[Touken Ranbu] 戦士と華 Warriors & Maidens Ep.0 ซานิวะกับเคบิอิชิ

[Reines]

戦士と華 
Warriors & Maidens

  
               เสียงนกน้อยขับขานต้อนรับเช้าวันใหม่ แสงแดดสาดส่องฉายไปยังต้นไม้ใบหญ้าที่เริ่มต้นผลิใบ สีครามท้องฟ้าตัดกับสีปุยเมฆขาวบริสุทธิ์ แสงสะท้อนจากผิวน้ำช่วยให้เรือนฮงมารุสว่างเรืองรอง สามพี่น้องซามอนจิใช้ผ้าขาวสะอาดขัดถูไปตามรอยต่อพื้นไม้ สมาชิกกลุ่มดาเตะเก็บเกี่ยวพืชผัก สองคู่หูสมบัติโอคิตะ โซจิทำความสะอาดคอกม้า ชีวิตประจำวันดำเนินไปอย่างเงียบสงบ
 
               หากแต่ความสงบนั้นจะหยุดลง เมื่อชิชิโอวิ่งร้องตะโกน ชายร่างสูงใหญ่ในชุดเกราะจำนวนหนึ่งยืนประจัญบานเบื้องหน้าทางเข้าเรือนใหญ่ เปลวไปสีฟ้าลุกโชนจนดูราวกับจะแผดเผาทุกสิ่งให้เป็นจุล 
 
               (ชิชิโอ) " เจ้าพวกนั้น!! เคบิอิชิ!!! " 
 
               (อคิตะ)  " ระวังนะครับ ชิชิโอซัง!! "
 
               (ฮาเซเบะ) " เจ้าพวกนั้นมาได้ยังไง เป็นไปไม่ได้! ไปแจ้งอารุจิเร็วเข้า!! "
 
               พวกโทเคนดันชิแห่งฮงมารุคว้าอาวุธประจำกายของตนเตรียมตัวรบอย่างเร่งด่วนด้วยสภาพที่ไม่พร้อมนัก ไม่นานเด็กหนุ่มร่างสูงในชุดแบบโบราณสีอ่อน เส้นผมสีดำถูกเกล้าเป็นทรงมิซุระไว้สองข้างหู ย่างก้าวออกมายังเบื้องหน้า ในหน้าอ่อนเยาว์เคร่งเครียด เหงื่อเม็ดใหญ่เกาะพราวตามไรเส้นผม แต่ยังคงยกรอยยิ้มใจดีสู้เสือผู้มาเยือน
 
              (ซานิวะ) " ไม่คาดคิดเลยนะครับว่าทางนั้นจะมาหาผมถึงที่นี่ " 
 
              (???) " เพราะผมเป็นคนใจร้อนเลยทำให้วุ่นวายไปกันใหญ่เลยสินะครับ "
 
               เสียงทุ้มต่ำกังวานดังก้องไปทั่วลานพื้นหินหน้าเรือน นักรบโทเคนดันชิหันมองไปมาตามหาต้นเสียง มีเพียงซานิวะหนุ่มน้อยและมิคาทสึกิ มุเนะจิกะเท่านั้นที่ยังคงมองตรงไปเบื้องหน้า
 
             (มิคาทสึกิ)  " จะมองหาไปทางอื่นกันเสียทำไม เพราะเจ้าของเสียงนั้นอยู่เบื้องหน้าพวกเจ้าแท้ๆ " 
 
               (???) " สุดยอดสมคำล่ำลือ มิคาทสึกิ มุเนะจิกะ หูตาไวเกินกว่าจะเป็นคนแก่ คงไม่ได้แก่จริงแล้วล่ะมั้งครับ "
 
               (มิคาทสึกิ)  " ข้าก็แค่ตาแก่คนหนึ่งเท่านั้นเอง "
 
               (???)  " แต่ขิงยิงแก่ก็ยิ่งเผ็ด เสือยิ่งเฒ่ามันยิ่งร้าย..." 
 
               (ซานิวะ) " เลิกเล่นลิ้นได้แล้วล่ะครับ คุณคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อเย้าแหย่พวกนักรบของผมหรอกนะครับ"
 
               (???) " ขอโทษด้วยนะที่เล่นมากไปหน่อย...แต่ว่าช่วยแก้คำพูดนั่นด้วยนะครับ พวกเขาไม่ใช่ ' นักรบของคุณ ' ซานิวะ "
 
               ชายหนุ่มร่างสูงในชุดโบราณสีดำ เส้นผมถูกมัดรวบเป็นทรงมิสุระเช่นเดียวกับซานิวะหนุ่มน้อย ชายผู้นี้ปรากฏกายออกมาเบื้องหน้าจากห้วงมิติลึกลับ ใบหน้าท่อนล่างถูกปิดด้วยหน้ากากเขี้ยวยักษ์ซึ่งใครต่างมองเห็นย่อมรู้สึกไม่สบายใจนัก
 
               (ซานิวะ) " อ้อ! ผมลืมไปว่าพวกเขาเป็นสมบัติของชาติ แต่ว่าสำหรับผมแล้วพวกเขาคือ ' สมาชิกในครอบครัวไม่ใช่สิ่งของ ' "
 
               บทโต้เถียงอันเผ็ดร้อนจะคงดำเนินต่อไปหากว่า ซานิวะเริ่มหน่ายใจจนเป็นฝ่ายร่นถอยก่อน เด็กหนุ่มนำแขกที่ไม่ได้รับเชิญเข้าไปยังตัวเรือนรับรอง...เหล่าโทเคนดันชิมองด้วยความขัดเคืองใจ ซานิวะหนุ่มน้อยเจ้าของเรือนหันกลับมาชี้นิ้วไปยังหน้ากากแปลกประหลาดของผู้มาเยือน
 
               (ซานิวะ) " อ้อ ช่วยถอดหน้ากากอัปลักษณ์นั้นด้วยนะครับ "
.
.
.
               ถ้วยชาพร้อมจานขนมถูกนำมาเสิร์ฟโดย โชคุไดคิริ มิทสึทาดะ ชายหนุ่มตาเดียวสมบัติของมังกรตาเดียว 'ดาเตะ มาซะมุเนะ' แขกผู้มีเกียรติมองสำรวจหน้าตาของขนม ท่าทางดูผ่อนคลาย แม้ว่าใบหน้าท่อนล่างยังคงถูกซ่อนเอาไว้ภายใต้หน้ากาก ซานิวะพยักหน้าให้เฮชิคิริ ฮาเซเบะ และโชคุไดคิริ มิทสึทาดะออกไปจากห้อง สองชายหนุ่มมองแขกหนุ่มเป็นการเตือนโดยนัยว่า 'ถ้าคิดจะทำอะไรอารุจิล่ะก็ พวกเราไม่อยู่เฉยเป็นแน่'
 
               (???) " เฮ่อ...หวงกันเสียจริง "
 
               (ซานิวะ) " คุณ อ้อ! ไม่สิ เหลือเราเพียงสองคนแล้วนี่ 'พี่' มีธุระอะไรก็รีบเข้าเรื่องมาเถอะครับ " 
 
               ชายหนุ่มชุดดำถอนหายใจก่อนจะแกะปมเชือกหน้ากากออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงเช่นเดียวกับเด็กหนุ่มผิดแต่สูงวัยกว่า
 
               (???) " เดี๋ยวนี้ แกกล้าพูดจาโอหังกับฉันได้ขึ้นเยอะแล้วนะ "
 
               (ซานิวะ) " เหรอครับ ถ้าท่าทางของผมเป็นแบบนั้นก็ต้องขอโทษด้วย เพราะผมไม่รู้ตัวจริงๆ "
 
               (???) " แกโกหก ฉันรู้จักคนอย่างแกดี เอาเถอะฉันไม่ถือ ...ถ้าอย่างนั้นขอเขาเรื่องเลยแล้วกัน อันที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับเรื่องนี้ แต่ว่า ที่ผ่านมาประวัติศาสตร์ถูกเปลี่ยนแปลงไปหลายส่วนเลยนี่ " 
 
               (ซานิวะ) " ถ้าจะมาต่อว่าด้วยเรื่องนั้นล่ะก็ พี่กลับไปอ่านประวัติศาสตร์ให้ดีเสียก่อนนะครับ แล้วจะได้รู้ว่าที่พี่พูดมาน่ะมันผิด-- "
 
               (???) " เดี๋ยวก่อน ฉันยังพูดไม่จบ ...จริงอยู่ที่ประวัติศาสตร์ใหญ่ๆน่ะไม่เปลี่ยนแปลง ที่แกเถียงฉันแบบนี้ แสดงว่าแกยังไม่ได้อ่าน 'เจ้านี่' สินะ "
 
               ชายหนุ่มชูแฟ้มรายงานจากรัฐบาลโบกไปมาในอากาศ เด็กหนุ่มยื่นมือออกไปคว้า หากแต่ชายหนุ่มกลับไวกว่าเขาโยนมันลงไปบนพื้น เสียงดัง ปั๊ก! ด้วยความโกรธ
 
               (???) " เพราะการทำผิดพลาดของแกทำให้องค์กรเคบิอิชิอย่างพวกฉันต้องมาเก็บกวาดเอาทีหลัง ...น่ารำคาญจริงทั้งพวกแก ทั้งพวกกองทัพย้อนเวลา อ้อ! นี่ยังไม่นับที่โทเคนดันชิของพวกแกไปฆ่าลูกน้องฉันตาย 6 คน เรื่องนั้นฉันจะมาตามเก็บค่าเสียหายทีหลัง แต่เอาเป็นว่าแกเก็บกวาดเรื่องนี้ให้เรียบร้อยซะก่อนนะ "
 
               (ซานิวะ) " ... "
 
               เด็กหนุ่มกำมือแน่น ไม่อาจโต้เถียงอะไรได้ หากเพราะว่าสิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมานั้นเป็นความจริงทั้งหมด ตัวเขา...มันไม่ได้เรื่อง 
 
               (???) " ฉันมาด้วยเรื่องแค่นี้ล่ะ หวังว่าฉันไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้อีก "
 
               ชายหนุ่มสวมหน้ากากเข้าตามเดิม แล้วก้าวออกมาจากเรือนรับรองโดยที่ไม่มีนายใหญ่ฮงมารุส่งท้าย เบื้องนอกพวกโทเคนดันชิส่งสายตาอย่างแค้นใจหากแต่ก็ไร้อำนาจจะลงมือกับเขาได้ ทันทีที่ย่างก้าวออกมาเบื้องนอกเรือนรับรอง โทเคนดันชิร่างสูงสองพี่น้อง ฮิเกะคิริ และฮิสะมารุมองมายังเขาด้วยสายตาไร้อารมณ์ ชายหนุ่มยกรอยยิ้มขึ้น
 
               (???) " ดีมาก จับตาดูเจ้าเด็กนี้ไว้ให้ดี อย่าให้เจ้าน้องชายไม่ได้เรื่องนี่ ทำพลาดจนฉันต้องตามล้างตามเช็ดอีก "
 
               (ฮิเกะคิริ & ฮิสะมารุ)" ครับ " 
.
.
. 
               ทันทีที่พ้นหลังแขกที่ไม่ได้รับเชิญจากไปฮาเซเบะกับพวกโทเคนดันชิคนอื่นๆพุ่งพรวดเขาไปในห้องซานิวะทันที และพบว่านายท่านของพวกเขากำลังอ่านรายงานจากรัฐบาลอยู่
 
               (ฮาเซเบะ) " อารุจิ! เจ้านั่นทำร้ายท่านรึเปล่า "
 
               (ชิชิโอ) " เจ้านั่นมาทำอะไร! "
 
               (ซานิวะ) " ใจเย็นๆ เขาไม่ได้ทำอะไรผมหรอก แค่มาเตือนเท่านั้นครับ "
 
               (ฮาเซเบะ) " เตือน? เตือนอะไรเหรอครับ? "
 
               (ซานิวะ) " เรื่องที่พวกเราทำผิดพลาดไป ...ครับ ฮาเซเบะ "
 
               โชคุไดคิริเริ่มใจคอไม่ค่อยดี นายน้อยของเขามีท่าทางกังวลกับอะไรบางอย่าง ใบหน้าอ่อนเยาว์ซีดเซียว
 
               (โชคุไดคิริ) " เรื่องที่ว่านั่น...คืออะไรเหรอครับ "
 
               (ซานิวะ) " มีโทเคนดันชิของพวกเราทำให้คนในอดีตที่ไม่เกี่ยวข้อง 4 คนเสียชีวิต จากการต่อสู้กับพวกกองทัพย้อนเวลา... "
 
               เด็กหนุ่มเลื่อนรายงานให้ชายหนุ่มตาเดียวอ่าน ดวงตาสีทองเพียงข้างเดียวเบิกกว้างขึ้น หนึ่งในโทเคนดันชินั้นเป็นสหายร่วมอดีตนายเช่นเขา
 
               (โชคุไดคิริ) " ทสึรุซัง...หมายความว่ายังไงกัน "
 
               พวกโทเคนดันกรูเข้ามาอ่านรายงานที่ร่วงลงจากมือของโชคุไดคิริ ทั้งหมดหันกลับไปมองสี่ชายหนุ่มทาจิ ซึ่งยืนอยู่เบื้องหลังด้วยหลากหลายความรู้สึก ทสึรุมารุงุนงงหันรีหันขวา อิจิโกะขอรายงานเล่มดังกล่าวมาอ่าน อุกุยสุมารุนั้นยังคงมีท่าทีสงบนิ่ง ฝ่ายโคเซ็ทสึ ซามอนจิแม้ยังมีท่าทีที่สงบหากแต่ภายในนั้นเริ่มปั่นป่วนใจ อิจิโกะ ฮิโตะฟูริ เอ่ยด้วยใบหน้าซีดเซียวกับทาจิหนุ่มอีกสามคน
 
               (อิจิโกะ) " ทุกคนพวกเราทำเรื่องร้ายแรงเข้าให้แล้วล่ะครับ "

To Be Continued...

 
-------------------------------------------------------------
เกริ่นนำมาก็ดราม่าซะแล้ว^^ 
เรื่องนี้ผู้เขียนอิงจากในเกมนะคะ พวกเคบิอิชิที่เราสู้ในเกม คือพวกตำรวจการเวลาค่ะ
ถ้าดาบของเรา หรือกองทัพย้อนเวลาไปเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์เข้าล่ะก็
พวกเคบิอิชิก็จะออกมาตบ 'เกรียน' ฝั่งเราได้ค่ะ (แต่ว่าจะไปตบเกรียนฝั่งกอง
ทัพย้อนเวลารึเปล่าผู้เขียนก็ไม่ทรายนะคะ)
ฝากติดตาม แนะนำ ติชมได้นะคะ เรื่องนี้ไรต์อาจจะมาอัพ 30-50% บ้าง
เพราะเป็นการแต่งแบบด้นสดนึกอะไรออกก็ยำๆใส่ลงไปค่ะ แต่มีพล็อตคร่าวๆในหัว
เนื้อเรื่องเลย 'น่าจะ' ไม่ออกทะเลค่ะ