ระบายความรู้สึกสไตล์นักเขียนมือใหม่

[หนมจีบไส้หมูสับ]

หวัดดีฮะเพื่อนๆ ตอนนี้เราก็อายุ19แล้วนะ ส่วนตัวเราเพื่อนน้อยแล้วก็โลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ว่างๆก็จะอ่านและก็แต่งนิยาย

- ความฝันของเราคืออยากลองทำหนังสือออกมาขายบ้าง เป็นนิยายของเราเองคงภูมิใจน่าดู แต่พอเราสอบถามนักอ่านทีไร ไม่มีเลยสักคนที่จะตอบคำถามเรา หรือสนใจเล่มนิยายของเรา เราก็เฟลนะ แต่ก็แต่งเรื่อยๆพอถามอีกก็ไม่มีเลย เห้อออ5555 เหนื่อยมาก

- อีกเรื่องที่ค่อนข้างบั่นทอนจิตใจคือ คนอ่านแต่ไม่เม้น เคยคิดๆว่าจะปิดเรื่องแล้วไม่แต่งต่อละ แต่ก็แบบ เอะ และคนที่เม้นให้กำลังใจ กับคนที่ตามเราไปถึงทวิตล่ะ? เราจะทิ้งพวกเขาหรอ? ผลปรากฏว่า เราก็แต่งต่อ แต่ไม่บ่อยเหมือนก่อนเพราะค่อนข้างเครียด+กับไม่มีอารมณ์จะแต่ง

-สุดท้าย กระทู้นี้ก็คงไม่มีสาระอะไร เพียงแต่เราแค่อยากมาบ่นๆให้ใครฟังเพราะเราอึดอัด คนที่อ่านหรือเม้นให้เรา ไม่ว่าจะทางบวกหรือลบ เราขอบคุณทุกคนค่ะ

Comments

[☆ราชินีอิซาเบลล่า☆]

ไม่ใช่คุณแค่คนเดียวนะคะ ที่เป็นที่เจอปัญหาแบบนี้ เราก็เคยเจอมา แต่ จำไว้อย่างหนึ่งว่า เราได้แรงบันดาลใจมาจากไหนในการแต่ง จะทิ้งขว้างคนที่คอยติดตามอยู่ ในเงามืดได้ลงเหรอ แต่เขาก็ยังคอยนิยายที่คุณแต่งมา อยู่นะคะ คิดถึงพวกเขาให้มากๆนะคะ แล้วเราจะดีขึ้นมาเอง ถึงจะเม้นหรือไม่เม้น ก็ไม่ต้องไปสนใจค่ะ เราเดินหน้าต่อไปค่ะ ขับเคลื่อนให้ตัวเอง มีแรงสู้ต่อไปนะคะ ขอคุณให้โชคดีมีชัย มีแรงใจมีแรงกาย ในการแต่งนิยายต่อไปนะคะ

สู้ๆค่ะ อย่าได้แคร์คอมเม้น ว่าจะมีหรือไม่มี ถึงจะไม่มีก็เห็นเป็นไรเลยค่ะ สู้ๆต่อไปนะจ๊ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

[A.p.Alis(คนป่วยที่กำลังเซ็ง)]

สำหรับเราคอมเม้นต์ไม่สำคัญเท่ายอดวิวหรอกค่ะ ตราบใดที่ยอดวิวยังคงขยับขึ้นเรื่องอื่นก็ไม่สำคัญ

[varunyanee]

คอมเม้น...เหมือนเป็นตัวทดสอบความอดทนของนักเขียนเนอะ...

อดกลั้นให้ได้ อย่าให้ความรู้สึกด้อยค่า...อยู่เหนือเรา

อยากเขียน ก็เขียนให้ตามจินตนาการ

ส่วนใครจะเม้น หรือไม่...เราบังคับไม่ได้

อดทน...แล้ว..มัน..จะ..ผ่าน..ไป

[Cavania]

ในตัวเราทุกคนมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน คือ เราเริ่มต้นด้วย"ก้าว"แรกเหมือนกัน

และในระหว่างเรา ก้าวเดินไปในเส้นทางที่เราเลือก เราก็จะเจออุปสรรคมากมายที่จะมาทดสอบเรา และนั้นคือ บททดสอบที่เรา "เลือก"

ที่จะข้ามมันไป

หรือ

ยอมแพ้มัน

ผมเดาว่าไม่ว่าตัวเลือกไหน ก็มีผลกับอนาคตของคุณทั้งนั้น

ถ้าคุณเลือกที่จะยอมแพ้ คุณต้องถามตัวเองว่านับจากนี้อีก10ปี คุณจะยังเสียดายว่าทำไมคุณยอมแพ้ตั้งแต่วันนั้น

แต่ว่าคุณเลือกจะสู้ต่อ คุณต้องถามตัวเองในตอนนี้ว่า ไม่ว่าคุณจะแพ้อีกกี่ครั้งคุณก็ยังจะสู้อีกไหม

มีคนนับ100นับ1000ที่ล้มเหลวและยอมแพ้

คุณ เลือก อยู่ ตรง ไหน?

[วันพุด]

อันที่จริงเราเองก็ผ่านช่วงนั้นมาแล้วเหมือนกัน เราเข้าใจเจ้าของกระทู้นะคะ แนะนำให้เขียนนิยายขั้นต่ำ 1 ปีแล้วจะทำใจเรื่องพวกนี้ได้เอง เราเองก็เขียนยอดวิวก็น้อย ด็คอมเมนต์แรกๆ นี่อย่างน้อยเลยค่ะ เขียนมาจะครบ 100 ตอนอยู่แล้ว ก็ยังน้อยเหมือนเดิม แรกๆ ก็อยากให้คนอ่านตอบรับบ้าง แต่หลังๆ เราอยากเขียนให้จบมากกว่า ใครจะอ่านไม่อ่านเรื่องของเขา เป้าหมายหลักคือเขียนแล้วรวมเล่มขายค่ะ สนพ.ไม่ให้ผ่านก็ขายเอง อย่าลืมเป้าหมายหลัก เราเขียนให้คนอ่านก็จริง แต่เราก็เขียนเพื่อขายเหมือนกัน ดังนั้นเขียนให้จบดีกว่านั่งรอคอมเมนต์ค่ะ

ปล.เราเองก็เขียนแบบดองๆ มา 1 ปี ตอนนี้เหลือตอนเดียวก็จะจบแล้ว ถามว่าคาดหวังกับคนอ่านไหมก็คาดหวัง แต่ไม่มากเท่าเมื่อ 1 ปีที่แล้ว ตอนนี้อยากเขียนให้จบมากกว่า จะได้ไม่มีใครมาพูดว่าได้ว่าเป็นพวกชอบดอง โดนเหน็บด้วยคำนี้เจ็บกว่านักเขียนหน้าใหม่ที่ไม่มีคนอ่านอีกค่ะ