มีปัญหากับแม่ค่ะ ทั้งๆที่เราแค่ทำตามที่เราอยากเป็น

[No Name]

คือเราอยากเรียนในสิ่งที่อยากเรียนอยากรู้ค่ะ แต่พอเร่ไปบอกแม่ แม่ก็บ่นใหญ่เลยค่ะ เราอยากเรียนทฤษฎีวงกลมก็ด่า แล้วพอเราอธิบายก็ถูกเถียงและถูกขู่ว่าจะปิดเน็ตบ้าน(ทั้งๆที่เราไม่มีซิมมือถือเน็ต)

ไม่ใช่แค่ครั้งแรกนะคะ เรื่องมีตั้งแต่เราอยู่ประถมละค่ะ(ปัจจุบัน ม.3)

ตอนประถมเราได้เกรด 4 ตลอด แม่ก็ชอบเอาคะแนนเราไปอวดคนอื่น และพอแม่เรารู้ว่าเราเป็นออทิสติกไฮฟังชั่นตอน ป.6 แม่เราก็เปลี่ยนไปเลยค่ะ จากคนที่ใจดี ก็กลายเป็นคนที่บังคับให้เราเรียนพิเศษ และบังคับให้เราเรียนสายที่ได้เป็นอาชีพดีๆ(ทั้งๆที่อาชีพนั้นๆที่แม่อยากให้เรียน AI จะแย่งหน้าที่แล้ว) ทั้งๆที่เราอยากเป็นนักวาดการ์ตูน ก็หาว่าเราเป็นพวกไส้แห้ง พอเราชอบอ่านโดจิน ก็หาว่าเราแก่แดด พอเราชอบผู้หญิง ก็เหยียดทางเพศ ชอบว่าผู้ชายที่ชอบผู้ชายว่าเกย์ และก็ชอบบังคับ ย้ำว่าบังคับ ให้เราทำตามใจแม่ (ขอจบเรื่องนี้ตรงนี้ก่อนนะคะ) เอาล่ะ กลับสู่วัยมัธยมต้นของเราค่ะ

เราเคยได้เกรดสี่ตลอดตอนประถม พอขึ้นม.1 โรงเรียนดังแห่งหนึ่ง ซึ่งเรียนยากมากๆ เราได้เกรด 3.51 แม่ก็ยึดซิมเน็ตเรา และต่อมาก็ยกเลิกซิมเราค่ะ พอ ม.2 เรามีปัญหากับครู แม่ก็บอกให้เราเรียนโฮมสคูล แต่พอเรียนแล้วเกรดเราตกอีก ก็ไปโทษพ่อเราค่ะ(พ่อเราแค่เสนอว่าเรียนโฮมสคูลดีมั้ย) และพอเรากลับมาเรียนปกติตอน ม.3 แม่เราก็ไปเฝ้าที่โรงเรียนค่ะ เราบอกแม่ว่าไม่ต้องเฝ้า ก็ไม่ยอมค่ะ พอเรามีปัญหา ต่อหน้าคนอื่นจะทำเป็นโอ๋ๆเรา พออยู่กับเราแค่ 2 คน แม่ก็ดุด่าเราค่ะ บางครั้งถึงขั้นปิดเน็ตบ้าน

เราพยายามสู้ด้วยการไม่กินยาซึมเศร้าหรือไบโพล่าเพราะอยากอยู่ได้โดยไม่มียา แม่ก็ไม่ยอมค่ะ

เราไม่รู้แล้วว่าเราควรทำยังไง เราไม่อยากกลายเป็นหุ่นเชิดให้แม่แล้ว รบกวนหน่อยนะคะ

Comments

[No Name]

เราสารภาพเลยค่ะ โดนกดดันตั้งแต่ยังไม่เข้า ป.1 พอสอบเข้าโรงเรียนดังไม่ได้ ก็โดนประชดใส่ด้วยการไม่พูดด้วย

[kaeonat]

เราก็นิ่งๆครับ ทำตามแกไม่ต้องไปเถียง

เถียงยังไงต่อให้ถูกก็ไม่ชนะ อย่างน้อยเขาก็เป็นแม่เราครับ

เข้าใจครับว่าเขาผิดหวัง แต่ว่าเดี๋ยวพอนานๆไปเขาก็จะชิน

ตามเวลาที่เราโตขึ้นเรื่อยๆ แต่ว่าเวลาไหนพี่ไม่สามารถบอกได้

เราก็เรียนให้เต็มที่ ทำหน้าที่ของเราไปครับ

ไม่ต้องไปกังวล แกด่า ก็ให้แกด่าไป เพราะพี่คิดว่า ยังไงแกก็หาเรื่องว่า

น้องก็คิดซะว่า ถ้าวันไหนแกไม่ว่า ไม่ด่า นี้ซิเรื่องแปลก ใช่ไหม

นู้นหล่ะจนกว่าเราจะได้งานทำครับ พี่ว่านะ แกคงจะลดลง

พอตอนนั้นเราก็เป็นอิสระ แต่ทนเอาหน่อยนะครับ

เอาหูไปนา เอาตาไปไล่ ต่อหน้าทำตามใจแก ได้คะๆ แม่

แล้วก็ยิ้ม ถ้าแม่เราด่า แล้วเรายิ้มไม่เถียง แม่เราที่ด่าอาจจะรู้สึกแปลกใจ

พี่ก็อยากรู้แกจะได้ด่าได้ทั้งวันไหม เดี๋ยวก็คอแห้งไปเองครับ

สู้ๆนะครับ จนทก มีอะไรก็ปรึกษาพี่ได้ พอจะแนะนำให้นิดหน่อย

[เกย์อักษรฯเอกปรัชญา]

สถานการณ์ของน้องก็ไม่ได้เลยร้ายไปกว่าของคนที่ถูกพ่อแม่ละเลยแบบไม่ยอมคุยด้วยเลย แม่ของน้องก็มีส่วนดีของเขานะอย่างเช่น

"เราเคยได้เกรดสี่ตลอดตอนประถม พอขึ้นม.1 โรงเรียนดังแห่งหนึ่ง ซึ่งเรียนยากมากๆ เราได้เกรด 3.51 แม่ก็ยึดซิมเน็ตเรา และต่อมาก็ยกเลิกซิมเราค่ะ"

->แสดงว่าแม่ปรารถนาดีไม่อยากให้การเล่นเน็ตทำให้เสียการเรียน

"พอ ม.2 เรามีปัญหากับครู แม่ก็บอกให้เราเรียนโฮมสคูล แต่พอเรียนแล้วเกรดเราตกอีก"

->ก็แสดงว่าแม่ไม่อยากให้ครูทำร้ายจิตใจหนูไง

"และพอเรากลับมาเรียนปกติตอน ม.3 แม่เราก็ไปเฝ้าที่โรงเรียนค่ะ"

->ก็แสดงว่าแม่เป็นห่วงหนูมากๆเลยไง ถึงมันจะน่าอายเพื่อนๆครูๆไปสักหน่อย

"เราพยายามสู้ด้วยการไม่กินยาซึมเศร้าหรือไบโพล่าเพราะอยากอยู่ได้โดยไม่มียา แม่ก็ไม่ยอมค่ะ"

->แม่ก็ทำถูกต้องแล้วนะ เพราะมันต้องกินยาให้ครบตามหมอสั่งอ่ะ ต้องพึ่งดุลพินิจของหมอ

"เราไม่รู้แล้วว่าเราควรทำยังไง เราไม่อยากกลายเป็นหุ่นเชิดให้แม่แล้ว รบกวนหน่อยนะคะ"

->น้องลองพึ่งพานักจิตวิทยาหรือจิตแพทย์ให้เขาช่วยพูดความต้องการของน้องให้แม่ฟังดูนะ เช่นน้องบอกเองว่า"คือเราอยากเรียนในสิ่งที่อยากเรียนอยากรู้ค่ะ" น้องก็ลองอธิบายให้แม่หรือนักจิตวิทยาหรือจิตแพทย์ฟังว่า การได้เรียนในสิ่งที่อยากรู้เช่นทฤษฎีวงกลม มันก็จะช่วยให้เข้าใจวิชาคณิตศาสตร์มากขึ้น แล้วทำให้เกรดวิชาคณิตฯดีขึ้นได้ การใช้อินเทอร์เน็ตหาคำตอบก็ไม่จำเป็นต้องส่งผลให้เกรดตก หากน้องแบ่งเวลาเป็น

ส่วนอาชีพในอนาคตนั้นบางทีมันไม่เกี่ยวกับความชอบหรือความถนัดเพราะมหาวิทยาลัยวัดแค่ว่าคุณทำข้อสอบผ่านเกณฑ์ตามที่เขากำหนดและคะแนนสูงกว่าคนอื่นได้ไหมแค่นั้น

[pumpkinkuk]

เห็นด้วยกับความเห็นนี่ค่ะ เราไม่สามารถชนะแม่ได้หรอกค่ะ คุยกับแม่นี่ยากมากๆ เรื่องจะใหญ่โตน่ารำคาญ ตอนนี้แม่น้องคงผิดหวังน่ะค่ะ เพราะเขา-ับคนอื่นไว้เยอะว่าลูกชั้นเก่งมากๆ แต่พอรู้ว่าลูกเป็นออทิสติกเลยกลัวเสียหน้า กลัวคนอื่นว่าลูก ทั้งที่ความจริงไฮฟังชั่นถือว่าค่อนข้างปกติเลยทีเดียว เผลอๆจะเก่งกว่าคนปกติด้วยซ้ำ ต้องให้คนอื่นมาช่วยพูดค่ะ แล้วก็พยายามเออออไปก่อน ลับหลังเราค่อยแอบทำในสิ่งที่ชอบ น้องชอบวาดก็แอบฝึกวาดไป พอโตหน่อย เข้ามหาลัย ก็เลือกที่ไกลบ้านหน่อย จะได้มีเวลาให้ตัวเอง จะได้พิสูจน์ด้วยว่าเราดูแลตัวเองได้ พอเขาวางใจว่าเราดูแลตัวเองได้ ก็คงเลิกบังคับไปเองค่ะ

[ลินคนธรรมดา]

น้องอยากทำตามความฝัน ของตนเองใช่ไหมคะ น้องก็ทำตามความฝันเลยสิคะ โดยไม่ต้องไปบอกใครเลย ค้นคว้าหาความรู้ด้วยตัวเองเลยค่ะ แต่เรื่องการเรียน ก็ตามใจแม่ไปค่ะ

ส่วนตัวเราก็หาประสบการณ์ไปเรื่อยๆ กับการวาดการ์ตูน เราขอบอกเลยว่า ไม่ว่าเราจะเรียนอะไร หรือทำอาชีพอะไร ก็สามารถฝึกฝนเป็นนักวาดการ์ตูนได้ค่ะ ถ้าน้องตั้งใจด้วยใจจริง น้องก็ทำได้ค่ะ

พี่สนับสนุนกับคนที่มีความคิด มีความฝันเป็นของตนเอง พี่เองก็ไม่แน่ใจในตอนแรก ว่าทุกคนจะยอมรับพี่หรือเปล่า พี่เป็นนักเขียนคนนึงค่ะ ที่ไม่กล้าบอกพ่อบอกแม่ ในช่วงแรกๆ พี่กลัวว่าจะโดนด่าแบบน้อง แต่พอพี่ได้เขียนและได้เงินแล้ว พี่ก็กล้าบอกกับทุกคนค่ะ พี่พิสูจน์ตัวเองก่อน ว่าจะทำได้ไหม แต่พอไปๆมาๆ พี่กลับทำได้ พิสูนจ์ได้ว่าตัวเอง เขียนนิยายแล้ว ก็สามารถขายนิยายได้อยู่หลายเล่ม พี่จีงบอกกับแม่ค่ะ พอแม่รู้เรื่องนี้แล้ว แม่เขาดีใจมากเลยค่ะ ที่รู้ว่าพี่แต่งนิยายขายได้ แม่พี่เลยยอมรับ และพูดให้ทุกคนรู้ คือแบบอวดให้ทุกคนได้เห็นน่ะค่ะ5555

สู้ๆนะน้อง พี่เชื่อว่าน้องต้องได้แน่