‘ชายแพศยา’ นวนิยายน่าสนใจ มีแผนจะสร้างเป็นละครโทรทัศน์

[Diarysaattsalaya]

ชายแพศยา เป็นบทประพันธ์ของ ว.วินิจฉัยกุล ซึ่งเป็นสุดยอดแห่งนักประพันธ์ระดับชั้นครูอีก 1 ท่านแห่งวงการ วรรณกรรม

และได้ทราบมาจากท่านผู้แต่งบทประพันธ์ว่า ตอนนี้ลิขสิทธิ์อยู่ที่ช่อง 3 ไม่แน่ใจว่าน่าจะเป็นค่าย ทีวีซีน รึเปล่า

Comments

[Diarysaattsalaya]

ผิดคาดที่ ชายแพศยา ไม่ใช่นิยายย้อนยุคค่ะ

เห็นปก (ทั้งจากศรีสารา และอรุณ) แล้วคิดเลยว่านิยายพีเรียดแน่ๆ

แต่กลับกลายเป็นเรื่องราวชีวิตของคนในยุคเดียวกันกับเรานี่เอง

ผู้เขียนเปิดเรื่องด้วยตัวละครชายที่เดินหน้ากันเข้ามาเรื่อยๆ

จนชักไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ ที่เป็น ‘ชายแพศยา’

(แต่ละคนมีแววด้วยกันทั้งนั้นด้วยสิ!)

ในแง่ของการสับขาหลอก อาจารย์วินิตาทำได้แนบเนียนมากค่ะ

ตัวละครที่หลากหลาย ทำให้เราเพ่งหาตัวพระเอกนางเอกที่แท้จริงลำบากมาก

(ยากพอกับหาตัวคนที่แพศยาตามชื่อเรื่องน่ะแหละ)

ตัวละครมีชั้นเชิงซับซ้อน ร้ายก็ร้ายอย่างซับซ้อน

มีเหตุผลรองรับให้คนคนหนึ่งทำบางสิ่งบางอย่าง

ตัวละครมีสีเทากลมกลืนกันอยู่ระหว่างความดีและความเลว

นางเอกก็ไม่นางเอกที่สุด (สำหรับเรา เราคิดว่าอรยานีเป็นนางเอกนะ)

พระเอก ก็ไม่พระเอกที่สุด

ไม่มีตัวละครไหนมีความดีงามพอจะเป็นพระเอกนางเอกตามอุดมคติได้เลย

ตัวละครหลัก และเรื่องราวโดยรวม เกิดขึ้นภายในครอบครัวธาตวาภา

ส่วนตัวละครอื่นๆ ก็เป็นตัวละครที่เข้ามาเกี่ยวข้องวนเวียนกับครอบครัวนี้ค่ะ

อรยานี หญิงสาวผู้เรียบร้อย อดทน สุขุม เป็นแม่บ้านมาทั้งชีวิต ..

เรื่องราวของเธอเริ่มต้นในวัยสี่สิบปลายๆ

เพชรร้อย ลูกสาวคนแรกของอรยานีกับภาคิน

เป็นลูกสาวคนแรก ลูกรักของพ่อ รักพ่อมากกว่าแม่

ถูกตามใจ ชีวิตไม่เคยพบกับความผิดหวังใดๆ

อ่อนไหว ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล ถือตัว ทิฐิสูง

สถานการณ์เลวร้ายที่เกิดกับเพชรร้อยติดๆ กันในเรื่อง

เธอเองมีส่วนอย่างมากที่จะถลำทำให้มันเตลิดเปิดเปิง

พลอยรุ้ง ลูกสาวคนเล็กของครอบครัว เป็น-พลอยของพ่อ

ถูกเลี้ยงมาคนละแบบกับพี่สาว

เป็นลูกคนที่พ่อหนีบเอาไปทำงานด้วยตลอดตั้งแต่เล็ก

ห้าว แข็ง หัวดื้อ เชื่อมั่นความคิดตัวเอง ใจร้อน มุทะลุ

วิวิศน์ (วิม) น้องชายของภาคิน เป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของอรยานี

เป็นคนที่หลงรักอรยานีก่อน และกลายเป็นพ่อสื่อให้พี่ชายไปโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว

ภูเมฆ เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของอรยานีอีกคน

เด็กหนุ่มเชยๆ ที่พลิกชีวิตตัวเองให้กลายเป็นข้าราชการตำแหน่งสูง

เนี้ยบ สุขุม อ่อนหวาน มาดดี ..

เป็นผู้ชายอีกคนที่ตกหลุมรักอรยานีตั้งแต่แรกเห็น

ปาลิน ตัวละครลับตัวที่ 1 ;P

นกน้อย เพื่อนร่วมรุ่นอีกคนของอรยานี ไม่ค่อยมีบทบาท

แต่เป็นตัวละครสำคัญที่ช่วยคลี่คลายปริศนาอันซับซ้อนในเรื่อง

ภูมิใจ ชายหนุ่มข้างบ้านผู้มีตระกูลสูงส่ง ควรค่ากับลูกสาวบ้านธาตวาภา

เป็นเพื่อนวัยเด็กที่คบหากันมานานกับเพชรร้อย

ทัชชา ชายหนุ่มอีกคนที่ก้าวเข้ามาในชีวิตของเพชรร้อย .. เป็นสีสันสุดแสบของเรื่อง

    

ไทเลอร์ (ไท) ตัวละครลับที่มีบทบาทน้อยๆ

แต่ก็เป็นตัวช่วยบรรเทาความเจ็บช้ำของตัวละครในเรื่อง

ณพงศ์ ผู้ชายที่ดูดีที่สุดในเรื่องแล้ว!! (ฮา)

ตัวละคร โดยเฉพาะตัวละครฝ่ายชาย

มีข้อดีข้อเสียอย่างหนักหน่วงทั้งสองฝั่งตาชั่งพอๆ กัน

บางคนมีเบื้องหน้าดูดีสมบูรณ์พร้อม

แต่ก็มีข้ออำพรางน่าสงสัยว่าจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังที่ไม่ดี

ส่วนคนที่เบื้องหน้าไม่ค่อยดีนี่ยิ่งแล้วใหญ่

ว่าสรุปสุดท้ายแล้วจะแย่อย่างที่แสดงออก

หรือมาเฉลยทีหลังว่าน้ำหนักฝ่ายที่ดีมีมากกว่าความเลวในตัวหน่อยนึง

เดาแทบไม่ออกว่าใครจะเป็นพระเอก หรือใครจะคู่กับใครในตอนจบ

(แต่ก็แอบมีเชียร์ๆ ในใจอยู่เหมือนกัน)

เรื่องมันก็สนุกอยู่นะ และผู้เขียนก็เขียนได้ดีเหมือนเดิม แต่เราไม่ชอบเอาซะเลย

ตัวละครเหนื่อยใจกับการกระทำของญาติพี่น้องตัวเองเท่าไหน

คนอ่านก็เหนื่อยใจไปด้วยไม่แพ้กันเลย

ลุ้นลูกแล้วก็ต้องมาลุ้นแม่อีก

มีช่วงเวลาให้พักเหนื่อยนิดๆ หน่อยๆ ตรงเรื่องของพลอยรุ้งกับณพงศ์เท่านั้น

แต่ก็โผล่มาแบบป๊อบๆ แป๊บๆ ไม่ทันได้ชุ่มชื่นหัวใจเท่าไรเลย

อ่านตอนแรกๆ ก็ขัดอกขัดใจกับการกระทำของตัวละครมาก

(โดยเฉพาะเพชรร้อยนี่ อ่านไป คว่ำปากให้หล่อนไปตลอด)

แต่อ่านไปสักครึ่งเล่มก็ชักปลง

ได้แต่คิดว่า ‘เอาเลย เชิญตามสบาย ชีวิตของพวกเธอ

จะขยำย่ำยียังไงก็ตามสบาย

แล้วฉันจะคอยดูสิ่งที่มันจะเกิดขึ้นกับเธอ!!’ สะใจส่งไปอีก!! (ฮา)

เรื่องนี้ ถ้าจะถามว่าสนุกมั๊ย ก็ต้องตอบว่าสนุก

เพียงแต่เราไม่ค่อยถูกใจกับความคิดและการกระทำของตัวละคร

แม้ว่ามันจะสมจริงที่สุด

มนุษย์ที่แท้ก็แบบนี้แหละ ไม่ได้มีเหตุผลรองรับทุกการกระทำ

ทำตามอารมณ์บ้าง ทำตามหัวใจบ้าง ผิดพลาดบ้าง

บางครั้งก็ทำผิด ทั้งๆ ที่รู้ว่าผิด แต่ก็ปล่อยให้มันเป็นไป

อาจจะด้วยทิฐิ ด้วยความทะนงตน

ความเชื่อมั่นในตนเองว่าเรื่องแบบนั้นมันคงไม่เกิดขึ้นกับเราหรอก

ความผิดพลาดซ้ำๆ ที่เคยเห็นตัวอย่างมานับไม่ถ้วนนั้น

จะต้องยกเว้นเราไปเสียคนหนึ่ง

เป็นเพราะเราเหนือกว่าคนอื่นๆ ที่เคยพลาดมา ฯลฯ

ฉากที่เรารู้สึกว่ามันไม่ค่อยสมูธก็คือฉากที่อรยานีตาสว่าง

ทีแรกก็ทำเหมือนจะตัดไม่ขาด ทำเหมือนจะเป็นจะตาย

พอตัดกลับมาอีกครั้ง ก็เข้มแข็ง สวยเริ่ดมีสมองขึ้นมาอย่างไม่มีการเกริ่นกล่อม

ส่วนฉากที่เราชอบ คือฉากปะทะกันของเมียน้อยมือใหม่กับเมียหลวงเจนเวที

ทั้งคู่อยู่ในรุ่นเดอะ ไม่มีคำด่ากราด ไม่มีการกรีดร้อง

มีเพียงแต่เหตุผลผสมอารมณ์ที่เล็ดลอดจากการถูกกักเก็บอย่างยากเย็น

เป็นการพูดคุยกันนิ่มๆ ไม่ได้กราดเกรี้ยว

แต่เจ็บปวดปนสะใจ

ตอนจบเรื่องนี้อาจจะไม่ถูกใจคนอ่านส่วนมาก

แต่สำหรับเรา แม้ว่าตอนจบของเรื่องนี้จะไม่ทำให้เราอิ่มเอมใจมีความสุข

แต่ก็ถือว่าไม่ขัดใจนะ

เรารู้สึกแค่ว่า ในที่สุดชีวิตของอรยานี ..

คนที่เราตติดตามเฝ้าดูมาตั้งแต่ต้น ก็จบลงเสียที

จบลงด้วยดีเสียด้วย

อย่างน้อยเธอก็มีความสุขกับชีวิต

แถมยังเป็นความสุขแบบที่เธอเลือกเองด้วย

ขอบคุณรีวิวนวนิยายจาก http://www.sosotopia.com/%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9E%E0%B8%A8%E0%B8%A2%E0%B8%B2/