หุบเขาแสงจันทร์ 13 (ทะเลน้ำใจ)

[ดาวฝัน]

แสงแดดยามบ่ายยังเจิดจ้า..สาดส่องทั่วแผ่นน้ำทะเลและขุนเขา

จากบริเวณหน้าหาดตรงนี้คือหาดทรายขาวละเอียดที่ทอดตัวยาวเหมือนพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว  ถัดจากตัวหาดทั้งฝั่งซ้ายและขวาเป็นโขดหินสูงชันที่ยากต่อการปีนป่าย  ซ้ำตัวโขดหินทั้งสองฝั่งนั้น  ก็ทอดยาวต่อจากตัวหาดทรายเป็นเส้นโค้งทอดออกไป  ทำให้น่านน้ำทะเลตรงหน้าเป็นเหมือนแอ่งน้ำ  เพราะโขดหินสองข้างมาโอบกั้นไว้ครึ่งหนึ่ง  โขดหินที่เหมือนด่านกั้นบังการรู้เห็นจากมนุษย์ภายนอกและลมมรสุม

เหลี่ยมโขดหินดูแปลกตา  แปลกใจ

เมื่อเรือยนต์กลางๆลำหนึ่ง..ค่อยๆเผยตัวพ้นจากเหลี่ยมโขดหินนั้น  เสียงเครื่องยนต์ที่เร่งดังทำให้สายตาทั้งหมดของชาวบ้านมอแกนที่กำลังจัดแจงเตรียมสถานที่เพื่องานเฉลิมฉลองตรงหน้าหาด  หันไปมองที่มาของเสียงอย่างพร้อมเพรียง

ในบรรดาสายตาของมอแกนทั้งหมด  สายตาของซายอดูจะขุ่นมัวมากที่สุด  ขณะมองเรือยนต์ลำกลางๆที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาที่หน้าชาดหาด  หากเป็นเรือของนักท่องเที่ยวแวะเวียนมาคงไม่เป็นไร  แต่หากเป็นคนจากฝั่งเมืองที่มุ่งอะไรบางสิ่งของแผ่นดินแถบนี้  แล้วจะทำอย่างไร

เรือยนต์เบาเครื่องลงเมื่อเคลื่อนตัวใกล้เข้ามา  ภายในตัวเรือมีคนที่นั่งอยู่ข้างในห้าคน  การแต่งตัวของพวกเขาและเธอ  ไม่ต้องบอกก็รู้คือคนฝั่งเมือง  และในสามคนนั้นแต่งชุดข้าราชการ

เมื่อเรือจอดสนิทนิ่งที่ริมหาด  คนทั้งหมดค่อยๆพากันก้าวลงมา  หญิงสาวผมดำขลับยาวสลวยที่ก้าวลงมาจากเรือเป็นคนที่สอง ในชุดเจ้าหน้าที่สาธารณสุข  เพียงแค่หล่อนเงยหน้าขึ้น  สายตาของซายอที่จับจ้องหล่อนอยู่  พลันก็แปรเปลี่ยนจากความขุ่นมัวกลายเป็นความเคยคุ้นนิดๆ

ซายอก้าวเท้าเดินเข้าไปหา  เมื่อคนเหล่านั้นทั้งหมดก้าวเท้าลุยน้ำริมหาดขึ้นมาอยู่บนฝั่งจนเรียบร้อย  สายตาของซายอยังมองอยู่ที่หญิงสาว  คนที่เขาเคยคุ้นมากกว่าใครๆ

“คุณดุจเดือน”

ซายอเอ่ยชื่อของหญิงสาว  อย่างที่พอจำได้

“ซายอ”

หญิงสาวเรียกชื่อเขากลับคืน  เหมือนคนคุ้นเคยที่ได้กลับมาพบเจอกันอีกครั้ง        

ซายอจำได้ว่าเขาเจอหญิงสาวเจ้าหน้าที่สถานีอนามัยชุมชนคนนี้บนฝั่งเมืองเมื่อสี่วันก่อน  ตอนที่เขาเดินทางขึ้นไปหายาแผนปัจจุบันมารักษาแม่  ตอนที่หญิงสาวและเพื่อนเจ้าหน้าที่อีกสองคนกำลังช่วยกันแจกจ่ายยาสามัญประจำบ้านในชุมชนชาวเลริมหาด  ที่เขาเอาเรือเข้าจอดเทียบ

หากไม่พบเจอหล่อนเสียแต่แรก  
การเที่ยวหายาของเขาในวันนั้น  คงไม่ใช่เรื่องง่าย



“เดี๋ยวเธอตามฉันไปเอายาที่สถานีอนามัย”
ดุจเดือนบอกกล่าว  เมื่อรู้จุดประสงค์การขึ้นฝั่งของหนุ่มมอแกน นัยน์ตาเศร้าๆ

“กูพอมีเงิน  ...บอกประเภทของยามา  กูไปขอซื้อที่ร้านในตลาดเอาก็ได้”
คำตอบกลับของซายอ  ทำให้หญิงสาวจ้องมองเขาอย่างพินิจมากขึ้น  เขาคงไม่อยากให้ใครมาดูหมิ่นดูแคลน ไม่ว่าด้วยเรื่องไหนๆ  เพราะชื่อว่ามนุษย์  หล่อนเชื่อว่าทุกชีวิตต่างก็มีศักดิ์ศรีเท่ากัน

“มียาแจกฟรีคุณภาพเหมือนยาซื้อ  เงินที่เธอมีเก็บไว้ใช้อะไรที่จำเป็นกว่านี้ดีกว่า  บนฝั่งนี้เงินทองเป็นสิ่งสำคัญในการดำเนินชีวิต  ฉะนั้นเก็บไว้  ยามจำเป็นจะต้องได้ใช้แน่ๆ”
ดุจเดือนให้เหตุผล  ด้วยหวังว่าเขาคงจะพอเข้าใจระบบชีวิตของคนบนฝั่งอยู่บ้าง 

ซายอตามดุจเดือนและคณะทำงานของหล่อน
ไปเอายาถึงสถานีอนามัยชุมชน ที่ซึ่งหญิงสาวทำงานอยู่
ส่วนละมอน้องสาว เขาให้หล่อนรอท่าอยู่ที่เรือ



“ลองเอายานี้ไปใช้ดูก่อนสักสัปดาห์  หากอาการไม่ดีขึ้น  ให้รีบมาบอกฉันอีกทีนะ”
ดุจเดือนยื่นถุงยาส่งให้คนทะเลตรงหน้า  หล่อนจัดยาโดยคาดเดาอาการจากที่เขาบอกเล่า
“แล้วนี่เกาะที่เธออยู่  ชื่ออะไร  อยู่ตรงไหนของอันดามัน”

“ -ึงจะรู้ไปทำไม”
ซายอดึงถุงยามาจากมือของหญิงสาว  รีบสวนคำกลับอย่างไม่ค่อยพอใจ  ถิ่นที่อยู่ของคนทะเลอย่างพวกเขา  ในความคิดของซายอ  ยิ่งไม่เป็นที่รู้จักของคนบนฝั่งนี้เท่าไหร่ ..ยิ่งดี

หญิงสาวชะงักงันกับคำพูดจานั้น  แต่ก็พยายามแสดงสีหน้าให้เป็นปรกติ  
“ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร  ฉันจะกลับเข้าไปทำงานแล้ว  เธอจำเส้นทางจากหาดมาที่สถานีอนามัยนี้ถูกอยู่นะ  ซายอ”
หญิงสาวเอ่ยชื่อของเขาส่งท้าย  ชื่อที่เขาและหล่อนบอกกล่าวต่อกัน  ในการพูดคุยระหว่างเดินทางจากหน้าหาดมาที่นี่

                       
ดุจเดือนเดินหายลับกลับเข้าไปในห้องทำงาน..

ซายอยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าห้องนั้นชั่วครู่  สักพักเขาจึงค่อยก้าวเท้าเดินออกมา  เพื่อกลับไปที่หน้าหาดดังเดิม  เขานึกแปลกใจอยู่ว่า ทำไมหญิงสาวฝั่งเมืองคนนี้จึงดีกับเขา  ทั้งๆที่เพิ่งพบเจอกันครั้งแรก  ความไม่ไว้ใจบางอย่างเกิดขึ้นในความรู้สึก  แต่เขาก็พยายามที่จะไม่คิดแบบนั้น

แม้แต่ ณ เวลานี้  หญิงสาวจะมายืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง ..และบนแผ่นดินของเขาเอง



อ่านต่อในครั้งหน้า

หุบเขาแสงจันทร์ / ตรีวิทย์ นฤดม

สำนักพิมพ์บ้านทะเลล้อม 2008