“กลัวคนอื่น กลัวการเข้าสังคม”

[キラ]

ตอนเด็กเคยโดนนักเรียนในห้องเรียนเดียวกันประมาณสิบกว่าคนรุมแกล้งอย่างรุนแรงทำร้ายร่างกายเรา ขโมยของเรา ด่าเรา 

เราโดนแกล้งตั้งแต่อนุบาลจนจบม.3 เราโดนแกล้งหนักขึ้นเรื่อยไปทุกวันจนถึงขั้นเลือดตกยางออก ซึ่งครูก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ไอเหตุการณ์เหล่านั้นมันทำให้เรากลายเป็นพวกวิตกจริตกลัวคนอื่นถึงจะรู้จักกันแล้วก็ตาม เรากลัวว่าเขาจะทำร้ายเราจะด่าเรา เรากลัวจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เหมือนเป็นโรคจิต 

เราไม่กล้าคุยแบบซึ่งหน้า เราไม่กล้าสบตาเราระแวงคนอื่นตลอดเวลา เรากลัวที่คนเยอะๆ

เรากลัวการเข้าสังคม เรากลัวว่าพอเข้าสังคมเราจะโดนแกล้งโดนทำร้ายโดนเกลียด 

เราเลยอยู่คนเดียวตลอดเวลา เราแทบไม่กล้าออกมาเจอคนอื่นเลย เราจะรู้สึกระแวงทุกครั้งที่พูดคุยหรืออยู่ใกล้คนอื่น เรากลัวที่คนเยอะๆ พอเราเจอคนเยอะๆเราจะกลัวจนต้องเลี่ยงหนีทุกครั้ง เราอยากจะหายไปซะจะไม่ต้องกลัวหรือรู้สึกทรมานแบบนี้ เราทำอะไรผิดเหรอ? เรากลัวการใช้ชีวิตด้วยไม่รู้พรุ่งจะอยู่ไปทำไม ความรู้สึกมากมายมันปนเปกันไปหมด เราทรมานมากเลยนะ เหมือนตกนรกทั้งเป็น นี่เราทำอะไรผิดงั้นเหรอ?

Comments

[Bad Day Survivor]

ในสังคมคนเราก็มีดีมีร้ายปะปนกันไปนะครับ ถ้ารู้สึกว่าอยู่คนเดียวแล้วมีความสุขก็อยู่คนเดียวครับ แต่ถ้ารู้สึกอยากเข้าสังคมอยากคุยกับใครก็คุยครับ มันอาจจะมีความรู้สึกแย่บ้าง มันเป็นความเสี่ยงที่ต้องยอมรับ ถ้าจะไปซื้อไอติมปากซอยแต่ไม่ก้าวขาออกจากบ้าน มันก็ไปซื้อไม่ได้ใช่ไหมล่ะครับ สู้ๆนะครับ ^ ^