เกลียดความเป็นห่วง

[ดิมแดม]

สวัสดีค่ะเพื่อน ๆ ชาวเด็กดี นี่เป็นกระทู้แรกที่เราเขียน เราอยากมาระบายความอัดอั้น ของเรา
เราเป็นเด็กมอปลายที่ต้องการตามหาความฝัน ทุกครั้งที่มีความฝันเราจะมีความหวัง แรงผลักดัน และเราก็พยายามจะทำความฝันให้สำเร็จ และทุกครั้งที่มีความหวัง ความหวังนั้นมันก็จะหายไป จากที่มีความสุข ก็มีแต่ความสิ้นหวังมาแทนที่
สิ่งที่ทำลายความหวังของเราคือ "ความเป็นห่วงของพ่อแม่" ทุกครั้งที่ความฝันเราต้องพับเก็บไว้ ก็เป็นเพราะเรื่องนี้ เรารู้นะว่าเค้าเป็นห่วง แต่นี่มันความฝันเรา มันคือสิ่งที่เรารอมานานอะ แต่ไม่มีใครเข้าใจเราเลย บางที เราก็อยากอยู่คนเดียวนะ ไม่ต้องมีใครมาเป็นห่วง ไม่ต้องมีใครมาทำลายสิ่งที่เรารัก เราเกลียดความเป็นห่วง เราเกลียดที่ความเป็นห่วงที่มันทำให้ความฝันเราพัง ความเป็นห่วงถ้ามันอยู่ในขอบเขตที่เหมาะสม เราก็ยินดีที่จะรับความรู้สึกนั้นเอาไวแต่ถ้ามันมากเกินไปก็คงไม่มีใครต้องการหรอก สิ่งที่อยากบอกกับพ่อแม่หลายๆคนคือ"อย่าให้คำว่าเป็นห่วงของคุณ ไปทำลายอนาคตหรือความฝันของใครเลยค่ะ"

Comments

[CPPK]

ยังกะเรามาเขียนเอง555 ชอบตรงความเป็นห่วงควรอยู่ในขอบเขตที่เหมาะสม บางทีมากไปก็อึดอัดเกิน