นักเรียนพยาบาล

[NNp.98]

ครึ่งทางแล้วนะ...เสียงนี้ยังดังก้องในหัว

เหนื่อย ดีใจ ตื่นเต้น ตกใจ หลายๆอย่างผ่านเข้ามาให้ได้เจอในชีวิตนักเรียนพยาบาลตลอด2ปีที่ผ่านมา

เรื่องเรียนที่ว่าเครียดที่ว่าเหนื่อยยังสู้ไม่ได้กับตอนฝึกงานบนหอผู้ป่วยที่โรงพยาบาล เพราะนั่นเป็นการฝึกงานที่ต้องทำกับคนจริงไม่ใช่หุ่นแบบที่เคยเรียนในห้องปฏิบัติการ

วันแรกกับการขึ้นวอร์ดครั้งแรกในชีวิตกับการฝึกBCPN มันตื่นเต้นแต่ก็รู้สึกกดดันแปลกๆในใจก็คิดว่าเราต้องทำได้นะเว้ย ห้ามมีอะไรผิดพลาดนะเว้ยเพราะนั่นคือคนจริงๆนะ บรรยากาศที่ดูตึงเครียด อารมณ์ที่ดูหม่นๆของญาติและของผู้ป่วยทำเอาเราเองก็รู้สึกหม่นหมองตามไปด้วย กลับมาวันที่หอวันแรกถึงกับนั่งอึน ดูมึนๆแบบสับสนนี่เราทำอะไรอยู่ นั่งอยู่แบบนั้นสักพักก็คิดได้ว่า"เห้ยต้องเขียนแพลนนะ" นั่นแหละช่วงแรกๆของวอร์ดแรกปรับตัวอยู่วันสองวันสุดท้ายก็ปรับตัวได้ "ต้องทำอะไรเร็วและห้ามผิดพลาด" เราบอกตัวเองก่อนขึ้นวอร์ดทุกวัน ฝึกครั้งนี้เราได้ทำหลายอย่างทำแผล เปิดเส้นแทงIV เจาะเลือดส่งตรวจ รับใหม่ จำหน่าย บลาๆๆBCPN จบไปเป็นวอร์ดแรกที่สร้างความรู้สึกดีต่อวิชาชีพมากขึ้น

ต่อจากนั้นเราก็ฝึกป.1(วิชาการพยาบาลบุคคลที่มีปัญหาสุขภาพ1) นี่แหละความรู้สึกกดดันที่แท้จริง 2วอร์ดแรกเป็นผู้ใหญ่อีกวอร์ดเป็นเด็ก...มันลึกขึ้นมันยากขึ้น ต้องรู้เรื่องโรคมากขึ้น กลไกการเกิดโรค บลาๆๆ เราต้องเตรียมความรู้ไปคุยกับอาจารย์และเตรียมการพยาบาลไปดูแลผู้ป่วย วนลูป มันดูยากนะแต่มันก็ทำให้เราโตขึ้นไปอีกนิดนึง

สุดท้ายลงชุมชนสนุกมาก เพราะครั้งนี้เราไม่ได้ทำกับคนป่วยมันเหมือนเป็นการส่งเสริมการดูแลตัวเองให้คนปกติ เตรียมสื่อไปสอนไปแนะนำเขา เตรียมโครงการไปทำ...มันสนุก ไม่เครียดเลย

จบปี2แล้วเด้อ

#แล้วเจอกันปี3