สิ่งที่ผมอยากจะนำเสนอเกี่ยวกับการตั้งรับความคิดเห็นรูปแบบต่างๆ
ตั้งกระทู้ใหม่
ผมเลยอยากจะขอนำเสนอสิ่งที่จะพอใช้ตั้งรับกับความเห็นที่มาจากคนหลากหลายประเภท เท่าที่ผมเคยใช้แล้วได้ผล ก็จะมี...
1.ลองจับใจความให้ดี เพราะบางครั้งคนเมนต์อาจไม่มีทักษะการจัดวาง เพื่อลดอัตราการเข้าใจผิด
2.เมื่อมีความเห็นเชิงติเตียน ให้ลองสำรวจความผิดพลาดของตนเอง อย่าไปยึดว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ให้ยึดที่เนื้อหาเป็นหลัก แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ไม่ถูกกับคุณ ก็ตอบอย่างสุภาพ
3.จากข้อ2 กรณีของคนที่ไม่รู้จริงมาโม้ ก็ควรจะตอบอย่างสุภาพในช่วงแรก ไม่ควรที่จะรีบด่า เพราะการด่าจะเป็นการทำให้เกิดการขยาดการเรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งนั้น กลายเป็นเขาจะตั้งแง่กับสิ่งที่รู้ แต่ถ้าคุยไม่รู้เรื่องก็เงียบไม่ต้องตอบโต้ใดๆต่อ
4.สำคัญอย่างยิ่ง คือต้องวางอีโก้กับยศฐาบรรณดาศักดิ์ไปก่อน เพราะถ้าเอาเกียรติยศของตัวเองยกมา จะไม่ต่างกับผู้ใหญ่ที่เถียงเด็กไม่ได้ก็ยกว่าตัวเองอาบน้ำร้อนมาก่อน
5.ถ้าเกิดคนเมนต์มีข้อสงสัย ควรตอบอย่างนุ่มนวล ไม่ควรที่จะไปเหวี่ยง ถ้าไม่พร้อมตอบจริงๆ ก็สามารถเลี่ยงการตอบคำถามนั้นไปก่อนก็ได้
6.งดคำดูถูกเหยียดหยามทุกประเภทถ้าเมนต์นั้นยังไม่หยาบคายมากเกินไป
7.หากไม่ไหวจริงๆ ก็สามารถปรึกษาคนเข้าใจได้
ที่มานำเสนอนี้ เพราะบน Facebook ผมเคยพบเจอกรณีนึง อาจไม่เกี่ยวกับนักเขียน แต่พอเชื่อมโยงกันได้เนื่องจากสิ่งนั้นเป็นงานบริการ ซึ่งใกล้เคียงกับบทบาทนักเขียน คือการกระทำถือเป็นสาธารณะ ทุกคนมีสิทธิวิจารณ์โดยชอบธรรมได้
คือกรณีนั้น ผมแสดงความเห็นเกี่ยวกับการบริการของรถเมล์สายนึง แต่ผลคือมีพนักงานรถเมล์สายนั้นมารุมต่อว่า ผมใช้วิธีตอบกลับแบบสุภาพ แม้จะพูดคุยไม่รู้เรื่องเพราะฝ่ายตรงข้ามเอาแต่ด่า ผมเลยเลือกวิธีเพิกเฉย ซึ่งผลที่ได้คือสบายใจกว่าการด่ากันด้วยถ้อยคำรุนแรงอย่างมาก และไม่โดนตามรุมถล่มรุมด่าแบบที่แล้วๆมา ดังนั้น ผมเลยอยากขอนำเสนอครับ
FujiKung168
18 พ.ย. 60 เวลา 18:16 น.
991
views
11 ความคิดเห็น
ข้อ 7 ไม่เห็นด้วยค่ะ
เดี๋ยวค่อยมาเพิ่มความเห็นนะคะ ไม่อยากพิมพ์ในมือถือน่ะค่ะ
ที่จริงโดยรวมแล้ว สิ่งที่นำเสนอก็เป็นสิ่งที่พึงปฏิบัติอยู่แล้วนะคะ
แม้จะไม่ใช่กฎหมาย หรือกฏเกณฑ์ที่พึงต้องทำตาม แต่มันเป็นจารีตที่คนในสังคมยอมรับกัน การให้เกียรติกันในฐานะเพื่อนมนุษย์เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว คนเรามันมีสารพัดเรื่องที่พึงจะเคารพนับถือกันได้ เคารพในคุณวุฒิ เคารพวัยวุฒิ เคารพความสามารถ เคารพแนวคิด เคารพความสร้างสรรค์ และอีกเยอะแยะตาแป๊ะไก่ที่คนเราพึงจะให้เกียรติแก่กัน
หากไปพบใครที่ไม่ให้เกียรติคนอืน ก็ถอยห่างออกมา บางทีแนวคิดของเขากับเราคงไม่เหมือนกัน ไปด้วยกันไม่ได้ เขาไม่มีวันเชื่อแบบเรา เราก็ไม่มีวันเชื่อแบบเขา งั้นไม่ต้องไปยุ่งด้วยก็แล้วกัน เขาก็ใช้ชีวิตของเขา เราก็ใช้ชีวิตของเรา ก็เท่านั้นเอง
ถ้ามีสิ่งนี้อยู่ในตัว ข้อแนะนำกี่ข้อก็ไม่จำเป็นค่ะ เพราะสิ่งที่ปฏิบัติมันก็จะเป็นไปในทำนองที่คุณจขกท เสนอแนะอยู่แล้ว และเป็นโดยธรรมชาติด้วย
แต่อะไรเอ่ย ไม่เข้าพวก?
แค่ข้อ 7 ที่โผล่มาข้อเดียว ทำให้เรารู้สึกว่าไม่ต่างกับใครสักคนที่พยายามบอกว่า ข้อ 1 อย่าพูดคำหยาบคาย ข้อ 2 อย่าพูดส่อเสียด ข้อ 3 อย่าพูดยุแยงนะ บลา บลา บลา แต่มีดอกจันที่ข้างท้ายว่า แต่ถ้าทนไม่ไหว ขอให้ไปพูดคำหยาบคาย คำส่อเสียดยุแยงกับกลุ่มเล็กๆ ในห้องที่ปิดมิดชิดแทนก็แล้วกันนะ
สรุปก็คือ ทำได้ แต่ไปที่ลับ ไม่ต้องออกมาที่แจ้ง
คือ เราว่าแบบนี้มันไม่ใช่น่ะค่ะ
แก้ไขแล้วครับ ขอโทษจริงๆ เพราะช่วงนั้นผมกำลังนอยด์กับความเห็นนั้น
ข้อ 7 เราว่าไม่สมควรนะคะ อย่างน้อยสุดกับคนรู้จักจะดีกว่าถ้าไม่ไหวจริงๆ
มันไม่ดีกับตัวคนเขียนเองด้วย ในเน็ตมันกว้าง คนเจอน้อยแค่ไหนก็มีโอกาสหลุดออกไป คนอื่นเขาอาจจะไม่พูดแต่คงมีแอบคิดแล้วว่าเรื่องเยอะจัง ไม่กล้าคอมเม้นต์ ไม่กล้าติอะไรอีก //แล้วก็จะมีนอยด์อีกว่าคนคอมเม้นต์น้อย ก็คนเขียน ไม่พอใจอะไรก็แคปๆมาด่าๆ แบบเนี้ย เขาก็ไม่อยากยุ่งนะ มันก็ขี้เหวี่ยงไปหน่อย
เดี๋ยวข้อนี้ผมจะแก้ไขข้อนี้ครับ เดี๋ยวรอถึงคอมก่อน
เมื่อก่อนเคยเปิดวิวาทะกับกลุ่มเฟสบุ๊คกลุ่มหนึ่งมาแล้ว (เกี่ยวกับศาสนาซึ่งเขาเอาศาสนาไปล้อเล่น เราไม่ชอบ) พิมพ์ความเห็นโต้ตอบกันจนเขากดแบน เราไม่ถอยนะ เราค่อนข้างหัวรุนแรง เพราะยึดมั่นว่าอะไรถูกต้องคือถูกต้อง ไม่มีวันผิดไปได้ เราไล่ต้อน ไล่ขยี้ เมนต์เสียดสี ทำทุกอย่างให้คนกลุ่มนั้นปิดกลุ่มให้ได้
แต่ตอนนี้ เราซอล์ฟลงเยอะเลย เพราะโรคที่เป็นอยู่ทำให้เราหลีกเลี่ยงการตอบโต้กับความขัดแย้งทุกประเภท อารมณ์แบบ...ใครจะตอบอะไรก็ทำเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ ไม่เปิดอ่าน ไม่รับรู้ เราแค่แสดงทัศนคติของเราเสร็จแล้วเราก็ไป ชีวิตสงบสุขขึ้นเยอะมาก =w= แต่เมื่อก่อนนะ แรงมากกกกกกกกกก อยู่ไม่สุขเลย คิดอย่างเดียว ต้องเมนต์สู้ถึงจะชนะ!
ดีครับ การไปพยายามให้คนที่ไม่คิดที่จะเปิดใจรับอะไรมันเหนื่อยเปล่า คิดซะว่าเขาไม่มีตัวตน สบายใจกว่า ที่ผ่านมาคิดเสียว่าเป็นแค่ความฝัน
ข้อ7. เสมือนตัวร้ายจับกลุ่มนินทาพระเอกชัดๆ
"เห็นคอมเมนท์นี้ไหมฮะ"
"ทําไมเหรอจ๊ะ"
"แสดงว่าเจ๊ตาไม่บอด"
ตูมมมม
เดี๋ยวแก้ครับ รอถึงคอมก่อน55555+
ถ้าหมายถึงกระทู้ดราม่าของเรา สามารถแคปข้อความเราที่ไม่ดีหรือเห็นไม่สมควรลงลงได้เลยค่ะ เราไม่ว่าอะไร เรารู้ข้อเสียของเราดีว่าเป็นคนหยาบคาย หยาบคายคือหยาบคาย ไม่ใช่คนตรง
ถ้าบอกว่าคำหยาบคำด่าหรืออะไรที่ไม่ควรใช้ไม่ควรเลียนแบบ ก็แคปมาลงได้เลย
ส่วนของคนอื่น อย่าไปยุ่งค่ะ เรากับเพื่อนฝูงเราที่เคยโดนป่วน ลบเพื่อน+บล็อกไปหมดแล้ว เราโดนตามด่าหยาบคายตั้งแต่นิยายเรื่องแรกเพิ่งเขียนได้กลางเรื่อง จนเขียนจบ จนขึ้นนิยายเรื่องใหม่อีกหลายเรื่อง เราก็ยังโดนตามด่าแบบเดิมจากคนเดิมๆซ้ำๆอยู่ค่ะ = =''
ถ้าไม่อยากโดนแบบเรา อย่าไปยุ่งอะไรกับคนๆนั้นและกลุ่มนั้น
แก้ไขแล้วครับ ขอบคุณทุกความเห็นที่แสดงความคิดเห็น ขอโทษนะครับที่ลงวิธีที่ไม่ถูกต้องเมื่อครู่นี้ แต่เพื่อไม่ให้เกิดความเคลือบแคลงสงสัย จึงอยากจะเรียนให้ทราบว่า เหตุการณ์ปะทะกับกระเป๋ารถเมล์นั้น เกิดขึ้นจริงครับ ซึ่งต่อจากนี้ผมต้องขออนุญาตลงรูปที่อาจไม่เกี่ยวข้องกับบอร์ดเพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่ผมพิมพ์มาคือความจริง ขอภัยในความบกพร่องทางความคิดของกระผมเมื่อสักครู่ครับ
วาร์ป https://www.facebook.com/RotMaeThai/videos/vb.119187461485554/1711950258875925/?type=2&theater
ในfacebookนี่เจอบ่อยมากค่ะ อาจจะเพราะเราไม่ค่อยได้เข้าเว็ปอื่น วิธีที่แนะนำ ดูเป็นแนวทางที่ดีนะคะ ^^ ปกติเรามักจะปล่อยผ่านไป โดยเฉพาะความคิดเห็นที่ไม่เกี่ยวกับหัวข้อที่นำเสนอ แต่ก็นะต่างคนต่างความคิด
-"-
สิ่งที่คุณจขกท กำลังทำอยู่นี้ ก็คล้ายๆ กับข้อ 7 เดิมที่อุตส่าห์แก้ไปนั่นแหละค่ะ ที่นี่ไม่ใช่กลุ่มปิดก็จริง แต่คนกลุ่มที่มีการถกเถียงด้วย ไม่ได้รับทราบว่าคุณจขกท แคปภาพนำมาลงด้วย
ต้องการบอกว่า "เฮ้ มันมีเหตุการณ์แบบนี้จริงๆ นะ นี่ไงๆ" แล้วเอารูปมาลง
ส่วนตัวเรา การกระทำนี้มันเหมือนจะบอกว่า "เฮ้ นี่ไงๆ ฉันทำถูกต้องแล้วนะ เห็นไหมๆ" หรือถ้าให้เรามโนได้แย่กว่านั้น คือ "พวกเขาทำไม่ถูกนะ มาช่วยกันตำหนิเลยๆ"
ไม่ว่าคุณจะตั้งใจหรือไม่ มันสามารถตีความอย่างนี้ได้นะคะ แล้วมันดูไม่น่ารักเลยค่ะ
ถ้าเป็นไปได้ อย่าแคปบทสนทนาหรือคอมเมนต์ใดๆ ที่อยู่ในพื้นที่หนึ่ง ไปวางไว้ให้คนอีกกลุ่มหนึ่งเห็น โดยเฉพาะพวกคอมเมนต์ส่อเสียด หยาบคายหรือแสดงออกในแง่ลบ มันแสดงออกถึงเจตนาร้ายและไม่ให้เกียรติตัวเองและคนอื่น
เหนือสิ่งอื่นใด มันจะทำให้คนใกล้ตัวไม่อยากยุ่งกับคุณ ไม่รู้ว่าวันดีคืนดีจะถูกแคปบทสนทนานำไปวางไว้ที่ไหนให้คนนอกเห็นหรือไม่
ที่เตือนเพราะหวังดีค่ะ บอกตามตรงว่าคอมเมนต์นี้เป็นความเสี่ยงของเราที่คุณอาจจะแคปภาพแล้วเอาเราไปพูดต่อที่อื่นเหมือนกัน
เข้าใจความหมายที่เราพยายามบอกไหมคะ คุณกำลังก่อความไม่ไว้ใจให้คนอื่นโดยที่คุณอาจไม่รู้ตัวก็ได้
เขียนนิยายลงเว็บ ก็เหมือนการหิ้วตะกร้าเข้าไปเก็บเห็ดบนทุ่งหญ้า
เรา "เลือก" ที่จะเก็บเห็ดที่มีประโยชน์ แทนเห็ดพิษ
แต่หลายคนก็ไม่ชำนาญ เก็บเห็ดพิษ ซึ่งก็คือความคิดเห็นแย่ ๆ มาใส่ตะกร้าเอากลับบ้านเสียอย่างนั้น
คำถามคือเราจะรู้ได้ไงว่าอะไรพิษไม่พิษ
ง่าย ๆ ข้อความดังกล่าว มันเหมือน "คน" คุยกันหรือเปล่า ตรองแล้วถ้ามันเป็นคำติติงของคน ไม่ได้พ่นออกมาจากปากของสัตว์ ก็เก็บไว้
ข้อความนี้อยากจะกด like ให้หลาย ๆ ครั้งเลยครับ
ชอบเม้นนี้ค่ะ ^^
ขอบคุณครับ
เอาจริงๆคือว่า การที่เราเป็นนักเขียนนั้นก็หมายถึงอยากปบ่งปันเเรงบันดาลใจแล้วก็โลกที่เคยมีเเต่เราคนเดียสออกมาให้กับคนอื่นได้ร่วมเข้ามาในโลกจินตนาการของเราด้วย เหมือนคสามคิดเห็นที่10ว่าค่ะ
ถ้าเราไม่สนใจซะอย่างก็แล้วไป โลกออนไลน์ในชีวิตจรคงไม่มาบังเอิญเจอกันหรอกค่ะ คนเม้นก็เลยเท้นได้ตามใจตามความคิด ความเห็นส่วนตัวนะคะ ไม่ชอบยังไงอย่าว่าเค้านะ T^T
^^
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?