ธรรมดาแต่พิเศษ

[Hasson]

       ฉันคบกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เขาอายุมากกว่าฉันไม่กี่ปี เราคบกันได้ประมาณปีกว่าๆแล้ว เขาเป็นพี่ที่น่ารักมากสำหรับฉัน พี่เขาไม่เคยลืมวันสำคัญของฉันเลยแม้สักครั้ง เวลาเศร้าพี่เขาจะทำให้ฉันยิ้มและหัวเราะดังๆได้อีกครั้ง พี่เขาเป็นคนรักเดียวใจเเดียวไม่เจ้าชู้ เหล้าไม่ดื่ม บุหรี่ไม่สูบ ก่อนฉันขึ้นรถพี่เขาจะออกมาส่ง ทำกับข้าวให้ฉันกินและที่สำคัญคือ...พี่เขารักฉันและฉันก็รักพี่เขา
      ชีวิตของฉันมีความสุขมากๆ คิดว่าโชคดีที่มีผู้ชายคนนี้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต แต่คนรอบตัวฉันที่มองมากลับไม่คิดแบบนั้นเพียงเพราะว่า......พี่เขาไม่สมประกอบ หรือพูดง่ายๆเลยก็คือพี่เขาเอ๋อ เวลาคนไปเที่ยวไหนด้วยกันคนมักจะมองพวกเราแปลกๆ แต่ถามว่าฉันอายไหม บอกเลยว่า ไม่!! ถ้าฉันอายฉันคงจะไม่ตกลงคบกับพี่เขาในตอนที่พี่เขาขอฉันเป็นแฟน แต่เพราะเป็นพี่เขาเอง พี่เขากลัวว่าทุกคนจะมองฉันว่าฉันแปลกประหลาด ทุกครั้งเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันเขาเลยเลือกที่่จะเดินออกห่างฉัน ทำเหมือนว่าไม่ได้มาด้วยกัน พี่เขากลัวว่าฉันจะโดนล้อว่าเป็นแฟนกับคนไม่เต็ม ทำให้บางครั้งฉันหงุดหงิดมากจึงเดินไปกอดแขนพี่เขาเอาไว้แน่นๆแล้วจับมือเขาแน่นๆเดินไปไม่สนใจสายตาและคำพูดของใคร 
        ฉันชอบพี่เขาที่พี่เขารักฉันและความคิดของพี่เขามันดูสวยงามมากกว่าที่คนธรรมดาทั่วไปจะคิดได้แบบพี่เขาซะอีก นิสัยของพี่เขามันทำให้ฉันยอมแพ้และหลงรัก ครั้งแรกที่เราเจอกัน ฉันยืนรอรถอยู่แต่ฝนกลับตกลงมาอย่างหนัก ฉันเริ่มวิ่งเพื่อจะไปที่ป้ายรถเมย์แต่ก็ต้องสะดุดล้ม วินาทีนั้นไม่มีใครช่วยฉันเลยสักคน แม้แต่คนธรรมดาที่หน้าตาดีมากๆยังไม่มีน้ำใจ ทุกคนพยายามวิ่งเพื่อเอาตัวรอดจากการเปียกฝน แต่กลับมีร่มคันหนึ่งกางมาที่ฉันและมือข้างหนึ่งประคองฉันขึ้นมา นั้นก็คือพี่เขา พี่เขาไม่สนใจว่าตัวเองจะเปียกหรือไม่แต่กลับกางร่มมาทางฉันจนตัวเองเปียก พอเรามาถึงป้ายรถเมย์พี่เขาก็เอาร่มคันนั้นให้กับฉัน ฉันเริ่มคิดว่าพี่เขาพิเศษกว่าคนอื่นๆ แล้วเราก็เจอกันบ่อยขึ้น ที่ป้ายรถเมย์ ที่ริมถนน ที่ร้านขายเค้ก ที่ร้านขายดอกไม่ และที่สวนสาธารณะที่สุดท้ายที่เขาขอฉันเป็นแฟน
          มีครั้งนึงที่เราทะเลาะกันรุนแรงมาก มากกว่าทุกครั้ง เพราะเรื่องเดิมๆ เรื่องที่พี่เขากลัวคนมองฉันแปลกและกลัวคนล้อจนฉันอาย ตอนนั้นเรานั่งเล่นกันอยู่ในสวนสาธารณะ เรานั่งพักกันเพราะแดดร้อนมาก ฉันเลยอาสาออกมาซื้อน้ำเอง พอไปถึงสั่งน้ำกับพนักงานเสร็จ ฉันกลับได้ยินเสียงผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆฉันพูดเรื่องผู้ชายที่ออกไปเต้นกับพวกเด็กๆ ผู้ชายคนนั้นคือพี่เขาเอง
     "ปัญญษอ่อนป่ะว่ะ- 55"
     "กูว่าปัญญาอ่อนว่ะ -ดูดิเต้นกับเด็ก -ดูท่าเต้น 5555"
     "เสียดายหน้าตาว่ะ 5555"
  ฉันทนกัดฟันฟังพวกเขาพูดและไม่ได้ตอบโต้กลับแต่อย่างใด ฉันหันไปมองดูพี่เขาที่เต้นอยู่ตรงนั้นมันทำให้ฉันมีความสุข พี่เขาโบกมือให้ฉันแล้ววิ่งมาหาฉัน ในตอนนั้นผู้หญิงสองคนนั้นก็ยังไม่หยุดพูดเรื่องนี้
     "อุ๊ย-ง เขาเป็นแฟนกันว่ะ"
     "คบกับคนเอ๋อเนี่ยน่ะ ไม่เหมือนเลี้ยงลูกหรอว่ะ"
     "นั้นดิแม่งแปลกป่ะเนี่ย 5555"
     "หรือว่าพอๆกันว่ะ เอ๋อกับเอ๋อไง-"
  วินาทีนั้นฉันคิดว่าความอดทนมันคืออะไร ฉันไม่สามารถอดทนอะไรได้แล้วจากนั้น ฉันเลยหันหน้าแล้วบอกกับสองคนนั้นว่า
     "อิจฉาหรอคะ หาแฟนสิ ฉันคิดว่าคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาวิภาควิจารย์อะไรใครๆเขาไปทั่วแบบนี้นะคะ โดยเฉพาะพวกที่มองคนจากภายนอกแบบพวกคุณ แค่ความคิดของพวกคุณที่พูดออกมานั้นมันก็ดูออกแล้วละคะว่าคุณก็ไม่ได้ดีไปกว่าใครๆเลย แฟนของฉันเขาดีกว่าที่จะมาให้พวกคุณพูดแบบนี้ซะอีก....."
     ฉันพูดออกไปไม่ทันหมดพี่เขาก็ดึึงแขนฉันและพาฉันออกมา แต่ก่อนออกมาพี่เขาได้โค้งหัวและพูดขอโทษผู้หญิงสองคนนั้น ฉันคิดว่า ทำไมละ! สองคนนั้นสิควรขอโทษไม่ใช่พี่เขาซะหน่อย พอออกมาไกลคนแล้วฉันเลยถามพี่เขาทันทีว่า ขอโทษทำไม พี่ทำอะไรผิดถึงต้องไปขอโทษเขา แต่พี่เขากลับตอบออกมาว่า สิ่งที่ผู้หญิงสองคนนั้นพูดมันก็ถูกทุกอย่าง เราไปว่าเขาไม่ได้หรอก เขาพูดถูกทุกอย่างเกี่ยวกับพี่ ตอนที่พี่เขาตอบแบบนั้นมันทำให้ฉันเริ่มร้องไห้ออกมา และพี่เขาก็พูดอีกว่า เหนื่อยใช่ไหมที่ต้องทนฟังคำพูดแบบนี้ พี่กลัวเราอาย ที่จริงพี่ไม่เหมาะกับเราตั้งแต่แรกแต่พี่ก็พยายามทำเหมือนว่าพี่ไม่เป็นอะไร พี่พยายามให้เราเห็นว่าพี่ธรรมดา ดูแลเราได้
    ทันทีที่พี่เขาพูจบฉันก็เริ่มโมโห โมโหที่พี่เขาคิดว่าความรักตลอดหนึ่งปีกว่าๆที่ฉันมีมันเป็นแค่อะไรก็ไม่รู้ ฉันเลยตอบพี่เขาไปว่า  พี่คิดว่าเราคบกับพี่เพราะสงสารหรอ พี่คิดว่าความรักของเราที่ให้พี่มันเพราะเราสงสารพี่หรอ ถ้าเราสงสารเราไม่คบกับพี่มาขนาดนี้หรอก และถ้าเราอายเราไม่พาพี่ไปเทีี่ยวกับเราหรอก เราไม่เคยอายเลย เรามีความสุขด้วยซ้ำ มีความสุขมากๆๆ ทำไมพี่ถึงดูถูกความรักของเราแบบนี้ เรารักพี่เพราะเป็นพี่ พี่เป็นคนธรรมดาสำหรับเราที่พิเศษมากๆต่างหาก เราไม่เคยสนใจคำคนรอบตัวเราเลย พี่มองแค่เราคนเดียวสิ แคร์ความรู้สึกเราแค่คนเดียว มองมาที่เราแค่คนเดียว เห็นเราแค่คนเดียวเหมือนกับที่เราเห็นพี่แค่คนเดียว  เป็นครั้งแรกที่ฉันพูดเยอะและยาวขนาดนี้ พี่เขาเริ่มเดินมาใกล้ๆฉันเรื่อยๆในขณะที่ฉันยังร้องไห้อยู่ที่เดิม พี่เขากอดฉันเอาไว้แล้วบอกขอโทษและจะมองฉันแค่คนเดียว หลังจากนั้นเราสองคนก็เดินจับมือกันกลับบ้านในถนนที่เต็มไปด้วยความรักมากยิ่งขึ้น



สิ่งที่ฉันอยากจะบอกก็คือ.....เรามีคนที่ธรรมดาอยู่กับเราเสมอนั้นแหละ เพียงแต่คุณจะให้เขาเป็นคนพิเศษแค่ไหนนั้นเอง และการมองคนที่ภายนอกจริงๆแล้วคูรจะได้อะไรจากข้างในหละ......