แนวต่างโลก+ฆ่าแหลก… ค่านิยมแต่แห่งหนใด?

[K.W.E.]

เกริ่นสักหน่อยว่า ก่อนจะมาลองแต่งแนว(กึ่ง)ตลาดเนี่ย ผมก็แต่งแฟนตาซีออริจินัลทั่วไปอยู่ แล้วก็เจอผู้อ่านบางท่านถามว่า ฮาเร็มไหม พระเอกเทพไหม

บางรายมาอ่านตั้งไกลแล้วก็บ่นว่าไม่ได้ดั่งใจ ก็แปลกใจนะว่าตอนหนึ่งผมยาวมากๆ แต่คุณท่านอ่านมากว่า 30 ตอนได้เนี่ย ถ้าไม่ใช่เพราะชอบและมีความหวัง ก็คงอ่านเพราะอดทนไม่ไหวแน่ๆ ก็มันไม่ใช่แนวนี่นะ
 

โดนถามมาบวกกับช่วงนั้นก็เริ่มอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศด้วย ก็เลยมาลองเขียนแนวต่างโลก พระเอกเทพ กับฮาเร็มเบาๆ ดูบ้าง

จริงๆ ก็เผื่อใจไว้แล้วล่ะนะว่าอาจมีประเด็นนั่นนี่ตามมา เพราะจากการไล่อ่านคอมเม้นต์ เช็คกระแสนิยายแนวนี้ใน dek-d จะพบว่าผู้อ่านเองก็มีหลากรสนิยม แม้จะเป็นต่างโลก และเทพก็เถอะ อาทิเช่น…
- ไม่ฮาเร็มไม่อ่าน บางกลุ่มฮาเร็มก็ไม่อ่าน
- บางคนเน้นพระเอกกินเด็กเป็นอาหารหลัก บางคนอ่านแนวเซอร์วิสจัดขนาดเล่นฉากได้เสียกันเลย (ก็รู้สึกจะโดนแบนไปหลายเรื่องล่ะ)
- บางเรื่องอ่านเพราะยูริ แต่ในทางกลับกันบอกยูริขอบายในเรื่องนั้นก็มีเหมือนกัน
 

อันนี้ก็ทำใจไว้ว่าอาจเจอเสียงบ่นในกรณีที่ไม่ตอบโจทย์แนวผู้อ่าน
แต่ไม่นึกว่า… พอแต่งไปแล้วจะโดนประเด็นที่ว่า… “พระเอกไม่โหดพอ” ซะงั้น…
 

คือในเรื่องที่ผมเขียนมันจะมีฉากหนึ่งที่พระเอกไปเจอกับหนึ่งในนางเอก แต่ตอนนั้นคุณเธอปิดบังตัวตนไว้ และจังหวะไม่ดีเจอกับโจทย์เก่าที่เคยแอบแทงพระเอกในช่วงแรก

แต่ตอนนั้นด้วยเลเวลสูงมาแต่แรกเลยแค่เจ็บๆ คันๆ อีกทั้งพระเอกเพิ่งมาโลกนี้ใหม่ๆ แบบไม่ได้อยากมา และไม่ได้เตรียมใจด้วย ก็เผลอสวนกลับ และด้วยเลเวลที่สูงเลยทำให้โจรป่าตายไปคามือ แต่ก็จับอีกคนมาสอบปากคำ (ทรมาน) แล้วปล่อยตัวไป

จนกระทั่งมาเจอกันแบบไม่ได้ตั้งใจหลังจากเวลาผ่านไป 45 วัน

หนนี้พระเอกไม่ไว้ใจทั้งสองฝ่ายเลย นางเอกกับโจรป่า ก็เลยใช้สกิลวาร์ปตัวเองหนีไปซุ่มดูห่างๆ ว่าสองฝ่ายจะเอาไงกัน ส่วนหนึ่งก็เพื่อลองใจนางเอกด้วยว่ามาเจตนาไหน พวกเดียวกันกับโจรป่าหรือเปล่า
 

สุดท้ายก็เข้าไปช่วยนางเอก แล้วสังหารทีมโจรป่า(ที่เอานักล่าค่าหัวมาด้วย) จนเหลือตัวที่กระจอกสุดที่เจอในครั้งแรกไป เจตนาก็เพื่อให้เอาความไปบอกบอสนั่นล่ะ นี่ก็กลายเป็นประเด็นอีกเหมือนกัน ว่าทำไมใจดี ทำไมไม่ฆ่าให้หมด อีกกระแสก็บอกเท่ดี ยังมีความเป็นคน
 

มันก็เกิดประเด็นชวนให้ผมสงสัยขึ้นมา…
คือพอไปมองเทียบเรื่องอื่น ก็มีเจอแบบนี้เหมือนกัน แต่บางเรื่องจะโดนหนักกว่าเพราะบทจะปล่อยก็ปล่อยเอาแบบไม่มีเหตุผล หรือไม่ระวังเลยว่าจะถูกแว้งกัด

แต่การปล่อยเพราะมีเหตุผลกลับเป็นประเด็นด้วยซะงั้น...

คือบทพระเอกเทพเนี่ย ก็เป็นกรณีชวนถกมาพอตัวแล้วว่าต้องเทพขนาดไหน จะพลาดบ้างไม่ได้เลยหรือไง จะลองเชิงบ้างไม่ได้เลยหรือไง

ในหลายเรื่องเทพโคตรๆ แต่ไปต่างโลกใหม่ๆ ก็ยังไปสู้แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายโจมตีใส่อยู่เลยนะครับ เพื่อทดสอบว่าแดมเมจระดับนั้นสร้างความเจ็บปวด หรือลดพลังแค่ไหน
 
แต่นิยายใน dek-d บางเรื่องถูกมองว่าพระเอกไม่เทพจริงซะงั้น…
 
เรื่องนั้นก็ว่าแย่แล้ว แต่ประเด็นที่ว่าเห็นใครขัดใจ หรือใครคิดหันอาวุธเข้าหานี่ จะฆ่าให้เรียบ ผมว่าก็เกินไปนะ… ผมว่าเรื่องนี้มันค่อนข้างพิลึกพิลั่นไปหน่อย ไม่เหมือนกับรสนิยมยูริ ยาโอย ที่ชอบต่างกันได้ เทพโดยกำเนิด หรือโกงเพราะพระเจ้า(สมัยก่อนก็ GM) มันก็อีกรสนิยมหนึ่ง
 

แต่รสนิยมไม่ได้ดั่งใจ ใครแข็งขืน ฆ่ามันให้หมด นี่มัน...
 
อ่านการ์ตูน ดูอนิเม ดูพล็อตไลท์โนเวล แนวต่างโลกมาเยอะ แต่ผมไม่คุ้นเลย(โดยเฉพาะเรื่องที่มีขายอย่างถูกต้อง) ว่ามันจะมีพระเอกแนวนี้แฮะ

แนวใครขวางข้า ข้าฆ่าแหลกเนี่ย ผมนึกย้อนไปถึงโน่นเลยนะ เคนชิโร่
หมัดเทพเจ้าดาวเหนือ ที่เก่าแก่มากขนาดผมยังเด็กสุดๆ แล้วมันก็เป็นแนวที่ยอมรับได้ด้วยเพราะเป็นโลกยุคไร้อารยธรรมไปแล้ว
 
ไม่งั้นคนที่จะเล่นบทนี้ได้ก็เป็นพวกนักฆ่าไปเลย
แต่นักฆ่าเองก็เลือกที่จะฆ่าเช่นกันไม่ได้ฆ่าแหลก อย่างเช่น จีซัส ซึ่งแม้แต่นักฆ่าที่ลงมือแบบไม่ลังเลใจก็ไม่ยิงใครส่งเดช ต่อให้อีกฝ่ายมีอาวุธอย่างไม้ มีด ปืน แต่ถ้ายังเป็นเยาวชน หรือคนทั่วไป แกก็ไม่ฆ่านะ(แค่ซัดให้น็อค) เว้นแต่เป็นพวกทหารรับจ้าง กลุ่มองค์กรเป้าหมายเนี่ย แกส่องกลางกบาลเลย เรียกได้ว่าความโหดมีไว้ให้เฉพาะกลุ่มเท่านั้น
 

หรือพวกนักฆ่าจากหลายเรื่องที่อำมหิตสุดๆ แต่ก็จะฆ่าเมื่อมีการจ้างวาน
หรือต่อให้มี นั่นก็ไม่ใช่แนวต่างโลกที่ตัวเอก ‘เคยเป็นคนในโลกนี้มาก่อน’
 

เรื่องที่ lc ที่มีโอกาสได้อ่าน ตัวเอกเทพแค่ไหนก็ยังมีความเป็นคนน่ะนะ
บางรายนี่ขนาดอยากอยู่ร่วมกันหลายเผ่าพันธ์เลย อย่างพระเอกเกิดเป็นสไลม์นี่ ใครเป็นมิตรเป็นคุณแกรับหมด
 
พระเอกเด็ดขาดอย่าง ReMonster นี่จะฆ่าเพื่อรักษากฎหมู่ ฆ่าเพื่อเป็นอาหาร แต่แม้แต่พวกไม่เห็นด้วยและคิดตีจาก ถ้าเห็นว่าเป็นประโยชน์ก็ยอมปล่อยไปดีๆ นะ (แค่แอบวางยา)
 
แม้แต่ Overlord โมมอนกะที่เป็นจอมปีศาจไปแล้ว จิตใจก็เป็นด้านนั้นไปทุกที แกก็เลือกจะปล่อยหรือช่วยคนที่มีประโยชน์ไว้เหมือนกัน เว้นแต่จะแก้แค้นหรือแสดงแสนยานุภาพนั่นล่ะถึงจัดหนัก
 

แล้วก็มีอีกหลายเรื่องที่ตัวละครเทพแต่โหดแบบมีขอบเขต แม้จะเซ็ตโลกแฟนตาซีแท้ก็เถอะ
 ยิ่งถ้าเป็นต่างโลกแบบเอาฮา เอากาวนี่ไม่ต้องพูดถึง ฆ่านี่เป็นเรื่องไกลตัวมาก ยกเว้นพวกปีศาจไปเลย

เคยได้ยินมาว่าพล็อตพวกนี้ที่พระเอกห้ามอ่อนแอ ห้ามแพ้ใคร ใครคิดขวางเอ็งต้องฆ่าให้พวกที่เหลือมันหงอเนี่ย ได้รับอิทธิพลมาจากนิยายจีน
 
จริงเท็จประการใดก็แลกเปลี่ยนความเห็นกัน หรือคอนเฟิร์มทีนะครับ
พอดีผมไม่ใช่คอแนวนิยาย หรือโปรดละครแนวจีนๆ สักเท่าไหร่ ก็เลยไม่ค่อยทราบประเด็นนี้
 
แต่ดูๆ ทรงแล้ว น่ากลัวจะมีคนชอบไม่น้อยเลยแฮะ
จนบางทีเห็นแล้วรู้สึกห่วงๆ ขึ้นมาเลย

ในวิธีคิดทางการเมืองมีคำพูดที่ว่า “ถ้าอยากรู้ว่าเนื้อแท้เขาเป็นคนเช่นไร ก็ลองให้อำนาจเขาดูสิ”

ผมว่าหลักนี้มันใช้ได้กับนิยายแนวต่างโลกเลยล่ะ และพล็อตที่ผมเขียนก็จะพยายามแอบจิกกัดเรื่องประเด็นนี้อยู่ พระเอกก่อนไปมีแนวคิดยังไง ตอนไปโลกนั้นแล้วก็ไม่เสียจุดยืนแนวคิดของเขาครับ แต่จะใช้วิธีไหนในการบริหารจัดการปัญหาเท่านั้นเอง
 
แต่พอเจอประเด็นความเห็นหลายๆ อย่างจากหลายๆ เรื่อง (รวมถึงที่โดนเอง) เข้าไป
ผมก็ชักแอบห่วงสังคมเหมือนกันล่ะนะว่า ขนาดนิยายอ่านเพลินๆ ยังสะท้อนจุดยืนมาจะแจ้งแบบนี้ นี่ถ้าสมมติต่างโลกมีจริง และได้ไปด้วยพลังเทพปานนั้น น่ากลัวนะว่าจะไม่ได้มีพวกผู้กล้าอะไรแต่อย่างใด แต่จะมีอภิบอสรายใหม่เสียมากกว่าแฮะ…
 

เพราะหลายครั้งที่อ่านคอมเม้นต์ หรือพล็อตจากนิยายหลายเรื่อง ก็ให้ความรู้สึกว่า ในเมื่อข้าเทพแล้ว กฎเกณฑ์ข้าก็คือกฎของโลกนั้นสิ

ก็ไม่ผิดหรอกถ้าคิดว่าเป็นนิยายอ่านเพลินๆ แต่ถ้าจริงจังกับมันมากไป จนลามไปกระทบนิยายเรื่องอื่นๆ ที่เขาใช้แนวทางอื่นๆ แล้ว ผมว่ามันก็ไม่เข้าท่าเหมือนกันนะ

แล้วเอาจริงๆ พวกพล็อตข้าเทพข้าทำได้ข้าไม่แคร์ใครไม่สนกฎเกณฑ์ใดๆ เนี่ย พูดจริงๆ มันไม่ใช่พล็อตฝ่ายพระเอกเลยนา แต่มันเป็นพล็อตที่แนวจอมมารหลายเรื่องใช้กันมากกว่า (ถ้าไม่ใช่แนวสู้เพื่อเปลี่ยนระบอบปกครองน่ะนะ)


อนึ่ง… แต่ก็ขนาดจอมมารเองก็ยังไม่ฆ่าทิ้งส่งเดชนะเออ… ตรงข้ามแกเลือกจะเก็บคนด้วยซ้ำไป ใครใช้งานได้แกดึงมาหมด ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล เจ๋งขนาดขัดหูขัดตาจริงก็ส่งคนไปเก็บแทน ไม่ต้องบากหน้าไปโชว์เหนืออีกต่างหาก

 

Comments

[Louis Forest]

เป็นหัวข้อกระทู้ที่น่าสนใจจริงๆนะครับผม

[SilverPlus]

ความรู้สึกราว ๆ เล่นเกมละมั้งครับ

แบบว่า โผล่มาตอนสตาร์ทเกม สร้างนู้นสร้างนี้ เก็บเลเวลด้วยการฆ่ามอนสเตอร์ ซึ่งมอนสเตอร์พื้นฐานบางเกม ก็พวกโจร ๆ เนี้ยแหละ ฆ่าเพื่อพัฒนาความสามารถ ไม่สนหรอกว่าพวกมันจะมาจากไหน เป็นโจรเพราะจำเป็นหรือเพราะความเลวล้วน ๆ เมื่อได้พลังมาจากการจัดการพวกมัน ก็ไปสู้กับตัวเทพอื่น ๆ จัดการมันลง เรื่องความดีความงามอะไรไม่ได้คิดคำนึงถึง เพราะขี้เกียจเขียน เหมือนกับตอนเล่นเกม ที่มอนสเตอร์ที่โผล่มา ไม่มีประวัติอะไรมากนัก รู้แต่ว่ามันหันดาบใส่เรา เราก็เลยจัดการมัน แค่นั้น แล้วก็สู้แบบนี้ไปเรื่อย ๆ ไม่มีอะไรมาก

มองดูนิยายเรื่องล่าสุดของตัวเอง

ฆ่ามนุษย์เป็นผักปลาจริง ๆ ตัวเอกของเรา ยังดีหน่อยที่เลือกฆ่าเฉพาะพวกที่ไม่ดี พวกดี ๆ ไม่ได้เขียนถึงเลย ไม่ให้โผล่มาด้วย ทุกคนที่แหย่ตีนมาหาพระเอก ล้วนแต่เลวหมด เซ็ตให้พวกผู้ร้ายเลวหมด มันง่ายดี... ขี้เกียจมานั่งวางว่าพวกนั้นจิตใจเป็นอย่างไร ทำไมจึงมาเป็นแบบนี้ โผล่มาแล้วเลวเลย ง่าย ๆ สำเร็จรูป แล้วก็ลุยต่อไป

ไม่รู้สิ ตอนเด็ก ๆ ผมก็สร้างตัวละครฝ่ายดีฝ่ายร้ายขึ้นมา จะด้วยของเล่น หรือการปั้นดินน้ำมัน แล้วให้ตัวละครฝ่ายดีจัดการกับตัวละครฝ่ายร้าย ตูม ตาย... โดยไม่สนหรอกว่ามันจะมีภูมิมาจากไหน แค่ได้แสดงพลังของตัวดีที่เราถืออยู่แค่นี้ก็สนุกแล้ว

ผมว่ายังไม่ค่อยน่าเป็นกังวลเท่าไหร่นะ เพราะพวกเขายังเด็กกันอยู่ พอโตขึ้น ความคิดสังคมก็จะเปลี่ยนจิตใจของพวกเขาเอง เหมือนตอนเราเป็นเด็ก-วัยรุ่น เราอยากเป็นหมอ เป็นทหาร พอโตขึ้น สังคมได้เปิดตาเรา สุดท้ายก็กลับมาเดินเหมือนคนปกติ ผมคิดว่านิยายก็น่าจะประมาณนี้เช่นกัน - - ยกเว้นกรณีของ NC ไว้ เพราะในทางนั้น รู้สึกว่าจะทำให้อยากรู้อยากลอง พอเอาไปลอง ก็จะทำให้เกิดปัญหาขึ้นได้

และรสนิยมนิยมความเทพแบบนี้ อาจจะไม่ได้เกิดขึ้นจากนิยายเป็นตัวต้นเหตุก็ได้ แต่อาจจะเกิดขึ้นจากสื่ออื่น อย่างเกมทั้งหลาย พอพวกเขาเล่นเกมที่มีการฆ่าอย่างไร้เหตุผลบ่อย ๆ ก็เลยทำให้มีความคิดความเชื่อแบบนั้น

[TeXeRa]

นั่นสิ ถ้าเอาเกมเป็นตัวอย่าง เเนวเริ่มเล่นแล้วโชว์เทพมันไม่สมจริงครับ มันต้องไปทุบหม้อทุบไหเอาของมาเติมทรู ว่าง ๆ ก็ไปฟันโอ่งที่มันวางอยู่ในปราสาทเวลาไปช่วยเจ้าหญิงเอาไว้เเล้วค่อยเก็บไอเทมเทพก็ได้

[ม่านหอก]

True story นิยายคุณตะพาบจริงๆ

[Cocoloco]

ขอพูดคำเดิมว่าส่วนมากมันก็มีแต่เด็กอายุไม่เกิน18 ปี หละมั้งที่อ่านแล้วสนุกสะใจไปกับมันได้ ผม

ก็ไม่ได้อ่านหรอกนะนิยาย แต่พอมาอ่านและได้ยินบ่อยๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมบอกเลยว่าฮาหวะ

ชอบกันไปได้ไงวะ! พวกตัวละครที่ไม่มีเหตุผลเอ๊ะอะก็จะฆ่า เดินก็จะฆ่ากินก็จะฆ่า 

(รวมถึงตัวนิยายด้วย 555)

แค่นึกภาพตามกูก็ขำแล้วอะ มันไม่มีทางที่จะได้เอาไปทำเป็นซีรี่ย์ในโทรทัศน์หรอกถ้าพอทมันเป็นแบบนี้!

อุ้ย! เพลินไปหน่อย! Nani!

[ELVHA]

ก็เหมือนกับที่ผมเคยบ่นไปในหลายกระทู้ก่อนหน้านี้แหละ

พวกเรื่องแบบนี้พบบ่อยมากจริง ๆ ในยุคหลัง ๆ

ไม่ว่าจะเว็บนาโร่ที่ญี่ปุ่น รึในเด็กดีที่ไทยก็เถอะ

ต้องโชว์เทพ โชว์โหด

ฆ่าไม่เลือก ฆ่าล้างบาง ฆ่าให้เ-้ยน

โดยเฉพาะกับพวกกี้ ๆ ตัวประกอบทั้งหลายเนี่ย ฆ่ากันจัง

หรือเอะอะก็ลากผู้หญิงมาฆ่า ข่มขืน ทรมานแบบซาดิสม์หรือโคตร ๆ ของซาดิสม์ กุโระก็มี

แล้วปากพวกนี้ก็พยายามจะอ้างจังว่า

เรื่องของฉันน่ะโหดร้าย สังคมเหลวแหลก โลกมันอยู่ยาก อะไรทำนองนี้

ทำเหมือนกับว่าตัวคนเขียนเนี่ยแม่มรู้เห็นโลกนี้มามาก ทั้งที่จริง ๆ ส่วนใหญ่น่าจะยังแบเงินขอมือพ่อแม่ไปโรงเรียน

หรือไม่งั้นก็พยายามจะอวดจังว่า "ดาร์ค"

ถามจริงว่าทำไมต้องพยายามทำให้เรื่องตัวเองดูดาร์ค?

มันดูเท่เหรอ? มันดูเจ๋งเหรอ? มันดูคูลเหรอ? มันดูเหมือนว่าเรื่อง(และตัวคนเขียน) ดู "แตกต่าง" จากชาวบ้านเหรอ?

แน่ใจเหรอว่าไม่ได้คิดไปเอง? แน่ใจเหรอว่านั่นคือเท่ เจ๋ง คูล? แน่ใจเหรอว่านั่นคือดูแตกต่าง?

และสุดท้าย แน่ใจแล้วจริง ๆ เหรอว่านั่นคือ "ดาร์ค"?

ไม่มั้ง

เอาจริง ๆ น่าจะหลงผิดกันทั้งนั้นแหละ

ไม่ได้ดงไม่ได้ดาร์คอะไรหรอก

ก็แค่ปลดปล่อยความรุนแรงเหี้ยมโหดของตัวเองเอาไปให้ตัวละครในเรื่องเผชิญ

แล้วตัวคนเขียนก็แลบลิ้นเลียปากแบบสะใจสาแก่ใจที่ได้เห็นใครสักคนรับความรุนแรงที่อยากจะฆ่าอยากจะทำร้ายใครสักคนต้องเจ็บ ต้องตาย มากกว่า

อย่าอวดอ้างเล๊ย

ตัวนักเขียนน่ะไม่เท่าไร แต่จะทำให้เรื่องดูน่าสนใจน้อยลงสุด ๆ เลยล่ะนะ

บ๊ะ เวลาไม่พอ

คงตอบตอนนี้ได้เท่านี้

ความเห็นผมไม่ว่าจะกี่ครั้งกี่หนก็คงประมาณนี้ ไม่มีเปลี่ยน

[SayOui]

ถ้าหากบางคนได้ไปต่างโลกตอนที่ยังอยู่ในช่วงวัยรุ่น

ก็อาจจะฆ่าคนที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามไม่เลือกได้เหมือนกันนะ

ลองคิดถึงพวกนักเรียนช่างที่ยกพวกตีกันพวกเขามีความรู้สึกนึกคิดยังไง

เมื่อพวกเค้าโตขึ้นมาอีกนิดก็จะรู้ว่าที่ทำไปมันไม่ถูกเอง

ผมลองคิดถึงตัวเองในช่วงวัยรุ่นแล้ว การจัดการความรู้สึกกับสถานการณ์ต่างๆยังทำได้ไม่ดีจริงๆนั้นแหละ

เพราะฉะนั้นคนอ่านที่เป็นเด็กๆจำนวนมากในเว็บจะชอบอะไรแบบนี้ก็ไม่แปลกนะ

ตายละ ก็ว่าทำไมไม่ค่อยมีคนอ่านนิยายเราเพราะไม่โหดนี่เอง ตายๆ

[DontAddMe]

ผมเห็นด้วยกับโพสของจขกท. และหลายๆความคิดในในที่นี้

นักเขียน web novel, light novel ทั้งของไทยและของต่างชาติเป็นเด็กวัยรุ่นเสียส่วนใหญ่และได้ใส่ความต้องการเป็นคนสำคัญ ข้าเก่ง ข้าเทพ ผู้หญิงต้องห้อมล้อมข้าแต่เพียงผู้เดียว มาถ่ายทอดลงในนิยายขายฝัน ไม่ว่าเพื่อความสะใจของตนเองหรือเพราะเลียนแบบคนอื่นก็ตาม

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมขอแย้งคือแนวคิดที่ว่าค่านิยมประเภทนี้พึ่งมีในยุคปัจจุบันหรือได้รับอิทธิพลมาจากสื่อรุนแรงต่างๆเนื่องจากเรื่องราวแฟนตาซีสนองความต้องการของตนนั้นมีมาตั้งแต่นมนานดึกดำบรรพ์

ไม่ว่าจะเป็นหนัง Cowboy ยิงแหลกตั้งแต่เกือบร้อยปีก่อน, พระเอกวรรณคดีที่นิยมฉุดผู้หญิงเป็นว่าเล่น, ตำนานเทพเจ้ากรีก-โรมันเอาแต่ใจชอบทำลายชีวิตคนแก้เบื่อ, เรื่องเล่าตำนานปรัมปราทั้งหลาย ล้วนมีเนื้อหาเกี่ยวกับการทำลายผู้อื่นเพื่อให้ได้มาเพื่อสิ่งของที่ต้องการหรือเพื่อความพึงพอใจของตัวเองทั้งสิ้น ไม่ว่าเขาจะกล่าวอ้างถึงความยุติธรรมหรือเหตุผลใดใดก็ตาม

ความอยากได้ อยากมี อยากเด่น อยากดัง เป็นธรรมชาติของมนุษย์ ทุกคนล้วนเห็นแก่ตัวก่อนเสมอ แต่เราเรียนรู้ที่จะไม่แสดงออกจนเกินพอดีในสังคมที่ต้องอาศัยอยู่ร่วมกับผู้อื่น ฉะนั้นในโลกแฟนตาซีที่ไร้กฎเกณฑ์จึงเป็น outlet ปลดปล่อยอารมณ์ส่วนลึกโดยที่ไม่ต้องกังวลถึงผลกระทบใดๆตามมา

และไม่ใช่เพียงผู้ชายที่ชอบเรื่องราวประเภทนี้ ถ้าคุณลองไปอ่านนิยายในหมวดรักดูก็จะเห็นประเด็นต่างๆที่ไม่ควรกระทำในโลกความเป็นจริง ทั้งการกักขังหน่วงเหนี่ยว, ข่มขืน, เหยียดหยามผู้หญิงด้วยกันเอง, การค้ามนุษย์, การใช้อำนาจในทางที่ผิด, ฯลฯ

สรุปที่เขียนมาตั้งยาวก็คือใครจะเขียนอะไรก็ปล่อยๆเขาไปเถอะ ยังดีกว่าปล่อยให้เขาเก็บกดไปทำมันในโลกความเป็นจริงนะจ๊ะจ้าาาวววนาาายยยย

[white cane]

เรื่องจริง นิยายบางเรื่องที่ไปเจอมา มีเนือหาอยู่แค่ "แกมาเบ่งใส่ฉันเหรอ เดี๋ยวจัดให้ไปหาบรรพบุรุษแกเอง"

จากที่ไปเจอมา มีเนื้อหาทำนองนี้เยอะมากจนผมเริ่มเบื่อ เบื่อมากจริงๆ ครับ มันแย่ยิ่งกว่าโผล่มาก็ถูกรถชนตายแล้วไปเกิดใหม่ พร้อมได้พรวิเศษจากยักษ์ในตะเกียงวิเศษเสียอีก"

[แฟรงค์ ไฟลอย]

เคนชิโร่ ธีมหลักคือ โลกหลังสงครามโลก ซึ่งพออ่านแล้วเราเข้าใจตรงนี้ไงว่า

มันคือยุค กำปั้นใครแข็งกว่า คนนั้นก็ได้ไป

ส่วนนิยาย มันเป็นธีมแฟนตาซี มันลอยๆ มาไงไปไงไม่รู้

อยู่ๆก็โผล่มา หาอะไรรองรับได้ยาก ไม่มีการปูเนื้อเรื่อง

มาถึงก็เติมทรู ฆ่าแหลก เมิงเก็บกดมาจากตอนไปโรงเรียน แล้วโดนไอพวกกากตบเงินมาใช่ปะ

มันเป็นแบบนั้นหรือเปล่า

[ClockLoma]

ถูกใจครับ

[CorgiCanFly]

สาเหตุของสงครามนิวเคลียอ่านแล้วโคตรอึ้งเกิดจากความอิจฉาของจากี้ ที่ออกอาละวาดเพราะหมั่นไส้เคนชิโร่

[คะน้าตัวน้อยตัวนิดน่าดูยูฮูวู้ฮู]

ปล.ช่วงจูนิเบียวก็งี้แหละ เข้า emo phase งี้ เห็นทุกคนสมควรตายหมด

[G.Tenju]

บังอาจ! เจ้ามนุษย์เดินดินที่ยังเข้าไม่ถึงแก่นแท้แบบข้าอย่าได้เหิมเกริม อย่าให้ความมืดที่ถูกผนึกไว้ต้องออกมาสังเวยชีวิตคนอื่นเพราะความไม่รู้ของเจ้าเลย...

ป.ล. พิมพ์ไปฮาไป + คันไปทั้งตัว

[Pakinnod]

ใครฟะไม่รู้จักอยากรู้มาก

[TJ-12]

เออ...มันก็จริงนะครับ บางครั้งผมเองก็อ่านนิยายแล้วลืมเหตุผลในการฆ่าไปซะสนิท บางเรื่องมันให้เหตุผลมาแล้วแต่มันดูเบาไปหน่อย เช่น ตัวเอกเป็นนีทหรือโอตาคุแล้วไปกระชวกโจรกันซะดื้อๆ เพราะตัวเองเตรียมใจในการฆ่าคนมาแล้ว....แต่ลืมไปหน่อยว่านี่ตัวเอกไม่ใช่ตำรวจหรือทหารนะ หรือไม่ก็แนวเอะอะอะไรก็เชือดรัวๆไม่เลี้ยง ควรกฎเกณฑ์ในการฆ่ากันซะหน่อย แบบจีซัสที่ไม่ฆ่าพวกกุ๊ยหรือนักเลง ยกเว้น พวกมาเฟียหรือนักฆ่าที่ฆ่าไม่เลี้ยง หรือเป็นทำตัวชั่วๆเกินเยียวยาอันนี้ฆ่าได้เลยไม่ต้องเถียง

แต่ความเป็นจริงนิยายตัวเองในตอนล่าสุดก็เพิ่งเชือดตัวละครตัวหนึ่งกันแบบดื้อๆ เหมือนโดนตัดบท อ่านกระทู้เสร็จก็เหมือนได้ยินเสียงระฆังแห่งสัจธรรม ดูท่าคงต้องกลับมาคิดทบทวนเรื่องเหตุผลในการฆ่าภายในเรื่องซะแล้ว

[skeleton-king]

คิดมากน่าคุณ แค่เด็กเขาทำตัว edgy เท่านั้นเอง เพิ่งค้นพบ "ด้านมืด" ในตัวเองเลยตื่นเต้นกันใหญ่ต้องปลดปล่อยกันหน่อย ผมก็เคยเป็นแบบนั้น แค่ไม่เคยติดจะเขียนนิยาย ไม่รู้จะเขียนทำไมให้คนอื่นหัวเราะเล่น ถ้าเป็นแนวตลกก็ว่าไปอย่าง

สรุปแล้วถ้ามองโลกในแง่ดี ผมว่าให้เด็กๆเขา self insert ไม่เอาสิ เขาเรียกว่าปลดปล่อยจินตนาการไปกับนิยายดาร์คๆเท่ๆของพวกเขาไป(ขอเรียกว่าเด็กๆเพราะส่วนตัวไม่เชื่อว่าคนอายุเกิน 18 จะกล้าเขียนนิยาย edgy จูนิเบียวลงเน็ต ยกเว้นเอาฮาหรือเขียนแนวอื่นมาบ้างเลยอยากลองของ) แต่มันไม่ให้คุณค่าด้านศิลปะเลยนี่? สมัยนี้เขาอ่านนิยายเอามันว่ะคุณ ศิลป่งศิลปะอะไร เรื่องไกลตัวแบบนั้นใครมันจะไปสน

ใครจะไปรู้ ถ้าตอนผมยังเป็นเด็ก edgy แล้วอินเตอร์เน็ตมันเข้าถึงง่าย ผมอาจเขียนอะไรดาร์คๆไว้อวดเพื่อนอวดสาวหรือทดแทนชีวิตจริงที่น่าเบื่อของผมก็ได้ เห็นพระเอกอนิเมะฆ่าตัวร้ายไปปี้นางเอกกับน้องสาวไป เฮ้ยมันเท่ดีว่ะ ลองเขียนเป็นนิยายดีกว่า

[v-vampire-e]

นิยายจีนก็ไม่ได้มีแต่พระเอกฆ่าแหลกนะ อย่างชอลิ่วเฮียง

เอาจริงๆคือการที่ฆ่าแหลกอะไรพวกนั้นมันอาจจะเป็นการเรียกร้องสนองนี้ดเขานั่นแหละ ตัวตนลึกๆอะไรอย่างนั้น

เขียนไปเถอะค่ะ คนทั้งโลกไม่ได้มีรสนิยมแบบเดียวกัน ใครไม่ชอบก็ให้เขาไปขวนขวายหาเรื่องอื่นสนองเอง..

[Keiichi Maebara]

ได้รับอิทธิพลมาจากนิยายจีนแนวเซียนฝึกตนแหละครับ "กฏแห่งป่า" อะไรของมันนั้นแหละ ผมอ่านมาหลายเรื่องใน wuxiaworld ส่วนใหญ่ถ้ามีเรื่องกันขึ้นมาแล้วก็ตัดรากถอนโคน

ถึงปล่อยไปก็เสียใจว่าปล่อยไปแล้วกลับทำให้ครอบครัวตัวเองลำบากเพราะโดนแก้แค้น

ไม่มีอะไรมากฟาร์มแล้วก็ไปตืบ แพ้แล้วก็ฟาร์มต่อ

[ฟหกดเ้่าสว]

ได้อิทธิพลมาจาก webnovel จีนนั่นแหละครับ ในเด็กดีนี่ยังเบานะ ต้องลองไปอ่านคอมเมนต์ในกลุ่มเฟซบุ้คนิยายจีนดู เหอๆ ขอนิยายแนวข่มขืนแล้วฆ่าบ้างล่ะ ขอแบบพระเอกฆ่าผู้หญิงที่เกะกะทางบ้างล่ะ บางเรื่องพระเอกต้องดูแลแม่ที่ป่วย นักอ่านมาคอมเมนต์ว่าเมื่อไหร่แม่มันจะตายๆ สักที ฆ่าทิ้งได้ไหม

[Miran/Licht]

ตามที่หลายๆ ท่านกล่าวแหละค่ะ มันมีทั้งความเบียวส่วนตัวและมันอยู่ในช่วงรอยต่อ

หลายปีก่อนเราเคยอ่านบทความวิเคราะห์เกี่ยวกับเรื่องปีเตอร์แพนเอาไว้ เกี่ยวกับตัวเด็กชายที่ไม่มีวันโต เขาไม่ยอมโตเป็นผู้ใหญ่ที่จะต้องรับภาระหลัก แต่เลือกที่จะเป็นเด็กที่ทำเรื่องโหดร้ายอย่างการตัดมือคนอื่นโยนให้จระเข้กิน

ในขณะที่เวนดี้กำลังโตเป็นสาวและเตรียมเปิดตัวเข้าสู่วงสังคมเพื่อหาคู่แต่งงาน (ตามสมัย) นั้น มีอีกจุดที่เราชอบคือ ในภาพยนต์ปีเตอร์แพนนั้น Jason Issac แสดงเป็นทั้งพ่อของเวนดี้ และกัปตันฮุก (เราชอบคนนี้มาก ถึงต่อมาจะไปเล่นเป็นลูเซียส มัลฟอยก็เถอะ ชอบตั้งแต่เป็นชายที่ฉลาดที่สุดใน Armageddon ฮา) เพื่อสะท้อนทฤษฎีหนึ่งคือ เพื่อที่เด็กจะโตเป็นผู้ใหญ่ต้องฆ่าพ่อ-แม่ในจินตนาการตัวเองเสียก่อน ซึ่งจุดนี้ทางยุโรปก็มีนิทานเรื่อง The Three Billy Goats Gruff หรือ แพะสามตัว ที่สตีเฟนคิงนำมาเป็นแรงบันดาลใจในการแต่งเรื่อง IT ด้วย ฟังดูโหดร้าย แต่เด็กบางคนจักลัวพ่อกลัวแม่ตัวเองมากจริงๆ รวมถึงกลัวว่าโตไปยังจะต้องโดนบงการแบบนี้อีกไหม การเอาชนะพ่อ-แม่ในจินตนาการ มันเลยออกมาในรูปแบบที่ค่อนข้างรุนแรงในสมัยนี้คือ ฆ่าโดยไร้เหตุผล

[Awoo!]

ถ้าเด็กเขียนโตมาเดี๋ยวก็ลบแล้วก็คิดว่าทำไปได้ไงวะ เชื่อผมเหอะ

[dowaha7890]

คือ ประชดสังคมแบบโง่ๆอะมีเยอะ

มันน่ารำคาญอะบอกตรง

อยากจะขอให้หยุด

พูดแต่เรื่องที่ใครๆก็รู้อยู่แล้ว แบบเกิดมาไม่เท่าเทียมเอย ไม่ก็ปรัชญาบ้าๆบอๆที่ใช้จริงไม่ได้

ไม่ก็แบบกูมันเลว ชั่วช้า เลยทำแบบนี้ คือมันไม่มีปมเลยเหรอ? มันไร้เหตุผลอะ

และก็การฆ่าคนเป็นผักปลาเนี้ย มันไร้ศีลธรรม การฆ่าเพื่อโชว์เทพเนี้ย การไม่เห็นค่าชีวิต พอคนใกล้ตัวตายก็มาทำเป็นโว้ยวายน่ารำคาญ

คือกว่าจะเป็นคนเลวอะมันผ่านอะไรมาเยอะปล่าวฟะ อย่างน้องตายโดนกดขี่จนไม่มีบ้าน แล้วพวกตัวเอกก็ไปฆ่าพวกเขาทิ้งเป็นผักปลา?

ไอแนวคิริโตะเนี้ยท่ามันปรูแบคกลาวไม่ดีจริงๆมันจะโคตรน่ารำคาญเลย

คือมันทั้งขี้โม้ ทั้งทำเป็นเก่ง ปากไม่สุกอีก ต้องยอมรับว่าคนเขียนเขาเก่งจริงๆที่ทำให้จุดศูนย์รวมของความอัปปรีของผู้ชายที่ถ้าคุณเป็น ชีวิตคุณคงอยู่ได้ไม่ถึงปี ได้เท่แบบนี้

สรุป:ใช้ตรูไม่เห็นด้วยเรื่องพระเอกฆ่าเลอะเทอะ

[พีดีเอ]

ตัวเอกฆ่าแหลก เป็นได้แค่ผู้ป่วยจิตเวช