เพิ่งรู้ความจริงว่า "เราเป็นลูกเมียน้อย"
ตั้งกระทู้ใหม่
นี่เราเข้าใจผิดมาตลอด คิดว่าที่พ่อไม่กลับบ้านเพราะพ่อต้องไปทำงาน ตจว นานๆ จะกลับมา
แต่เปล่าเลยย พ่อไปอยู่กับเมียหลวงและลูกๆ ของเค้า เราเสียใจอะ ไม่โกรธบ้านเมียหลวงนะ แต่โกรธแแม่กับพ่อตัวเองนี่แหละ
แม่บอกว่าที่แม่ตัดสินใจบอกเราฟัง เพราะคิดว่าเราโตพอที่จะรับนี้ได้แล้ว แต่มันตรงกันข้าม
เรารับไม่ได้เลย และไม่มีวันรับได้ด้วย ได้แต่คิดในใจทำไมๆ แม่ไม่เก็บเป็นความลับต่อไป บอกหนูทำไม หลอกหนูต่อไปเรื่อยๆ ก็ได้
****ไม่ไหวแล้ววว พิมพ์ไปร้องไห้ไป
ตอนนี้เราทำอะไรไม่รู้เลยย รู้สึกเสียใจ ผิดหวัง โกรธพ่อมากกกก พ่อมาหาก็ไม่อยากจะหน้าเลย
ไปเรียนก็เรียนไม่รู้เรื่อง ได้แต่นั่งคิดวนๆ นี่เราอะไรผิด ทำไมต้องเกิดมาเป็นลูกเมียน้อยด้วยวะ ทำไมๆๆๆ
ถึงเพื่อนที่โรงเรียนจะไม่รู้ แต่เราก็รู้สึกไม่ดี รู้สึกอาย ไม่กล้าสบตาเพื่อน
****เราต้องทำตัวยังไง ตอนนี้เราสับสนไปหมด คือเรารับไม่ได้จริงๆ ร้องไห้ T-T
เครียดมาด
17 ส.ค. 61 เวลา 11:27 น.
19,421
views
48 ความคิดเห็น
คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่ตายได้ ไม่ใช่สิ แต่เลือกที่จะมีความสุขได้ครับ แนะนำว่าให้ทำใจยอมรับมัน มันอาจจะทำใจลำบากและฝืนความรู้สึกสักหน่อย แต่เราก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้ใช่ไหมครับ และเราก็ต้องใช้ชีวิตอยู่บนโลกต่อไป ยังไงก็สู้ๆนะครับ ^ ^
เลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกทำดีได้ค่ะ
ได้เกิดมาเป็นมนุษย์..สุดโชคดี
ต้องขอบคุณเขาทั้ง 2 ค่ะ
สถานะไหน..เรื่องของเขา
เราก็ยังเป็นลูกเขาอยู่ดี
ทำดีให้มากที่สุดค่ะ
แม่ของน้องทำตัวเองค่ะ
ช่วยไม่ได้
ฝั่งเมียหลวงใจดีไม่มาระรานก็ดีแค่ไหนแล้ว
เป็นลูกเมียน้อยก็ต้องรับกรรมที่แม่ก่อต่อไป
#ทีมเมียหลวง
แม่เป็นเมียน้อยนะคะ ไม่ใช่ลูก ทำไมต้องมารับกรรมแทน เด็กไม่ได้รู้เรื่องอะไรสะหน่อย
เด็กเกี่ยวไร เจ้าของเม้นนี้ชั่วจริงๆ ไม่รู้จักเเยกเเยะ
แม่ของเจ้าของกระทู้เลือกเส้นทางนี้เองค่ะ
เลือกที่จะเป็นเมียน้อยของสามีคนอื่นเอง
หลอกตัวเองว่าเป็นเมียคนเดียวของสามีไม่พอ
ยังหลอกลูกด้วยว่าพ่อไปทำงานที่ต่างจังหวัดไม่ค่อยกลับบ้าน
แต่แท้ที่จริงแล้ว พ่อของเด็กไปอยู่กับเมียหลวงกับลูกๆของเมียหลวง
ถึงมาบอกความจริงให้ลูกรู้ทีหลัง
ถ้าไม่รู้ตั้งแต่แรกว่าเป็นเมียน้อย แต่มารู้ทีหลังทั้งแม่ทั้งลูก ถึงจะน่าเห็นใจนะคะ
แต่ถ้ารู้แก่ใจว่าตัวเองเป็นเมียน้อย แล้วไม่บอกลูก ช่วยไม่ได้ค่ะ
คุณจขกท อย่ามัวแต่ตกอยู่ในภวังซิค่ะ ยังมีอีก
หลายอย่างที่คุณจขกท ยังไม่ได้ทำตั้งมากมายค่ะ
ดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกมส์ เต้น ร้องเพลง ดำน้ำดู
ปะการัง ทำงานที่ตัวเองชอบสรุปสั้นๆ ยังมีอีกเยอะ
ที่คุณจขกทยังไม่ได้ทำเลยค่ะ
สู้ สู้ ค่ะ
อย่าเกลียดเลยค่ะ ยังไงนั่นก็พ่อกับแม่ ดีใจที่คุณคิดได้ว่าความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ถูกต้อง แนะนำว่าอดทนนะคะ คุยกับแม่ดูว่าแม่จะยอมถอยจากพ่อไหม ถ้าไม่ก็อย่าเกลียดเเม่เลยนะคะ อดทนค่ะ บรรลุนิติภาวะเมื่อไหร่ค่อยพาตัวเองออกไปจากสถานการณ์นี้ เลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกทางเดินได้ค่ะ
เราเป็นคนนึงที่เข้าใจนะคะ แต่เราไม่ใช่ลูกเมียน้อยค่ะ เราเป็นลูกเมียหลวง เรื่องของพ่อแม่เรารู้มาตั้งแต่เล็กๆแล้ว ซึ่งตอนนี้ก็ยังมีกลับไปคิดบ้าง555 เข้าเรื่องดีกว่า เราว่ามันไม่ผิดที่จขกทจะรู้สึกเสียใจ เศร้า เครียด หรือกำลังสับสนในสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ แต่สำหรับเรา สิ่งที่พ่อแม่ทำ ไม่ว่าจะบ้านไหน เขากำลังเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เราอยู่ เราไม่ให้จขกทโกรธพ่อนะคะ คิดซะแค่ว่าเขาคือพ่อของเรา ไม่ว่าเขาจะมีกี่บ้านเราก็ยังเป็นลูกเขา เรื่องนี้มันอธิบายยาก แต่ด้วยความที่เราเป็นลูกเมียหลวง เราอาจจะไม่เข้าใจจขกทมากนัก แต่ก็สู้ๆนะคะ ไม่ต้องกลัวค่ะ เมฆครึ้มๆนี้จะผ่านไป แล้วเรื่องร้ายจะกลายเป็นแค่เรื่องเล่า สู้ๆนะคะ
เคยมีเพื่อนเป็นลูกเมียน้อยเหมือนกัน แต่ว่าเขาก็เลือกใช้ชีวิตของเขาให้ดี และมีอาชีพเป็นหมอด้วยนะ ..ใช่ มันคือปม จะยอมให้มันทำลายชีวิตเราไหมล่ะ #ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้
เอาจริงๆมันก็ไม่ใช่ 'ปม' นะ เราแค่ไปเชื่อกันตามที่กระแสสังคมสมมุติกันขึ้นมาเองเฉยๆ ถ้าน้องเขาเกิดสมัยก่อนจอมพล ป. การเป็นลูกเมียน้อยก็ถือเป็นเรื่องธรรมดา สั่งข้าวกระเพราไก่แม่ค้าก็ไม่ได้คิดเงินแพงขึ้น เพราะรู้ว่ามันเป็นแค่ชื่อตำแหน่งที่คนเราตกลงกันไว้เฉยๆ
เมื่อก่อนการมีเมียหลายคน = เรื่องปกติ
ปัจจุบันการมีเมียน้อย = คนส่วนใหญ่รับไม่ได้
เมื่อก่อนชายรักชาย = อาการทางจิตต้องบำบัด
ปัจจุบันชายรักชาย = เรื่องปกติ
ถ้าน้องเขาอยากจะเชื่อตามกระแสสังคมว่าคนทั่วไปเขาจะรับไม่ได้ก็จงกอดความเจ็บปวดพวกนั้นไว้ เอามาเป็น 'ปม' ตามกระแสสังคมไปซะ ปล่อยให้ชีวิตตัวเองแขวนไว้กับความคิดของคนอื่น ผมก็ลูกเมียน้อยไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไรใครเลย นั่นมันปัญหาของแม่ผม ผมจะไม่เผือกเรื่องของท่าน เพราะผมเคารพการตัดสินใจของท่าน แถมไม่มีใครโรคจิตพอจะมาด่าผมว่าเป็นลูกเมียน้อยซะด้วย
ไม่อยากประชดหรอกนะ... แต่ถ้าคิดไม่ได้ก็... อืม ตามนั้น
มันเกิดขึ้นมาเเล้วก็คือเกิดเเล้วค่ะ ถึงจะยอมรับไม่ได้เเต่ก็หนีความจริงไปไม่ได้
เเต่ว่าการเกิดขึ้นมาของชีวิตนั้นไม่ผิดหรอกค่ะ คุณไม่ต้องอายไปหรอก เพราะว่าคุณไม่ได้ผิดที่เกิดมา
อย่าเสียใจที่เกิดมาเป็นอย่างนี้เลยนะ จริงอยู่มันอาจจะเป็นกรรมเก่าเเต่นั้นก็คือกรรมเก่าค่ะ
ในชาตินี้เรามาสามารถสร้างกรรมดีใหม่ๆได้
มีมนุษย์ที่ล้ำเลิศคนนึงเคยกล่าวไว้ว่า ให้โฟกัสอยู่กับปัจจุบัน อย่ายึดอยู่กับอดีตที่ผ่านมาเเล้ว
เราคิดว่าไหนๆได้เกิดมาเป็นมนุษย์เเล้วถึงชาติกำเนิดจะเป็นยังไง พ่อเเม่ก็คือพ่อเเม่ เราเป็นคนเรามีค่า
ทุกๆคนมีค่าค่ะ
ุถ้าสับสนทำอะไรไม่ถูกหละก็ลองศึกษาหลักธรรมของพระพุทธเจ้าสิคะ นั้งสมาธิฟังเทศน์ ประมาณนี้
อย่างน้อยเราเชื่อว่าคุณต้องได้รับคำตอบอะไรซักอย่างได้เเน่ค่ะ
เเต่ต้องไปให้ถูกทางด้วยนะคะ อย่าได้หลงมัวเมามากเกินไป
ไม่รู้จะพิมพ์ยังไงต่อให้กำลังใจให้จ.ข.ก.ทค้นพบคำตอบของชีวิตได้ดี?
เเต่ก็เอาเป็นว่าสู้ๆละกันนะคะ
ใช้ชีวิตให้มีความสุขค่ะ เราเกิดมาไม่ว่าจากใคร เราก็เป็นคนดีได้
เเละ อยู่เพื่อใช้ชีวิตไม่ใช่เสียใจค่ะ
บอกเล่าน้องในฐานะลูกเมียหลวงค่ะ
พ่อพี่มีภรรยาน้อย พ่อไม่เคยยอมรับเลยนะว่าเขามีบ้านน้อย ชีวิตของพี่เหมือนตกนรก ดราม่ายิ่งกว่าละครน้ำเน่า ตั้งแต่ แม่พี่พยายามฆ่าตัวตายต่อหน้าพี่ น้องชายรับไม่ได้หนีออกจากบ้าน พี่ต้องหางานทำไปด้วยเรียนไปด้วย เพราะพ่อออกไปจากบ้านแล้วไม่ค่อยส่งเงินกลับมาเลย สิ่งที่พี่เจ็บปว่สุดคือการที่พ่อไปดูแลลูกติดของเมียน้อย ในขณะที่พี่ต้องใช้ชีวิตแบบลำบากมากๆ พี่ยอมรับว่าพี่อาฆาตมากๆ พี่ปล่อยให้ตัวเองจมยุกับความทุกหลายปีเลย แต่พี่มาฟื้นคืนสติตอนเรียนมหาลัยปีสุดท้าย พ่อแม่เดี๋ยวเขาก็ตาย แต่ชีวิตเราต้องไปต่อ พี่เพิ่ง22ชีวิตยังอีกไกลทำไมพี่ต้องเอาตัวเองมาผูกกับปัญหาที่ไม่ใช่ของเรา แล้ววันนี้พี่เรียนจบแล้วมีงานทำ พี่บังเอิญเจอลูกติดของเมียน้อย(ซึ่งพี่เคยเลี้ยงดูเขามาด้วย เพราะเมียน้อยพ่อเป็นคนใกล้ตัว)น้องเขาดูไม่มีความสุขเลย เขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับพี่ ตอนนั้นพี่เลยคิดได้ว่า น้องเขาเองคงไม่สามารถเลือกอะไรได้ ในเมื่อแม่เขาเป็นคนแบบนี้ (ตัวน้องเขาเองก็เป็นลูกเมียน้อยเหมือนกันค่ะ) พอพ่อแท้ๆน้องตายแม่ก็มาเป็นเมียน้อยเหมือนเดิม พี่ขอพูดในฐานะที่ตัวเองก็ถูกกระทำจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้อยเขา หนูลูก การที่หนูรู้สึกแย่ พี่ไม่รู้ว่าเพราะหนูรู้สึกผิดหรืออายคน แต่พี่อยากบอกว่า นั่นดีแล้วการที่หนูรู้สึกเพราะหนูรู้ว่ามันไม่ดี แปลว่าหนูก็ไม่ใช่คนที่แย่หรือเลวร้าย เราเองไม่รู้เรื่องราวว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงมาลงเอยกันแบบนี้ แม่หนูอาจจะรู้หรือไม่รู้ ปล่อยเขาไป หนูมีสิทธิ์โกรธ หนูมีสิทธิ์ที่จะไม่พูดกับเขาเพราะหนูเองก็เป็นคนมีหัวใจ พยายามถีบตัวเองขึ้นมา ตั้งใจเรียนแล้วบอกกับตัวเองว่าเราจะไม่เป็นแบบนี้ แน่นอนว่าหนูอาจจะต้องฝ่าฟันคำครหาจากคนมากมาย อาจท้อบ้างเหนื่อยบ้าง ถ้าหนูยึดมั่นในความดีพิสูจน์ให้คนอื่นๆเห็นว่าหนูไม่มีทางเดินตามรอยเท้าพ่อกับแม่ หนูเป็นอะไรที่สูงกว่านั้น สักวันพี่เชื่อว่าหนูจะหลุดจากบ่วงกรรมนี้นะคะ
เข้าใจเจ้าของกระทู้นะ ไม่รู้ว่าเข้าใจได้ไงแต่ความเข้าใจพุ่งวาบมาในอกแบบจังๆ ลองคิดไม่ต้องคิดก็ได้เอ้า แค่แบบ พ่อที่อยู่กับเราทุกวัน คิดว่าที่หายไปเพราะเขาแค่ไปทำงานเขาไปอยู่ไปมีความสุขกับคนอื่นดิ มันไม่ใข่คำว่า ลูกเมียน้อย หรือลูกเมียไหนเว้ย มันเป็นความแน่ในใจที่แบบ ฉันนึกว่าฉันคือคนเดียวสำหรับเขา แต่ในความจริงมันไม่ใช่ เขามีความสุขกับครอบครัวอีกหนึ่งครอบครัว ที่ผ่านมาพ่อรักเราบ้างหรือเปล่า มันเป็นแบบนี้ ซึ่ง มันต้องใช้เวลาในการเยียวยานะ ถ้าเพิ่งมารู้แบบนี้อะ ยิ่งรับไม่ได้มันยิ่งน่าเป็นห่วง เรื่องแบบนี้ควรรีบปลง แล้วพอรู้อะ ในใจลูกย่อมเกิดแผล มันไม่มีทางรักพ่อได้อย่างเดิม รักนะ แต่ไม่ใช่อย่างที่เคยเป็น ระหว่างนี้ถ้าไม่ไหวโทรหาสายด่วนสุขภาพจิต ไม่ก็แค่ร้องไห้ถ้าไม่ไหว บ่นกับแม่ อะไรก็ได้ที่คิดว่าจะมีความสุขถ้าทำ
อย่าอายที่เราเป็นลูกเมียไหน เราเลือกเกิดไม่ได้ เราทำอะไรไม่ได้ ช่างมันนะ เริ่มใหม่...
อยากกอด จขกท จังเลยค่ะ เราเข้าใจนะ นี่ก้อยู่ในสถานะลูกเมียหลวง (จู่ๆได้รับการแต่งตั้งแบบนี้เฉยเลย) จขกท คงเศร้ากว่าเราเยอะค่ะ
มันไม่ใช่ความผิดของเรานะคะ เศร้าได้ค่ะ เรื่องปกติ ครอบครัวคือสิ่งสำคัญของเรา ไม่แปลกค่ะที่เราจะรู้สึกผิดหวังเนอะ
ขอเป็นกำลังใจให้ก้าวข้ามความรู้สึกนี้ได้นะคะ เราเข้าใจค่ะเวลาที่สิ่งที่เราคาดหวังว่าสวยงาม ที่แท้ไม่ใช่ มันเจ็บแค่ไหน กอดแน่นๆค่ะ
ถ้าไม่มีเมียหลวงตามมาตบแม่ถึงบ้านก็ไม่ต้องมีไรให้เสียใจ แรกๆอาจจะไม่ชิน. แต่ไงก็ต้องชินให้ได้ พี่เป็นลูกเมียหลวง สมัยเด็กบ้านพี่อยู่อย่างราชา ไปโรงเรียนมีรถมารับส่งส่วนตัว ต่อมาพ่อมีเมียน้อย แม่พี่ตามไปตบเมียน้อย แต่สุดท้ายก็ปล่อยไป จากราชาพี่กลายเป็นยาจกต้องเดินไปโรงเรียน ต้องกระ-กระสนขอทุนเรียนหนังสือ เพราะพ่ออยู่กับเมียน้อย เงินส่วนใหญ่พ่อให้เมียน้อยหมด. ถ้าท่ีบ้านน้องไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน ก็ไม่เห็นจะต้องซีเรียสอะไร หรือว่าถ้าอยากให้รู้สึกดีกว่าเดิม ถ้ามีเงินเก็บก็เอาไปให้ลูกเมียหลวงบ้างก็ได้ 555 อันนี้พูดเล่น
ของเรานี่ คือรู้ทุกอย่างตั้งแต่เด็ก รักพ่อไม่ลงเลย ต่อให้เขาทำดีด้วยแค่ไหน ไม่พูดกับเขาด้วย เขาเป็นพ่อยอดแย่ มีดีแค่ยังรับผิดชอบ เรากลายเป็นคนมีปมกับการมีลูกไม่พร้อมเลย
ไม่พูดอะไรเยอะแล้วกัน แต่แนะนำให้ไปดู ฮอร์โมน เป็นซีรีย์สะท้อนสังคมที่ดูแล้วต้องคิดตาม และจับตาดูบทบาท "ของขวัญ" (แพตตี้แสดง) คำตอบของคำถาม จขกท. น่าจะอยู่ช่วงท้ายๆ ของซีซั่นแรก ไม่ก็ต้นๆ ซีซั่นสอง(ดูนานแล้ว จำไม่ค่อยได้เหมือนกัน)
ลองดู...
อยู่ที่เราคิดครับ
ความคิดคนอื่นไม่ต้องไปใส่ใจ
ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ
พ่อผมมีเมีย5คน.. เท่าที่ผมรู้จักนะ.. แต่ตอนนี้เขาตายไปแล้วผมเลยเลิกคิดอะไรพวกนี้ไปแล้วมันรู้สึกคิดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ผมปลงมันไปแล้ว..
ดีที่แม่ผมเป็นคนจดทะเบียนสมรสก่อน ถึงแม้พ่อผมจะไม่มีสมบัติก็เถอะดีแล้วจะได้ไม่แย่งกันลูกบางคนของเมียคนอื่นที่พ่อผมมีบางคนยังอายุมากกว่าผมแต่น้อยกว่าพี่ผมเลย
ที่ผิดพลาดคือความสัมพันธ์ที่สองคนนั้นมีในรูปแบบที่นอกเหนือของสังคม แต่ตัวตนของเธอไม่เกี่ยวข้องด้วยนะ จะทีมเมียหลวงอะไรนั่นมันไม่เกี่ยวกับเธอ เธอเลือกเกิดไม่ได้เเละจะไม่มีใครปฎิเสธตัวตนของเธอที่เป็นมนุษย์อย่างถูกต้องแน่นอน เขาสัมพันธ์ยังไงนั่นเรื่องของพ่อแม่เธอ เธอเป็นลูกเขาแต่ไม่ต้องไปแบกทุกเรื่องหรอกปล่อยมันไปซะ ถ้าเธอตั้งกระทู้เพื่อถามว่าคนจะยอมรับเธอไหม ชั้นคนนึงแหละและคนอีกมากที่ไม่คิดว่าอะไรเธอแน่นอน ชาติกำเนิดรวยจนขาวดำมันเป็นสิ่งที่เลือกไม่ได้เเละทุกคนรู้ดี คนที่โชคร้ายจากที่กำเนิดมามีมากมายในรูปแบบที่แตกต่างกันแบกรับสิ่งที่ต่างกัน แต่ก็ยอมเกิดมาเพื่อที่จะมีความสุขจากตัวเองไม่ใช่ที่ว่าเกิดมาจากใคร
สุดท้ายนี้ ถ้าเธออยากที่จะรักพ่อแม่ก็รักไปเถอะเพราะว่าเธอเป็นลูกเขาถึงไม่เห็นด้วยแต่ก็สามารถรักได้ เพราะเป็นสิทธิ์ของลูกที่จะรักพ่อแม่นะ
สุดท้ายนี้ ขอย้ำเลยว่าแม้จะเกิดเรื่องนี้แต่ตัวเธอก็เป็นคนเดิมจากที่ผ่านมานั่นแหละนะ ใช้ชีวิตต่อไปซะ ลูกเมียน้อยไม่ใช่สถานะของเธอ มันไม่ถูกต้องที่จะมีคำนี้ด้วยซ้ำมันใช้เหยียดกันได้เหรอฟะคนเราจะถูกเหยียดได้จากเรื่องที่เราทำเท่านั้นเเละเธอไม่ได้ผิดอะไรในเรื่องนี้
ไม่เป็นไรนะคะ ทิ้งเลี้ยงพวกนั้นไว้ข้างหลังแล้วสร้างโลกใหม่ ถ้ามันลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืมแค่นึกถึงมันให้น้อยลง
ทำตัวให้ปกติ ถึงความรู้สึกที่มีต่อพ่อและแม่มันจะแปลกไป แต่คิดวันที่พวกท่านมีเรานะคะ คิดถึงวันที่แม่คลอดเรา แค่นั้นพอค่ะ เราว่าแม่เจ็บกว่าตัวหลายๆเท่าเลยนะ อย่าโกรธแม่เลยนะคะ ตัวอยู่ในสังคมสมัยที่ไม่ว่าจะเรื่องห่าเหวไรก็เอามาเป็นประเด็นได้ ตัวต้องสตรองค่ะ ตัวเจ็บแม่เจ็บกว่าเสมอค่ะ เราอาจจะคนนอกเราให้คำแนะนำได้แค่นี้จริงๆค่ะ สู้ๆ
แก้ไขที่ตัวจขท.เองนั่นแหละ ต้องเปลี่ยนตัวเองให้คิดบวก ต้องเรียนรู้และเข้าใจความเป็นจริงของชีวิต นอกจากนี้ไม่มีทางแก้
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?