กำลังใจ
ตั้งกระทู้ใหม่
พี่ก็เคยเป็นเด็กนักเรียนคนหนึ่งที่สอบไม่ติดคณะที่ตัวเองหวังไว้ ตอนนั้นก็ร้องห่มร้องไห้ ในใจก็คิดว่าตัวเองล้มเหลว ตัวเองไม่ประสบความสำเร็จ พี่อยู่กับความคิดแบบนั้นนานมาก จนกระทั่งพี่ได้อ่านทฤษฎีทางจิตวิทยาทฤษฎีหนึ่ง ถ้าจะให้อธิบายง่ายๆก็คือ สมมติว่ามีกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งอยู่ตรงหน้า ตอนที่มันมีแค่สีขาว เราก็ไม่สนใจมันหรอก จริงไหม? จนกระทั่งวันหนึ่งมันมีจุดสีดำโผล่ขึ้นมาบนกระดาษเท่านั้นแหละ เราก็เอาแต่สนใจเจ้าจุดสีดำนั้นว่ามันทำให้กระดาษของเราสกปรก ทำให้กระดาษของเราไม่สมบูรณ์ มองว่ามันใช้ไม่ได้ ทั้งที่ยังมีพื้นที่สีขาวอีกมากมายเหลืออยู่
ชีวิตคนเราก็เหมือนก็ดาษสีขาวแผ่นนั้นแหละ ตอนที่เราใช้ชีวิตปกติ ตอนที่เรามีความสุข หรือประสบความสำเร็จ เราจะมองมันเป็นสีขาว จนกระทั่งวันที่เราผิดพลาด หรือผิดหวัง จากอะไรก็ตามแต่ สิ่งๆนั้นกลับกลายเป็นจุดสีดำบนกระดาษที่เราให้ความสนใจกับมันทันที ทั้งๆที่บางทีมันก็เป็นแค่จุดเล็กๆไม่กี่จุด แต่พอมันปรากฏขึ้นมาเรากลับลืมความสำเร็จทั้งชีวิตที่มีมา แล้วคิดแค่ว่าเราเป็นคนล้มเหลว เพราะทำบางสิ่งไม่สำเร็จ
น้องเคยสอบเข้าโรงเรียนนี้ได้ ทำไมน้องบอกว่าตัวเองล้มเหลว
น้องเคยไปแข่งขันโน่นนี่นั้นได้รางวัลมา ทำไมน้องบอกว่าตัวเองล้มเหลว
น้องเคยได้เกรดดีๆ ได้เกียรติบัตร ทำไมน้องบอกว่าตัวเองล้มเหลว
น้องรู้ตัวว่าน้องพยายามเต็มที่แล้ว ทำไมน้องบอกว่าตัวเองล้มเหลว
หลายคนบอกว่า การสอบไม่ติดเป็นความล้มเหลว ทุกอย่างมันวัดกันที่ตรงนี้ งั้นพี่ถามน้องกลับว่า ใครเป็นคนกำหนดว่าสอบไม่ติดต้องล้มเหลว คำว่าล้มเหลวของแต่ละคนไม่เหมือนกันนะเว้ย มันอยู่ที่มุมมอง ต่างคนมันก็ต่างมุมมอง ส่วนตัวพี่คิดว่าเราจะเป็นคนแบบไหน มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเรามองตัวเองยังไงด้วย ถ้าน้องคิดว่าตัวเองไม่ดี ไม่ประสบความสำเร็จ พยายามยังไงก็ทำไม่ได้ สุดท้ายน้องก็จะถอดใจทั้งที่ยังใช้ศักยภาพของตัวเองได้ไม่เต็มที่ด้วยซ้ำ
และสำหรับคนที่ติด แต่ไม่ติดคณะที่หวังไว้และกำลังคิดว่าจะเอาหรือไม่เอา พี่ก็อยากให้ลองคิดดูดีๆ สำหรับพี่ พี่เลือกที่จะลองเรียนดู เพราะตอนที่เลือกก็เลือกเอง ไม่มีใครบังคับ และพี่คิดว่ามันน่าสนใจ พี่คิดว่าพี่ทำได้ ยังไงก็ไปรอด ลองดูก็ไม่เสียหาย และจนถึงตอนนี้พี่ก็ยังเรียนคณะนี้อยู่ แบบว่ามันติดใจ 5555 ที่จะบอกคือ บางทีมันอาจจะเหมาะกับน้องมากกว่าที่คิดก็ได้นะ อย่าไปอคติว่า เฮ้ย นี่มันคณะอันดับสอง สาม สี่
สุดท้ายพี่ที่จะฝากไว้ก็คือ ขอให้น้องทุกคนพยายามต่อไปในเส้นทางที่ตัวเองเลือก ทุกคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง ตอนนี้เราเพิ่งอายุเท่าไหร่เอง ยังอยู่ไม่ถึง 1/4 ของอายุเฉลี่ยประชากรโลกเลย อย่าเพิ่งมองว่าตัวเองล้มเหลว หนทางยังอีกยาวไกล น้องสามารถทำให้มันประสบความสำเร็จได้ในอนาคต เราต้องใจสู้เว้ย
พี่อาจจะมาช้าไป แต่ก็อยากให้เอวะรี่บอดี้ ไฟท์ติ้งนะจ๊ะ โชคดีกับเส้นทางที่เลือกจ้ะ
ป.ล. เขียนมาสามสี่กระทู้พี่ก็ยังไม่รู้ว่าควรลงหมวดไหน ใครรู้สะกิดบอกได้นะ
ป.ล. 2 อยากพูดคุย หรือระบายอะไรก็ได้นะ ใส่มาได้เต็มที่
แสดงความคิดเห็น