+) ล่าสุดจินตนาการเวลายืนอยู่ปากเหวแล้วเอาเท้าแหย่ไม่ออก ว่ามันจะทรงตัวได้แค่ไหน ท่าไหนจะยืนได้มั่นคงสุด นี่ก็หยิบเก้าอี้เปียโนมาแล้วขึ้นไปยืนพร้อมลองเอาเท้าข้างนึงแหย่อากาศเลยค่ะ 5555 (อารมณ์แบบ อยู่ในห้องมืดที่ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากพื้นเล็ก ๆ ที่ตัวละครกำลังยืนอยู่ >< )
ความสมจริงเราต้องลงทุน! ตอนอ่าน ๆ บน ๆ นึกว่าไปเหวจริง ๆ ซะอีก แอบลุ้น 5555 เจอเก้าอี้เปียโน อ้อ โอเค ใจหายหมด 5555555555
อันนี้ไม่ใช่แค่เห็นภาพแต่ใช้ปสปก.จริงประกอบเลยทีเดียว
คุณ slimebox
โอยย ถ้ายืนปากเหวจริง เกรงว่าถ้าพลาดแล้วจะไม่มีใครมาอัปตอนใหม่ค่ะ 555+ XD
คุณ Miran/Licht
เมื่อนึกไม่ออก ต้องลองดูด้วยตัวเองค่ะ! (บางทีนึกภาพใช้กรงเล็บฟันไม่ออก ว่านิ้วมันจะถ่างแค่ไหน แผลจะลึกจะตื้นต้องฟันกรงเล็บยังไง ก็ลองทำท่านั้นดูค่ะ 555) สนุกด้วยนะ (ทำไปขำตัวเองไป XD)
ในหัวแบบชัด สวยงามทุกองศา แต่พอบรรยาย
เฮ้ย! แกมันไม่ได้ มันไม่ชัด
มีแค่ฉากบางฉากที่อธิบายได้
อยากลองแต่งนิยายบรรยายแบบตรงไปมา ไม่อ้อมค้อม แต่มีคนฉุดความคิดนั้นไว้
สุดท้ายต้องบรรยายให้สละสลวย(นี่ระบายหรืออะไรเนี่ย)
เรามีเฟเบอร์-คาสเทลสี่สิบแปดสี เนื้อเนียน สัมผัสนุ่ม ไว้ให้บริการจ้า 5555 /เดี๋ยว! อย่าออกทะเล!
ใคร ใครกันที่ยื่นมือเข้ามาฉุดรั้งเธอไว้! /ตกดึกแล้วเริ่มไม่มีละ สติสตัง
นักเขียนและความคิดตัวเองรวมๆกันให้ฉุดความคิดนั้น
ในเว็บกับปากเรามันคนละชั้น
เว็บคือสวรรค์
ภาษาปากคือ นรก ปีจอมาก
ถ้าเอาภาษาปากมาพูด โดนแบนแน่ๆนอนๆ หยาบเกิน555
แต่ก็ถือว่าไม่ฝืนสมองมากเกินไปเพราะบรรยายได้อยู่แล้ว(การบ้านไง ช่วยได้เยอะ555)
ภาพในหัวเนี่ยสุดยอดเห็นชัดแบบโคตรFullHD เห็นแม้แต่เชื้อแบคทีเรียในอากาศที่ลอยล่อง(?) แต่พอบรรยายมันออกมามันดูไม่สุดอะ เหมือนในหัวกำลังเห็นตลค.ขี่เครื่องบินไปดาวอังคาร แต่พอมันบรรยาย เหมือนตลค.กำลังคลานไปดาวอังคารแทน..*ระบายสีคอลีนอย่างเมามันส์*
ถ้านึกภาพว่ากำลังคลานไปดาวอังคาร พอบรรยายออกมามันก็จะเป็น!...!!
ของผม 4k ครับยิ่งกว่า 730p
ก็ชัดนะผมเพื่มเสื้อผ้าที่พอออกเเบบได้ใส่ลงไป
เหมือนผมกำลังใช้เเว่นสามมิติ
อีก 3 วัน ทอ เเร็กนาร็อกก็เข้าเเล้ว เกี๋ยวอะไร
อีกนิดก็จับต้องได้แล้วล่ะสิ! /เฮ้ย! 555555
อีกสามวันเตรียมแว่นสามมิติให้พร้อม แล้วไปสัมผัสความเป็น 4k กับโลกิ ฮะ?
มัน เเน่นอนw!!
ผมเป็นคุณชายละเอียดครับ (ก้มหน้าสารภาพ) คือถ้าไม่เห็นภาพทะลุปรุโปร่างนี่ จะเขียนไม่ได้เลย ต้องผลิตภาพให้ได้ก่อน (ซึ่งส่วนใหญ่ใช้เวลาหลายวัน เลยเขียนช้าจัดๆ)
อันนี้ยกเว้นหน้าตาตัวละคร เป็นอย่างเดียวที่ผมไม่ค่อยวาดภาพชัด คือจะรู้รายละเอียดที่สำคัญและบุคลิก แต่ไม่ได้เป็นหน้าลอยมาแบบแจ้งๆ ครับ
ส่วนเสื้อผ้าทรงผม แววตา ท่าทาง น้ำเสียง สำเนียงการพูด พวกนี้จะค่อนข้างชัด เป็นโรคต้องแยกแยะตัวละครให้ได้ ไม่งั้นตัวเองจะงงเอง (แต่เวลาเขียนนี่ จะติดขัดตรงบรรยายรูปร่างนะ รู้สึกว่าช่างมีคลังคำในหัวไม่เพียงพอเลย)
นั่นคือตัวละคร ถ้าเหตุการณ์ในฉากนี่ ต้องเห็นชัดเปรียะๆ ใครทำอะไร ท่าไหน จังหวะไหน เร็วช้า กี่วินาที รับส่งลูกกันตรงไหน ตอนไหน
อ่าน คคห 11 ของคุณหลงอักษรแล้วแอบหัวเราะ เพราะผมก็ทำเหมือนกันเด๊ะครับ บางฉากที่ยากๆ นี่ นั่งๆ ลุกๆ นอนๆ วัดระยะว่า นั่งแล้วหัวสูงแค่ไหน ตอนยืน เข่าสูงแค่ไหน โอ๊ย อย่างยิบ
พื้นหลัง (สถานที่ บรรยากาศ ท้องฟ้า อุณหภูมิ ลม) พวกนี้ก็ค่อนข้างชัดครับ ดินเดินมีหญ้าไม่มีหญ้า ต้นไม้ต้องสูงแค่ไหนถึงจะบังพระอาทิตย์ได้ในเวลาที่ต้องการ กี่โมงเย็นพระอาทิตย์จะอยู่ตรงไหน ทอดเงาสั้นยาวแค่ไหน ถ้าไม่เห็นภาพนี่ เขียนไม่ได้เลยครับ
โอ เหนื่อยตัวเอง ^ ^"
ความละเอียดของท่านช่างสูงยิ่งนัก! ><
โอ ความเหนื่อยอันคุ้มค่า แหะ แหะ
มีภาพอยู่ในหัวบ้างค่ะ แต่บางทีถ้าไม่มีภาพอยู่ในหัวจริงๆ ระหว่างตอนที่กำลังแต่ง เราจะเขียนบรรยายไปตามสิ่งที่ตัวละครควรกระทำ หรือลักษณท่าทางการกระทำของตัวละครไปเลยค่ะ เดี๋ยวภาพมันจะตามมาทีหลังเอง 555
โอ้ว อย่างนี้ก็ดีเลย ภาพมาทีหลังด้วย แสดงว่าต้องอินกับตัวละครจริง ๆ แน่ ๆ เลย อิอิ
ชัดประหนึ่ง BDXL ค่ะ
แต่เขียนออกมาไม่ได้
การทำภาพให้เป็นตัวอักษรนี่ บางทีมันก็ยากมากจริง ๆ เลย T^T
เห็นเป็นฉากฉากหนึ่งเหมือนในหนังแล้วกดสต๊อปเอาไว้ จากนั้นก็ไปสิงร่างตัวละครในฉากตัวใดตัวหนึ่งแล้วบรรยายในมุมมองของตัวละครที่เราสิงอยู่ เวลาจะเขียนบทสนทนาเราจะชอบพูดออกเสียงออกมา ใส่อารมณ์เข้าไปในน้ำเสียง แล้วคิดว่าอีกฝ่ายตอบเรามาว่ายังไง เป็นแบบนี้บ่อยๆจนแม่ถามว่า "เป็นอะไรทำไมพูดคนเดียว" ไม่ก็ "พูดกับใครอยู่" หรือไม่ก็ "ท่าจะเพี้ยนนะไปหาหมอไหม" อยากจะบอกว่าหนูไม่ได้เป็นอะไรเจ้าค่ะ เพียงแค่พูดคนเดียวเท่านั้น 555
55555 คราวหน้าชวนแม่มาพูดด้วยกัน ><
คือเราจะชอบจินตนาการออกมาเป็นคล้ายๆการ์ตูนในหัวอ่ะค่ะ เวลาเขียนส่วนใหญ่ก็จะเห็นเป็นภาพคล้ายๆเวลาดูการ์ตูน ค่อนข้างชัดทีเดียว แต่เราจะมองเห็นตัวละครชัดกว่าสถานที่นะ สถานที่เหมือนเราต้องค่อยๆนึกอีกที แต่พอเป็นตัวละครนี่พอถึงฉากนั้นจะเห็นทันที ส่วนเวลาบรรยายก็...นั่นแหละ 55555 นี่ถ้ามีเครื่องดึงภาพในหัวมาแปลเป็นตัวอักษรได้จะดีมาก (มโนไปอีก 555555)
เมื่อไรที่มีโครงการสร้างเครื่องนั้น เราจะไปร่วมทุนนะ! (มโนตาม 5555555)
ชัดมากค่ะ เห็นภาพสถานที่่ เห็นทั้งสีหน้า เเละน้ำเสียงของตัวละคร เเต่เราอธิบายออกมาเป็นภาษาเขียนไม่ได้!!!
เอามือปิดหน้าร้องไห้ ไม่รู้จะทำยังไงเเล้ว!! เครียจ!!! เเต่ก็ได้รับคำเเนะนำจากในบอร์นี้ล่ะค่ะว่าให้ลองหาหนังสือมาอ่านเพิ่ม ช่วงนี้เลยฝึกเขียนไป เเละก็หาอะไรอ่านไป
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ไม่ต้องเครียดไปนะ ค่อย ๆ ทำ เขียนมาก ๆ อ่านมาก ๆ เมื่อก่อนเราอ่านเพื่อหนุก ก็เขียนไม่ค่อยได้เหมือนกัน เลยต้องเปลี่ยนเป็นอ่านเพื่อเขียน และเขียนเยอะเข้าไว้ แล้วมันจะลื่นได้ปรี๊ด ๆ เลยค่ะ /ทาสบู่ไว้ที่พื้น (ยัง ยังจะเล่น แป้กก็ยังเล่น) orz
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?