อยากตายเบื่อชีวิต กดดันเกลียดเเม่ยาวมาก

[Agnes_pp]

ตามหัวข้อเลยค่ะ ไอรักมันก็รัก เเต่ สิ่งที่เเม่ทำกับเรามันเป็นฝันร้ายไปแล้วความรักของเเม่ที่ให้เราไม่อยากได้อีกเลยอยากให้กองความหวังดีอยู่ตรงนั้น

.

.

เข้าเรื่อง

.. 

คือเราเป็นเด็กดีคนนึงเลยค่ะเราไม่ได้เกิดมากับครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ​เลี้ยงดูโดยป้าบ้างเเม่บ้าง 

คือเรื่องพ่อมันไม่เคยมีปัญหาค่ะเราไม่เคยคิดว่าเป็นปมเลย  จนตอนประถมเเม่เราเเต่งานใหม่ช่วงป.3-ป.4 เราก็ไม่อะไรค่ะ เราเรียกพ่อบุญธรรมว่าลุง 

เรียกได้ว่าครอบครัวเราคือ ช่วงนั้นอู้ฟู้มากมีความสุขมากๆค่ะแทบเรียกว่า อะไรที่ไม่เคยมีก็มีได้ ซื้อบ้านหลังใหม่ มีรถ สองคัน คือชีวิดีมาตลอดจนเราม.1 บ้านของลุงที่ป็นสามีเเม่ของเราเนี่ยะ มีปัญหาเรื่องเงินเรียกว่ารีดไถเงินจากบ้านเราดีกว่าค่ะ เเละบังเอิญหมอตรวจร่างกายเราพบว่าเราเป็นคนเลือดจางเลือดข้นมีโอกาสร่างกายอ่อนแออทรุดหนักหรือหนักคือ เราอยู่ได้ไม่เกิน3ปีค่ะ เเล้วเเม่เราก็ถามเรื่องการรักษาเรากับลุงเขาบอกจ่ายเต็มทีขอเเค่เรารอด

ก็รักษามาจนอาการดีระยะนึง เเต่ทุกคนก็รุ้ใช่มั้ยคะว่ามันก้ไม่ได้ดีตลอดเสมอไป ลุงกับเเม่เริ่มทะเลาะกันอย่างรุนเเรงเเม่เราเครียดลุงหนีออกจากบ้านทิ้งหนี้สินมากมายเราต้องขายรถขายบ้าน ไปอาศัยบ้านเล็กๆเเต่ก็ไม่ใช่ปัญหาค่ะ เพราะตอนนั้นเรารักแม่สงสารเเม่มากที่ต้องเจอไรแบบนี้จนตอนนั้น เเม่เราเหมือนมีเรื่องทะเลาะกับลุงเขาอีก เราก็ไม่รุ้อะไรมากเกี่ยกับเรือ่งเงินทอง เเม่เรากลับมาที่บ้านร้องไห้เรากำลังจะกอดปลอบเเม่เหมือนที่เคยทำช่วงที่ผ่านมาเเม่เราผลักเราออกบอกอย่ามายุ่ง เราก็เข้าใจค่ะอาจจะต้องการอยู่คนเดียว เราก็เก็บซากที่เเม่ปาของห้องแม่ปกติ จนเขาพูดขึ้นมาว่า "เพราะ-เขาถึงไปถ้าไม่มี-คงจะดีกว่านี้เป็นภาระชิบหาย" เราสะอึกเลยค่ะ เเต่ก็พยาม ไม่คิดไรน้ำตาตกในมาก คิดเพราะเเรงอารมณ์ จนเเม่เรา บอก"ไม่น่าให้-เกิดมาเลย" เราเลยทนไม่ไหวร้องไห้ค่ะ เราเลยสวนไปว่า"หนูลูกแม่นะ เขาเป็นใครเขามีเลือดเเม่หรอ ทำไมไม่ห่วงความรู้สึกหนูบ้าง" เเม่เราก็ไล่เราไปนอกห้องค่ะ เเล้วพอแม่หายก็ทุกอย่างเป็นปกติ เเต่ว่า คำที่เเม่พูดวันนั้นมันยังติดค้างในใจเราอยู่ค่ะเเต่เราก๋พยามลืมมันไปจน เรามีเรื่อวทะเลาะกับเเม่ เราหนีเข้าห้องล็อกประตูหนี ร้องไห้ เพราะเเม่น่ากลัวมาก ทุบประตูเราเอาค้อนมาทุบกลอน ตะโกนว่า -ออกมาเดี๋ยวนี้และก้กรี๊ด เรากลัวมากจนเเม่เราพังเข้ามาได้ เเม่ทพลายข้าวของเราปาขอวปาโทรศัพท์หนังสือสีเสอปาเเตกกระจายเเก้วน้ำอะไรไปหมด ตอนนั้น เป็นภาพติดตาเรามากเราห้ามเเม่ไม่ได้เเม่กรี๊ดทำร้ายขอองทำร้ายเรา มันเหมือนฝันร้ายคอยติดตามเราไปทุกที่เราไม่มีทางลืมเลย จนมันฝังไปในใจเรา เเม่ก็ทิ้งของไ้ว้เบบนั้นให้เราเก็บคนเดียวเเล้วตัวเองก็หนีเข้าห้องไป เราคิดว่าทำไมเเม่ต้องทำแบบนี้ทำไมเราต้องรู้สึกเจ็บคนเดียวทำไมต้องเเเบกเรื่องทุกเรื่องที่ทุหคนคาดหวังระบายมาด้วย เราก็ได้เเค่คิดเช้าวันต่อมาแม่ก็ขอโทษเราปกติ เเต่คือเข้าใจมั้ยคะว่ามันเป็นแผลที่เจ็บมากมันเป็นไปแล้วน่ะ เราก็ได้เเค่อืมออทำเป็นลืมใช้ชีวิตต่อไป

จนม.2 เราเริ่มรุ้จักเพือ่นเรื่องรอบตัวทวิตสื่อนู่นนี่

คือเรียกได้ว่ากำลังจะกลายเป็นนกรับอิสระเลยค่ะเราได้ปรึกษาเพื่อนนู่นนี่นั่นคือตอนนั้นเราคิดว่าเราีักตัวเองคงดีที่สุด เเต่ สุดท้ายมันก็ไม่ใช่ เเม่เราลงอารมณ์ใส่เราอีกครั้งเรามีเรื่องกับเเม่ เเม่ปาของใส่เราเเน่นอนว่าเราเริ่มมีความคิดเราจึงปากลับไปทำเหมือนที่เเม่ทำกับเราระบายออกมาเเต่ สิ่งที่นึกเเม่จะเข้าใจเราเเต่คือแม่กับไม่สนใจเเล้วบอกก็สมน้ำหน้า

ตอนนั้นเราอยากตายมากทุกอย่างที่้เคยรักแม่มันไม่มีอีกเเล้วเราหยิบคัตเต้อเเล้วก็เเทงตุ๊กตาเเทงที่นอนกรีดผ้าม่านกรีดเสื้อ.. คือทุกคนอ่านมาอาจจะคิดว่าทำไมอินี่มันบ้า เราก็ไม่รุ้ว่าเราเป็นจิตหรือยังนะคะ.. 

(ต่อ)​เราก็อาละวาดในห้องตัวเองเสรจก็เก็บทุกอย่างผลิกที่นอนเอาผ้าไปทิ้งตุ๊กกตาที่เเทงทิ้งหมด เราก็ขังตัวเองไว้ในนั้นเราร้องไห้ระบายกับเพื่อนบ่นอยากตายจนเราเผลอหลับไปนั่นเเหละวันต่อมาเเม่ก็มาขอโทษเราอีก เเต่คือใจเรารังเกียจสัมผัสเเม่เเล้วเรามองเเม่เเค่ที่เลี้ยงเพราะกลัวไม่มีใครเลี้ยงตอนแก่ใช่มั้ยละ... เราก็ใช้ชีวิตปกตินั่นเเหละจนหลายครั้งมีเรื่องเเบบนี้จนเเม่ไปเล่าให้ญาติ ญาติก็ฟังคงามข้างเดียวไม่รุ่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราจริงๆเเม่เล่นบทคนดี เราก็ยิ่งเกลียดทุกคนมองเราเป็นเด็กก้าวร้าว ทั้งที่เราเป็นผ่ายเเบกความหวังเรื่อวอนาคตทุกเรือ่ง งานบ้านเราก็ทำเเต่เเม่ยังหาว่าเราไม่ทำไรเลย ตอนเราตั้งใจอ่านหนังสือก็บอกเดี๋ยวก็เลิก กระแหนะกระแหนจนเราไม่ไหวท้อ.. จนม.3 เเม่เราทะเาะกับเราตอนเช้าทิ้งเราไว้ข้างถนน เเล้วม.3คือตอนนั้นรร.ฟิคมากว่าอย่าหยุดถ้าไม่จำเป็นเราต้องเดินตามหาเเท๊กซี่เเล้วคือบ้านเรามันมีพวกพม่าหรือรถโรงงานที่ร้างๆน่ากลังเยอะมากเเม่ไม่คิดตามหาเราหรือโทรหาเราเพื่อวกรถมาเราต้องเรียกรถไปรร.200กว่าบาทจนเราร้องไห้พอถึงรร.ครูถามว่าเกิดไรขึ้นเราเล่าให้ครูฟัง

ครูก็บอกแม่เขาคงเเก่เเล้วเครียดๆไรงี้ เราก็อืออเหมือนเดิมเ่ราไม่มีเงินกินข้าวกลับบ้าน คือเราก็เกรงใจครูเเละเพื่อนเเค่นี้ก็รุ้สึกเป็นภาระสังคมมากพอเ้ลวอีกอย่างมันไม่ใช่ปัญหาของเค้าจน ตอนนั้นเพื่อนเราพูดว่า"แม่แกเนี่ยทิ้งเเกเเล้วยังทิ้งภาระให้ครูอีกเนอะ" ตอนนั้นเราเงียบมันก็จริงนี่คงพูดเถียงเพื่อนไม่ได้เราเลยไลน์ ไปขอเงินเเต่เหมือนเเม่ไม่ให้เรา ทำมาเป็นม่สะดวกเราเลยบอกว่า ทิ้งเราเล้ว ก็เอาเงินมาด้วยนะวันหลังน่ะเเค่นี้ก็รุ้สึกเป็นภาระสังคมพอแล้วเราก็ตะคอกบ่น ทุกคนอาจจะมองว่า เอ้าอิเด็กดอกพูดงี้กะเเม่ได้ไงนะ เเต่คือช่วยอ่านเเล้วคิดถึงสภาพเด็กม.ต้นบ้าง (ต่อ)​แม่เราก็ให้ครูเอาเงินมาให้ เเละครูก็สอนเราว่าอย่าพูดเเบบนี้กะเเม่นะ เรารักครูคนนี้นะเขามองโลกเเง่ดีมากเเต่ คือเขาเเค่ไม่รู้ความจริงเอง.. เเม่เราก็เล่นบทแม่ที่ดีต่อหน้าคนอื่นตลอดจนตอนนี้

นั่นแหละ คือเราไม่ไหวเเล้วเราอยากตายมากไม่รุ้อยุ่เพื่อใครทำอะไร คือความรักที่เเท้เราไม่เคยรุ้จักมัน

ฝันเราติดกับเหตุการณ์​นั้นมาตลอดันร้ายทุกครั้วจะมีเเม่เสมอ เราไม่รุ้เเทบไม่รุ้สึกถึงว่าครอบครัวเรารุ้สึกเเค่ว่าว่างเปล่าอ่ะ เราเเค่รุ้สึกว่าเเม่เเค่คำนึง เราไม่ได้รักตัวเราหรืออะไรอีกเเค่ที่อยุ่ทุกวันนี้เพราเเค่อยุ่เเบบคนทั่วไปเเต่ถ้าเราตายเราเจ็บเร่ก็ไม่อยากดิ้นรนเเล้วอ่ัะ ขอคำปรึกษานะอยากตายสบายๆจริงหรืออวิธีอยุ่ให้เรามีความรุ้สึกอยากมีชีวิตเพื่อใครบ้างเถอะ

Comments

[Bad Day Survivor]

อยู่เพื่อตัวเองสิครับ ปัญหาแบบนี้มีคนมากมายที่พบเจอด้วยเช่นกัน มันอาจจะเป็นเพราะทัศนคติและค่านิยมของคนไทยด้วยล่ะมั้ง เห็นใจนะครับ คงจะแนะนำได้แค่ว่าให้อดทนไว้ รอวันของเรา วันที่จะได้ทำอะไรอิสระตามใจและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข สู้ๆนะครับ ...

[Bamjijy]

สู้ๆค่ะตั้งใจเรียนแล้วมีงานดีๆทำก็ได้เป้นอิสระแล้วคะแล้วออกมาจากตรงนั้นะ แต่ถ้าถามว่าวันนึงที่แม่ไม่มีใครแล้วแม่อยากให้เราเลี้ยงดูท่านถ้าเป็นเรา เราจะเลี้ยงท่านนะเพราะอย่างน้อยช่วงชีวิตตอนที่เราเป็นอิสระตอนที่แม่ไม่ได้มายุ่งกลับเรา เขาอาจจะคิดได้ก็ได้ค่ะ ว่าเราก้เป็นลูกเขา ตอนที่เขาพูดว่า "เพราะ-เขาถึงไปถ้าไม่มี-คงจะดีกว่านี้เป็นภาระชิบหาย" มันเป็นประโยคที่เขาไม่ควรพูดออกไปที่สุดในชิวิต วันใดวันนึงที่คุณเป็นอิสระแล้ว เขาอาจกำลังรู้สึกผิดอยู่ก็ได้ เพราะฉะนั้นลองทำให้เขารู้ว่าถ้าชีวิตเขาไม่มีเราอยู่ด้วยจะเป็นยังไง ไม่ได้หมายถึงให้คิดสั้นนะคะแต่ให้รักตัวเองคะ มีงานดีๆทำมีเพื่อนสักคนที่ฟังเราได้ทุกเรื่อง แต่สุดท้ายนี้ยังไงก็รักแม่มากๆนะค่ะเพราะอย่างไรท่านก้ให้กำเนิดเรามา ไม่ต้องแสดงออกเป็นคำพูดก็ได้ค่ะแต่เปลี่ยนเป็นการกระทำแทน ปล.รักตัวเองให้มากๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้

[ธารนํ้าหลาก]

อยู่เพื่อตัวเองค่ะ คุณยังมีเพื่อนเวลาแม่ทำอะไรแบบนี้คุณก็ไม่ต้องสนใจค่ะ เราเคยโดนค่ะทั้งพ่อ ทั้งแม่ บอกคำเดียวเลยค่ะ ตอนนั้นพ่อกะเเม่เราบอกว่า "จะไปตายที่ไหนก็ไป'' เราก็ไม่ทำอะไรค่ะ คือตอนนั้นสิ่งเดียวที่คิดได้คืออยู่ไปเพื่ออะไรจนเรามา รร. แล้วเพื่อนถามเปนไรเราก็ไม่ได้ตอบค่ะ แล้วตอนนั้นอ่ะคือเราเอาโทรศัพย์ไป เพื่อนก็ค้นข้อมูลเรา จนเมื่อถึงที่สุดเพื่อนมันก็ปลอบเราแล้วบอกว่าให้เราอยู่เพื่อพวกเขาค่ะ

คุณเองก็เช่นกันค่ะ คุณน่ะอยู่เพื่อคุรเองและเพื่อนของคุณค่ะ

[คนที่เงียบๆ]

ไม่รู้จะพูดอะไรดี ขอโทษด้วยนะคะ

ความคิดเห็นนี้อาจไม่ช่วยอะไรพี่(ขอเรียกแบบนี้ไปก่อนนะคะ)

มนุษย์เป็นสิ่งที่ซับซ้อนมาก คุณแม่ของพี่ เป็นมนุษย์ที่ทำให้ตัวเองถูกเสมอ และนำความผิดโยนให้คนอื่น

อยากทราบว่าคือคุณแม่พี่ไม่สำนึกเลยหรอคะ? คือจากที่อ่านมาเนี่ยหลังจากตอนคุณแม่อาละวาด คืออย่างน้อยน่าจะสำนึกอะไรบ้าง

พี่ไม่ได้เป็นบ้านะคะ แต่เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เพราะมันอึดอัด ไม่มีที่ระบาย

ไม่มีคนรอบตัวที่ยืนอยู่ข้างพี่ ไม่มีใครเข้าใจค่ะ

พี่ขอร้องล่ะค่ะ ลองไปพบจิตแพทย์ดูนะคะ อย่างน้อยก็หาคนระบายได้หน่อย

ดิฉันไม่รู้ว่าจะเสียค่าใช้จ่ายมากไหม แต่ถ้าไม่รักษาแผล มันจะไม่หายนะคะ

ขอโทษนะคะที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย

[คนที่เงียบๆ]

ทำตามความคิดเห็นข้างบนนะคะ

ดิฉันอยากจำย้ำอะไรบางอย่างหน่อยนะคะ ถึงแม้ว่าเหตุการ์ณครั้งนั้นพี่อาจจะเป็นสาเหตุ

แต่

[พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดค่ะ] พี่เลือกไม่ได้ว่าจะเกิดเป็นคนที่สุขภาพร่างกายดี คนที่ทำให้พี่เกิดมาคือพ่อกับแม่ คุณแม่พี่อย่างที่เคยบอกไป โยนความรู้สึกผิด และระบายใส่พี่คนเดียว

อยู่กับเพื่อนและคุณครูไปก่อนเถอะค่ะ จากที่คิดแล้ว เรื่องคุณแม่น่าจะแก้ไขอะไรไม่ได้

หรือไม่ก็สวดมนต์ เข้าหาหลักธรรมไปก่อนนะคะ

รอข่าวดีอยู่นะคะ^o^

[เกย์อักษรฯเอกปรัชญา]

อยากจะขอบอกว่าชอบความเห็นคุณ"คนที่เงียบๆ"จังเลยคร่ะ

[เกย์อักษรฯเอกปรัชญา]

ความหมายชีวิตที่เป็นไปได้ก็คือ การอยู่เพื่อกอบกู้ความไม่ยุติธรรมในสัมพันธภาพพ่อแม่ลูก

ลองหันมายึดหลักการของเราดังว่า "พ่อแม่ไม่มีบุญคุณและพวกเราเด็กๆไม่ได้ขอให้เกิดมา"กันเถอะ เพื่อให้สังคมดีขึ้น ทุกวันนี้หลายๆคดีความนอกบ้านศาลตัดสินได้ แต่เรื่องชั่วช้าภายในบ้านยังไม่มีกระบวนการยุติธรรมไหนมาให้ความยุติธรรมได้

สิ่งที่พ่อแม่จะมีให้เราได้คือ ความรักความอบอุ่น ความเมตตาเอื้ออาทร เราเด็กๆเป็นหนี้ความรักความอบอุ่นและความเมตตาเอื้ออาทรของพ่อแม่ แต่เราเด็กๆไม่เป็นหนี้บุญคุณพ่อแม่

จขกท.อย่าตายนะ ต้องมาอยู่ช่วยกันทวงถามความยุติธรรมกลับคืนให้กับ"น้ำตา"เด็กๆที่ถูกทิ้ง

ตอนนี้ฟัง บทสวดมนต์ไหว้พระประจำวัน

https://www.youtube.com/watch?v=uIwV3DWesjE

บทสวดมหาเมตตาใหญ่ (เมตตาพรหมวิหารภาวนา)

https://www.youtube.com/watch?v=JEoHE20G2mc

พระสวดมนต์อิติปิโส 108

https://www.youtube.com/watch?v=tpjoX8YGlJE

ที่ให้ฟังบทสวดมนต์เป็นภาษาบาลี เพราะคุณจะฟังไม่รู้เรื่อง อยู่ในสภาวะไร้ความหมาย"อยุติธรรม"ที่ทำร้ายชีวิตคุณ

และทำนองพระสวดเป็นคอรัสจะช่วยกล่อมคุณให้สงบและตั้งมั่นอยู่ในคุณงามความดี

และเสียงสวดมนต์เป็นพิธีใหญ่ยังช่วยเปิดห้องจิตใต้สำนึกของคุณ นำพามาซึ่งกลิ่นธูป เทียน และดอกไม้หอมด้วย