มีคำถามค่ะอยากได้ความเห็นของแต่ละคนค่ะ
ตั้งกระทู้ใหม่
2219com
21 ก.ย. 61 เวลา 21:24 น.
290
views
4 ความคิดเห็น
ชีวิตเป็นของใคร ความคิดเห็นของคนไปนั้นก็ควรจะสำคัญที่สุดครับ
ค่ะขอบคุณค่ะเพื่อความฝันของเราๆจะคิดด้วยตัวเองค่ะ
เคยประสบปัญหาแบบนี้เหมือนกัน แต่ของเราครอบครัวพร้อมจะสนับสนุน แต่เราดันคิดไปเองว่าเขาคงไม่สนับสนุนเลยไม่กล้าขอและพักมันเอาไว้ เราขอเล่าของเราเลยก็แล้วกันนะ
ตอนเด็กๆเราชื่นชอบการวาดการ์ตูนมากค่ะ แล้วก็แอบคิดในใจว่าอนาคตอยากเป็นนักวาดการ์ตูน ซึ่งเวลามีวิชาศิลปะเราก็จะวาดรูปการ์ตูนสวยที่สุดในห้อง และก็มีคนชมบ่อยๆว่าแอบมีพรสวรรค์นะ มันทำให้เรามั่นใจว่าอยากจะเป็นนักวาดการ์ตูนจริงๆ แต่พอเราไปบอกแม่เท่านั้นแหละ แม่เราไม่โอเคถ้าเราจะอึดอาชีพนี้เป็นอาชีพหลัก เพราะมันเป็นอาชีพไส้แห้ง แม่เราบอกว่าเขาโอเคที่เราจะวาดรูปเป็นงานอดิเรก วาดเล่นๆ แม่เราก็พูดหาเหตุผลต่างๆที่จะทำให้เราล้มเลิก สรุปแม่เราทำสำเร็จค่ะ เราล้มเลิกความตั้้งใจ(ดูยอมแพ้ง่ายจัง) แต่พูดตรงๆแม้จะล้มเลิกไปแต่ในหนังสือเรียนก็เต็มไปด้วยหนังสือสองชั้น การ์ตูนบ้างละ บลาๆ ไม่ตั้งใจเรียนเลย๕๕๕๕ เอาละเริ่มเข้าเรื่องเลยละกัน
เราทะเลาะกับแม่ ตอนที่เกรดมหาลัยออก คือเกรดมันไม่ดี เราเลยอ้างว่าเป็นเพราะแม่นั่นแหละที่ไม่ยอมให้หนูเรียนวาดรูป หนูได้เรียนในสิ่งที่ไม่ชอบเกรดเลยห่วย (ความจริงมันเป็นแค่ข้ออ้างนะคะเราเที่ยวเยอะกับขี้เกียจ)
จู่ๆแม่ก็พูดมายาวมาก แล้วมันก็ทำให้เราสะอึกเลยค่ะ แม่เราบอกว่า ถ้าชอบทำไมไม่ลงมือทำให้มันจริงๆจังๆละ ทำให้แม่เห็นสิ เราสามารถเอาดีทางอาชีพวาดรูปได้ ไม่ใช่แค่วาดเล่นๆในหนังสือเรียน เราเห็นคนอื่นที่เขาทำอาชีพนี้ไหม ในห้องเขามีแต่รูปภาพที่เขาส่งประกวด ได้รางวัลบ้างไม่ได้บ้างแต่ก็แสดงถึงความตั้งใจจริงว่าเอาจริงเอาจัง ไม่ใช่แค่ทำเล่นๆ แล้วอีกอย่างที่แม่พูดแบบนั้นไปเป็นการทดสอบว่าเราจะสู้หรือจะถอย แม่เราบอกว่าจะดำเนินทางเส้นนี้มันลำบากกว่าคนอื่น อย่างที่บอกแค่แม่เราพูดโน้มน้าวเราก็ยอมแพ้ไปซะแล้ว ยังไม่ได้พิสูจตัวเองอะไรเลย ก็ยกเลิกไปซะก่อน สมัยก่อนมันยังไม่มีพวกเว็บอ่านการ์ตูนหรือแอฟเหมือนสมัยนี้ที่ทุกสามรถลงผลงานของตัวเองเพื่อให้คนติดตามได้ แต่พูดไปก็เท่านั้น
ไม่แน่ใจว่าคำนี้มันช่วยได้ไหม เราต้องพิสูจตัวเองค่ะว่าเราทำได้ พ่อแม่เป็นห่วงเรา เขาก็คิดแหละค่ะว่าถ้าหมดพ่อแม่ไปแล้วจะเอาอะไรกิน จะทำอย่างไร ยิ่งอายุน้อยยิ่งมีโอกาสที่จะประสบความสำเร็จไว ถึงแม้จะล้มก็ยังไม่เจ็บมาก แต่ถ้าแก่ตัวลงมันจะเริ่มลำบากแล้วเพราะด้วยวัยที่ภาระเพิ่มต่างๆนาๆ สู้ๆนะคะ
ระยะทางพิสูจม้า กาลเวลาพิสูจคน พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกบ้างนะคะเพราะขี้เกียจเช็คคำ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆนะ
ขอบคุณค่ะจะลองสู้ดูซักตั้งค่ะ
ต้องถามครับว่า
1 ถ้าเราทำตามความฝันตัวเอง ไม่เชื่อคำแนะนำพ่อแม่ ปัญหาที่จะตามมาคืออะไร
2 ถ้าเราทำตามพ่อแม่ และทิ้งความฝันของตัวเอง ปัญหาคืออะไร
3 ทำทั้งสองอย่าง ไม่ทิ้งทั้งสองอย่างได้ไหม
เราอาจไม่ประสบความสำเร็จหรือประสบความสำเร็จก็เป็นได้ถ้าทำตามข้อแรกค่ะ แต่ถ้าทำตามข้อถัดไปเราอาจไม่มีความสุขเพราะไม่ได้ทำในสิ่งที่เรารักค่ะและเมื่อคำถามข้อสุดท้ายคือเราต้องมั้นใจในตัวเองว่าเราทำได้หรือไมเพราะการทิ้งอะไรหรือใครไว้ข้างหลังอาจจะไม่ทำให้เรามีความสุขเช่นกันแต่เรามั่นใจว่าเราทำได้โดยที่จะไม่ทิ้งอะไรหรือใครไว้แน่นอนค่ะ
ขอบคุณนะค่ะที่ทำให้เราได้คิดอะไรเพิ่มขึ้นและดีขึ้นกว่าเก่าค่ะ
ชีวิตเราเราตัดสินค่ะ อยากเป็นอะไรลงมือมุ่งเป้าไปสู่จุดนั้นเสีย ไม่อย่างนั้นเราคงทรมาณไปตลอดแทบทั้งชีวิตกับงานที่ตัวเองไม่รัก แต่โชคดีหน่อยแม่เรากดไปที่พี่ว่าจะให้ไปทำงานในต่างประเทศ แต่สุดท้ายพี่ก็ดั้นด้นไปเป็นโปรแกรมเมอร์ได้ตามที่เขาฝันไว้ แต่พ่อชอบสนับสนุนมากกว่า แต่พอช่วงนี้มาแม่เดินมาบอกเราว่า เรียนไปไม่ต้องเครียดนะลูก ได้เท่าไหนเอาเท่านั้น ขณะที่เราโครตเครียด ช่วงนี้ก็แบบติดแหง็กกับหนังสือแล้ว เหนื่อยมากแต่ไม่ท้อถอย พยายามหาinspirationให้ตัวเองอยู่เสมอ แต่ถ้าจขกท.ยังหาอาชีพในฝันไม่เจอก็พยายามเข้านะคะ จริงๆตอนแรกเราก็ไม่ชอบอาชีพที่ตอนนี้กำลังมุ่งไปเท่าไหร่หรอกเพราะมันโครตจะสาหัส เหนื่อยก็โครตๆ แต่พอได้ไปที่แปลกใหม่(จริงๆก็ไม่หรอก ร.พ.คลีนิคไรงี้เข้าไปฉีดวัคซีนประจำจนไม่กลัวเข็มแล้ว)มันก็ทำให้เรากลับมาคิด เราคิดหลายวันมาก และก็กลัวไม่ติดคณะเป้าหมายเรา เราก็วนไปคณะที่มีความเกี่ยวพันบ้าง ไปถามหลายคนมาก ทุกคนก็ตอบกลับมาเป็นเสียงเดียวว่า พี่ว่าน้องอยากเข้าคณะ…ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แล้วสุดท้ายก็กลับมาที่จุดนั้นจริงๆ คือไม่ว่าคิดยังไงอย่างไปกลัวความฝัน จงสู้ฝ่าฟันมันไป
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?